- เป็นเรื่องย้อนอดีตไปช่วงปี1980-1989 ดูจากที่วูฟใส่ชุดเหลืองน้ำตาลเปิดแขน รองเท้าสองแฉก คาดเข็มขัดแดงแปร๊ด
- เรื่องนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นก่อนอีเวนต์ออนสล็อต ก่อนที่วูฟจะโดนแม็กดึงอดามันเทียมออกจากกระดูก ก่อนที่ชาร์ลจะหน้ามืดเขียนxavier protocolขึ้นมา ไม่งั้นต่อให้เป็นวูฟก็คงไม่กล้าให้ชาร์ลเข้าไปเดินเล่นในหัวแน่ๆ
- คนชุดดำมีตัวAบนเสี้อที่ออกมาในตอนแถมคืออาแจ็กซ์ ตัวร้ายที่จะได้ออกในหนังเดดพูล(สภาพก่อนโมเป็นไซบอร์ก แต่ในหนังจะโมหรือเปล่าก็ไม่รู้เหมือนกัน)
- คนเดี้ยงพิกลพิการสามสี่คนที่ออกมาในตอนแถมนั่นก็เป็นเพื่อนๆในสถานบำบัด อาจจะได้ออกในหนังเหมือนกัน(เห็นข่าวแว้บๆว่าแคสเวิร์มไว้แล้ว) แต่หมอคิลบรูวจะได้ออกหรือเปล่าก็ไม่รู้
ตอนที่1
http://ppantip.com/topic/34052043
ตอนที่3
http://ppantip.com/topic/34066012
____________________________________




?: ทำการเคลือบโลหะเข้ากับกระดูกได้

??: เริ่มฉีดโลหะเหลว

???: ด็อคเตอร์คะ สัญญาณชีพของคุณโลแกนผิดปกติค่ะ

??: ฉีดต่อไป

????: อัตราการเต้นของหัวใจล่ะ

???: เร็วมาก เร็วเกินไปค่ะ

????: ศาสตราจารย์ครับ หยุดการทดลองก่อนเถอะ

ความเครียดระดับนี้อาจเป็นอันตรายต่อร่างทดลองได้นะครับ

??: หยุดฉีด

?: ไม่ได้ คอร์นีเลียส เราจะทำต่อตามแผนที่วางไว้

????: ท่านครับ

?: ทำต่อไป

??: เริ่มฉีดโลหะเหลว

???: ตะ... แต่เขากำลัง...

?:  ความเจ็บปวดของร่างทดลองxไม่ใช่เรื่องที่เราจะต้องสนใจ คุณไฮน์

เราเข้าใกล้เป้าหมายมากแล้ว ไม่ใช่เวลาที่จะมาหยุดพัก

ก็อย่างที่เขาพูดกันว่า...



?: ถ้าไม่เจ็บปวดก็ไม่เติบโตนั่นแหละ



วูฟเวอรีน: ม่ายยยยยยยย

ชาร์ล: ใจเย็นๆ วูฟเวอรีน

ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว

วูฟเวอรีน: อึ่ก ฉันไม่แน่ใจเรื่องนั้นเท่าไหร่นะ ชัค

ชาร์ล: ดูเหมือนการเดินทางเข้าไปในโลกแห่งจิตของเราจะกระตุ้นความทรงจำอันรุนแรงที่ถูกเก็บกดไว้ออกมา

สมองมักจะเชื่อมต่อความทรงจำเข้ากับประสาทสัมผัส สิ่งที่ย้อนกลับมาพร้อมความทรงจำจึงอาจจะมีทั้งกลิ่น รสชาด หรือแม้แต่ความรู้สึก

วูฟเวอรีน: เออ รู้สึกยังกะโดนโคลอสซัสทุ่มนาฬิกาตั้งพี้นใส่หน้าเลยล่ะ

ชาร์ล: ผมก็เตือนคุณไว้ก่อนแล้วไม่ใช่หรือ ว่าการตามหาความทรงจำที่หายไปของคุณน่ะ ไม่ใช่การเดินทางที่น่าอภิรมย์นักหรอก



ชาร์ล: ผมขอแนะนำว่าคุณควรไปพักก่อนดีกว่า โลแกน

เราค่อยมาค้นหาความทรงจำของคุณต่อวันหลังเถอะ

วูฟเวอรีน: ไม่ ไม่มีทาง อย่าคิดจะหนีไปไหนเชียวนะ 'จารย์

ในที่สุดเราก็เริ่มพบอะไรใหม่ๆแล้ว ฉันไม่ยอมหยุดเพราะแค่ปวดหัวนิดหน่อยแบบนี้แน่

ชาร์ล: ความเจ็บปวดที่กลับมาพร้อมกับความทรงจำเหล่านี้เป็นสิ่งที่รุนแรงเกินกว่าจิตอันเปราะบางของคุณจะรับไหว โลแกน

กลไกการป้องกันทางจิตของคุณจึงดีดพวกเรากลับออกมายังร่างเนี้ออีกครั้ง

ถ้าเจาะเข้าไปให้ลึกกว่านี้จะเกิดอะไรขึ้นบ้างก็ยังไม่รู้

เราอาจบาดเจ็บกันทั้งคู่เลยก็ได้

วูฟเวอรีน: ถ้านายทนได้ฉันก็ทนได้

จะทำต่อมั้ย

ชาร์ล: ถึงนี่จะเป็นภายในจิตของคุณเองก็เถอะ แต่ผมคิดว่าอย่าเข้าไปลึกกว่านี้จะดีกว่า

วูฟเวอรีน: นายน่าจะรู้ตั้งนานแล้วนะ ชาลี

ว่ายิ่งนายห้ามมาแบบนี้ฉันยิ่งอยากทำเข้าไปใหญ่

รีบใช้หัวแววๆนั่นให้เป็นประโยชน์ซะ....



วูฟเวอรีน: ...ทำงานต่อได้แล้ว

ชาร์ล: จะเอาแบบนั้นก็ตามใจ

วูฟเวอรีน: อ้อ คราวนี้เราข้ามมาถึงจุดสำคัญได้ทันทีเลยสินะ

ไม่ต้องผ่านห้องเล็กๆ เศษความทรงจำที่กระจัดกระจาย หรือเซเบอร์ทูตอีกแล้ว

ชาร์ล: ก่อนที่เราจะโดนดีดออกไปคราวก่อนผมได้สร้างจุดเซฟไว้ที่นี่แล้ว

วูฟเวอรีน: เออ จะเพราะอะไรก็ช่างเถอะ



ชาร์ล: ไม่มีอะไรที่เห็นแล้วรู้สึกคุ้นตาบ้างหรือ?

วูฟเวอรีน: ไม่ ไม่มีเลย นอกจากพ่อรูปหล่อที่ลอยเท้งเต้งอยู่ในแท้งค์ใส่น้ำยานั่นน่ะ

แต่ฉันรู้สึกเหมือนคันยิบๆอยู่ในกระดูก และ...

เดี๋ยวก่อน

ไอ้พวกนั้น....

ฉันรู้จักพวกมัน

ไอ้พวกนั้นแหละที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้

ชาร์ล: แล้วพวกเขาทำอะไรกับคุณบ้างล่ะ?

วูฟเวอรีน: ฉัน... ฉันจำไม่ได้



ชาร์ล: ถ้าอย่างนั้นนี่น่าจะเป็นโอกาสที่เราจะได้ดูกันให้เต็มตาแล้วล่ะ

ศาสตราจารย์: มีเหตุผลอะไรไหมที่คุณเรียกผมลงมาที่นี่อีก คอร์นีเลียส

คอร์นีเลียส: การเชื่อมโลหะเข้ากับกระดูกสำเร็จลงด้วยดีแล้วครับ ศาสตราจารย์

ผมคิดว่าคุณอาจจะต้องการดูด้วยตาของตัวเองเลยเรียกคุณมา

โปรเฟสเซอร์: แล้วเกิดผลข้างเคียงหลังการทดลองอย่างที่คุณกังวลไหม?

คอร์นีเลียส: ดูเหมือนผมจะแค่กังวลไปเองครับ

ไฮน์: ร่างกายของเขาพยายามขับสิ่งแปลกปลอมที่เราฉีดเข้าไปออก แต่ดูเหมือนตอนนี้ทุกอย่างจะเป็นปกติแล้วค่ะ

ศาสตราจารย์: แค่เกือบปกติเท่านั้น คุณไฮน์ แต่นี่ก็เป็นแค่ขั้นตอนหนึ่งของโครงการล่ะนะ

ปล่อยน้ำออกจากแทงค์และนำร่างทดลองไปไว้ที่ห้องพักฟี้นซะ

นักวิทย์: เริ่มปล่อยน้ำออกได้

ศาสตราจารย์: และถ้าเป็นไปได้โปรดอย่ารบกวนผมอีก ผมยังต้องไปทำงานที่อื่นอีกเยอะ



ไฮน์: ศาสตราจารย์มักจะหายไปในช่วงเวลาพิลึกๆแบบนี้ทุกทีเลยนะคะ

คุณคิดว่ามีบางอย่างที่เขาไม่ยอมบอกเราซ่อนอยู่หรือเปล่าคะ ด็อคเตอร์

คอร์นีเลียส: มีอีกหลายอย่างที่เขาไม่ได้บอกเราแน่ๆ ไฮน์เอ๊ย

ทั้งที่เขาเพิ่งเริ่มวิจัยแท้ๆ แต่เหมือนเขาจะรู้อยู่แล้วว่าอดามันเทียมส่วนเกินที่ฉีดเข้าไป จะไปสะสมอยู่ตามแขนและมือของร่างทดลองแบบนี้น่ะ

ไฮน์: ดิฉันคิดว่าคนที่ทำให้มนุษย์คนอื่นเจ็บปวดขนาดนี้ได้หน้าตาเฉยต้องมีความลับชั่วร้ายบางอย่างซ่อนอยู่แน่ๆค่ะ

คอร์นีเลียส: ใช่ และถ้าร่างทดลองนั่นเป็นมนุษย์ธรรมดาล่ะก็โดนเข้าไปขนาดนั้นคงไม่รอดแน่

เราเพิ่งจะฉีดโลหะที่ไม่มีทางแตกสลายได้เข้าไปเคลือบกระดูกของเขาทีเดียวทั้งตัวเชียวนะ

ไฮน์: นี่คุณกำลังจะบอกว่าคุณโลแกนเป็นพวกเหนือมนุษย์หรือคะ?

คอร์นีเลียส: หรืออาจจะร้ายกว่านั้น อาจจะเป็นอะไรบางอย่างที่ต่ำกว่ามนุษย์ซะอีก



รปภ.: นั่นแหละ นอนนิ่งๆแบบนั้นไว้นะพวก

เดี๋ยวเราจะได้พาแกไปใส่กรงดีๆให้เรียบร้อยก่อนที่แกจะรู้ตัวซะอี----

แอ้ก

ไฮน์: ด็อคเตอร์!! เรามีปัญหาแล้วค่ะ!!!



โลแกน: หือ?

วูฟเวอรีน: เฮ้ยๆ เดี๋ยวก่อน

นั่นฉันกำลัง... ไม่สิ หมอนั่นกำลังมองมาทางพวกเราอยู่เรอะ ชัค?

ชาร์ล: ก็ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ

วูฟเวอรีน: ตอนแรกนึกว่าสิ่งที่เห็นที่นี่จะเป็นแค่เทปบันทึกภาพ แต่ดูเหมือนว่า

จะกลายเป็นรายการสดไปซะแล้ว



วูฟเวอรีน: ใจเย็นไว้เพื่อน นี่ไม่ใช่เรื่องจริง

นายเป็นแค่ส่วนหนึ่งของจิตใจฉันเท่านั้น

กลับไปเล่นบทที่นายต้องเล่นในความทรงจำของฉันต่อซะ เรื่องจะได้เดินต่อไป

แบบไม่มีปัญหา

เฮ้ย

โลแกน: ฮื่อออออออออ

วูฟเวอรีน: แกพลาดแล้ว ไอ้น้อง

ฉันไม่สนว่าแกจะเป็นส่วนหนึ่งของฉันหรือเปล่า

แต่ถ้าถึงตอนที่ฉันจัดการแกเมื่อไหร่รับรองได้ว่าการแช่อยู่ในถังเลี้ยงปลาเมื่อกี้จะเป็นความทรงจำที่มีความสุขที่สุดของแกเลยล่ะ



วูฟเวอรีน: เจ็บ

อ้ากกกกก

เจ็บ

นี่พวกแกทำอะไรกับฉัน!!



วูฟเวอรีน: ฮื่อออออออ

ชาร์ล: ตั้งสติไว้ โลแกน ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นที่นี่เป็นเพียงเรื่องที่เกิดอยู่ในจิตของคุณเองทั้งนั้น

คนที่จะหยุดมันได้ก็มีแต่คุณเท่านั้นแหละ

คอร์นีเลียส: รีบหยุดมันไว้ ก่อนที่มันจะสร้างความเสียหายให้แล็บมากกว่านี้

โลแกน:ฮื่ออออออออ

ชาร์ล: ใช่แล้ว แบบนั้นแหละเพื่อนเอ๋ย...

วูฟเวอรีน: ไม่เคย...เจ็บขนาดนี้.... มาก่อนเลย
โลแกน: เจ็บ
รปภ.: อย่าลุกขึ้นมาอีกนะ



ไฮน์: คุณเห็นวิธีการเคลื่อนไหวของเขาเมื่อกี้หรือเปล่าคะ?

คอร์นีเลียส: ไม่ ผมไม่เห็นอะไรทั้งนั้น และคุณก็ต้องไม่เห็นอะไรเลยด้วย ไฮน์

ไฮน์: ดิฉัน...ไม่เข้าใจที่คุณพูดเลยค่ะ

คอร์นีเลียส: ศาสตราจารย์จะไม่ทนต่อความล้มเหลวเด็ดขาด

ถ้ายังอยากทำงานที่นี่ต่อไปอยู่ล่ะก็เราต้องเก็บเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อกี้เป็นความลับนะ

ไม่มีใครบาดเจ็บเพราะเรื่องเมื่อกี้เลย นั่นแหละเป็นเรื่องที่สำคัญที่สุดแล้ว

ฉันไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้แล้ว

แค่ต้องทนดูอยู่ที่นี่ก็แทบไม่ไหวแล้วล่ะ



วูฟเวอรีน: "ไม่มีใครบาดเจ็บเพราะเรื่องเมื่อกี้เลย"งั้นเรอะ

เออ ไม่มีใครเจ็บเลย นอกจากไอ้เตี้ยที่เพิ่งโดนฉีดโลหะเข้าไปเคลือบกระดูกทั้งตัวเมื่อกี้ไงล่ะ

ฉันสาบานว่าจะหาตัวไอ้เลวพวกนี้ให้เจอให้ได้

และถ้าเราออกไปจากหัวของฉันเองเมื่อไหร่ฉันจะล่ามันและคิดบัญชีเรื่องที่พวกมันทำกับฉันไว้แน่นอน

ชาร์ล: ถ้าคุณทำแบบนั้นคุณก็ไม่ต่างอะไรกับคนพวกนี้เลยนะ

วูฟเวอรีน: ไม่หรอก

ฉันจะเป็นคนเดียวที่ชิ้นส่วนยังอยู่ครบทั้งตัวแน่นอน

ชาร์ล: ผมภูมิใจจริงๆที่สั่งสอนจนคุณเป็นฮีโร่ที่ดีเลิศขนาดนี้

วูฟเวอรีน: อย่ามาใช้วิธีบีบให้รู้สึกผิดกับฉัน ฉันไม่ใช่เด็กดีของคุณครูเหมือนเจ้าไซคลอปส์นั่น

นายก็รู้ดีไม่ใช่เรอะว่าไอ้ผีนรกพวกนั้นมันเลวเหมือนกันหมด

ชาร์ล: ไม่ ไม่ใช่ทุกคนหรอก



ไฮน์: ฉัน... ฉันเอาอาหารมาให้ค่ะ คุณโลแกน

ถึงจะไม่มากเท่าไหร่ แต่อย่างน้อยก็ยังดีกว่าได้กินผ่านท่ออย่างเดียวนะคะ

ฉ...ฉันต้องรีบออกไปแล้วล่ะค่ะ ถ้าศาสตราจารย์รู้เข้าล่ะก็ฉันคงโดนไล่ออกแน่ๆ

ราตรีสวัสดิ์ค่ะ คุณโลแกน

ฉันต้องขอโทษด้วยจริงๆ



วูฟเวอรีน: เอาเรื่องแบบนี้มาให้ฉันดูทำไมน่ะ

ชาร์ล: เพื่อให้คุณรู้ว่าแม้แต่ในที่ที่เลวร้ายที่สุดอย่างที่นี่ก็ยังมีคนที่มีจิตใจเมตตาอยู่น่ะสิ

วูฟเวอรีน: ตอนอยู่ที่นี่ฉันเห็นอะไรมาหลายอย่างแล้ว เซเวียร์

แต่ความเมตตาไม่ใช่สิ่งที่ฉันเคยเห็นเลย

ไฮน์: เตรียมการเรียบร้อย

นี่คือครั้งที่สี่จากทั้งหมดหกครั้ง

เริ่มต่อสู้ได้

ศาสตราจารย์: เริ่มบันทึกข้อมูล

รปภ.: ลุยได้เลย หนุ่มๆ