ณ 16.30 ของวันที่ 4/8/15 วันนี้เป็นวันหยุด เราหยุดพร้อมกัน วันนี้เราไปเที่ยว เราไปกับพี่ๆ เราไปกันหลายคน สถานที่นี้เธออยากไปเที่ยวนานละ แต่ไม่มีโอกาศได้พาไปสักที วันนี้มันทำให้เรามีความสุขขึ้นมานะที่ได้ไปเที่ยวด้วยกัน อย่างน้อยก็เป็นสถานที่ที่เรายังไม่เคยไปแล้วไปด้วยกันครั้งแรก เราชอบถ่ายรูปไปไหนเราชอบถือกล้องตลอด เราชอบถ่ายรูปมากโดยเฉพาะถ่ายรูปเธอ แต่ครั้งนี้จะไม่เหมือนเมื่อก่อน เพราะทุกอย่างมันเปลี่ยนไป ครั้งนี้เราไม่มีรูปคู่ ที่ถ่ายคู่กันเลยสักภาพ เดียว(เศร้าเนาะ) จะมีแต่ภาพเธอ ภาพฉัน ที่ยืนอยู่คนเดียว ส่วนมากที่ไปเที่ยวด้วยกันทุกๆครั้ง ไม่เธอก็ฉันจะชวนกันถ่ายรูป ไม่ว่าเราจะไปที่ไหน จะทำอะไร จะกิน จะนอน มักมีรูปคู่เสมอ ((แอบคิดไว้ในใจเราอยากจะมีนะรูปคู่น่ะ))แต่ก็ไม่มี ((แอบนอย แต่ก็ได้แค่คิดไว้ในใจ)) เฮ้อออ...  แต่เราก็ได้แค่เก็บภาพของเธอไว้ ถ่ายไว้ให้เยอะที่สุด ภาพที่ดีที่สุดเท่าที่เราจะถ่ายเก็บไว้ในเวลานั้นได้ ถึงแม้เราจะทำได้แค่ยืนมองเธอยิ้มเวลาเราถ่ายภาพ ภาพทุกภาพที่เป็นเธอมักจะมีรอยยิ้มเสมอ รอยยิ้มของเธอมันทำให้ฉันยิ้มออก ถึงแม้เธอจะไม่ได้ยิ้มให้เราตรงๆถึงมันจะต้องผ่านกล้องถ่ายภาพที่เรากำลังถือไว้ในมือ อย่างน้อยมันก็คือ "รอยยิ้มของเธอ" ว่าปะ ถึงมันจะไม่มีรูปคู่เราแต่เราก็ไม่คิดมากนะอย่างน้อยรูปของเธอก็ยังอยู่มือของฉัน เวลาไหนๆเราเหงาๆ เราเศร้า เราก็ยังเปิดรูปเธอขึ้นมาดูได้ตลอดเวลา รูปเธอมันอาจจะมีทั่งสุข ทั่งเศร้า เพราะเราแอบถ่ายตอนเธอหลับบ้าง หัวเราะบ้าง รวมๆกัน มันก็ยังเป็นตัวของเธอ เหตุผลที่มันไม่มีรูปคู่มันอาจจะเป็นเพราะเธอลดสถานะของเราลงมั่ง แต่สำหรับเราไม่เคยลดน้อยลงเลยนะ เรายังเป็นเหมือนเดิม ตอนแรกเป็นแบบไหนเราก็ยังคงเป็นเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน ขอบคุณเวลา ขอบคุณสถานที่ในวันนี้ ที่ทำให้เราได้มาเก็บความทรงจำด้วยกัน...ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไง จะเจอเรื่องราวอะไร แต่ฉันก็จะทำวันนี้ให้มีความสุขมากที่สุด ไม่ว่ามันจะดีจะร้าย อย่างน้อยวันนี้เราก็ได้เก็บภาพความทรงจำระหว่างเราเอาไว้ให้มันอยู่ในใจของฉันเสมอตลอดไป.....ไม่ลืม...สักวันเธอคงได้อ่านมันนะ ...

เวลา 9.30 ของวันที่5/8/15 ฉันตื่นมาพร้อมกับความเศร้าอีกวัน ตื่นมาแล้วนั่งมองคนที่เรารักหลับ นั่งมองหน้าของเธอ มองตา มองปาก มองแก้ม จ้องมองเธออยู่ตรงหน้า พร้อมน้ำตาของฉันที่มันกำลังไหล ฉันไม่รู้ว่าเมื่อถึงเวลาที่ฉันต้องไปจากเธอฉันจะทำได้มั้ย ฉันจะทำใจได้รึป่าว ทุกเช้าฉันตื่นมาก็เจอเธอ ก่อนนอนเราก็นอนพร้อมกัน แล้วถ้าวันหนึ่ง ฉันต้องตื่นขึ้นมาแล้วไม่เจอเธอ ต้องนอนคนเดียวโดยที่ไม่มีเธอมันจะทรมานแค่ไหน ข้างๆของฉันในเวลานั้นมันคงอ้างว้างเดียวดาย ฉันคงนอนไม่หลับ และก็ไม่อยากตื่นขึ้นมาพบความว่างเปล่า ณ ตอนนี้ ทุกๆอย่างมันจุกอกไปหมด เช้านี้เรายังมาทำงานพร้อมกัน แต่ดูเธอเหมือนจะดูไม่ค่อยร่าเริงเหมือนเมื่อก่อน เราก็ทำได้แค่แอบมองเธออยู่ห่างๆ ตลอดเวลา ((ทำได้แค่นี้จริงๆ)) เธอทำเป็นไม่สนใจอะไร เหมือนไม่มีฉันในสายตาของเธอเลยสักนิด ตอนนี้ฉันได้แค่นั่งคิดในใจว่าฉันควรจะทำยังไง ทำไงให้เธอกลับมาร่าเริง หรือว่าเป็นเพราะฉันยังอยู่กับเธอหรอ...เธอถึงเป็นแบบนี้ ทุกอย่างมันเป็นเพราะฉันใช่มั้ย???? เพราะฉันใช่มั้ย????  พักเที่ยงเราก็ไปกินข้าวด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันเหมือนเดิม ตามปกติในทุกๆวันที่เคยทำ แต่เราก็ต้องมาร้องไห้อีกครั้งเมื่อเข้ามาดูในเฟส เธอยกเลิกความสันพันธ์ของเราในเฟส มันทำให้ฉันแทบหยุดหายใจ มันเจ็บ มันทรมาน ขาของฉัน แรงของฉันมันหมด มันหายไปหมด ฉันเดินไปต่อไม่ได้จริงๆ ร้องไห้ออกมาทั้งๆที่ฉันก็ยังอยู่ที่ทำงาน ในตอนนี้ก็ทำได้แค่นั่งร้องไห้คนเดียว ปลอบตัวเอง เช็ดน้ำตาด้วยตัวของฉันเอง ฉันหาใครไม่เจอ ทุกๆอย่างมันมืดไปหมด หนทางไปต่อ สิ่งที่มันขึ้นมาให้หัวของฉันตอนนี้ มีแต่เพียง ฉันไม่อยากอยู่ ฉันอยากไปที่ไหนสักที่ ที่มันทำให้ฉันหายจากความเจ็บปวด ฉันคิดว่า "ถ้าฉันตาย" ทุกๆอย่างมันก็คงจะจบ.........ลาก่อน ((ข้อความนี้มันอาจจะเป็นข้อความสุดท้ายที่ฉันจะเขียนให้เธอ ถ้าเกิดชาติหน้าขอให้เรากลับมารักกันอีกครั้งนะ)) "รักเธอเสมอ Noi"