หวัดดีค่ะคือเราสับสนมากๆๆๆเลยค่ะว่าตัวเองเป็นอะไรคือไม่ว่าจะเกิดอะไรที่กระทบกระทั่งจิตใจก็จะโทษว่าเป็นความผิดตัวเอง.......คืออย่างเช่นเราเล่นกะน้องซึ่งน้องเป็นผู้ชายก็จะเล่นเเรงเราก็ไม่ได้ว่าอะไรแต่พ่อก็จะดุน้อง น้องก็งอนเรา งอนพ่อไปเลย แล้วก็ยายเราชอบพูดถึงคนอื่นให้ฟังว่าเขาเป็นแบบนั้นแบบนี้ซึ่งเราเป็นคนคิดมากก็ได้แต่โทษตัวเองในใจว่าเรายังร่าเริงไม่พอยังยิ้มไม่พอยังพยายามไม่พอต้องทำได้มากกว่านี้ยายถึงจะเลิกพูดไปแล้วเราก็ค่อข้างเสพติดกว่าทำร้ายตัวเองคือพอเราเครียดก็กรีดข้อมือกรีดแขนอยากหยุดทำแต่มันก็อดไม่ได้ตลอดเลยเราไม่ว่าตัวเองเป็นอะไรสับสนไปหมดแล้ว กลัวก็กลัว เราไม่เคยแสดงออกให้ใครเห็นว่าเรากลัวการอยู่คนเดียวเรากลัวโดนทิ้ง...เราอยากมีเพื่อนที่เดินไปพร้อมกันแต่เราไม่เคยได้มีมันเลย ... มีอยู่ช่วงนึงคิดว่าเพื่อนคนนี้ไม่อยากเสียไปเราชอบคนนี้คิดไว้ว่าถ้าคบกันเกิน2ปีก็กะจะขอเลื่อนตำแหน่งแต่สุดท้ายก็พังทั้งๆที่เรารักเขามากๆแต่เขาคงไม่คิดเหมือนเราเขาคงไม่ชอบผู้หญิงเหมือนเรา สุดท้ายก็จบเราผิดเองที่บอกตั้งแต่แรก เหมือนอะไรๆเราก็เป็นคนผิด เพราะอะไรใครก็ได้ช่วยตอบเราทีเราสับสนไปหมดเเล้ว