ก่อนอื่นต้องบอกก่อนเลยค่ะ  เราทำงานด้านการบริการลูกค้า
เกี่ยวกับงานเอกสารทั่วๆไปค่ะ เมื่อองค์กรของเราใหญ่ขึ้น จำเป็นต้องรับพนักงานเพิ่มขึ้นด้วย ฉันดีใจที่สุดเมื่อเจ้านายบอกจะรับสมัครพนักงานใหม่เข้ามาช่วยในตำแหน่งที่ฉันทำอีกคน  
ณ. วันที่พนักงานคนใหม่เข้าทำงานวันแรก เธอแนะนำตัวกับฉันว่า เธอไม่เคยผ่านงานด้านนี้มาก่อน ไม่มีประสบการณ์ ไม่มีความรู้เรื่องงาน ทำอะไรไม่เป็นเลย ขอร้องให้ฉันช่วยสอนให้เก่งให้ได้นะ อืม.. ฉันเข้าใจ และรับปากจะช่วยด้วยความเต็มใจทุกเวลา แต่คนเราหากคิดจะหวังพึ่งคนอื่นอย่างเดียวคงไม่ใช่มั้งคะ ถ้าไม่ต้องการที่จะเรียนรู้ด้วยตัวเองก่อน คืออย่างนี้ค่ะ คุณเธอเป็นเด็กฝาก ที่เส้นใหญ่พอ ฉันพยายามสอนทุกอย่างให้ แต่คุณเธอไม่พยายามรับในสิ่งที่ฉันสอน เวลางาน นั่งคุยโทรศัพท์ แบบว่าคุยนานมากกกก เสียงดังด้วย คุยเสร็จ นั่งเล่นเกม ออนเฟชบุ๊กต่อ แชทกระจาย แล้วงานที่ฉันป้อนให้ก็วางเต็มโต๊ะ หนักกว่านั้นฉันโดนเจ้านายเรียกไปเตือนเรื่องส่งงานล่าช้า พร้อมกับคำถามที่ว่า "ก็หาคนมาช่วยทำแล้ว ทำไมยังช้าอยู่" ฉันพยายามจะอธิบายทุกอย่างที่เกิดขึ้น แต่คิดๆแล้ว..ไม่ ดีกว่า คุณเธอพูดผ่านหูทุกวัน"หนูมาทำงานที่นี่ แฟนหนูฝากให้ แฟนหนูเป็นเพื่อนกับผจก."
จากคำพูดของเธอทำให้ฉันไม่กล้าที่จะต่อปากต่อคำอะไรกับน้องอีก ปล่อยค่ะ ..ทุกอย่างที่เธอไม่ทำ ฉันต้องมานั่งทำเองหมด เหนื่อยกว่าตอนที่ทำคนเดียวอีก ปวดประสาทมาก ให้คุยกะลูกค้าก็คุยไม่รู้เรื่อง ประสานงานกับคนแผนกอื่นๆก็ทำไม่เป็นอีก เรียนรู้งานมา5เดือนแล้ว ยังเหมือนเพิ่งมาเริ่มงานเมื่อวานอยู่เลย  
นึกอยากจะหยุดงานเธอก็หยุดแบบไม่บอกกล่าวใครเลย ตอนเช้ามาถึงออฟฟิต ก่อนอื่นต้องนั่งแต่งหน้า คุยโทรศัทพ์ แชทไลน์ ก่อนจะเริ่มงาน เวลาเราเตือนคุณเธอก็ตอบกลับมาว่า"จะรีบไปไหนล่ะ ผมเผ้ายังไม่ได้หวีเลยเห็นมั้ย" ถึงจะหยุดจะมาบ้างไม่มาบ้างก็ไม่มีใครกล้ายุ่งกะเธอ รวมทั้งฉันด้วย บอกตรงว่าเหนื่อยใจมาก  ฉันอาฐิษฐานถึงชาติหน้าเลย เกิดฉันท์ใดขออย่ามาเจอเพื่อนร่วมงานเช่นนี้อีก