เราเป็นคนคิดมาก (มากสุดๆ) เวลาเจอเรื่องแย่ๆในชีวิตเราจะชอบเก็บไว้คนเดียว เพราะเวลาไปขอคำปรึกษากับใคร เขาก็ไม่ได้สนใจเรื่องที่เราเล่า แล้วเราก็คิดว่าไม่มีใครเข้าใจเราหรอก ก็เลยเก็บไว้คนเดียว เวลาเรานึกถึงมรสุมชีวิตที่เจอมาตอนอยู่ในที่สาธารณะเราก็อยากร้องไห้ แต่ต้องกลั้นน้ำตาไว้ พอตกดึกเรานอนคนเดียวเราเลยร้องไห้ออกมา และนึกถึงเรื่องแย่ๆที่ตัวเองต้องเจอ เวลาร้องไห้มันจะแบบ เหมือนหน่วงๆที่หน้าอกไม่ก็แถวๆหัวใจ ไม่รู้มันเรียกว่าอะไรเราก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน เหมือนอะไรซักอย่างในร่างกายมันหล่นลงไปทุกครั้งที่เราหายใจ แล้วแขนก็จะชาไปถึงมือ แต่ชาแบบ เหมือนชาแค่เส้นเลือดเส้นเดียว ลามไปถึงปลายนิ้ว เราจะเป็นแบบนี้เวลาที่นึกถึงเรื่องที่โครตแย่และไม่อยากให้เกิดขึ้น (แต่ไม่ได้ร้องไห้ทุกวันนะ) เป็นมาตั้งแต่ ป.6 จนตอนนี้กำลังจะขึ้น ม.3 เราคิดว่า คนอื่นยังเจอหนักกว่าเราอีก ทำไมแค่นี้เรายังทนไม่ได้ เราพ่อแม่แยกทางกัน แต่คนอื่นเขาไม่มีครอบครัวด้วยซ้ำ เราควรจะดีใจที่เรายังมีครอบครัวสิ ประมาณนี้ สำหรับคนอื่นก็คงจะเป็นเรื่องปกติไปแล้ว แต่เราไม่เคยชินกับมันเลย พอมีวิธีจัดการกับความคิดตัวเองบ้างมั้ยคะ หรือว่าเรายังเด็กไป เลยยังคิดไม่ได้ แล้วมันเป็นเรื่องที่ปกติมั้ยคะ??