แม่เป็นคนโกรธปั้นปึ่งมากค่ะ แบบใครพูดผิดหูขัดใจคำนึงก็โกรธไปได้เป็นเดือนๆ เป็นคนเอาความรู้สึกตัวเองเป็นที่ตั้ง เป็นประเภท ฉันไม่เคยทำอะไรผิด และถ้าผิดจริงก็จะยกเหตุผลว่า ฉันเป็นแม่/ฉันเป็นเมีย แม่ชอบเล่าถึงครอบครัวเพื่อนบ่อยๆว่า เพื่อนแม่นะ พูดผิดหูทีสามีต้องมาขอโทษ ลูกๆต้องถือพานมาคุกเข่าขอขมาเชียวนะ เพื่อนแม่นะ สามีให้เงินใช้เดือนละแสน (แม่ได้ 2หมื่น) (ซึ่งแม่ใช้เงินเก่งมาก นอกจากเงินเดือนแล้ว แม่ก็มีบัตรเครดิตวงเงิน1.5แสนไว้รูด และหยิบเงินออกจากกระเป๋าพ่อเท่าไรก็ได้ที่อยากหยิบ) พ่อทำงานคนเดียว แม่ไปเฝ้าร้านบ้างเป็นบางที ซึ่งก็ไปนั่งเล่นมือถือ นั่นคือแม่ค่ะ
ที่ทำให้เราที่เป็นลูกทุกข์ใจคือ แม่เป็นคนโกรธนานมากกกกกกก นานมากกกก แบบศักดิ์ศรีสูงส่ง แม้แต่กับคนในครอบครัวก็ไม่ยอมลง เรื่องมีอยู่ว่า
วันนี้เราบอกแม่ว่า : เพื่อนเรามาบ้านอย่าทักเพื่อนเราว่าอ้วนนะ (แม่ทักประจำ)
แม่: ทำไมจะทักไม่ได้ ก็ถามกันทั่วไป
เรา: สมัยนี้เค้าเรียก บอดี้ชมมิ่ง(มั้ง)เค้าไม่ให้ทักกันแบบนั้นแล้ว
พ่อ: ถ้าเป็นพ่อนะ อะไรที่พูดแล้วไม่ได้ประโยชน์อะไร ทำให้ผู้ฟังรู้สึกไม่ดีพ่อจะไม่พูด
แม่: เออ! ถล่มกันเข้าไป (โกรธ)
พ่อ: ไม่ได้ถล่ม เตือนสติ
แม่: ก็พูดปกติทั่วไป คนอื่นมาทักแม่ๆก็ไม่ว่า มันจะเป็นอะไร!(โกรธ) จะให้เจอหน้าแล้วพูดหรือไงว่าผอมเพรียว ดูดี
พ่อ: บางคนที่พูดแล้วเขาไม่รู้สึกอะไรก็มี คนที่เขาไม่ชอบ เขาอึดอัดใจก็มี
แม่: เออ! (เสียงดัง) งั้นจะไม่พูดอะไรแล้ว!! จะนั่งเงียบอย่างเดียว(โกรธ)
แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่พูดกันเลย
แล้วพ่อก็ซึมเศร้า หดหู่ บอกกับเราว่านี่เป็นหนี้กรรม พ่อต้องใช้กรรม พูดเบาๆ เหมือนจะหมดลมหมดแรง เราที่เป็นลูกอยู่ท่ามกลางบรรยากาศนี้ก็ทรมานใจมาก
ส่วนแม่ก็คุยโทรศัพท์กับใครสักคนแล้วด่าพ่อให้คนๆนั้นฟังเพื่อหาความชอบธรรมให้ตัวเอง
พอเราบอกแม่ว่า เวลาที่อยู่ด้วยกันน้อยลงทุกวันนะ จะให้เป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไร แม่ก็บอกว่า เธอเป็นลูกจะมาสนทำไม ทำเรื่องของตัวเองไปก็พอ!
อยากรู้จริงค่ะ ว่าครอบครัวแตกแยกแบบนี้ เป็นไปได้เหรอที่คนเป็นลูกจะไม่รู้สึกอะไร จะไม่ทุกข์ใจเลยได้เหรอ? เราก็ได้แต่อยู่เงียบๆ แอบร้องไห้เงียบๆ ทุกวันนี้ทานยาซึมเศร้าแบบไม่ให้พ่อแม่รู้ นึกอยากจะให้สิ่งที่เกิดตอนนี้มันหายไปใฟ้ฟมด อยากนอนหลับไปแบบไม่ต้องตื่นมาเห็นมารับรู้อีกเลย เคยคิดฆ่าตัวตายแต่ไม่เคยทำจริงนะคะ อยากรู้ว่า ถ้าแม่พูดกลับมาแบบนี้ (ลูกไม่ต้องยุ่ว ทำเรื่องของตัวเองไปก็พอ!) เราควรจะพูดอย่างไรแม่ถึงจะดึงสติได้คะ ว่าความทิฐิมานะของแม่ทำให้ครอบครัวเป็นทุกข์ขนาดไหน :' (
พ่อแม่ทะเลาะกัน แบบสงครามประสาท ครอบครัวแตกแยก แต่แม่บอกลูกว่า ไม่ต้องยุ่ง ทำหน้าที่ตัวเองไปก็พอ?
ที่ทำให้เราที่เป็นลูกทุกข์ใจคือ แม่เป็นคนโกรธนานมากกกกกกก นานมากกกก แบบศักดิ์ศรีสูงส่ง แม้แต่กับคนในครอบครัวก็ไม่ยอมลง เรื่องมีอยู่ว่า
วันนี้เราบอกแม่ว่า : เพื่อนเรามาบ้านอย่าทักเพื่อนเราว่าอ้วนนะ (แม่ทักประจำ)
แม่: ทำไมจะทักไม่ได้ ก็ถามกันทั่วไป
เรา: สมัยนี้เค้าเรียก บอดี้ชมมิ่ง(มั้ง)เค้าไม่ให้ทักกันแบบนั้นแล้ว
พ่อ: ถ้าเป็นพ่อนะ อะไรที่พูดแล้วไม่ได้ประโยชน์อะไร ทำให้ผู้ฟังรู้สึกไม่ดีพ่อจะไม่พูด
แม่: เออ! ถล่มกันเข้าไป (โกรธ)
พ่อ: ไม่ได้ถล่ม เตือนสติ
แม่: ก็พูดปกติทั่วไป คนอื่นมาทักแม่ๆก็ไม่ว่า มันจะเป็นอะไร!(โกรธ) จะให้เจอหน้าแล้วพูดหรือไงว่าผอมเพรียว ดูดี
พ่อ: บางคนที่พูดแล้วเขาไม่รู้สึกอะไรก็มี คนที่เขาไม่ชอบ เขาอึดอัดใจก็มี
แม่: เออ! (เสียงดัง) งั้นจะไม่พูดอะไรแล้ว!! จะนั่งเงียบอย่างเดียว(โกรธ)
แล้วพ่อกับแม่ก็ไม่พูดกันเลย
แล้วพ่อก็ซึมเศร้า หดหู่ บอกกับเราว่านี่เป็นหนี้กรรม พ่อต้องใช้กรรม พูดเบาๆ เหมือนจะหมดลมหมดแรง เราที่เป็นลูกอยู่ท่ามกลางบรรยากาศนี้ก็ทรมานใจมาก
ส่วนแม่ก็คุยโทรศัพท์กับใครสักคนแล้วด่าพ่อให้คนๆนั้นฟังเพื่อหาความชอบธรรมให้ตัวเอง
พอเราบอกแม่ว่า เวลาที่อยู่ด้วยกันน้อยลงทุกวันนะ จะให้เป็นแบบนี้ไปถึงเมื่อไร แม่ก็บอกว่า เธอเป็นลูกจะมาสนทำไม ทำเรื่องของตัวเองไปก็พอ!
อยากรู้จริงค่ะ ว่าครอบครัวแตกแยกแบบนี้ เป็นไปได้เหรอที่คนเป็นลูกจะไม่รู้สึกอะไร จะไม่ทุกข์ใจเลยได้เหรอ? เราก็ได้แต่อยู่เงียบๆ แอบร้องไห้เงียบๆ ทุกวันนี้ทานยาซึมเศร้าแบบไม่ให้พ่อแม่รู้ นึกอยากจะให้สิ่งที่เกิดตอนนี้มันหายไปใฟ้ฟมด อยากนอนหลับไปแบบไม่ต้องตื่นมาเห็นมารับรู้อีกเลย เคยคิดฆ่าตัวตายแต่ไม่เคยทำจริงนะคะ อยากรู้ว่า ถ้าแม่พูดกลับมาแบบนี้ (ลูกไม่ต้องยุ่ว ทำเรื่องของตัวเองไปก็พอ!) เราควรจะพูดอย่างไรแม่ถึงจะดึงสติได้คะ ว่าความทิฐิมานะของแม่ทำให้ครอบครัวเป็นทุกข์ขนาดไหน :' (