ในเช้าอันสดใสของวันหนึ่ง....
ขณะที่หญิงสาวแสนสวย เธอกำลังจะเดินไปเก็บผลไม้
ดวงตาประกายสีน้ำตาลคู่นั้น ก็เหลือบไปเห็นเจ้านกน้อยตัวหนึ่ง

...มันกำลังเจ็บ...

หญิงสาวมองเจ้านกตัวน้น ด้วยความสงสาร..
"ฉันจะช่วยเธอดีไหมนะ...  หรือจะปล่อยให้เธอตายตรงนี้ดี"

เหมือนเจ้านกจะรู้ความคิด "ช่วยฉันหน่อยเถอะนะ โปรดช่วยให้ฉันหายเจ็บ"

หญิงสาวค่อยๆใช้มือน้อยๆ โอบอุ้มเจ้านกที่น่าสงสาร  กลับไปที่บ้าน
วันแล้ววันเล่า  เธอเฝ้าดูแลมันอย่างดี  คอยทำแผล  คอยหาอาหาร  อยู่เป็นเพื่อนเจ้านก
อาการเจ้านกตัวนั้น ค่อยๆดีขึ้นๆ
"ทำไมเจ้านกน่ารักขนาดนี้นะ....  พออาการดีขึ้น ก็บินไป คอยช่วยหาอาหาร เวลาฉันจะไปไหน มันก็ไปกับฉัน
เวลาฉันหลับ ก็จะคอยเฝ้าจนกว่าฉันจะหลับ"  หรือฉันจะเริ่มรักเจ้านกนี่แล้ว...

วันหนึ่ง...  ขณะที่หญิงสาวตื่น  เธอบิดตัวไปมาพร้อมขยี้ตา  มองหาเจ้านกน้อย
"ทำไมวันนี้ เจ้านกไม่ปลุกเรานะ"
เธอกวาดสายตามองไปรอบๆบ้าน  แต่เธอก็ไม่เจอเจ้านกน้อย

เธอเฝ้ารอคอยเจ้านกตัวนี้ทุกวันๆ  แต่มันก็ไม่กลับมา...
      
       หญิงสาวคนนี้หมดแรง..  เธอคิดถึงเจ้านกนั้นเหลือเกิน  ป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างนะ
ถ้า ฉันจะขอพร..  "ฉันขอพรให้เจ้านกนั้นกลับมาได้ไหม"
ตุ๊บ!  เสียงอะไรซักอย่าง ล่วงลงตรงหน้าต่าง เธอรีบวิ่งไปดูทันที

"ช่วยฉันหน่อย  ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครแล้ว  ครอบครัวฉันถูกเจ้าอินทรีย์ทำร้าย"
เจ้านกตัวเดิมกลับมาพร้อมร้องไห้ฟูมฟาย

หญิงสาวไม่มีรอที่จะตัดสินใจว่าเธอจะเอายังไง  ครั้งนี้เธอไม่ลังเล
เธอพร้อมจะช่วยเจ้านกทันที

เมื่อเวลาผ่านไป...  อาการเจ้านกดีขึ้น  ครั้งนี้เจ้านก บินมาเกาะมือเธอ
"ฉันจะมาลา"
"เธอจะไปไหน  ไม่ไปไม่ได้หรอ"
"ฉันเป็นนก... ฉันก็ต้องบิน  ฉันต้องการอิสสระ  ช่วงที่ฉับเจ็บ เธอดูแลฉันอย่างดี
พอฉันจะบิน เธอกลับห้ามบิน เธอบอกเธอกลัวฉันจะเจ็บ  กลัวแผลจะฉีก
ถ้าเธอรักฉัน ปล่อยให้ฉันโผลบินอย่างอิสระเถอะนะ"

ริมฝีปากบางสวยนั้นยิ้มหม่นๆ ปนเศร้า
"เธอไปถอะนะ....  ฉันเข้าใจว่าเธอเป็นนก  เธอต้องผสมพันธุ์ตามฤดูกาล
วันนั้นที่ฉันหลับ  ฉันไม่ได้หลับหรอก ฉันเห็นแล้วแหละ
เธอกำลังบินไปกับนกตัวเมีย"