ไม่รู้นะ ว่า จขกท คิดไปเอง หรือปล่าว
เพราะเมือเจอเรื่องที่ทำให้เหนื่อยทั้งกาย และใจ
จนบางครั้งรู้สึกว่า สิ่งที่เราทำตอนนี้ เราทำทำไม ทำเพื่อใคร
ถึงแม้เราตาย คนอื่นมันก็ทำต่อได้
จนอยากจะหนีไปให้รู้แล้วรู้รอด
แต่มันก็ทำไม่ได้ ด้วยคำว่าหย้าที่ที่มันค้ำคออยู่
จขกท อาจจะ เจอปัญหาที่น้อยกว่าหลายคนเจอ
แต่ปัญหาของแต่ละคนมันไม่เท่ากัน
สิ่งที่เรารับไว้ เราแบกไว้ สุดท้ายมันก็มีขีดจำกัด

เราไม่สามารถที่จะแบกทุกอย่างเอาไว้ได้
จนสุดท้าย จขกท ก้ต้องร้องไห้ออกมา

ทั้งที่วันนี้พยายามฝืนมาทั้งวัน
ทั้งที่ไม่อยากแสดงความอ่อนแอ
ให้ใครเห็น แต่สุดท้าย มันก็ไม่ใช่อย่างนั้น

ร้องไห้แล้วมีคนปลอบก็ดีนะ
แต่ร้องแล้วห้าให้ใครรู้ ห้ามให้ใครเห็น
มันยิ่งทรมาร
บางครั้ง คนที่อยู่คนเดียวได้ นี้มันต้องแกร่งจริงๆ

ตอนเย็นวันนี้พี่ที่ทำงานคนหนึ่งเห็นว่าเราเปลี่ยนไป แกเดินเข้ามากอด
น้ำตาไหลมาอีกรอบ ไหลแบบไม่กั้นไวเลย
มันรู้สึกว่า มันสบายใจที่ได้ร้องให้กับคนที่เราไว้ใจ
แกไม่ได้พูดอะไรเลย แกลูบหัว มันรู้สึกเหมือนกับว่า แม่เราอยู่ใกล้ๆ
มันอุ่น มันทำให้เรามีกำลังใจ
เรากล้าที่จะร้องไห้ออกมา โดยไม่ต้องกลัวว่าพี่เค้าจะเห็นความอ่อนแอของเรา
เพราะมันรู้สึกว่าเค้ายังอยู่กับเรา กอดแล้วมันอุ้น มันบอกไม่ถูก
เรากล้าที่จะเปิดตัวตนอีกด้านให้เค้าเห็น