- เซ็ตเรื่องสั้น x-men origins เขียนขึ้นในปี2008-2010 เนี้อหาประมาณว่าสรุปประวัติx-menแต่ละคนให้นักอ่านรุ่นหลังที่เกิดไม่ทันคอมิครุ่นแรกๆได้อ่าน มีเล่มของโคลอสซัส,จีน เกรย์,ไซคลอปส์,บีสต์,เซเบอร์ทูต,วูฟเวอรีน,ไอซ์แมน,แกมบิท,ไนท์ครอว์เลอร์,เอ็มม่า ฟรอสต์,เดดพูล

- แปลรับหนังเข้า แต่เรื่องในคอมิคนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับจักรวาลหนังฟ็อกซ์จ่ะ
_________________________________________





[บ้านตระกูลเกรย์]

ชาร์ล: สวัสดี  จีน



ชาร์ล: ฉันชื่อชาร์ล เซเวียร์

ขอโทษทีที่เข้ามาเยือนโดยไม่บอกไม่กล่าวก่อน  แต่พ่อแม่ของเธอก็ยังใจดีพอที่จะให้ฉันเข้ามาเยี่ยมเธอได้ในวันนี้

ฉันอยากขอโอกาสพูดคุยกับเธอสักครั้ง เพราะฉันรู้ดีว่ามันเป็นอย่างไรที่เกิดมาไม่เหมือนคนอื่น  และรู้สึกว่าตัวเองแปลกแยกอยู่ตลอดเวลา

ฉันเองก็รู้ดีที่สุดว่าเราจำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องควบคุมสิ่งที่ทำให้เราต่างจากคนอื่น...

จีน...

(ส่งกระแสจิตไปคุย)  ฉันมาที่นี่เพื่อช่วยเธอนะ



แม่: สองปีหลังจากอุบัติเหตุครั้งนั้นทุกอย่างก็เป็นเหมือนฝันร้ายมาตลอดเลยล่ะค่ะ

เธอกรีดร้องอย่างเจ็บปวดทุกครั้งที่เราพาเธอออกจากบ้าน เราต้องเอาของทุกอย่างออกจากห้องเธอให้หมดเพื่อไม่ให้เธอทำร้ายตัวเองเวลาที่เธอมีอาการ…

พ่อ: ฟังนะ เซเวียร์ เราเคยพาจีนไปหาทั้งนักจิตวิทยา นักจิตบำบัด นักประสาทวิทยา หรือแม้แต่หมอผีหมอดูเราก็พาไปลองรักษามาหมดแล้ว

แต่คุณเพิ่งเป็นคนแรกที่ทำให้เธอยอมหันมาฟังได้นี่ล่ะ

พี่สาว: หนูอยากได้น้องสาวของหนูคืนมาค่ะ

ชาร์ล: ใช่ แต่ผมจะไม่พูดหวานๆเพื่อหลอกคุณหรอกนะ ว่านี่เป็นแค่ก้าวแรกที่ดีของการเดินทางอีกยาวไกลเท่านั้น

ทางเดียวที่เธอจะกลับเป็นปกติได้คือการสอนให้เธอควบคุมพรสวรรค์พิเศษของเธอให้ได้... แต่ในตอนนี้เรากำลังเผชิญอยู่กับจิตใจที่ได้รับความเสียหายอย่างหนักและกำลังทุกข์ทรมานอย่างยิ่ง การรักษาจิตของเธอนั้นก็ยากพอๆกับพยายามชุบชีวิตของเธอขึ้นมาใหม่นั่นแหละ

แม่: แต่คุณก็ทำได้ใช่ไหมคะ?



ชาร์ล: จีน

จีน: ไม่ แอนนี่ อย่าตายนะ!!!

ไม่นะ แอนนี่!!!!!

ชาร์ล: จีน เกิดอะไรขึ้นงั้นหรือ?

จีน: หนูได้ยินเสียงของเธอ หนูรับรู้ความรู้สึกของเธอทั้งหมด และรู้วาเธอกำลังจะตาย

และหนูก็กำลังจะตายไปด้วย หนูต้องตายแน่ๆ

ชาร์ล: ไม่หรอก จีน

คนที่ตายจริงๆคือแอนนี่คนเดียว ความเจ็บปวดในใจตอนที่เธอรับรู้เรื่องนั้นเป็นตัวกระตุ้นให้พลังมิวแทนต์ของเธอทำงานขึ้นมา และเธอกำลังรับรู้ความตายของเพื่อนของเธอผ่านทางการใช้พลังจิตอ่านใจต่างหากล่ะ

เธอยังมีชีวิตอยู่ จีน

เธอยังมีชีวิตอยู่ต่อไป

และเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปหรอกนะ

ตามฉันมาสิ



จีน: นี่เราอยู่ที่ไหนกันคะ

ชาร์ล: เราอยู่ในโลกแห่งจิตใจของเธอกันมาตลอดนั่นแหละ

จีน: ไม่อยากเชื่อเลย คุณพูดถูกแล้วจริงๆด้วย หนูเคยฝันเห็นที่นี่มาก่อนด้วยล่ะ

ชาร์ล: และต่อไปเธอก็ยังฝันถึงที่นี่ได้อีกนะ จีน เธอไม่จำเป็นต้องจมอยู่กับความทรงจำเก่าๆที่เล่นซ้ำไปซ้ำมาอย่างไม่สิ้นสุดหรอก

แค่เลือกทางให้ถูกต้องเธอก็มาที่นี่ได้ทุกเมื่อ

ฉันจะสอนให้เธอควบคุมพลังในการอ่านใจและพลังในการเคลื่อนย้ายวัตถุของเธอด้วย และฉันจะช่วยให้เธอเผชิญหน้ากับความโศกเศร้าได้ด้วยตัวเอง

ฉันสามารถชี้ทางให้เธอได้

จีน: แบบนั้นก็ไม่เลวเหมือนกันนะ





จีน: พี่ซาร่าห์

พี่สาว: หือ มีอะไรเหรอ? รอเดี๋ยวนะ จีน ตอนนี้พี่กำลงอ่านนิตยสารอยู่....

จีนนี่จริงๆด้วย พูดอีกสิ พูดอีก พูดอีก

ไม่อยากเชื่อเลย น้องสาวที่น่ารักของฉันกลับมาเป็นคนเดิมแล้ว

ยินดีต้อนรับกลับมาจ้ะ จีน



จีน: เอ่อ... เอาไว้ค่อยทดสอบกันพรุ่งนี้ดีกว่าไหมคะ?

ชาร์ล: เข้มแข็งไว้นะ จีน เชื่อมั่นในตัวเองไว้ เธอทำได้

เห็นมั้ย ไม่มีอะไรยากเลย

จีน: นี่หนูทำได้แล้วหรือคะ?

หนูไม่ได้ยินเสียงความคิดของคนอื่นดังอยู่ในหัวตัวเองอีกแล้ว ตอนนี้หนูได้ยินแต่เสียงพูดคุยของพวกเขาเท่านั้น

หนูไม่นึกเลยว่าจะเข้ามาอยู่ท่ามกลางฝูงชนได้อีก

แต่ตอนนี้หนูทำได้แล้ว



จีน: ขอบคุณมากค่ะ อ๊ะ

เด็กเปรต: หลีกไปไกลๆเลย

ชาร์ล: พยายามตั้งสมาธิไว้นะ

จีน: ไม่...

(เสียงความคิดของทุกคนในห้างพุ่งเข้ามาในหัวจีนพร้อมๆกัน)

ชาร์ล: จีน ตั้งสติไว้ ควบคุมตัวเองไว้นะ





ชาร์ล: ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วยนะครับ

ผมคิดว่าเธอพร้อมจะควบคุมพลังด้วยตัวเองแล้ว แต่...ดูเหมือนว่าผมจะเร่งให้เธอทำเร็วเกินไป ผมเพิ่งรู้ว่าควรจะทำอะไรตอนที่เกิดเรื่องขึ้นแล้วนี่เอง ผมจะสร้างกำแพงบล็อกพลังอ่านใจของเธอไว้ เพื่อให้เธออยู่ร่วมกับคนอื่นๆได้

พ่อ: ถ้าคุณทำได้แล้วทำไมคุณถึงไม่ทำแบบนั้นตั้งแต่แรก ลบไอ้เรื่องพลังจิตอะไรนั่นทิ้งไปพร้อมกับความทรงจำเรื่องอุบัติเหตุซะเลยสิ

ชาร์ล: ผมไม่ทำแบบนั้นหรอก จอห์น สิ่งที่จีนแสดงอาการอยู่ในตอนนี้ไม่ใช่อาการป่วย แต่เป็นพรสวรรค์

กำแพงพลังจิตที่ผมสร้างจะบล็อกพลังของเธอได้แค่ชั่วคราวเท่านั้น อีกไม่นานพลังของเธอจะเพิ่มขึ้นจนก้าวข้ามกำแพงที่ผมสร้างไว้ได้เอง แต่พลังของเธอไม่ควรจะหลุดออกมาในตอนที่เธอยังไม่พร้อม หรือในตอนที่เธอกำลังเรียนรู้ที่จะจัดการกับเรื่องอื่นๆอยู่

ผมคิดว่าอาการของจีนคงต้องใช้เวลารักษากันนานกว่าที่ผมคิดไว้ในตอนแรกเสียแล้ว

แม่: แล้วจะต้องรักษากันอีกนานแค่ไหนคะ



จีน: แอนนี่...

หลังจากวันนั้นมาไม่มีเลยแม้แต่วันเดียวที่ฉันจะไม่คิดว่าถ้าฉันขว้างจานฟริสบี้ไปทางอื่นเธอคงไม่ต้องเป็นแบบนี้ หรือไม่ก็ถ้าวันนั้นลมไม่ได้พัดแรงขนาดนั้นเธอคงไม่ต้องเป็นแบบนี้

แต่เรื่องจริงที่ฉันจำเป็นต้องยอมรับคือฉันไม่ควรจมอยู่ที่นี่กับเธออีกแล้ว แอนนี่ ฉันไม่ควรทำแบบนี้เลย ฉันเสียเวลาอยู่นานเหมือนกันกว่าจะรู้เรื่องนี้

ฉันกลับมาที่นี่เพื่อบอกลาเธอเท่านั้น

และฉันจะคิดถึงเธอตลอดไป



แอนนี่: ไม่ได้!!!

จีน: อย่านะ แอนนี่

แอนนี่: เธอจะทิ้งฉันไปไม่ได้!!!

จีน: อย่านะ…

ฉันรู้แล้ว…

...ว่าเธอไม่ใช่แอนนี่ตัวจริง เธอเป็นแค่ส่วนหนึ่งของตัวฉันที่ไม่ยอมละทิ้งอดีตไปเท่านั้น แต่ในตอนนี้…

ฉันก้าวข้ามความกลัวของตัวเองได้แล้ว...

ชาร์ล: ทำได้ดีมาก จีน



จีน: คุณสร้างกำแพงเสร็จหรือยังคะ

ชาร์ล: นับตั้งแต่วันนี้ไป เสียงที่ดังอยู่ในหัวของเธอนอกจากเสียงฉันแล้วจะมีแต่เสียงของเธอเองเท่านั้น...

อย่างน้อยมันก็จะเป็นแบบนั้นไปอีกสักพักล่ะนะ



พ่อ: ผมไม่อยากเชื่อเลย ชาร์ล นี่คุณใช้วิธีไหนรักษาจีนเนี่ย

ขอบคุณมาก ขอบคุณจริงๆ

ชาร์ล: เธอหายแล้วจริงๆ จอห์น ช่วงหนึ่งปีมานี้เธอมีพัฒนาการแบบก้าวกระโดดเลยล่ะ เธอมีความสุขดีและสามารถเข้าสังคมได้ตามปกติแล้ว แต่ว่า...
เธอจำเป็นต้องได้รับการดูแลอย่างต่อเนื่อง

ช่วงนี้พวกคุณก็เห็นข่าวคนอื่นๆที่เป็นเหมือนกับจีนทางทีวีแล้วใช่ไหม? และคุณก็น่าจะรู้ว่าคนส่วนใหญ่ในโลกมองพวกเขาไม่ค่อยดีเท่าไหร่

(ในทีวีออกข่าวว่ามีคนเห็น”แองเจิ้ล”บินอยู่)

ตอนนี้ผมเพิ่งเปิดโรงเรียนประจำสำหรับคนเหล่านั้น เป็นสถาบันการศึกษาสำหรับมิวแทนต์ ซึ่งผมจะสอนให้พวกเขายอมรับในสิ่งทีตัวเองเป็นได้ เพื่อให้พวกเขาสามารถใช้ชีวิตได้ตามปกติโดยไม่ต้องกลัวอะไรอีก

แม่: แต่พวกเราเพิ่งจะได้ลูกสาวที่น่ารักของเรากลับคืนมานะคะ นี่คุณจะแยกเธอออกไปจากเราอีกหรือ?

ชาร์ล: ผมเข้าใจความรู้สึกของคุณดี อีลานี่ แต่สำหรับจีนนั้นไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว



จีน: หนูไม่ได้ไปที่นั่นเพื่อหาที่ที่ปลอดภัยอยู่หรอกค่ะ แต่หนูจำเป็นต้องทำอะไรบางอย่างเพื่อตัวเองแล้ว

เอาล่ะ จีน หายใจลึกๆไว้นะ



สก็อต: มาร์เวลเกิร์ล ระวัง!!!



จีน: ข...ขอบใจนะ ไซคลอปส์

สก็อต: ไม่เป็นไร แต่ระวังไว้นะ มิสไซล์นั่นยังล็อกเป้ามาที่เธออยู่

ชาร์ล: เธอไม่ต้องช่วยเขา ไซคลอปส์ ทำแบบทดสอบของเธอต่อไป นี่เป็นแบบทดสอบของมาร์เวลเกิร์ลนะ

จีน: แย่แล้ว นี่มันเร็วเกินไป

แบบนี้ปัดทิ้งไม่ทันแน่





บ๊อบบี้: เย้ยยย

(ยังดีที่สร้างกำแพงน้ำแข็งกั้นไว้ทัน)

จีน: เอิ่ม... ขอโทษทีนะ ไอซ์แมน



จีน: หนูไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นจริงๆค่ะ

ชาร์ล: ฉันก็ว่าจะพูดแบบนั้นอยู่เหมือนกัน

ปกติแล้วเธอทำได้ดีมาตลอด ที่จริงแล้วเธอใช้พลังจิตเคลื่อนย้ายวัตถุปัดของที่ใหญ่กว่าหรือเคลื่อนไหวเร็วกว่านั้นตอนออกปฏิบัติการภาคสนามเป็นประจำอยู่แล้วไม่ใช่หรือ

ฉันคิดว่าเธอน่าจะรู้ดีว่าสาเหตุที่เธอทำพลาดในการทดสอบวันนี้คืออะไร บอกฉันมาได้ไหม จีน ว่ามีอะไรรบกวนจิตใจเธออยู่หรือเปล่า

จีน: หนูขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างทีอาจารย์ทำเพื่อหนู ขอบคุณที่มอบโรงเรียนและเพื่อนร่วมทีม...ไม่สิ เพื่อนที่ดีขนาดนี้ให้ มาอยู่ที่นี่แล้วหนูได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่าง และรู้สึกว่าตัวเองเติบโตขึ้นอีกขั้นหนึ่งแล้ว

แต่อาจารย์คะ หนูรู้สึกเหมือนกับว่ามันยังขาดอะไรบางอย่างไปนะ

หนูก็ไม่รู้เหมือนกันว่าขาดอะไร แต่เหมือนมันยังมีช่องว่างอะไรบางอย่างอยู่

ชาร์ล: นั่นแหละดีแล้ว

จีน:นี่เป็นเรื่องดีหรือคะ?

ชาร์ล: เยี่ยมมาก จีน นี่เป็นหลักฐานว่าเธอเองก็เป็นเด็กวัยรุ่นธรรมดาๆคนหนึ่งนั่นแหละ

จีน: ที่อาจารย์พูดแบบนี้หมายความว่ายังไงหรือคะ

แฮงค์: อาจารย์ครับ

ขออภัยที่เข้ามารบกวน แต่ในทีวีเกิดเรื่องแล้ว

พวกเราต้องออกปฏิบัติการแล้วล่ะครับ



สก็อต: เฮ้ จะว่าไปแล้วนะ...

พวกนายรู้สึกบ้างมั้ยว่าวันนี้เครื่องมันเบาๆชอบกล

(จีนโดดเรียนออกไปเดินเที่ยวแล้วค่ะ)



???: นี่มันบ้าสุดๆไปเลยนะ

จีน: หือ? เมื่อกี้เธอว่าไงนะ

???: พวกมิวแทนต์ในทีวีนั่นกำลังทำเรื่องเสี่ยงอันตรายสุดๆอยู่ นั่นมันบ้าชัดๆ แต่ไม่ใช่ว่าฉันมีอคติกับพวกเขาหรืออะไรแบบนั้นหรอกนะ

ฉันชื่อคาริน่า

จีน: ฉันชื่อจีน

คาริน่า: นี่เธอก็โดดเรียนออกมาเที่ยวเหมือนกันเหรอเนี่ย?

จีน: อืม...ก็ประมาณนั้นล่ะนะ

คาริน่า: เยี่ยมเลย แต่ฉันไม่คุ้นหน้าเธอเลยนะ เธอคงเรียนในโรงเรียนประจำเอกชนแถวๆนี้ใช่มั้ยล่ะ?

จนท.รถฉุกเฉิน1: เฮ้ อย่าลืมนะว่าถนนเส้นนั้นวันนี้เขาจัดตลาดนัดเปิดท้ายขายของ

จนท.รถฉุกเฉิน2: หือ? ว่าไงนะ

จนท.รถฉุกเฉิน1: เดี๋ยวๆ วันนี้เขาปิดถนนเส้นนั้นอยู่นะ