เรื่องเล่ามีอยู่ว่า มีน้องสาวที่ผมรู้จักคนหนึ่งชื่อ ขวัญ  ขวัญ เป็นคนที่หน้าตาดี อายุของเธอนั้นปัจจุบันก็ประมาณยี่สิบห้า ขวัญได้ทำงานที่บริษัทแห่งหนึ่ง ในทุกวันเธอจะต้องแต่งหน้า ทำผม และแต่งตัวด้วยชุดสูทกระโปรงสั้น สวมรองเท้าส้นสูงไปทำงาน ซึ่งในวันนี้นั้น ขวัญนั้นแต่งตัวด้วยชุดเสื้อเกาะอกลายลูกไม้สีดำสวมทับด้วยเสื้อสูทแขนสั้นสีแดง สวมกระโปรงสั้น ๆ แหกข้าง สีดำ และสวมรองเท้าส้นสูงสีดำ ขวัญนั้นยังไม่ค่อยรู้สึกชินกับการแต่งตัวแบบนี้เท่าไหร่นัก เพราะว่าเธอนั้นเคยแต่ทำงานที่ต้องออกพื้นที่ แบบใส่เสื้อยืด กางเกงยีนส์ ลุย ๆ ถึงไหนถึงกัน แต่วันนี้เธอนั้นกลับต้องมาทำงานเอกสารแต่งตัวสวย ๆ นั่งหน้าจอคอมพิวเตอร์ในห้องแอร์  แต่เธอก็มีความจำเป็นจะต้องทำเนื่องจาก เป็นความต้องการของทางครอบครัว
                 ในวันนี้ ขวัญทำงาน จนกระทั่งถึงหกโมงเย็นแล้ว งานเอกสารของเธอก็ยังไม่เสร็จ เธอจึงตัดสินใจขอเจ้านาย ทำงานต่อไปเนื่องจากเป็นงานด่วนจะต้องทำให้เสร็จทันเวลา ขวัญทำงานไปเรื่อย ๆ แล้วก็สังเกตว่า บรรยากาศภายในบริษัทนั้นเงียบมากเนื่องจากพนักงานทุกคนนั้นได้
เดินทางกลับบ้านหรือที่พักกันหมดแล้ว มีเพียงแต่ห้องทำงานของเธอเท่านั้นที่ยังเปิดไฟอยู่ แต่ขวัญก็ไม่ได้เร่งรีบทำงานมากนักเพราะเธอกลัวว่าถ้ารีบทำไป ถ้าเกิดผิดพลาดจะต้องมาเสียเวลาแก้ไขอีกเปล่า ๆ ซึ่งเมื่องานเสร็จสิ้นแล้ว เวลาก็ปาเข้าไปถึงสี่ทุ่มกว่าเกือบห้าทุ่ม ขวัญรู้สึกเพลียมาก เธอรีบเก็บข้าวของส่วนตัว จากนั้นก็ปิดไฟปิดห้องแล้วก็เดินออกจากห้องทำงานทันที
                 ขวัญเดินมาตามทางเดินในอาคารของบริษัทมา เธอเดินมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งใกล้จะถึงทางออก เธอก็พบหญิงสาวคนหนึ่ง ในชุดทำงานเหมือนกับเธอ กำลังเดินช้า ๆ นำหน้าเธออยู่ ขวัญจึงรู้สึกใจชื้นขึ้น เนื่องจากคิดว่าคงจะได้เพื่อนเดินกลับด้วยกันแล้ว แต่ด้วยที่ขวัญนั้นใส่กระโปรงรัดรูปสั้นมาก ๆ และ ยังไม่ค่อยชินกับการสวมรองเท้าส้นสูงเท่าไรนัก แถมยังเป็นรองเท้าส้นสูงแบบเข็ม ส้นสูงถึง 5 นิ้วครึ่ง เธอจึงไม่กล้าเดินเร็ว ๆ เพราะกลัวจะล้มหัวคะมำเอาได้
                 แล้วจู่ ๆ หญิงสาวที่เดินนำหน้าขวัญ ก็หยุดเดิน ยืนนิ่ง ขวัญจึงคิดว่าหญิงสาวคนนั้นคงจะรู้ว่าเธอกำลังเดินตามมา แต่ก็ไม่ทันที่ขวัญจะร้องตะโกนถาม หญิงสาวคนนั้นก็หันหน้ากลับมามองเธอ พร้อมกับยิ้มให้ ขวัญสังเกตว่าในสายตาและความรู้สึกของเธอนั้น หญิงสาวคนนี้หน้าตาสวยมาก  หญิงสาวคนนี้ไม่พูดอะไรกับขวัญ เธอเพียงยิ้มให้แล้วจากนั้นก็ค่อย ๆ จางหายไปในอากาศเฉย ๆ
ขวัญรู้สึกตะลึงกับภาพที่เห็น เธอช๊อคยืนค้างอยู่แบบนั้น สักพักแสงไฟจากกระบอกไฟฉายของ ร.ป.ภ. ก็สาดส่องมาที่เธอทำให้เธอนั้นได้สติ ขวัญจึงขอให้ ร.ป.ภ.พาไปส่งที่ทางออก แล้วก็รีบเดินทางกลับคอนโดที่พักทันที
                    เช้าวันต่อมา ขวัญ ขวัญมาทำงานปกติ เธอจึงเล่าเรื่องนี่ให้ ร.ป.ภ. กับแม่บ้านฟัง แต่พวกเขาก็ตอบว่าไม่รู้เรื่องอะไร ขวัญจึงไม่คิดจะไปถามใครอีก แต่เธอก็ไม่ได้ลาออกจากที่นี่ ยังทำงานที่นี่ต่อไป