ตามหัวข้อเลยค่ะ เนื่องจากเลิกกับแฟนได้สักพักแต่ก็ยังทำใจไม่ได้
ลองทำตามเกือบทุกอย่างบอกใจตัวเองพอแล้วนะ พูดกับตัวเองว่า
เคยผ่านมาแล้วเดี๋ยวมันก็ผ่านไป หาอ่านวิธีทำใจในเน็ตมากมายลอง
เอามาทำตาม แต่มันก็ไม่ได้ผล
พยายามหาอะไรทำ หาหนังสืออ่าน ออกไปเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียว
เพราะเพื่อนแต่งงานแล้วบ้าง มีแฟนบ้าง ติดแฟนติดงาน ข้ออ้างมากมาย
เลยต้องไปเที่ยวคนเทียว
เข้าวัด สวดมนต์ เวลากลางคืนเหงามากๆ เศร้าน้ำตาจะไหลก็ใช้วิธีที่ที่ไปปฎิบัติธรรมมา
กำหนดจิตเอา เสียใจหนอ เสียใจหนอ เหมือนจะดีแต่พอจะนอนก็น้ำตาไหล
คิดถึง เหงา ทุกอย่างที่รู้สึกโดดเดี่ยว ใจมันหวิวๆ เหมือนขาดอะไรไป
ตอนนี้ตัดทุกทางเฟสยกเลิกบัญชี ไลน์ลบบัญชี โทรศัพท์บล็อกเบอร์โทรเข้าทุกสาย
ไม่ใช้โทรศัพท์ เพราะถ้าเล่นเฟส เล่นไลน์ ก็อดส่องเฟสไม่ได้ ห้ามใจให้ทักไลน์ไปไม่ได้
ตอนนี้เลยต้องตัดทุกอย่างทิ้ง ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น วันๆนั่งทำงานว่างหาอ่านรีวิวที่เที่ยว
หาเพื่อจะวางแผนตามรอยไปบ้างจะได้ไม่เหงา ไม่ว่าง ไม่คิด เคยคิดว่าถ้าหาคนใหม่เข้ามาแทน
เราจะทำใจได้ง่ายขึ้นมั้ย??
แต่ประเด็นคือคนที่เค้าชอบเรา เรากับไม่ชอบเค้าแล้วยิ่งอาการแบบนี้ยิ่งทำให้ไม่อยากคุยด้วย
แต่เหงา อยากมีเพื่อนคุย โทรหาเพื่อนก็อยู่กับแฟน อยู่กับลูกกับครอบครัว
8-9 สิงหานี้จะไปเขาล้อมหมวกคนเดียว
14-16 สิงหาเข้าวัดปฎิบัติธรรม
22-24 สิงหานี้จะไปพัทยาข้ามไปแสมสาร
ต้องวางโปรแกรมลางานไปเที่ยว ไปในที่ที่ไม่คุ้นเคย มันจะได้ไม่ต้องคิดถึง ไม่เห็นภาพเค้าตลอด
แต่บางครั้งไปคนเดียวก็เหงาแต่ก็ต้องไปเพราะยิ่งอยู่ในบ้าน ในห้องที่มีแต่ภาพกันและกัน
ยิ่งทรมาน ยิ่งคิด ทุกวันนี้ต้องนอนกับแม่นอนคนเดียวไม่ได้เลย
นอนก็นอนไม่หลับ บางคืนหลับไปพร้อมน้ำตา สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกทุกคืนหยิบโทรศัพท์มาดู
ว่ามีมั้ยข้อความ มีมั้ยเมล จากเค้า ใจมันรอคอยตลอด รอว่าถึงแม้เราจะบล็อกแล้ว
เค้าจะพยายามหาทางติดต่อเรา
มีใครเป็นแบบเรามั้ย 6ปี ที่คบกันมาผ่านอะไรมาด้วยกัน ยิ้มด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน
สุข ทุกข์ ร่วมกัน ไม่เคยคิดว่าไม่มีกันวางอนาคตทุกอย่าง คุยกันถึงอนาคต รอบวชนะ
แล้วแต่งนะ ทำงานเก็บเงินช่วยกันนะงานของเรา แต่วันนี้ทุกอย่างกับหายไปใจรับไม่ทัน
เราพยายามยิ้อ ขอร้อง ว้อนวอน ทำทุกอย่างเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะสามารถยื้อให้เค้ากลับมาได้แล้ว
แต่ไม่มีประโยค สมองบอกว่าต้องทำใจยอมรับปล่อยเค้าไปนะ ใจบอกได้ๆๆปล่อยเค้าไป
แต่ทุกวันกับผ่านไปอย่างทรมาน ใจมันหาย หายใจไม่ทั่วท้อง นอนก็ไม่หลับ
บอกตัวเองไม่หิวก็ต้องกินถึงเวลากิน ไม่ง่วงก็ต้องนอนถึงเวลานอน แต่ร่างกายมันไม่ฟังเลย
**ใครมีวิธีอะไรบ้างมั้ยที่จะทำให้รู้สึกดีขึ้น ไม่จำเป็นต้องลืมก็ได้ขอแค่ทำให้เราอยู่กับมันได้จิงๆ**
ถ้าแท็กผิดห้องต้องขออภัยด้วยนะค่ะ
อยากทราบวิธี "ทำใจ" ยังไงได้ผลจริง
ลองทำตามเกือบทุกอย่างบอกใจตัวเองพอแล้วนะ พูดกับตัวเองว่า
เคยผ่านมาแล้วเดี๋ยวมันก็ผ่านไป หาอ่านวิธีทำใจในเน็ตมากมายลอง
เอามาทำตาม แต่มันก็ไม่ได้ผล
พยายามหาอะไรทำ หาหนังสืออ่าน ออกไปเที่ยวต่างจังหวัดคนเดียว
เพราะเพื่อนแต่งงานแล้วบ้าง มีแฟนบ้าง ติดแฟนติดงาน ข้ออ้างมากมาย
เลยต้องไปเที่ยวคนเทียว
เข้าวัด สวดมนต์ เวลากลางคืนเหงามากๆ เศร้าน้ำตาจะไหลก็ใช้วิธีที่ที่ไปปฎิบัติธรรมมา
กำหนดจิตเอา เสียใจหนอ เสียใจหนอ เหมือนจะดีแต่พอจะนอนก็น้ำตาไหล
คิดถึง เหงา ทุกอย่างที่รู้สึกโดดเดี่ยว ใจมันหวิวๆ เหมือนขาดอะไรไป
ตอนนี้ตัดทุกทางเฟสยกเลิกบัญชี ไลน์ลบบัญชี โทรศัพท์บล็อกเบอร์โทรเข้าทุกสาย
ไม่ใช้โทรศัพท์ เพราะถ้าเล่นเฟส เล่นไลน์ ก็อดส่องเฟสไม่ได้ ห้ามใจให้ทักไลน์ไปไม่ได้
ตอนนี้เลยต้องตัดทุกอย่างทิ้ง ไม่รับรู้อะไรทั้งสิ้น วันๆนั่งทำงานว่างหาอ่านรีวิวที่เที่ยว
หาเพื่อจะวางแผนตามรอยไปบ้างจะได้ไม่เหงา ไม่ว่าง ไม่คิด เคยคิดว่าถ้าหาคนใหม่เข้ามาแทน
เราจะทำใจได้ง่ายขึ้นมั้ย??
แต่ประเด็นคือคนที่เค้าชอบเรา เรากับไม่ชอบเค้าแล้วยิ่งอาการแบบนี้ยิ่งทำให้ไม่อยากคุยด้วย
แต่เหงา อยากมีเพื่อนคุย โทรหาเพื่อนก็อยู่กับแฟน อยู่กับลูกกับครอบครัว
8-9 สิงหานี้จะไปเขาล้อมหมวกคนเดียว
14-16 สิงหาเข้าวัดปฎิบัติธรรม
22-24 สิงหานี้จะไปพัทยาข้ามไปแสมสาร
ต้องวางโปรแกรมลางานไปเที่ยว ไปในที่ที่ไม่คุ้นเคย มันจะได้ไม่ต้องคิดถึง ไม่เห็นภาพเค้าตลอด
แต่บางครั้งไปคนเดียวก็เหงาแต่ก็ต้องไปเพราะยิ่งอยู่ในบ้าน ในห้องที่มีแต่ภาพกันและกัน
ยิ่งทรมาน ยิ่งคิด ทุกวันนี้ต้องนอนกับแม่นอนคนเดียวไม่ได้เลย
นอนก็นอนไม่หลับ บางคืนหลับไปพร้อมน้ำตา สะดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกทุกคืนหยิบโทรศัพท์มาดู
ว่ามีมั้ยข้อความ มีมั้ยเมล จากเค้า ใจมันรอคอยตลอด รอว่าถึงแม้เราจะบล็อกแล้ว
เค้าจะพยายามหาทางติดต่อเรา
มีใครเป็นแบบเรามั้ย 6ปี ที่คบกันมาผ่านอะไรมาด้วยกัน ยิ้มด้วยกัน ร้องไห้ด้วยกัน
สุข ทุกข์ ร่วมกัน ไม่เคยคิดว่าไม่มีกันวางอนาคตทุกอย่าง คุยกันถึงอนาคต รอบวชนะ
แล้วแต่งนะ ทำงานเก็บเงินช่วยกันนะงานของเรา แต่วันนี้ทุกอย่างกับหายไปใจรับไม่ทัน
เราพยายามยิ้อ ขอร้อง ว้อนวอน ทำทุกอย่างเท่าที่ผู้หญิงคนนึงจะสามารถยื้อให้เค้ากลับมาได้แล้ว
แต่ไม่มีประโยค สมองบอกว่าต้องทำใจยอมรับปล่อยเค้าไปนะ ใจบอกได้ๆๆปล่อยเค้าไป
แต่ทุกวันกับผ่านไปอย่างทรมาน ใจมันหาย หายใจไม่ทั่วท้อง นอนก็ไม่หลับ
บอกตัวเองไม่หิวก็ต้องกินถึงเวลากิน ไม่ง่วงก็ต้องนอนถึงเวลานอน แต่ร่างกายมันไม่ฟังเลย
**ใครมีวิธีอะไรบ้างมั้ยที่จะทำให้รู้สึกดีขึ้น ไม่จำเป็นต้องลืมก็ได้ขอแค่ทำให้เราอยู่กับมันได้จิงๆ**
ถ้าแท็กผิดห้องต้องขออภัยด้วยนะค่ะ