- เป็นเรื่องย้อนอดีตไปช่วงปี1980-1989 ดูจากที่วูฟใส่ชุดเหลืองน้ำตาลเปิดแขน รองเท้าสองแฉก คาดเข็มขัดแดงแปร๊ด
- เรื่องนี้ดูเหมือนจะเกิดขึ้นก่อนอีเวนต์ออนสล็อต ก่อนที่วูฟจะโดนแม็กดึงอดามันเทียมออกจากกระดูก ก่อนที่ชาร์ลจะหน้ามืดเขียนxavier protocolขึ้นมา ไม่งั้นต่อให้เป็นวูฟก็คงไม่กล้าให้ชาร์ลเข้าไปเดินเล่นในหัวแน่ๆ
- เซเบอร์ทูตไม่ได้เป็นพี่ชายวูฟเหมือนในหนัง มีพ่อแม่เป็นของตัวเอง มีดราม่าเป็นของตัวเองเรียบร้อย
- ชาร์ลห้าวมาก เทคนิคจีบเอาคนเข้าทีมดี มีเลี้ยงข้าวก่อน แต่ดันมาพลาดเอาตอนสุดท้าย กำ
ตอนที่2
http://ppantip.com/topic/34059646
ตอนที่3
http://ppantip.com/topic/34066012
____________________________________




วูฟเวอรีน: พวกเขาเรียกฉันว่าวูฟเวอรีน

ฉันเป็นมิวแทนต์

เป็นฮีโร่

เป็นสมาชิกทีมx-men

แต่เมื่อถอดหน้ากากออกและไม่นับเรื่องที่มีพลังพิเศษล่ะก็ฉันก็เหมือนกับคนทั่วไป

หรือจะพูดให้ถูกก็แค่เกือบเหมือนล่ะนะ

ฉันจำเรื่องในอดีตของตัวเองไม่ได้

สิ่งที่จำได้มีแค่ชื่อบางชื่อ ความทรงจำลางๆบางเรื่อง

และความเจ็บปวดมากมายมหาศาลเท่านั้น



วูฟเวอรีน: ฉันใช้เวลาส่วนใหญ่ของชีวิตตามหาความจริงมาตลอด

พยายามนึกให้ออกว่าฉันเป็นใคร มาจากไหน

ทุกครั้งที่พบคำตอบก็มีคำถามตามมาอีกมากมาย

และตอนนี้ในที่สุดฉันก็มาอยู่ในที่ที่สามารถนำความทรงจำที่ขาดวิ่นมาปะติดปะต่อกันได้แล้ว

สิ่งที่ขาดมีแค่ก้าวแรกก้าวเดียวเท่านั้น

ซึ่งเป็นก้าวที่ยากที่สุดเสมอ

เขาคือมิวแทนต์ที่มีพลังฟี้นฟูร่างกายได้ไวมาก กระดูกอดามันเทียมที่ยากจะทำลาย และกรงเล็บคมราวกับมีดโกน  โลแกนคือชายที่มีอดีตเป็นปริศนา และใช้นามแฝงว่าวูฟเวอรีน



วูฟเวอรีน: ถึงจะขึ้นป้ายไว้ว่าเป็นโรงเรียน แต่ที่นี่ไม่ใช่แค่โรงเรียนธรรมดาๆเหมือนที่อื่นๆ

พวกเราไม่ต้องทำรายงานส่งครู หรือแก้โจทย์คณิตศาสตร์แล้ว

คิตตี้: วูฟวี่ เฮ้ วูฟวี่

วูฟเวอรีน: ...ฉันหมายถึงสำหรับพวกเราส่วนใหญ่ แต่สำหรับบางคนก็ยังต้องทำอยู่

พวกเรามาอยู่ที่นี่เพื่อเรียนรู้อะไรบางอย่างกันทั้งนั้น

คิตตี้: แหม ปล่อยให้ฉันหาซะแทบแย่เลย

ไนท์ครอว์เลอร์เตรียมห้องแดนเจอร์รูมสำหรับการฝึกวันนี้ไว้แล้วนะ จะไป...

วูฟเวอรีน: วันนี้ฉันไม่ไป คิตตี้

จะไปทำธุระส่วนตัวซักหน่อย

คิตตี้: แต่...

วูฟเวอรีน: มองโลกในแง่ดีไว้นะ แม่สาวน้อย

ขาดฉันไปแล้ววันนี้เธอจะได้มีหุ่นยนต์มาไล่ทุบเธอเพิ่มเป็นสองเท่าเลยนะ

คิตตี้: เอิ่ม... ก็คงงั้นล่ะนะ



วูฟเวอรีน: เด็กนั่นเป็นคนจิตใจดี

และมาเข้าโรงเรียนนี้ด้วยเหตุผลเดียวกับพวกเราทุกคนนั่นแหละ

เพื่อหาความหมายของการเกิดมาเป็นมิวแทนต์

เพื่อทดสอบขีดจำกัดของพลังของตัวเอง

เพื่อหาที่อยู่ที่ปลอดภัยในโลกที่รังเกียจและหวาดกลัวพวกเรา

แต่สิ่งที่ทำให้ฉันต่างจากx-menคนอื่นๆก็คือ

ลึกๆแล้วทุกคนก็รู้ตัวดีว่าตัวเองเป็นใคร

แต่ฉันยังหาตัวเองไม่เจอเลย

และนั่นหมายความว่าฉันจำเป็นต้องเรียนรู้ให้มากกว่าเจ้าพวกนั้นเสียอีก

ถึงฉันจะไม่อยากยอมรับ แต่มีเพียงคนเดียวเท่านั้นที่จะชี้ทางสว่างให้ฉันได้

ชาร์ล: ถ้าพร้อมเมื่อไหร่ก็เข้ามาได้เลยนะ โลแกน



วูฟเวอรีน: ศาสตราจารย์ ชาร์ล เซเวียร์

ครูใหญ่ของโรงเรียนนี้ เป็นเทเลพาธที่ทรงพลังที่สุดในโลก และสำหรับฉันแล้วหมอนี่มันโคตรขี้เสื—

ชาร์ล: ผมว่าคุณอย่าเพิ่งคิดให้จบจะดีกว่านะ

วูฟเวอรีน:บอกไปตั้งหลายครั้งแล้วไม่ใช่เรอะว่าอย่าเข้ามาอ่านใจฉันโดยไม่ได้รับอนุญาตอีก ชัค

ชาร์ล: ไม่จำเป็นต้องอ่านใจผมก็เห็นอารมณ์ของคุณมาตั้งแต่ไกลแล้วล่ะ เพื่อนเอ๋ย

วูฟเวอรีน: เออ ก็คงงั้น แต่เรื่องที่ทำให้ฉันมาหานายไม่ใช่เรื่องผิวเผินแบบนั้นหรอก

ชาร์ล: เรื่องเกี่ยวกับความทรงจำที่หายไปอย่างนั้นหรือ?

วูฟเวอรีน: ก็เรื่องเดิมๆเหมือนกับทุกทีนั่นแหละ ไอ้น้อง

ชาร์ล: เรื่องนี้ผมคงทำไม่สำเร็จหรอก โลแกน

ผมใช้ทุกวิธีเพื่อเข้าไปดูจิตที่แตกเป็นเสี่ยงๆของคุณแล้ว แต่ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันขึ้นมาเลย

วูฟเวอรีน: ฉันว่าวันนี้เราจะโชคดีขึ้นแน่ๆ ฉันรู้สึกได้

วันนี้มันต้องสำเร็จ

ชาร์ล: ทำไมถึงเชื่อแบบนั้นล่ะ

วูฟเวอรีน: สัญชาตญาณมันบอกน่ะ



ชาร์ล: การที่จะเข้าไปในจิตที่มีการป้องกันหนาแน่นเหมือนจิตของคุณมันไม่ง่ายเลย

ผมคงต้องขอความร่วมมือและความเชื่อใจอย่างไม่มีเงื่อนไขจากคุณด้วย

วูฟเวอรีน: เอาไปได้เลย ไม่ต้องถามหรอก

ชาร์ล: ดีมาก ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยผ่อนคลายหน่อย และ...

วูฟเวอรีน: ผ่อนคลายอะไรกัน เรื่องนั้นไม่ใช่สไตล์ฉันเลย

เลิกพล่ามไร้สาระแล้วก็เปิดทางให้ได้แล้ว

ชาร์ล: ผมทำไปเรียบร้อยแล้ว



ชาร์ล: ตอนที่ผมรับคุณเข้าโรงเรียน ผมสัญญาว่าจะหาความทรงจำที่หายไปของคุณให้พบให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม

ตอนนี้เหลืออีกทางเดียวที่เรายังไม่ได้ลอง

วูฟเวอรีน: นั่นไง ในที่สุดการมองโลกในแง่ดีของฉันก็ทำให้นายพูดความจริงออกมาแล้ว ชาลี

ชาร์ล: ทุกครั้งก่อนหน้านี้ผมพยายามจะเข้าไปในจิตของคุณด้วยตัวคนเดียว

การพยายามเชื่อมชิ้นส่วนความทรงจำที่แตกเป็นเสี่ยงๆของคุณเข้าด้วยกัน มันเหมือนกับพยายามต่อจิ๊กซอว์โดยไม่เคยเห็นภาพต้นฉบับมาก่อนนั่นแหละ

แต่ถ้าคุณตามผมเข้าไปในจิตของตัวเองล่ะก็ คุณจะนำทางให้ผมไปพบความทรงจำส่วนที่หายไปได้แน่ๆ

วูฟเวอรีน: งั้นก็หมายความว่าเราจะได้ไปพักร้อนด้วยกันสินะ

ชาร์ล: เชื่อผมเถอะ โลแกน สำหรับผมแล้วการเข้าไปในจิตของคนอย่างคุณน่ะไม่มีอะไรใกล้เคียงกับการพักร้อนเลยซักนิด

วูฟเวอรีน: ระวังปากหน่อย ไอ้โล้น

ถึงความจำฉันจะไม่ค่อยดี แต่ไม่ได้หมายความว่าเล็บฉันจะไม่คมนะ



วูฟเวอรีน: นี่เราอยู่ที่ไหนกันวะ ชัค

ชาร์ล: ก็ในจิตของคุณเองไงล่ะ หรืออย่างน้อยที่สุดนี่ก็เป็นส่วนเล็กๆที่เราสามารถเข้ามาสำรวจได้ล่ะนะ

วูฟเวอรีน: น่าจะตกแต่งใหม่ซะหน่อยนะนี่

ชาร์ล: แต่อย่างน้อยที่สุด

ก็ยืนยันได้ว่าจิตของคุณมีการสร้างกำแพงคุ้มกันอย่างแน่นหนา เพื่อป้องกันไม่ให้มีใครเข้าไปดูความทรงจำในอดีตของคุณได้

แม้แต่เทเลพาธที่ทรงพลังอย่างผมก็ตาม

วูฟเวอรีน: ฉันรู้ว่าตอนที่ยังสังกัดDepartment Hอยู่ เจ้าพวกนั้นมันทำอะไรกับหัวของฉันบ้าง

ชาร์ล: นี่ไม่ใช่สิ่งที่อดีตนายจ้างของคุณสร้างขึ้นหรอก โลแกน

ชั้นแรกที่เราเข้ามาถึงนี่เป็นสิ่งที่คุณสร้างขึ้นเอง และขอบอกเลยว่าผมประทับใจในความแข็งแกร่งของกำแพงพวกนี้มาก

วูฟเวอรีน: นี่ฝีมือฉันหรือ? ทำไมฉันต้องทำแบบนั้นด้วย



วูฟเวอรีน: เฮ้ย เดี๋ยวๆ นายเดินได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ชาร์ล: ข้อจำกัดของร่างเนี้อของผมไม่มีผลในโลกของจิตใจหรอก

ที่นี่เป็นหนึ่งในไม่กี่ที่ที่ผมยังใช้ร่างกายตัวเองได้เต็มร้อยอยู่

วูฟเวอรีน: น่าเสียดายที่ที่นี่ไม่มีที่ให้เดินยืดเส้นยืดสายเท่าไหร่นะ

ชาร์ล: ไม่ต้องห่วง เราแก้ไขเรื่องนั้นได้

การทำลายกำแพงพวกนี้เป็นงานละเอียด อาจจะต้องใช้เวลาหน่อย แต่เราไปต่อได้แน่

วูฟเวอรีน: มามัวนั่งเลาะอิฐออกทีละก้อนเนี่ยนะ เสียเวลาชะมัด

ให้ฉันทำเองดีกว่า



ชาร์ล: ระวังหน่อย โลแกน จิตใจเป็นสิ่งที่เปราะบางมากนะ

วูฟเวอรีน: นายก็มีวิธีของนาย ฉันก็มีวิธีของฉัน

แม่เจ้า ไอ้ที่บอกว่ากำแพงมันแข็งแกร่งมากนายไม่ได้ล้อเล่นจริงๆด้วย

แน่ใจเรอะว่าฉันเป็นคนสร้างกำแพงพวกนี้จริงๆ

ชาร์ล: นั่นเป็นเพราะถึงคุณจะอยากค้นหาความจริง แต่จิตใต้สำนึกของคุณเองกลับไม่อยากนึกออก เลยพยายามสร้างสิ่งกีดขวางไว้อย่างเต็มที่น่ะสิ

วูฟเวอรีน: จะบอกว่าสมองของฉันเล่นตลกซะแล้วงั้นเรอะ

เพราะยังงี้ไงฉันถึงเชื่อสัญชาตญาณของตัวเองมากกว่า

และตอนนี้สัญชาตญาณก็บอกฉันว่า

เราไปต่อได้แล้ว



วูฟเวอรีน: เฮ้ย ฉันว่าฉันชักจะชอบไอ้ห้องเล็กๆเมื่อกี้มากกว่าแล้วนะเนี่ย

ชาร์ล: แม้แต่จิตที่เป็นระเบียบที่สุดในบางครั้งก็มีความยุ่งเหยิงซ่อนอยู่

แต่จิตของคุณนี่ไม่เหมือนกับของคนอื่นๆที่ผมเคยเห็นมาตลอดการท่องโลกภายในจิตเลย

ช่างน่าทึ่งจริงๆ

วูฟเวอรีน: ฉันจะถือว่านั่นเป็นคำชมก็แล้วกันนะ

ชาร์ล: คิดแบบนั้นก็ดีแล้ว



วูฟเวอรีน: แล้วภาพสวยๆพวกนี้มันอะไรกัน?

(ภาพตอนร่วมรบกับแคปในww2)

ชาร์ล: คุณนั่นแหละที่ต้องเล่าให้ผมฟัง ภาพพวกนี้เป็นความทรงจำของคุณเองทั้งนั้น

วูฟเวอรีน:อย่ามาล้อเล่นน่า ภาพพวกนั้นบางภาพยังกะหลุดมาจากอดีตเมื่อหลายร้อยปีก่อนโน่นเลยนะ

(ภาพในญี่ปุ่น เมียคนที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ อาจจะเป็นแม่ของดาเคน?)

ชาร์ล: น่าประทับใจจริงๆ

ผมตั้งทฤษฎีไว้ว่าฮีลลิ่งแฟ็คเตอร์ของคุณน่าจะทำให้คุณมีอายุขัยยืนยาวกว่ามนุษย์ทั่วไป

(กำลังรบกับนินจา)

แต่คุณดูเหมือนจะอยู่มานานกว่าที่ผมคิดไว้เสียอีก

แต่น่าเสียดายที่เราแยกไม่ออกว่าภาพพวกนี้ภาพไหนเป็นความทรงจำของคุณเองจริงๆ หรือภาพไหนเป็นภาพที่ถูกส่งเข้ามาตอนที่คุณโดนกองทัพแคนาดาล้างสมองกันแน่

การจะแยกเรื่องที่เกิดขึ้นจริงกับข้อมูลปลอมที่ถูกใส่เข้ามาทีหลังคงต้องเป็นหน้าที่ของคุณแล้วล่ะ

(ภาพตอนอยู่ในทีมอัลฟ่า ไฟลท์ของแคนาดา)

วูฟเวอรีน: โทษที เรื่องนั้นฉันคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก
(ภาพตอนเล่นท่าfastball special คู่กับโคลอสซัส เป้าหมายคือแม็กนีโต้ _{เข้าไปปาซึ่งๆหน้าแบบนั้นถ้าโดนล่ะให้ถีบเลย})

บางเรื่องอาจเป็นความทรงจำของฉัน แต่เท่าที่เห็นมาหมดนี่ฉันก็ยังนึกอะไรไม่ออกเลย

???: ถ้าอย่างนั้นล่ะก็ฉันจะช่วยแกเลือกความทรงจำจากกองภาพมั่วๆในหัวกะโหลกโลหะหนาๆของแกให้เอง เจ้าหมาน้อย



เซเบอร์ทูต: อย่าบอกนะว่าแกลืมแม้แต่เพื่อนเก่าแก่ที่สุดอย่างเซเบอร์ทูตคนนี้น่ะ

วูฟเวอรีน: เรื่องที่ฉันอยากลืมที่สุดแต่ยังไงก็ต้องย้อนกลับมานึกถึงทุกครั้งคือเรื่องของแกนั่นแหละ

เพิ่งรู้นะนี่ว่าแกเข้ามาในหัวของฉันได้ด้วย ไอ้เวร

จะเข้ามาได้ยังไงก็ช่าง แต่แกไม่มีทางกลับออกไปแบบเป็นชิ้นเดียวกันแน่

เซเบอร์ทูต: งั้นก็เข้ามาเลย ไอ้แคระ

ชาร์ล: โลแกน อย่านะ!!



ชาร์ล: คุณไม่รู้หรอกว่าคุณกำลังทำอะไรลงไป

วูฟเวอรีน: รู้สิ ฉันรู้ดีว่าถ้าปล่อยให้ไอ้นี่อยู่ต่อไปไม่ดีกับเราแน่

เซเบอร์ทูตจะฉีกทุกอย่างเป็นชิ้นๆ ไม่ว่าจะไปที่ไหนก็ตาม

ฉันไม่ยอมให้ไอ้หมอนี่เข้ามาทำแบบนั้นในสมองของฉันแน่

เซเบอร์ทูต: เหรอ~ แต่ตอนนี้แกเองนั่นแหละที่กำลังฉีกทุกอย่างเป็นชิ้นๆอยู่นะ ไอ้เตี้ยหมาตื่น

แกทำแทนฉันหมดแบบนี้งานนี้คงจบลงแบบไม่มีอะไรมาเปื้อนมือฉันแน่

วูฟเวอรีน:น่าเสียดายที่ฉันคงทำแบบเดียวกับแกไม่ได้ว่ะ