จุดเกิดเหตุคิอร้านลูกชิ้นทอดรถพ่วงข้างที่มีพ่อค้าเป็นพม่า ในซอยงามวงวานศ์ 54 (ซอยคุณหญิง) เด็กเกษตรรู้จักดี
เวลาเกิดเหตุประมาณ 19.00 น. วันจันทร์ ที่ 31 สิงหาคม
เข้าเรื่องเลยละกัน
คือพอดีวันนี้ผมตั้งใจไปซื้อลูกชิ้นเพื่อที่จะไปเลี้ยงน้องๆ (ปกติไม่กินลูกชิ้น)
แต่ไม่รู้ด้วยโชคหรือจากอะไรที่ทำให้ผมได้เจอเธอ
เธอคนที่ทาปากสีแดง ใส่เสื้อยืดสีเทา กางเกงยีน +ความน่ารักอีกเต็ม 10
แว๊บแรกที่เห็นคือน่ารักจังวะ.
ตอนแรกมีคนยืนซื้ออยู่ 3 คน รวมผมกับเธอ= เรา (ฮาตัวเอง)
แล้วไม่นานเจ๊อีกคนก็จากไปเหลือแค่ ผมกับเธอ
ผมก็เนียนๆไปหยิบลูกชิ้นอยู่นานพอสมควร พอที่จะแอบๆมองได้
ตอนนั้นผมยืนนิ่งคิดในใจ เห้ยชอบป่าววะ (ชอบก็ต้องขอเบอร์)
เขาจะมีแฟนป่าววะ (ถ้ามีต้องเห็น)
จะรอไรขอเลยๆ (กูอายพ่อค้า)
แล้วก็ไม่กล้าขอ...
แต่เวลามันก็ผ่านไปไว ไวมาก ใจเต้นตึ๊บๆๆ
จนสุดท้ายลูกชิ้นเธอก็สุก และเธอกำลังจะจากผมไป
ก่อนเธอจะเดินไป ผมหันไปมองเธอ (เธอน่าจะรู้นะ) เธอก็มอง
แล้วเธอก็เดินจากไปทางปากซอย ผมมองไม่ทันว่าเธอไปทางไหน
ตอนนั้นผมยังยืนนิ่งอยู่ ถามตัวเองอีกครั้ง
" ชอบเขาป่ะวะ " คำตอบคือใช่ กูชอบ กูต้องทำอะไรซักอย่าง
ผมรีบวิ่งไปเลยปากซอย มองหาซ้ายขวา หาใน 7-11 แต่ไม่เจอ
ตอนนั้นคิดอย่างเดียวขออะไรก็ได้ ที่มันสามารถติดต่อเธอได้ก็พอ
แต่เธอไม่อยู่แล้ว ผมหาเธอไม่เจอ
แต่ยังเหลือหนทาง ผมคิดได้ pantip นี่ละมันต้องผ่านตาบ้างล่ะวะมันไม่มีทางอื่นแล้ว
สุดท้ายผมหวังว่าเธอ เพื่อนเธอ หรือใครก็ได้อาจจะเปิดเจอและทำให้เธอเห็นโพสนี้
จำเราได้มั้ย เราที่ใส่เสื้อดำ กางเกงขาสั้น ใส่หมวกไง
เราแนบหมวกมาให้เธอดูนะ เผื่อเธอจะจำได้
หวังว่าจะได้คุยกัน.
ตามหาผู้หญิงคนนั้นที่มาซื้อลูกชิ้นพร้อมกัน #จำเราได้มั้ย คนที่ใส่หมวกไง
เวลาเกิดเหตุประมาณ 19.00 น. วันจันทร์ ที่ 31 สิงหาคม
เข้าเรื่องเลยละกัน
คือพอดีวันนี้ผมตั้งใจไปซื้อลูกชิ้นเพื่อที่จะไปเลี้ยงน้องๆ (ปกติไม่กินลูกชิ้น)
แต่ไม่รู้ด้วยโชคหรือจากอะไรที่ทำให้ผมได้เจอเธอ
เธอคนที่ทาปากสีแดง ใส่เสื้อยืดสีเทา กางเกงยีน +ความน่ารักอีกเต็ม 10
แว๊บแรกที่เห็นคือน่ารักจังวะ.
ตอนแรกมีคนยืนซื้ออยู่ 3 คน รวมผมกับเธอ= เรา (ฮาตัวเอง)
แล้วไม่นานเจ๊อีกคนก็จากไปเหลือแค่ ผมกับเธอ
ผมก็เนียนๆไปหยิบลูกชิ้นอยู่นานพอสมควร พอที่จะแอบๆมองได้
ตอนนั้นผมยืนนิ่งคิดในใจ เห้ยชอบป่าววะ (ชอบก็ต้องขอเบอร์)
เขาจะมีแฟนป่าววะ (ถ้ามีต้องเห็น)
จะรอไรขอเลยๆ (กูอายพ่อค้า)
แล้วก็ไม่กล้าขอ...
แต่เวลามันก็ผ่านไปไว ไวมาก ใจเต้นตึ๊บๆๆ
จนสุดท้ายลูกชิ้นเธอก็สุก และเธอกำลังจะจากผมไป
ก่อนเธอจะเดินไป ผมหันไปมองเธอ (เธอน่าจะรู้นะ) เธอก็มอง
แล้วเธอก็เดินจากไปทางปากซอย ผมมองไม่ทันว่าเธอไปทางไหน
ตอนนั้นผมยังยืนนิ่งอยู่ ถามตัวเองอีกครั้ง
" ชอบเขาป่ะวะ " คำตอบคือใช่ กูชอบ กูต้องทำอะไรซักอย่าง
ผมรีบวิ่งไปเลยปากซอย มองหาซ้ายขวา หาใน 7-11 แต่ไม่เจอ
ตอนนั้นคิดอย่างเดียวขออะไรก็ได้ ที่มันสามารถติดต่อเธอได้ก็พอ
แต่เธอไม่อยู่แล้ว ผมหาเธอไม่เจอ
แต่ยังเหลือหนทาง ผมคิดได้ pantip นี่ละมันต้องผ่านตาบ้างล่ะวะมันไม่มีทางอื่นแล้ว
สุดท้ายผมหวังว่าเธอ เพื่อนเธอ หรือใครก็ได้อาจจะเปิดเจอและทำให้เธอเห็นโพสนี้
จำเราได้มั้ย เราที่ใส่เสื้อดำ กางเกงขาสั้น ใส่หมวกไง
เราแนบหมวกมาให้เธอดูนะ เผื่อเธอจะจำได้
หวังว่าจะได้คุยกัน.