สวัสดีค่ะคือ อยากทราบประสบการณ์ของคนที่เคยรักครูมั่งอะค่ะ คือปัญหาที่เราเจออยู่ตอนนี้กับเรื่องแบบนี้ สำหรับเราคือมันหนักมากจริงๆค่ะเลยอยากรู้ว่าจะมีใครที่รักครู แล้วเจอปัญหาหนักกว่าเราบ้างไหม..? จะเล่าเรื่องของเราให้ฟังคร่าวๆนะค่ะ คือเรารวบรวมความกล้าอยู่นานว่าจะตั้งกระทู้ดีไหม เพราะเห็นหลายกระทู้ โดนด่ามาเยอะมากค่ะ แต่วันนี้เป็นอีกวันที่เจอเรื่องแย่ๆ คือทนไม่ไหวแล้วค่ะ ขอเล่าเลยนะค่ะ.
คือเรารักครูคนนึงค่ะ เราอายุห่างกันได้เกือบสองรอบเลยค่ะในสายตาเราครูเขาเป็นคนดีมากๆคือต้องบอกก่อนเลยนะครูเขามีครอบครัวที่สมบูรณ์มากๆค่ะ
แล้วมีอยู่วันนึง เราบอกรักครูค่ะแต่เป็นวันสุดท้ายของเราเพราะเราต้องไปเรียนต่างประเทศค่ะ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็เหมือนครูเขารู้คว่าเรารักเขาเพราะในห้องเพื่อนเรามันรู้กันทุกคนบางคนมันก็มีหลุดบ้างแหละค่ะ
กลับมาตอนที่เราบอกรักเขา วันนั้น
วันที่ 17/11/2011 พอเราบอกเขาเสร็จก็เหมือนการล่ำลาค่ะ วันต่อมาเราก็ไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วค่ะ ตั้งแต่วันนั้นวันที่เราบอกรักเขา เรากับเขาก็คุยกันมาตลอดค่ะ
เฟสบ้างโทรบ้างหลังๆก็ไลน์ค่ะ ช่วงแรกๆเราคุยกันทุกวันเลยค่ะ นั่นแค่ปีแรกๆพอเข้าปีที่2 เขาก็เริ่มตั้งกฏค่ะ
1.คุยได้ตั้งแต่8.00 -17.00
2. จันทร์-เสาร์ ค่ะ
คือแรกๆเราก็แบบมีงอแงไม่พอใจบ้างเพราะเราเคยชินที่คุยกับเขาทุกวัน ล่ะก็มีปัญหาอะไรก็ทักไปได้ตลอด แต่พอตั้งกฏก็คุยกันน้อยลงค่ะ เพราะเวลาของเราไม่ตรงกันค่ะคือห่างกัน6ช.ม ค่ะ บางทีเราตื่นเขาหลับเราหลับเขาตื่นเราว่างเขาสอน เราเรียนเขาว่าง แล้วกว่าเราจะเลิกเรียนที่ไทยก็ต้องเลย17.00อยู่แล้วค่ะ. แต่เราก็พยายามที่จะได้คุยกับเขา วันเสาร์เรารอให้ที่ไทย8โมงที่นี่ก็ตี2ค่ะ คือรอข้ามคืนอ่ะ
แต่พอถึงเวลาจริงๆเราทักไปกว่าเขาจะตอบก็นานเราก็หลับ พอหลับ ที่ไทยก็เลย5โมงเย็นล่ะค่ะ คือทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง. เราก็คุยกันน้อยลงเรื้อยๆ. แล้วก็มีหลายเหตุการณ์ที่เขาแบบ โกรธเรากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีเรายังไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด พอเขาโกรธเราเขาก็จะบอกว่าไม่คุยหยุดคุย. แล้วเขาก็ไม่คุยจริงๆค่ะ
ทักไปไม่ตอบ โทรไปพอรู้ว่าเป็นเสียงเราเขาก็ทำเป็นไม่ได้ยินล่ะตัดสายทิ้ง คือเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมากค่ะ.
คือตอนนั้นเรารักเขามากอ่ะค่ะ ความคิดเด็กมาก เพราะแค่รัก. เราเลยบอกเขาว่า"หนูเสียใจนะ" ตอนเราพิมพ์ไปก็แค่อยากให้เขารู้ว่าเรารู้สึกยังไง .แต่เขาก็ตอบมาค่ะ เขาก็ถามว่าสบายดีไหม?
อะไรแบบนี้ .พอ คุยกันดีๆก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมอ่ะค่ะคือเกิดขึ้นบ่อยเป็นแบบนี้ตลอดคุยกันแบบ สามวันดีสี่วันใข้อ่ะค่ะ
มีอยู่ครั้งนึงเราลงไปไทยคือไปเที่ยวอ่ะค่ะ
ร.ร. ปิดเทอม แล้วตอนเราลงไป ก็วันเกิดเราพอดี แต่เขาไม่รู้นะ คือเราบอกหลายครั้งล่ะแต่เขาลืมเราก็ไม่ได้บอกอีก
แต่วันเกิดเราอ่ะเขาโกรธเรานะ เขาโกรธที่ว่าไป ร.ร. เก่านี่ล่ะ คือเขาไม่ถูกกับคนนึงใน ร.ร. แต่เราไปหาคนนี้ เพราะสนิทกัน ครูเขาก็แบบ บอกว่า "อะไรไปหาเขาไปได้ที่ฉันอ่ะพูดแล้วพูดอีกไม่อยากจะมา"
คือเขานัดเจอเราแต่เราไม่ได้ไป
แล้วเขาก็ฟอมร์ๆอ่ะ " เอาของฝากมาให้ด้วยเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรอน่าบ้าน".
เราก็บอกเดี๋ยวเอาไปไว้บ้านฝุ่น(นามสมมุตนะ เพื่อนสนิทเรา) แล้วเดี๋ยวหนูให้ฝุ่นวิ่งเอาไปให้" เขาก็บอก " ทำไมต้องให้เพื่อนเอามาให้ เอามาให้เองไม่ได้หรอ"
คือเถียงกันอยู่นาน สุดท้ายเพื่อนเราก็เป็นครเอาไปให้. คือสุดท้ายก็ไม่ได้เจอ.
(คือเราตัดสินใจอ่ะว่าควรเจอเขาดีไหมเพราะถ้าเจอกลัวอะไรๆมันจะแย่มากๆ
คือ3ปีที่เราไม่ได้เจอน่ากันคุยกันก็น้อย
คือความรู้สึกเราก็จางลงไปบ้างนะ
เลยคิดว่าถ้าเจอ ความรู้สึดเพิ่มขึ้นแน่ๆ)
ต่อจากวันเกิดเราเลยนะ คือพอวันเกิดเราผ่านไป วันต่อมา เราไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อนค่ะ เหมือนล่ำลาด้วยเพราะอีก1วันก็จะต้องกลับมาเรียนแล้ว. แล้วทีนี้ครูเขาก็รู้นะว่าเราใกล้จะกลับแล้ว. เขาเลยถามฝุ่น"ว่าอยู่ไหนกัน " ( คือโกรธเราอยู่ไงถ้าทักมาก่อนกลัวเสียฟอมร์)
คือฝุ่ก็ว่าอยู่..... คือตอนนั้นเขาก็เอาเด็กไปแข่งไง แล้วพอดีห้างที่ไปร้องคาราโอเกะ
มันอยู่ใกล้กันๆ คือเขาก็มาหาเราแต่
ฝุ่นมันก็บอกว่า"ครูเขาจะมาน่ะ" (คือตอนนั้นมีเรามีฝุ่นล่ะเพื่อนอีกสามคนทีไปนะ.)
คือเราทำไรไม่ถูกจะเจอดีไหมอะไรยังไง
ถ้าเจอจะทำตัวยังไง สุดท้ายก็เจอค่ะ
เขาก็เดินมาล่ะยิ้มยังจำรอยยิ้มของเราได้อยู่เลย เพื่อนเราก็ยกมือไหว้บอกหวัดดีไรงี้
เราก็ไหว้นะ แต่เขิน. เราก็นั่งคุยกันออกจากห้องคาราโอเกะคุยกัน คือเพื่อนอยุ่ในห้องนะแต่เราคุยกันน่าประตุห้องเลย ห้องก็เป้นกระจก คือไม่เชิงสองต่อสองอ่ะอยู่ในสายตาเพื่อนๆ พอคุยไปเรื้อยๆ "เราก็เลยบอกว่าเมื่อวานวันเกิดหนูนะ"
เขาก็อึ้งประมาณว่าจริงๆหรอ ล่ะเขาก็บอกว่า "วันเกิดใคร วันเกิดเธอหรอ"
เราก็แบบอยากนอยด์บ้างไม่ค่อยได้นอยด์
เลยบอกว่า " ไม่เคยจะจำหรอกเนอะบอกกี่ครั้งก็ลืม วันเกิดหนูทีไรก็ต้องมาทวงคำอวยพรทุกปี" ครูเขาก็ยิ้มล่ะบอก "ล่ะบอกอะไรๆไม่เธอไม่เคยบอกฉัน"
คุยไปคุยมา ครูเขาก็ต้องกลับเอาเด็กไปส่ง
เราก็เริ่มนอยด์จริงๆล่ะ แบบเรายังจำตอนที่เขาเดินไปได้อยู่เลย .ครูเขาก็รู้นะว่าเรานอยด์แบบกว่าจะได้เจอกัน พอเจอกันก็แปบเดียวเพราะเขาต้องทำหน้าที่ของเขาอ่ะเนอะ. ที่นี้ตอนเราจะกลับขึ้นรถโดยสารอ่ะนะ ครูเขาก็โทรมา ล่ะก็ เงียบสักแปบนึง ล่ะบอกว่า " แฮปปี้เบิดร์เดย์นะย้อนหลังนะ" พอผ่านไป ประมาณ6โมงเย็นเขาโทรมาล่ะบอกว่า "กินหมูทะกันไหม"
เราไปอยากกินบอกตรงๆเอียน เพราะวันเกิดก็พึ่งกินวันต่อมาเอาอีกล่ะ. แต่เราก็ไป
ครูเขาบอกให้ชวนเพื่อนมาด้วย เราก็ชวนฝุ่นไปเพราะเราอยู่บ้านฝุ่นไงล่ะก็เพื่อนอีกคน ที่นี้ก็นั่งคุยนั่งกินปกติแต่เราเขินมาก .
พอถึงวันกลับพอเรากลับมาเขาก็เป็นเหมือนเดิม แบบเล็กๆน้อยๆก็โกรธ
มารู้ตาหลัง เราบอกให้ฝุ่นคุย
คือครูเขาไว้ใจฝุ่นอ่ะ คือสนิทกัน มีไรคุยกัน
เผลอๆคุยเยอะกว่าเราอีก แต่เรื่องทั่วไปนะ
พอฝุ่นถามว่าจะเป็นแบบนี้อีกนานไหมโกรธอะไร พอฝุ่นถามจับใจความได้ว่า
" ครูเขาอยากให้เราลืมเขา" เราอ่านที่ฝุ่นแคปมาให้แล้ว เราแทบร้องไห้ เราเข้าใจเขาผิดมาตลอดอ่ะ เล่าไปเล่ามาเหมือนนิยายนะ พยายามทำตัวแย่ๆให้เราเลิกรักรึลืมเขา. พอเรารู้เท่านั้นแหละ วันต่อมาเราโทรไปเคลียเลย เราก็เริ่มต้นว่า
"หนูยังเหมือนเดิมนะ" เขาก็หัวเราะ
แล้วบอก "เหมือนเดิมอะไร"
ไอ้เราก็เขินแต่เขาก็รู้แหละ( คือนิสัยเราห้าวมาก จะพูดคำหวานๆได้แต่ล่ะทีนี่แบบ คิดนานอ่ะ ) เราก็เงียบล่ะบอก "รักไง"
เขาก็เงียบต่างฝ่ายต่างเงียบ. แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า. "มันเป็นไปไม่ได้หรอก."
... "ฉันไม่ใช่คนโสด" ...
เราก็เงียบคือตอนนั้นน้ำตาแทบเล๊ด
เราก็เลยบอก"อืมๆ " เขาก็รู้ล่ะว่าเราจะร้อง
(เราจะไม่พูดอืมถ้าไม่นอยด์รึไม่เสียความรู้สึกจริงๆ) เขาก็บอก " ตั้งใจเรียนนะครูก็ยังเป็นครูคนเดิม" ...."เป็นกำลังใจให้เสมอ"
เท่านั้นแหละน้ำตาไหล ไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่จริงจังแบบนี้มาก่อน...
ความหมายที่เขาหมายถึงคือให้เราลืมเขา
ก็คือเลิกคุยเลิกติดต่อ... คือเราพยายามยื้อเขาไว้ เลยบอกว่า " แต่เราก็ยังคุยกันได้นิ" เขาก็บอกว่า"...."ถ้ายังคุยต่อเธอลืมจะลืมฉันได้ไหม" เราก็สักแปบล่ะบอกว่า
" หนูรักครูนะ อย่าหายไปเลย"
ครูเขาก็เงียบล่ะบอกว่า "เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ"
ล่ะก็วางเราก็ไม่ได้โทรกลับไป จนวันต่อมา
ทักไลน์เขาไปเขาก็ยังตอบ...แต่ก็เหมือนเดิมคุยๆหายๆ ทักไปไม่ตอบ อ่านไม่ตอบบ้าง . คือทำร้ายความรู้สึกเรามากอ่ะ แต่คือเราเข้าใจเหตุผลเขาคือโกรธไม่ลง...
ชีวิตปัจจุบันก็ยังรักครูเขาอยู่ค่ะ8ปีแล้ว
สุขบ้างทุกข์บ้างธรรมดา ตอนนี้ไม่ได้คุยกับเขาแล้ว อยากโทรหาอยากคุย อยากเป็นเหมือนครั้งแรกๆ แต่ก็สงสารครอบครัวเขา
คือยังมีสำนึกของความเป็นคนอยู่บ้างอ่ะนะ
เลยไม่อยากโทรไปกวน. เขาอยากให้เราหายไปก็ได้เราจะหายแต่เราจะไม่ลืมเขา...
สิ้นปีนี้ก็จะกลับไปบ้านแล้วไปเที่ยวน่ะปิดเทอม ใจนึงก็อยากเจอ ...แต่ก็กลัว..
เห้ออออออ
เมื่อฉันรักอาจารย์...?
คือเรารักครูคนนึงค่ะ เราอายุห่างกันได้เกือบสองรอบเลยค่ะในสายตาเราครูเขาเป็นคนดีมากๆคือต้องบอกก่อนเลยนะครูเขามีครอบครัวที่สมบูรณ์มากๆค่ะ
แล้วมีอยู่วันนึง เราบอกรักครูค่ะแต่เป็นวันสุดท้ายของเราเพราะเราต้องไปเรียนต่างประเทศค่ะ ซึ่งก่อนหน้านี้ก็เหมือนครูเขารู้คว่าเรารักเขาเพราะในห้องเพื่อนเรามันรู้กันทุกคนบางคนมันก็มีหลุดบ้างแหละค่ะ
กลับมาตอนที่เราบอกรักเขา วันนั้น
วันที่ 17/11/2011 พอเราบอกเขาเสร็จก็เหมือนการล่ำลาค่ะ วันต่อมาเราก็ไปเรียนต่อต่างประเทศแล้วค่ะ ตั้งแต่วันนั้นวันที่เราบอกรักเขา เรากับเขาก็คุยกันมาตลอดค่ะ
เฟสบ้างโทรบ้างหลังๆก็ไลน์ค่ะ ช่วงแรกๆเราคุยกันทุกวันเลยค่ะ นั่นแค่ปีแรกๆพอเข้าปีที่2 เขาก็เริ่มตั้งกฏค่ะ
1.คุยได้ตั้งแต่8.00 -17.00
2. จันทร์-เสาร์ ค่ะ
คือแรกๆเราก็แบบมีงอแงไม่พอใจบ้างเพราะเราเคยชินที่คุยกับเขาทุกวัน ล่ะก็มีปัญหาอะไรก็ทักไปได้ตลอด แต่พอตั้งกฏก็คุยกันน้อยลงค่ะ เพราะเวลาของเราไม่ตรงกันค่ะคือห่างกัน6ช.ม ค่ะ บางทีเราตื่นเขาหลับเราหลับเขาตื่นเราว่างเขาสอน เราเรียนเขาว่าง แล้วกว่าเราจะเลิกเรียนที่ไทยก็ต้องเลย17.00อยู่แล้วค่ะ. แต่เราก็พยายามที่จะได้คุยกับเขา วันเสาร์เรารอให้ที่ไทย8โมงที่นี่ก็ตี2ค่ะ คือรอข้ามคืนอ่ะ
แต่พอถึงเวลาจริงๆเราทักไปกว่าเขาจะตอบก็นานเราก็หลับ พอหลับ ที่ไทยก็เลย5โมงเย็นล่ะค่ะ คือทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง. เราก็คุยกันน้อยลงเรื้อยๆ. แล้วก็มีหลายเหตุการณ์ที่เขาแบบ โกรธเรากับเรื่องไม่เป็นเรื่อง บางทีเรายังไม่รู้เลยว่าเราทำอะไรผิด พอเขาโกรธเราเขาก็จะบอกว่าไม่คุยหยุดคุย. แล้วเขาก็ไม่คุยจริงๆค่ะ
ทักไปไม่ตอบ โทรไปพอรู้ว่าเป็นเสียงเราเขาก็ทำเป็นไม่ได้ยินล่ะตัดสายทิ้ง คือเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยมากค่ะ.
คือตอนนั้นเรารักเขามากอ่ะค่ะ ความคิดเด็กมาก เพราะแค่รัก. เราเลยบอกเขาว่า"หนูเสียใจนะ" ตอนเราพิมพ์ไปก็แค่อยากให้เขารู้ว่าเรารู้สึกยังไง .แต่เขาก็ตอบมาค่ะ เขาก็ถามว่าสบายดีไหม?
อะไรแบบนี้ .พอ คุยกันดีๆก็กลับไปเป็นเหมือนเดิมอ่ะค่ะคือเกิดขึ้นบ่อยเป็นแบบนี้ตลอดคุยกันแบบ สามวันดีสี่วันใข้อ่ะค่ะ
มีอยู่ครั้งนึงเราลงไปไทยคือไปเที่ยวอ่ะค่ะ
ร.ร. ปิดเทอม แล้วตอนเราลงไป ก็วันเกิดเราพอดี แต่เขาไม่รู้นะ คือเราบอกหลายครั้งล่ะแต่เขาลืมเราก็ไม่ได้บอกอีก
แต่วันเกิดเราอ่ะเขาโกรธเรานะ เขาโกรธที่ว่าไป ร.ร. เก่านี่ล่ะ คือเขาไม่ถูกกับคนนึงใน ร.ร. แต่เราไปหาคนนี้ เพราะสนิทกัน ครูเขาก็แบบ บอกว่า "อะไรไปหาเขาไปได้ที่ฉันอ่ะพูดแล้วพูดอีกไม่อยากจะมา"
คือเขานัดเจอเราแต่เราไม่ได้ไป
แล้วเขาก็ฟอมร์ๆอ่ะ " เอาของฝากมาให้ด้วยเดี๋ยวพรุ่งนี้ไปรอน่าบ้าน".
เราก็บอกเดี๋ยวเอาไปไว้บ้านฝุ่น(นามสมมุตนะ เพื่อนสนิทเรา) แล้วเดี๋ยวหนูให้ฝุ่นวิ่งเอาไปให้" เขาก็บอก " ทำไมต้องให้เพื่อนเอามาให้ เอามาให้เองไม่ได้หรอ"
คือเถียงกันอยู่นาน สุดท้ายเพื่อนเราก็เป็นครเอาไปให้. คือสุดท้ายก็ไม่ได้เจอ.
(คือเราตัดสินใจอ่ะว่าควรเจอเขาดีไหมเพราะถ้าเจอกลัวอะไรๆมันจะแย่มากๆ
คือ3ปีที่เราไม่ได้เจอน่ากันคุยกันก็น้อย
คือความรู้สึกเราก็จางลงไปบ้างนะ
เลยคิดว่าถ้าเจอ ความรู้สึดเพิ่มขึ้นแน่ๆ)
ต่อจากวันเกิดเราเลยนะ คือพอวันเกิดเราผ่านไป วันต่อมา เราไปร้องคาราโอเกะกับเพื่อนค่ะ เหมือนล่ำลาด้วยเพราะอีก1วันก็จะต้องกลับมาเรียนแล้ว. แล้วทีนี้ครูเขาก็รู้นะว่าเราใกล้จะกลับแล้ว. เขาเลยถามฝุ่น"ว่าอยู่ไหนกัน " ( คือโกรธเราอยู่ไงถ้าทักมาก่อนกลัวเสียฟอมร์)
คือฝุ่ก็ว่าอยู่..... คือตอนนั้นเขาก็เอาเด็กไปแข่งไง แล้วพอดีห้างที่ไปร้องคาราโอเกะ
มันอยู่ใกล้กันๆ คือเขาก็มาหาเราแต่
ฝุ่นมันก็บอกว่า"ครูเขาจะมาน่ะ" (คือตอนนั้นมีเรามีฝุ่นล่ะเพื่อนอีกสามคนทีไปนะ.)
คือเราทำไรไม่ถูกจะเจอดีไหมอะไรยังไง
ถ้าเจอจะทำตัวยังไง สุดท้ายก็เจอค่ะ
เขาก็เดินมาล่ะยิ้มยังจำรอยยิ้มของเราได้อยู่เลย เพื่อนเราก็ยกมือไหว้บอกหวัดดีไรงี้
เราก็ไหว้นะ แต่เขิน. เราก็นั่งคุยกันออกจากห้องคาราโอเกะคุยกัน คือเพื่อนอยุ่ในห้องนะแต่เราคุยกันน่าประตุห้องเลย ห้องก็เป้นกระจก คือไม่เชิงสองต่อสองอ่ะอยู่ในสายตาเพื่อนๆ พอคุยไปเรื้อยๆ "เราก็เลยบอกว่าเมื่อวานวันเกิดหนูนะ"
เขาก็อึ้งประมาณว่าจริงๆหรอ ล่ะเขาก็บอกว่า "วันเกิดใคร วันเกิดเธอหรอ"
เราก็แบบอยากนอยด์บ้างไม่ค่อยได้นอยด์
เลยบอกว่า " ไม่เคยจะจำหรอกเนอะบอกกี่ครั้งก็ลืม วันเกิดหนูทีไรก็ต้องมาทวงคำอวยพรทุกปี" ครูเขาก็ยิ้มล่ะบอก "ล่ะบอกอะไรๆไม่เธอไม่เคยบอกฉัน"
คุยไปคุยมา ครูเขาก็ต้องกลับเอาเด็กไปส่ง
เราก็เริ่มนอยด์จริงๆล่ะ แบบเรายังจำตอนที่เขาเดินไปได้อยู่เลย .ครูเขาก็รู้นะว่าเรานอยด์แบบกว่าจะได้เจอกัน พอเจอกันก็แปบเดียวเพราะเขาต้องทำหน้าที่ของเขาอ่ะเนอะ. ที่นี้ตอนเราจะกลับขึ้นรถโดยสารอ่ะนะ ครูเขาก็โทรมา ล่ะก็ เงียบสักแปบนึง ล่ะบอกว่า " แฮปปี้เบิดร์เดย์นะย้อนหลังนะ" พอผ่านไป ประมาณ6โมงเย็นเขาโทรมาล่ะบอกว่า "กินหมูทะกันไหม"
เราไปอยากกินบอกตรงๆเอียน เพราะวันเกิดก็พึ่งกินวันต่อมาเอาอีกล่ะ. แต่เราก็ไป
ครูเขาบอกให้ชวนเพื่อนมาด้วย เราก็ชวนฝุ่นไปเพราะเราอยู่บ้านฝุ่นไงล่ะก็เพื่อนอีกคน ที่นี้ก็นั่งคุยนั่งกินปกติแต่เราเขินมาก .
พอถึงวันกลับพอเรากลับมาเขาก็เป็นเหมือนเดิม แบบเล็กๆน้อยๆก็โกรธ
มารู้ตาหลัง เราบอกให้ฝุ่นคุย
คือครูเขาไว้ใจฝุ่นอ่ะ คือสนิทกัน มีไรคุยกัน
เผลอๆคุยเยอะกว่าเราอีก แต่เรื่องทั่วไปนะ
พอฝุ่นถามว่าจะเป็นแบบนี้อีกนานไหมโกรธอะไร พอฝุ่นถามจับใจความได้ว่า
" ครูเขาอยากให้เราลืมเขา" เราอ่านที่ฝุ่นแคปมาให้แล้ว เราแทบร้องไห้ เราเข้าใจเขาผิดมาตลอดอ่ะ เล่าไปเล่ามาเหมือนนิยายนะ พยายามทำตัวแย่ๆให้เราเลิกรักรึลืมเขา. พอเรารู้เท่านั้นแหละ วันต่อมาเราโทรไปเคลียเลย เราก็เริ่มต้นว่า
"หนูยังเหมือนเดิมนะ" เขาก็หัวเราะ
แล้วบอก "เหมือนเดิมอะไร"
ไอ้เราก็เขินแต่เขาก็รู้แหละ( คือนิสัยเราห้าวมาก จะพูดคำหวานๆได้แต่ล่ะทีนี่แบบ คิดนานอ่ะ ) เราก็เงียบล่ะบอก "รักไง"
เขาก็เงียบต่างฝ่ายต่างเงียบ. แล้วเขาก็พูดขึ้นมาว่า. "มันเป็นไปไม่ได้หรอก."
... "ฉันไม่ใช่คนโสด" ...
เราก็เงียบคือตอนนั้นน้ำตาแทบเล๊ด
เราก็เลยบอก"อืมๆ " เขาก็รู้ล่ะว่าเราจะร้อง
(เราจะไม่พูดอืมถ้าไม่นอยด์รึไม่เสียความรู้สึกจริงๆ) เขาก็บอก " ตั้งใจเรียนนะครูก็ยังเป็นครูคนเดิม" ...."เป็นกำลังใจให้เสมอ"
เท่านั้นแหละน้ำตาไหล ไม่เคยได้ยินน้ำเสียงที่จริงจังแบบนี้มาก่อน...
ความหมายที่เขาหมายถึงคือให้เราลืมเขา
ก็คือเลิกคุยเลิกติดต่อ... คือเราพยายามยื้อเขาไว้ เลยบอกว่า " แต่เราก็ยังคุยกันได้นิ" เขาก็บอกว่า"...."ถ้ายังคุยต่อเธอลืมจะลืมฉันได้ไหม" เราก็สักแปบล่ะบอกว่า
" หนูรักครูนะ อย่าหายไปเลย"
ครูเขาก็เงียบล่ะบอกว่า "เดี๋ยวแค่นี้ก่อนนะ"
ล่ะก็วางเราก็ไม่ได้โทรกลับไป จนวันต่อมา
ทักไลน์เขาไปเขาก็ยังตอบ...แต่ก็เหมือนเดิมคุยๆหายๆ ทักไปไม่ตอบ อ่านไม่ตอบบ้าง . คือทำร้ายความรู้สึกเรามากอ่ะ แต่คือเราเข้าใจเหตุผลเขาคือโกรธไม่ลง...
ชีวิตปัจจุบันก็ยังรักครูเขาอยู่ค่ะ8ปีแล้ว
สุขบ้างทุกข์บ้างธรรมดา ตอนนี้ไม่ได้คุยกับเขาแล้ว อยากโทรหาอยากคุย อยากเป็นเหมือนครั้งแรกๆ แต่ก็สงสารครอบครัวเขา
คือยังมีสำนึกของความเป็นคนอยู่บ้างอ่ะนะ
เลยไม่อยากโทรไปกวน. เขาอยากให้เราหายไปก็ได้เราจะหายแต่เราจะไม่ลืมเขา...
สิ้นปีนี้ก็จะกลับไปบ้านแล้วไปเที่ยวน่ะปิดเทอม ใจนึงก็อยากเจอ ...แต่ก็กลัว..
เห้ออออออ