สวัสดีค่ะ. จขกทเป็นนักศึกษาธรรมดาๆ อยู่ปี2แล้ว อยู่ดีๆก็เกิดกังวลกับชีวิตที่ไม่มีอะไรเลยของตัวเองขึ้นมา...
จขกท ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ไม่มีรถ. ปัจจุบันอยู่บ้านเช่ากับคุณแม่. รายได้ครัวเรือนสุทธิประมาณ 3k. อาจมีบวกลบบ้าง. แต่โชคดีที่ไม่มีหนี้ ไม่มีบัตรเครดิต ไม่มีหนี้นอกระบบ
คุณแม่ของจขทก ก็เหมือนคุณแม่ทั่วๆไป ที่รอให้ลูกเรียนจบแล้วมีงานทำดีๆ. ปัจจุบันจขกท ก็ได้ค่าใช้จ่าย(ค่ากิน) 6000 บาทต่อเดือน
ถึงแม่จะพูดเสมอว่าเราไม่ได้เดือดร้อนอะไร หนี้เราก็ไม่มี. แต่จขกทก็อดคิดถึงความมั่นคงในวันข้างหน้าไม่ได้. เหลียวมองคนรอบๆตัว เพื่อนๆที่บ้านมีต้นทุน. บางคนมีอาชีพแล้วเพราะเขาพอจะมีสายป่านอยู่บ้าง. ต่างกับจขกท ที่ไม่มีอะไรมาช่วยเกื้อหนุนค้ำจุนได้เลย...
>> คิดๆไปแล้วก็อด......อดที่จะกังวลตรงนี้ไม่ได้. จขกทก็เลยลุกฮือขึ้นมา. เริ่มต้นหาเงินหางานตอนช่วง2-3เดือนที่ผ่านมานี้. จขกท รับสอนพิเศษวิชาที่ตัวเองสอนได้. แต่เคยไปสมัครที่สถาบันแล้ว เค้าไม่รับด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบ. จึงหาเด็กนักเรียนเอง. จขกท เก็บค่าชั่วโมงเค้าถูกมาก.(เพราะเป็นงานแรก) จนไม่คุ้มค่าเท่าไหร่. แต่ก็สอนด้วยความเต็มใจ แล้วก็ไปตระเวนสมัครตามสถาบันไปด้วย. เพราะปิดประกาศหาเด็กเอง. หายากมากๆๆๆๆเลยค่ะ
แต่งานก็ไม่ได้หาง่ายๆเลย ล่าสุดไปสมัครอีกสถาบันไว้. รอบนี้เตรียมตัวไปแบบ full power. กำลังรอเรียกสัมภาษณ์รอบ2อยู่ ดีใจนะคะที่เค้าบอกว่าผ่านรอบแรก. แต่อีกใจก็อดกังวลไม่ได้ว่าจะได้งานรึป่าว. แต่ก็คิดว่า เราคงรอเค้าไม่ไหว. ระหว่างนี้ก็เลยหาจ๊อบทำไปพลางๆ.
แต่ตลอดเวลาที่ลุกขึ้นมาพยายาม. จำนวนเงินก็แทบจะไม่เพิ่มขึ้นเลยค่ะ. จขกท ท้อใจมาก. ไม่รู้ว่าทำอะไรพลาดไปรึป่าว. คุณแม่เองก็ไม่ยินดียินร้าย เพราะแม่เค้าคงยังไม่เห็นผลสัมฤทธิ์และมองว่าความพยายามของจขกท มันไม่ทำให้อะไรดีขึ้น. จขกท เข้าใจแม่นะคะ. แต่บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมกันนะ. ทั้งๆที่เรารู้สึกเหนื่อยมาก. แต่ผลตอบรับกลับแทบไม่มี!!!!!
>>>> มาถึงตรงนี้. จขกท ควรจะทำยังไงต่อไปดีคะ. ยังมืดแปดด้านอยู่เลยค่ะ. เพราะ ทุกก้าวเราต้องเดินเอง. รู้สึกเต็มใจที่จะก้าวนะคะ. แต่แค่ตอนนี้ไม่รู้จะก้าวไปทางไหนดี....
อายุ20 กับการสร้างคุณค่าชีวิต (ไม่มีต้นทุน)
จขกท ไม่มีบ้านเป็นของตัวเอง ไม่มีรถ. ปัจจุบันอยู่บ้านเช่ากับคุณแม่. รายได้ครัวเรือนสุทธิประมาณ 3k. อาจมีบวกลบบ้าง. แต่โชคดีที่ไม่มีหนี้ ไม่มีบัตรเครดิต ไม่มีหนี้นอกระบบ
คุณแม่ของจขทก ก็เหมือนคุณแม่ทั่วๆไป ที่รอให้ลูกเรียนจบแล้วมีงานทำดีๆ. ปัจจุบันจขกท ก็ได้ค่าใช้จ่าย(ค่ากิน) 6000 บาทต่อเดือน
ถึงแม่จะพูดเสมอว่าเราไม่ได้เดือดร้อนอะไร หนี้เราก็ไม่มี. แต่จขกทก็อดคิดถึงความมั่นคงในวันข้างหน้าไม่ได้. เหลียวมองคนรอบๆตัว เพื่อนๆที่บ้านมีต้นทุน. บางคนมีอาชีพแล้วเพราะเขาพอจะมีสายป่านอยู่บ้าง. ต่างกับจขกท ที่ไม่มีอะไรมาช่วยเกื้อหนุนค้ำจุนได้เลย...
>> คิดๆไปแล้วก็อด......อดที่จะกังวลตรงนี้ไม่ได้. จขกทก็เลยลุกฮือขึ้นมา. เริ่มต้นหาเงินหางานตอนช่วง2-3เดือนที่ผ่านมานี้. จขกท รับสอนพิเศษวิชาที่ตัวเองสอนได้. แต่เคยไปสมัครที่สถาบันแล้ว เค้าไม่รับด้วยเหตุผลอะไรก็ไม่ทราบ. จึงหาเด็กนักเรียนเอง. จขกท เก็บค่าชั่วโมงเค้าถูกมาก.(เพราะเป็นงานแรก) จนไม่คุ้มค่าเท่าไหร่. แต่ก็สอนด้วยความเต็มใจ แล้วก็ไปตระเวนสมัครตามสถาบันไปด้วย. เพราะปิดประกาศหาเด็กเอง. หายากมากๆๆๆๆเลยค่ะ
แต่งานก็ไม่ได้หาง่ายๆเลย ล่าสุดไปสมัครอีกสถาบันไว้. รอบนี้เตรียมตัวไปแบบ full power. กำลังรอเรียกสัมภาษณ์รอบ2อยู่ ดีใจนะคะที่เค้าบอกว่าผ่านรอบแรก. แต่อีกใจก็อดกังวลไม่ได้ว่าจะได้งานรึป่าว. แต่ก็คิดว่า เราคงรอเค้าไม่ไหว. ระหว่างนี้ก็เลยหาจ๊อบทำไปพลางๆ.
แต่ตลอดเวลาที่ลุกขึ้นมาพยายาม. จำนวนเงินก็แทบจะไม่เพิ่มขึ้นเลยค่ะ. จขกท ท้อใจมาก. ไม่รู้ว่าทำอะไรพลาดไปรึป่าว. คุณแม่เองก็ไม่ยินดียินร้าย เพราะแม่เค้าคงยังไม่เห็นผลสัมฤทธิ์และมองว่าความพยายามของจขกท มันไม่ทำให้อะไรดีขึ้น. จขกท เข้าใจแม่นะคะ. แต่บางทีก็อดคิดไม่ได้ว่า ทำไมกันนะ. ทั้งๆที่เรารู้สึกเหนื่อยมาก. แต่ผลตอบรับกลับแทบไม่มี!!!!!
>>>> มาถึงตรงนี้. จขกท ควรจะทำยังไงต่อไปดีคะ. ยังมืดแปดด้านอยู่เลยค่ะ. เพราะ ทุกก้าวเราต้องเดินเอง. รู้สึกเต็มใจที่จะก้าวนะคะ. แต่แค่ตอนนี้ไม่รู้จะก้าวไปทางไหนดี....