คนเราเกิดมามีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไปเมื่อมีความสุขเรายิ้มหัวเราะไปกับมัน แต่เมื่อมีความทุกข์เราทำไมไม่ยิ้มและหัวเราะสู้กับมัน ตัวดิฉันเป็นคนร่าเริงพูดเก่งชอบทำให้คนรอบข้างมีความสุขแต่เอาแต่ใจยิ่งนัก เป็นคนตลกเพื่อนและผู้ใหญ่จะรักและเอ็นดูเป็นอย่างมาก ฉันอาศัยอยู่กับยายและพี่ๆน้องๆหลายคนจึงทำให้เป็นเด็กร่าเริง ใครจะรู้ว่าการที่เราเป็นคนตลก ดูเหมือนจะไม่มีควาทุกข์ แท้จริงแล้วฉันอาจมีความทุกข์มากกว่าคนอื่นๆด้วยซ้ำ บางครั้งการที่เราทำให้คนอื่นยิ้มหัวเราะได้ใช่ว่าเราจะยิ้มและหัวเราะไปกับเขาเสมอ
    เรื่องราวเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับฉันในวัยเด็กเท่าที่ฉันจำได้ในตอนนั้น เวลาฉันถูกยายดุด่าหรือทะเลาะกับพี่ๆที่บ้านฉันก็จะเก็บตัวอยู่คนเดียวและหาวิธีประชดคนอื่น ตอนนั้นฉันโดนยายด่า ฉันจำได้ว่าฉันวิ่งขึ้นไปบนบ้านนั่งร้องไห้คนเดียวคิดแต่ว่าเขาไม่รักนั่งคิดอยู่แบบนั้นเป็นเวลานาน ฉันเหลือบไปเห็นเชือกที่เอาไว้สำหรับทอเสื่อฉันหยิบมันขึ้นมาแล้วอามามัดที่แขนจนแน่น หลังจากนั้นก็เอาเชือกอีกข้างไปมัดไว้กับเสาบ้านและดึงความรู้สึกตอนนั้นมันก็เจ็บ แต่อยากทำคิดแต่ว่าไม่อยากอยู่บนโลกนี้อีกแล้ว พอควาบคุมอารมณ์ได้ฉันก็แก้มัด แขนแดงแต่ไม่มีเลือดออก การทำร้ายตัวเองในครั้งนี้เป็นจุดเริ่มต้นของครั้งต่อๆไป เวลาฉันมีปากเสียงกับคนอื่นเมื่อไหร่สิ่งที่ฉันทำคือการทำร้ายตัวเอง เหตุการณืล่าสุดในวัยเด้กที่ฉันจำได้คือการคิดจะผูกคอตายในตอนนั้นเช่นเคยฉันโดนยายดุ สาเหตุอะไรจำไม่ได้ตอนนั้นจะโดนดุบ่อยมากจนทำให้เกิดความคิดขึ้นมาว่าไม่มีใครรักไม่มีใครเข้าใจ ถ้าเราตายไปเขาคงไม่เสียใจ พอคิดแบบนี้เราก็หาวิธีทำ ฉันเดินไปหาเชือกพอได้แล้วฉันก้มานั่งมัดเชือกพร้อมที่จะทำสิ่งนั้น ฉันโยนเชือกขึ้นไปบนขื่อบ้าน แต่มันสูงมากสำหรับเด็กโยนเท่าไหร่ก็ไม่เข้า ฉันจึงละความพยายยามแล้วมานั่งคิดทบทวนว่าจะทำไปทำไม ทำเพื่ออะไร ฉันจึงควบคุมสติมาได้หากตอนนั้นฉันมีความกล้าอีกนิดฉันคงไม่ได้มานั่งเขียนเรื่องราวให้พวกคุณได้อ่าน ต้องความคุณความป๊อดของฉันมากที่ทำให้ฉันได้มีวันนี้
   ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่แต่ความทรงจำของฉันยังคงอยู่เหมือนเดิม ฉันโตขึ้นมาหน่อยคือตอนมัธยมตอนนั้นมีแฟนแล้วฉันมักจะทำร้ายตัวเองเพราะคนอื่นที่ไม่ใช่คนในครอบครัวนั่นก็คือแฟน ในความที่โลกมันแคบเราจึงสามารถรับรู้ข่าวสารต่างๆได้เร็วมากขึ้น สื่อต่างๆทำให้เราได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆมีแบบอย่างที่สามารถทำตามได้ ตอน ม.4 จำได้ว่าทะเลาะกับแฟน ยอมรับว่าทำตัวเป็นคนงี่เง่าเอาแต่ใจมากเวลาคุยกับแฟนและชอบหาเรื่องทะเลาะตลอดเวลา บางครั้งทำให้ตัวเองคิดไปว่าเราไม่รักเขาไม่สนใจ จากการคิดเล็กๆน้อยๆกลับกลายเป็นคนคิดมากจนทำให้ตัวเองขาดสติคิดทำร้ายตัวเองอีกครั้ง ตอนเด็กแค่เชือกแต่โตมาฉันเห็นตัวอย่างในสื่อออนไลน์ต่างๆ การใช้มีดกรีดแขนตัวเองเป็นวิธีเจ็บและสะใจที่สุด ฉันจึงลงมือทำการกรีดแขนแต่ละครั้งที่ฉันกรีดแขนตัวเองฉันจะยิ้มและหัวเราะไปกับมัน ฉันทำแบบนี้มาตั้งแต่ฉันอยู่ ม.4 ตอนนี้ฉันอยู่ปี1แล้ว ฉันทำมาไม่รู้ว่ากี่ครั้งจำไม่ได้ เวลาที่ฉันมีเรื่องให้คิดหรือเครียดมากๆแันก็จะกรีดแขนตัวเอง ฉันพยายามจะไม่ทำแต่มันก้ควบคุมตัวเองไม่ได้ ตอนนี้ไม่ใช่ทำร้ายตัวเองแค่เรื่องแฟนเวลามีปัญหาอะไรฉันไม่มีทางออกไม่รู้จะไปปรึกษาใคร ฉันก็จะทำร้ายตัวเองด้วยวิธีนี้เสมอ ล่าสุดคือเมื่อคืน 09/09/58 เรื่องที่เล่ามาทั้งหมดนี้เกิดขึ้นจากชีวิตของดิฉันจริงๆที่นำมาเล่าในวันนี้เพราะอยากรู้ว่าตัวเองเป็นอะไรและทำแบบนี้มันผิดมั้ย มันอาจจะไม่ใช่ทางออกที่ดีที่าุดแต่มันก้เป็นวิธีแก้ทีทำแล้วทำให้ฉันสบายใจขึ้น ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านเรื่องราวนี้หวังว่าทุกคนจะเข้าใจฉัน