- เซ็ตเรื่องสั้น x-men origins เขียนขึ้นในปี2008-2010 เนี้อหาประมาณว่าสรุปประวัติx-menแต่ละคนให้นักอ่านรุ่นหลังที่เกิดไม่ทันคอมิครุ่นแรกๆได้อ่าน มีเล่มของโคลอสซัส,จีน เกรย์,ไซคลอปส์,บีสต์,เซเบอร์ทูต,วูฟเวอรีน,ไอซ์แมน,แกมบิท,ไนท์ครอว์เลอร์,เอ็มม่า ฟรอสต์,เดดพูล (ยกเว้นของเดดพูลที่ประวัติเรื่องอื่นนอกจากเรื่องเข้าweapon xแล้วได้พลังมาแม่มน่าจะโม้แล้ว เพราะได้เรื่องวัยเด็กเวอร์ชั่นใหม่ไม่ซ้ำกับที่เคยเล่า ที่พล่ามมาทั้งตอนอาจไม่บอกอะไรเลยนอกจากเรื่องที่ว่าตอนนั้น"พ่อ"มันยังอยู่ แต่มันอาจหลอนไปตู่เอาลุงที่ไหนก็ไม่รู้ว่าเป็นพ่อมันก็ได้)

- แปลรับหนังเข้า แต่เรื่องในคอมิคนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับจักรวาลหนังฟ็อกซ์จ่ะ
_________________________________________




ชาร์ล: สก็อต นี่เธอกำลังฟังฉันอยู่หรือเปล่า สก็อต

เครื่องมือที่เธอเห็นอยู่นี้เรียกว่าเซเรโบร

เป็นเครื่องมือสำคัญหนึ่งในหลายๆชิ้นที่ฉันกำลังพัฒนาอยู่ มันคือซูเปอร์คอมพิวเตอร์ที่ใช้เพื่อค้นหาและระบุตำแหน่งมิวแทนต์

และเครื่องมือนี้จะเป็นของเธอ

เธอคือคนที่จะมาแทนฉัน

ในฐานะผู้นำของเหล่าx-men

[สก็อต ซัมเมอร์ อายุ22ปี]



สก็อต: จะให้ผมมาแทนอาจารย์งั้นหรือครับ?

ชาร์ล: ฉันจะให้เธอมาคุมแทนแค่ชั่วคราวเท่านั้นแหละ

ฉันมีธุระด่วนที่จำเป็นต้องไปจัดการด้วยตัวเอง และจนกว่าฉันจะกลับมาทุกอย่างทีอยู่ที่นี่จะเป็นของเธอทั้งหมด

สก็อต: อาจารย์ครับ ผม... ผมเกรงว่าคงจะรับไว้ไม่ได้หรอก

ผมไม่แน่ใจว่าจะบอกอาจารย์ดีมั้ย แต่ว่า...หลังจากนี้ผมเองก็จะลาออกจากทีมx-menแล้วล่ะครับ

ผมลองปรึกษาหมอมาสองสามคนแล้ว พวกเขากำลังหาวิธีรักษาอาการยิงคลื่นพลังงานออกจากตาไม่หยุดของผมอยู่

ชาร์ล: อ้อ จริงสิ

ด็อกเตอร์สเตติสกับฉันคุยกันเกี่ยวกับเรื่องวิธีรักษาเธอแล้ว เราเห็นตรงกันว่าการรักษาอาการของเธอนั้นเป็นไปไม่ได้หรอก

สก็อต: นี่อาจารย์รู้จักกับด็อกเตอร์สเตติสด้วยหรือครับ?

ชาร์ล:แน่นอน เขาเองก็เป็นมิวแทนต์นี่ ฉันหาเขาเจอด้วยเซเรโบรอยู่แล้ว

สก็อต

คราวนี้ช่วยตั้งใจฟังเรื่องที่ฉันจะพูดให้ดีๆหน่อยเถอะนะ



ชาร์ล:  ทั้งเธอและฉันต่างเกิดมาพร้อมกับพรสวรรค์พิเศษ เราไม่ได้มีแค่พลังมิวแทนต์ของเราเท่านั้น

แต่เรายังมีความสามารถในการชี้นำและชักจูงผู้คนอีกด้วย

และความสามารถนี้... ความสามารถของพวกเรานี้ ย่อมทำให้เราต้องรับผิดชอบต่อคนอื่นๆในเผ่าพันธุ์ของเราด้วย

เราต้องรับผิดชอบต่อชะตากรรมของทั้งมนุษย์และมิวแทนต์นะ

เธอเห็นจุดสีแดงที่รวมกันเป็นกลุ่มอยู่ตรงนี้ไหม?

นี่คือมิวแทนต์กลุ่มเล็กๆที่เพิ่งค้นพบพลังของตัวเอง ตอนนี้พวกเขาอยู่แถวๆอาฟริกาใต้ นอกเมืองเพรทอเรีย

พวกเขาอาจเป็นแฝดสามที่เกิดมาในครอบครัวเดียวกัน หรือไม่ก็เป็นกลุ่มวัยรุ่นที่เพิ่งค้นพบพลังของตัวเองพร้อมๆกัน

ฉันจำเป็นต้องให้เธอช่วย สก็อต และพวกเขาก็ต้องการความช่วยเหลือเช่นกัน

แต่ถ้าเธอจะมาเป็นผู้นำของx-menแทนฉันในช่วงที่ฉันไม่อยู่ล่ะก็ เธอต้องจับตามองทุกอย่างให้ดี เธอต้องรู้ความเสี่ยงทุกอย่าง เธอต้องรับผิดชอบทุกคน และต้องยอมรับความสูญเสียทีอาจเกิดขึ้นด้วย

สก็อต ตอนนี้เธอพร้อมหรือยัง?



แม่: แย่แล้ว ตอนนี้มันบินอยู่เหนือหัวพวกเราแล้วล่ะ

พ่อ: ฉันรู้แล้ว และตอนนี้ฉันก็พยายามจะ

ไม่!!!!

เคท รีบเอาร่มชูชีพใส่ให้สก็อตเร็ว

[สก็อต ซัมเมอร์ อายุ10ปี]



สก็อต: ไม่นะครับ แม่

แล้วแม่กับพ่อจะทำยังไงล่ะครับ

แม่: เดี๋ยว... เดี๋ยวพวกเราจะตามออกไปทีหลังจ้ะ

สก็อต: ไม่ ผมจะไม่ออกไปถ้าแม่ไม่ไปด้วยนะ

(อเล็กซ์เริ่มร้องไห้แล้ว)

พ่อ: สก็อต

เราไม่มีเวลาแล้วนะ ลูกต้องไปแล้ว

ฝากดูแลและคุ้มครองน้องของลูกด้วย

แม่: พวกเรารักลูกทั้งสองคนนะจ๊ะ

อุ้มน้องแล้วกอดไว้ให้แน่นๆนะ สก็อต

และไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็อย่าปล่อยมือจากน้องเด็ดขาดเลยนะ



อเล็กซ์: (แหกปากร้องลูกเดียว)

สก็อต: ไม่เป็นไรนะ อเล็กซ์ ไม่เป็นไร

ฉันจะปกป้องนายเอง

ไม่นะ อเล็กซ์

เกาะฉันไว้ จับไว้แน่นๆเลย



(ยานเอเลี่ยนยิงกระสุนมาเพิ่ม นัดนึงโดนร่มชูชีพและทำให้ร่มเริ่มไหม้)

สก็อต: ไม่จริงน่า

อเล็กซ์: อะไรน่ะ เกิดอะไรขึ้นเหรอพี่

สก็อต: ไม่... ไม่มีอะไรหรอก

พวกเราปลอดภัยแล้ว

เอ่อ... นายยังจำเพลงนั้นได้มั้ย

เพลงที่พ่อร้องประจำน่ะ

อเล็กซ์: เพลงที่เกี่ยวกับเครี่องบินน่ะเหรอ

สก็อต: ใช่ เพลงนั้นแหละ

(แล้วก็ชวนกันร้องเพลงThe Biplane Evermore ของวงThe Irish Rovers ไประหว่างที่ร่มชูชีพไหม้ไปเรื่อยๆ เปิดเพลงประกอบฟังได้ด้านล่างเพื่อความอิน T-T [Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ https://www.youtube.com/watch?v=1iEf-Vn-vfE )



อเล็กซ์: มีอะไรเหรอ

สก็อต: เปล่าๆ ร้องเพลงต่อไปเถอะ

(และอเล็กซ์ก็หันไปมองและเห็นเครื่องตก พ่อกับแม่ไม่ได้ตามออกมา ไม่น่ามีใครรอด)




(เพลงประกอขจบตรงนี้ สก็อตกดปล่อยร่มชูชีพที่ไหม้ไฟให้ปลิวไป และเอาตัวรับแรงกระแทกแทนน้องตอนตกลงถึงพี้น)



(แล้วยานเอเลี่ยนก็บินหายไป)



ในคืนนั้นเอง

อเล็กซ์: สก็อต สก็อตตี้

พี่เป็นอะไรมากหรือเปล่าน่ะ

สก็อต: ฉันไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องห่วงนะ อเล็กซ์ ฉันแค่ปวดหัวนิดหน่อยเท่านั้นเอง

สงสัยจะเป็นเพราะหัวกระแทกตอนโดดลงมาก่อนหน้านี้ล่ะมั้ง

นายไม่ต้องเป็นห่วงฉันหรอกนะ เอ่อ... มาร้องเพลงกันอีกดีกว่า

อเล็กซ์: พี่ปวดหัวมาตั้งแต่เมื่อวานก่อนที่...เรื่องทั้งหมดจะเกิดขึ้นแล้วนะ

ที่จริงแล้ววันก่อนๆพี่ก็บ่นปวดหัว

นี่พี่มีเนี้องอกในสมองหรือเปล่า

แล้วพี่จะตายมั้ยเนี่ย?

สก็อต: ไม่เอาน่า อเล็กซ์

ฉันไม่เป็นไรหรอกน่า ที่ปวดหัวนี่คงเพราะแรงกระแทกนั่นแหละ

รีบนอนกันดีกว่า เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยคิดกันอีกทีว่าเราจะทำยังไงกันต่อไป

อเล็กซ์: ไม่ได้นะ

ถ้าพี่หลับล่ะก็พี่ต้องตายแน่ๆ



สก็อต: อเล็กซ์  ฉันไม่ตายหรอกน่า

ก็จริงอย่างที่นายบอกนั่นแหละว่าฉันปวดหัวมานานแล้ว แต่มันก็หายไปเองทุกครั้ง คราวนี้เดี๋ยวมันก็หายไปเองเหมือนทุกทีนั่นแหละ

เอาล่ะ ฟังนะ คืนนี้เราต้องนอนให้เต็มอิ่มกันก่อน เพราะพรุ่งนี้เราคงต้องเดินกันอีกไกลเลยล่ะ

ทุกทีพ่อกับแม่จะมุ่งไปทางทิศใต้เพื่อไปเติมน้ำมันเครื่องบินที่เมืองกลาเซียลเบย์ที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่จากที่นี่ และตอนนี้ก็น่าจะมีคนเห็นตอนเครื่องบินตกแล้วแน่ๆ

และในป่าตอนนี้ก็น่าจะมีพวกลักลอบล่าสัตว์หรือคนที่พวกเราไม่ควรจะไปเจอเข้าอยู่ พอเช้าแล้วเราต้องรีบออกเดินทางกันทันทีเลยนะ

นี่นายเข้าใจหรือเปล่า

ฉัน...ฉันบอกพ่อกับแม่ไว้แล้วว่าต่อไปฉันจะดูแลนายเอง อเล็กซ์ และฉันจะรักษาสัญญาแน่

ไม่ต้องห่วง เรื่องดูแลคนอื่นเป็นของถนัดของฉันอยู่แล้ว

อเล็กซ์: สก็อต

มาถึงตอนนี้แล้วฉันก็ยังไม่คิดถึงพ่อกับแม่เลย นี่มันผิดปกติหรือเปล่า

สก็อต: คงเพราะนายยังช็อคอยู่น่ะสิ อเล็กซ์ เราทั้งคู่ก็ยังช็อคอยู่เหมือนกันนั่นแหละ

แต่ต่อไปนายต้องคิดถึงพ่อกับแม่มากแน่ๆ



ฮ.: หยุด อย่าขยับ

ถ้าขยับพวกเรายิงแน่

ยกมือขึ้นเหนือหัวเดี๋ยวนี้

อเล็กซ์: สก็อตตี้

เราจะทำยังไงกันดีล่ะ

สก็อต: นายวิ่งไปหลบก่อน



ทหาร:  ปลอดภัย  ไม่ใช่พวกลักลอบล่าสัตว์  ไม่ใช่พวกรัสเซีย ดูเหมือนแถวนี้จะมีแค่เด็กนี่เท่านั้นเอง



ทหาร: มาทำอะไรอยู่ที่นี่ล่ะ เจ้าหนู

นี่เธอ...เป็นผู้โดยสารของเครื่องบินที่เพิ่งตกวันนี้หรือเปล่า?

สก็อต: ใช่ครับ

มีแค่ผมกับน้องรอดมาได้

อเล็กซ์  ออกมาเถอะ  

อเล็กซ์

ไม่เป็นไรนะ อเล็กซ์  ตอนนี้เราปลอดภัยแล้วล่ะ

ฉันสัญญากับพ่อแม่ไว้แล้วว่าจะดูแลนายเอง...



สก็อต: ต่อไปฉันจะจัดการทุกอย่างเอง...

(แต่พอเป็นกำพร้าก็ถูกส่งไปอยู่สถานสังเคราะห์ อเล็กซ์มีคนรับไปเลี้ยงแล้ว แต่สก็อตไม่มี...)

อุ๊บ  โอย

เพื่อน: นอนเงียบๆไปเถอะน่า

สก็อต: ไม่ไหวแล้ว ปวดหัวเหลือเกิน

ไม่!!!!



[สก็อต ซัมเมอร์ อายุ17ปี]



สก็อต: ไม่จริง ฉัน...

ฉันไม่ได้ตั้งใจทำนะ

ตายแล้ว ตายแน่

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับฉันกันแน่เนี่ย?



ชาร์ล:  ไม่ต้องกลัว ฉันขอรับรองว่าเรื่องแบบนี้เป็นเรื่องธรรมชาติ

เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้เธอฟังเอง แต่ก่อนอื่น

ช่วยสวมแว่นนี่ไว้ก่อนได้ไหม?

สก็อต: เลนส์ของแว่นนี่กักพลังไว้ได้งั้นเหรอ...

ชาร์ล: เลนส์แว่นนั่นทำจากผลึกทับทิมที่ออกแบบมาเพื่อกักคลื่นพลังงานและแสงชนิดต่างๆน่ะ

สก็อต: คุณเป็นใครกัน? ทำไมถึงให้แว่นนี่กับผม?

ผมต้องทำอะไรตอบแทนให้คุณหรือเปล่า?

ชาร์ล:  ไม่หรอก เธอไม่ต้องทำอะไรเลย

แต่ช่วยฟังเรื่องที่ฉันจะพูดหน่อยเถอะนะ



[สก็อต ซัมเมอร์ อายุ21ปี] (และนี่คือตอนเปิดตัวลงสนามจริงครั้งแรกในx-men ตอนที่1 ในยุค60sโน่น---)

สก็อต:  อาจารย์ครับ  ขอคำสั่งต่อไปด้วย

นั่นอาจารย์ยังอยู่หรือเปล่าครับ?

ชาร์ล: ฉันยังอยู่ สก็อต

ตอนนี้คนอื่นๆกำลังไปปิดระบบยิงขีปนาวุธและช่วยอพยพชาวบ้านแถบนี้ไปยังที่ปลอดภัยอยู่ เธอเลยต้องมาทำหน้าที่โจมตีเป็นคนแรกไงล่ะ

สก็อต: อาจารย์ครับ นี่เรากำลังต่อสู้กับอะไรอยู่กันแน่? แล้วทำไมเขาต้องกางสนามพลังป้องกันห้องควบคุมขีปนาวุธไว้ด้วย?

ผมเห็นอาจารย์เรียกเขาว่ามิวแทนต์ที่ชั่วร้าย เรื่องมันเป็นยังไงมายังไงกันแน่? นี่เขาต้องการอะไรกันแน่?



ชาร์ล: สก็อต... นี่ไม่ใช่เวลาจะมาทำจิตวิเคราะห์คนร้ายนะ

ช่วยตั้งใจฟังกลยุทธ์ที่ฉันจะบอกต่อไปด้วย

สนามพลังนั่นที่จริงแล้วคือสนามแม่เหล็ก

ขอเชื่อมจิตของเธอเข้ากับฉันหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะส่งภาพที่ฉันเห็นบนจอคอมพิวเตอร์ที่โรงเรียนไปให้

เธอเห็นกระแสการไหลของคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้าหรือยัง?

สก็อต: เห็นแล้วครับ

ชาร์ล: ดีมาก เดี๋ยวเธอยิงแสงเข้าไปให้ขนานกับกระแสการไหลของคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้านะ

สก็อต: ได้ครับ

ชาร์ล: บีบแสงให้เล็กลงจนแทรกเข้าไประหว่างกระแสแต่ละเส้น แล้วขยายลำแสงขึ้นในแนวตั้งฉาก...

สก็อต:  อาจารย์ครับ

ผมเข้าใจแล้วครับ ขอบคุณมาก

ที่เหลือขอให้ผมจัดการเองได้ไหมครับ?



ชาร์ล: ได้เลย สก็อต

บทเรียนของวันนี้จบแค่นี้แหละ

(สก็อตบุกเข้าไปถึงห้องควบคุมขีปนาวุธ และโดนแม็กนีโต้ปาอะไรบ้างก็ไม่รู้ที่ทำด้วยโลหะอัดหน้าเต็มๆ)