รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเสพติดความเศร้า..
ไม่รู้ว่าเศร้าเพราะลืมไม่ได้ หรือเศร้าเพราะความเคยชิน
ทุกเช้าที่ตื่นนอน จะต้องคว้าหาโทรศัพท์ พอเห็นการแจ้งเตือน จะตื่นเต้น เอามาเลื่อนดูว่ามีชื่อคนนั้นทักมารึเปล่า เป็นอย่างนี้ทุกวันมา 2 ปีแล้ว
ทุกครั้งที่ฟังเพลงเศร้า แม้ว่าจะไม่ได้เศร้า แต่ถ้าเนื้อเพลงมันคล้ายกับเรื่องของตัวเอง ก็จะนอยขึ้นมาเฉยๆ
ทุกครั้งที่ไปที่สวยๆ บรรยากาศดีๆ ก็จะนึกอยากให้เค้ามาอยู่ตรงนี้ด้วย
นึกออกแต่รอยยิ้มของเค้า เรื่องราวเก่าๆ นึกแล้วก็ยังมีความสุข
หลายครั้งที่มีคนเข้ามา คนดีๆมากมาย มาดูแล ตามใจ เอาใจ เรากลับรู้สึกไม่อยากได้สิ่งเหล่านี้จากคนพวกนี้
คนคนนั้น เป็นคนที่เราสามารถนั่งมองเค้าขับรถได้เป็นวันๆ โดยที่ไม่เบื่อ ทุกครั้งที่คุยกันหัวใจก็จะเต้นโครมคราม เหมือนหัวใจมันพองโต(คนที่เคยเจอคนที่ใช่จริงๆน่าจะเข้าใจ)
แต่คนอื่นที่เข้ามา เค้ากลับทำให้เราเกิดความรู้สึกแบบนี้ได้เลย..
ไม่รู้ว่าทุกวันนี้ที่เศร้า เศร้าเพราะอะไร หรือเพราะว่าเค้าใช่ที่สุด เวลาเราเจออะไรดีๆเลยอยากให้เป็นเค้ามาอยู่ด้วย
เราอยากหลุดออกจากความรู้สึกแบบนี้ อยากจะลืม อยากจะเริ่มต้นใหม่ เพราะเรื่องของเรากับเค้ามันไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว ตอนนี้เค้าก็หลบเรา เราไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ดูไม่มีค่า คอยวิ่งตามคนที่วิ่งหนี
เราไม่เข้าใจตัวเอง.....
อยากมีความรัก แต่พอเจอคนที่ไม่ใช่มากๆ ก็เหนื่อยเหลือเกิน
** ที่สำคัญคือเรากลับภูมิใจเล็กๆที่ตัวเองมีหัวใจที่ซื่อสัตย์กับใครสักคนมากขนาดนี้
(แค่อยากระบายค่ะ เล่าให้เพื่อนฟังจนเบื่อแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ทางออก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ)
รู้สึกว่าตัวเองเป็นคนเสพติดความเศร้า..
ไม่รู้ว่าเศร้าเพราะลืมไม่ได้ หรือเศร้าเพราะความเคยชิน
ทุกเช้าที่ตื่นนอน จะต้องคว้าหาโทรศัพท์ พอเห็นการแจ้งเตือน จะตื่นเต้น เอามาเลื่อนดูว่ามีชื่อคนนั้นทักมารึเปล่า เป็นอย่างนี้ทุกวันมา 2 ปีแล้ว
ทุกครั้งที่ฟังเพลงเศร้า แม้ว่าจะไม่ได้เศร้า แต่ถ้าเนื้อเพลงมันคล้ายกับเรื่องของตัวเอง ก็จะนอยขึ้นมาเฉยๆ
ทุกครั้งที่ไปที่สวยๆ บรรยากาศดีๆ ก็จะนึกอยากให้เค้ามาอยู่ตรงนี้ด้วย
นึกออกแต่รอยยิ้มของเค้า เรื่องราวเก่าๆ นึกแล้วก็ยังมีความสุข
หลายครั้งที่มีคนเข้ามา คนดีๆมากมาย มาดูแล ตามใจ เอาใจ เรากลับรู้สึกไม่อยากได้สิ่งเหล่านี้จากคนพวกนี้
คนคนนั้น เป็นคนที่เราสามารถนั่งมองเค้าขับรถได้เป็นวันๆ โดยที่ไม่เบื่อ ทุกครั้งที่คุยกันหัวใจก็จะเต้นโครมคราม เหมือนหัวใจมันพองโต(คนที่เคยเจอคนที่ใช่จริงๆน่าจะเข้าใจ)
แต่คนอื่นที่เข้ามา เค้ากลับทำให้เราเกิดความรู้สึกแบบนี้ได้เลย..
ไม่รู้ว่าทุกวันนี้ที่เศร้า เศร้าเพราะอะไร หรือเพราะว่าเค้าใช่ที่สุด เวลาเราเจออะไรดีๆเลยอยากให้เป็นเค้ามาอยู่ด้วย
เราอยากหลุดออกจากความรู้สึกแบบนี้ อยากจะลืม อยากจะเริ่มต้นใหม่ เพราะเรื่องของเรากับเค้ามันไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว ตอนนี้เค้าก็หลบเรา เราไม่ชอบตัวเองที่เป็นแบบนี้ ดูไม่มีค่า คอยวิ่งตามคนที่วิ่งหนี
เราไม่เข้าใจตัวเอง.....
อยากมีความรัก แต่พอเจอคนที่ไม่ใช่มากๆ ก็เหนื่อยเหลือเกิน
** ที่สำคัญคือเรากลับภูมิใจเล็กๆที่ตัวเองมีหัวใจที่ซื่อสัตย์กับใครสักคนมากขนาดนี้
(แค่อยากระบายค่ะ เล่าให้เพื่อนฟังจนเบื่อแล้ว แต่ก็ยังไม่ได้ทางออก ขอบคุณที่อ่านจนจบนะคะ)