แล้วเจอกัน นั้นเป็นคำ อำลาจาก
แม้ไม่อยาก พรากกัน ให้ขวัญหาย
บ้างพรุ่งนี้ ก็เจอกัน พลันสบาย
แต่บางที ยากจะทาย เมื่อไหร่เจอ

เช่นเพื่อนเกลอ ที่โรงเรียน ร่วมเขียนอ่าน
เลิกเรียนแล้ว ก็กลับบ้าน กันเสมอ
หน้าโรงเรียน ป้ายรถเมล์ บอกลาเกลอ
แล้วเจอกัน นั้นเสมอ เผลอบอกลา

ยามทำงาน ก็มีมา มากหลายหลาก
ร่วมแผนก ต่างหน้าที่ มีมากหนา
ต่างแผนก ร่วมหน้าที่ ก็มีมา
เสร็จงานแล้ว ก็เอ่ยลา แล้วเจอกัน

เมื่อคืนวัน ผ่านไป ใครจะรู้
ผ่านฤดู ทั้งเหมัน และคิมหันต์
พอเปลี่ยนงาน ต้องบอกลา แล้วเจอกัน
แต่ตอนนั้น ใครจะรู้ ว่าเมื่อไร

วันเวียนไป ให้เวลา ผ่านนานเนิ่น
ไม่ขาดเกิน เพราะจะจับ นับไม่ไหว
กี่ปีแล้ว ไม่ได้เจอ กับผุ้ใด
แต่ละคน แยกย้ายไป หาไม่เจอ

มาพบเกลอ ครั้งเก่า เล่าเรียนนั่น
เดินสวนกัน ในห้างใหญ่ ไหล่เสมอ
โลกแคบจัง นานแสนนาน มิได้เจอ
โอ้ไอ้เกลอ อยู่ดีไหม ดีใจจริง

มีเรื่องจริง อีกครั้ง ขอนั่งเล่า
เข้าในลิฟท์ เจอเพื่อนเก่า เจ้าหัวขิง
โลกแสนกว้าง เจอในลิฟท์ ฟลุ้คจริงๆ
ก่อนจากัน เอ่ยคำนิ้ง  "แล้วเจอกัน"

ทั้งที่วัน นี้ผ่านไป ใครจะรู้
เมื่อไรหนอ เพื่อนพ้องหมู่ ที่จากนั่น
จะได้มา ประสพ พบเจอกัน
ยามลมพัด จิตไหวหวั่น วัน Goodbye

เจอเพื่อเก่านานมาก ไม่เจอ  20 ปี ในลิฟท์ ตลกจริงๆ โลกกว้างที่ไปเยอะแยะ บางคนไปเมืองนอก บางคนไปนอกเมือง แต่ก็มายืนเคียงข้างกัน คุยกันเหมือนวันเก่าๆเลย แถมตอนลา ยังพูดเหมือน จะเจอกันอีกบ่อยๆ ซะงั้น ทั้งที่จากกันแล้ว ไม่รู้เมื่อไหร่จะเจอกันอีก