จะขอสปอยเป็นตัวอักษรอย่างเดียวนะครับ อาจจะไม่ได้อรรถรสเท่าอ่านเอง ยังไงก็มาลองดูกัน

หลังจากที่ออกผจญภัยในป่ากว้างในตอนที่แล้ว ก็อบลินโร่กลับมาที่ถ้ำที่พักของตน แต่สายตาของสมาชิกบางคนที่มองเค้าเปลี่ยนไป

ก็อบลินมิส่งสายตาคมกริบเสียดแทงเข้ามาทำเอาก็อบลินโร่ประหม่า จนต้องไปถามคนอื่นๆว่าเพราะอะไร

ก็อบลินคิจิไม่เข้าใจเอาแต่ส่ายหน้า ส่วนก็อบลินเอะก็บอกว่าให้ลองคิดถึงเรื่องที่ทำลงไปดูแบบไม่ค่อยเต็มเสียงนัก....

ก็อบลินเซย์บอกให้ไปสำนึกตนซะว่าทำอะไรลงไป ส่วนก็อบลินซาโต้ก็หัวเราะชอบใจ "วัยรุ่นนี่ดีจริงจริ๊งงงงงง" ว่ากันไป

พอลองไปถามสาวๆเผ่ามนุษย์ดู ทุกคนก็มีท่าทีแปลกไป นักดาบสาวทำท่าไม่พอใจแล้วไม่พูดอะไรด้วย ช่างตีดาบก็ไม่สนใจก็อบลินโร่

แฝดแม่ครัวนี่หนักเลยเมื่อพวกหล่อนทำอาหารผสมยาพิษให้... ก็อบลินโร่หนักใจจนสุดท้ายก็มาปรึกษากับนักวิทย์(ขอเรียกนักวิทย์ละกันเนาะ นักเล่นแร่แปรธาตุมันออกจะยาวไปหน่อย)

หลังจากเล่าเรื่องก่อนหน้าให้นักวิทย์สาวฟังแล้ว เธอก็ถอนหายใจออกมา "ทั้งๆที่ปกติก็แกร่งอยู่แล้ว แต่คราวนี้กลับทื่ออย่างไม่น่าเชื่อเลยนะ"

แล้วนักวิทย์ก็เริ่มอธิบาย "พวกสาวๆแค่อิจฉาน่ะ เพราะว่านายไปทำอะไร 'สนุกๆ' มาเมื่อวานน่ะนะ" ได้ยินคำนี้เล่นเอาของกินหลุดปากออกมาเลย

เมื่อเห็นก็อบลินโร่อ้ำๆอึ้งๆ นักวิทย์สาวก็จี้ลงไป "นายไม่สังเกตุเลยเหรอว่ามีรอยจูบอยู่ตามคอนายเต็มไปหมดเลยน่ะ" ก็อบลินโร่หน้าแดงเอามือปิดคอแทบไม่ทัน

พลางนึกถึงนางไม้ที่เขาเจอกลางป่าเมื่อวันก่อน ก็อบลินโร่หลุดเข้าไปในภวัง คิดหาทางคืนดีกับสาวๆ เพราะจะให้อยู่ในบรรยากาศอึมครึมนี้ไปตลอดคงไม่ได้

แต่แล้ว นักวิทย์สาวก็รุกบ้าง "ชั้นน่ะเข้าใจความรู้สึกของสาวๆพวกนั้นดีเลยล่ะ //จุ๊บ// นี่เป็นความรู้สึกจากชั้น ขอบคุณทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา.... ไม่รู้ว่านายจะรับมันไว้หรือเปล่านะ" เธอพูดยิ้มๆ

ในหัวก็อบลินโร่ปั่นป่วนขึ้นมาชั่วขณะ ' ไม่นึกว่าเธอจะทำอะไรแบบนี้เลย ' ' เพราะว่าต้องอยู่ท่ามกลางก็อบลินเลยส่งผลต่อสภาวะจิตใจอะไรหรือเปล่านะ...' ' หรือบางทีเธอก็แค่ทำเพื่อให้เราเป็นเกราะกำบังให้.... ' ' เอ้อ จะยังไงก็ตาม ไม่รู้แล้วว่าเธอต้องการอะไรน่ะนะ ยังไงมันก็รู้สึกดี... ชั้นคงไม่หลีกไม่หนีไปไหนล่ะทีนี้....'

ยังไม่ทันจะได้สานต่อ(แม้ว่านักวิทย์จะบ้อท่ามากแล้วก็ตามที) ก็อบลินมิก็โผล่มาด้วยรังสีอำมหิตซะก่อน

"ก็ว่านายหายไปไหน.... ก็อบลินโร่.... นายนี่กล้ามากเลยนะ..... อย่าคิดว่าชั้นจะให้อภัยนายที่ทำตามอำเภอใจแบบนี้นะ...."

ก็อบลินมิคำรามออกมาเสียงเย็นๆ สุดแกร่งอย่างก็อบลินโร่ถึงกับสั่นกลัว แล้วก็อบลินมิก็พุ่งเข้าใส่ - ซุก - ในอ้อมอกของก็อบลินโร่....

"ทำแบบเดียวกันกับชั้นด้วยสิ..." เสียงอ่อนลง ส่งสายตาออดอ้อน ก็อบลินโร่ยังตั้งสติกลับมาได้ไม่เต็มร้อยนัก แต่ก็โอบก็อบลินมิไว้ในอ้อมแขนพลางลูบหัว

แล้วสาวๆที่เหลือก็ออกมา...."อย่าแอบมาคนเดียวสิ" ช่างตีดาบพูดตะกุกตะกักว่านักวิทย์สาวที่ลุยเข้ามาก่อน "พวกเราก็คิดเหมือนเธอนะยะ" แม่ครัวแฝดเสริม

แล้วจุดพีคก็มาถึงเมื่อนักดาบสาวพูดบ้าง "ถะ...ถ้าไม่มากเกินไป... พวกเราด้วย..." ได้ยินประโยคนี้ไปก็อบลินโร่ต้องสงบใจคิดให้ถ้วนถี่....

แล้วจากนั้น...... <3

ก็อบลินโร่ใช้ความสามารถสร้างใยสร้างเป็นห้องเก็บเสียงขึ้นมา ใช้ความสามารถควบคุมของเหลวในร่างกายสร้างบางอย่างออกมาใช้กับสาวๆ

ก็อบลินคิจิได้แต่ยืนงงอยู่ข้างนอกว่าก็อบลินโร่ทำอะไร ก็อบลินเอะก็ลากก็อบลินคิจิออกไป "พวกนั้นกำลังยุ่งอยู่น่ะ อย่าไปยุ่งนะ" ยิ่งทำให้คิจิงงเข้าไปอีก

' ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ชั้นทำอะไรลงไป... ชั้นก็จะรับผิดชอบน่ะนะ.... ' ก็อบลินโร่คิดในใจ แล้วคืนวันที่สงบแต่โหมกระหน่ำก็ได้ผ่านไป....

วันรุ่งขึ้น มีเผ่ากึ่งมนุษย์มาหาถึงหน้าถ้ำ แล้วก็อบลินคิจิก็เข้ามาตาม ก็อบลินโร่จึงออกไปรับหน้า แล้วก็พบว่าเป็นเอล์ฟสามคนมาทักทาย"ทางการเมือง"

"เป็นใครมาให้ข้ารอ นี่รึการต้อนรับของพวกเจ้า ฮึ เจ้าพวกคนเถื่อน" เป็นการทักทายที่กระแทกหน้าผิดกับรูปลักษณ์อันชดช้อยของเอล์ฟจริงๆ

ก็อบลินโร่ถึงกับแยกเขี้ยวใส่ "มาแบบไม่นัดยังมีหน้ามาว่าข้าอีกรึ จะฉีกเจ้าเป้นชิ้นๆแล้วแoกให้หมดเลย!" แต่... ก็เก็บไว้ในใจไม่ปล่อยออกมา...

"แล้ว.. มีธุระอะไรล่ะ...." ก็อบลินกัดฟันถามไปตามมารยาท "จงดีใจไว้ เจ้าคนเถื่อน เราคิดว่าเจ้าแข็งแกร่งพอที่จะร่วมกองทัพตระกูลของเรา!"

เอล์ฟพวกนี้กล่าวว่า เหล่ามนุษย์หมายปองสมบัติของเหล่าเอล์ฟ สงครามระหว่างเผ่าพันธุ์คงจะปะทุขึ้นในไม่ช้า.... เอล์ฟจึงต้องการทหารที่แข็งแกร่งมากที่สุดที่หาได้...

'หลังจากที่ล้มหมีสีชาดที่ขนาดพวกเอล์ฟยังสู้ไม่ได้ ดูเหมือนเราจะได้รับความสนใจจากพวกนี้น่ะนะ....'  เอล์ฟได้ยื่นของรางวัลเป็นอาหารสำหรับ 3 เดือนให้กับก็อบลินทั้งกลุ่ม นอกจากนี้ยังมีไอเท็มเวทย์มนต์ระดับ Unique 1 ชิ้น 'หรือ' สาวชาวเอล์ฟ 2 คน เป็นของรางวัลด้วย

'แสดงว่าจริงๆแล้วพวกนี้กำลังตกที่นั่งลำบากสินะ แม้ว่าจะทำตัวร่ำรวยและสูงส่ง แต่กองทัพเอล์ฟคงไม่พอต้านทานกองทัพมนุษย์ได้ล่ะสิ.....'

'แต่... ตอนนี้มันต่างกับวันก่อน เรามีของดีติดตัวเยอะพอแล้ว ดังนั้นจะไม่ยอมให้ใช้ง่ายๆหรอกเฟ้ย' "ขอปฎิเสธ!!" ก็อบลินโร่ตอบไปทันที

"ไอ้บ้า บังอาจมาหยามเกียรติข้าเชียวรึ!" เอล์ฟกลายเป็นฝ่ายเหลืออดชักดาบออกมา แต่ความสามารถ ข่มขู่ ระดับสูงของก็อบลินโร่ก็ทำเอาขาอ่อนหมดเรี่ยวแรงไปในทันที

ก็อบลินโร่คว้าขอของคนเจรจาขึ้นมากระซิบ.... "เอาล่ะ ถ้าไม่อยากให้คอหลุดออกจากบ่าก็บอกพวกที่ซ่อนอยู่ในป่าให้วางอาวุธลงซะ"

ธนูที่ยิงออกมาไม่อาจโดนตัวของก็อบลินโร่ได้ เขางับมันด้วยปากบดมันคาตาของทุกคน เอล์ฟต่างเสียขวัญจนหัวหน้าสั่งให้พลซุ่มออกมา และจังหวะนี้....

"ตอนนี้ข้าไม่มีอารมณ์เลยปฏิเสธไปแบบสุภาพ ข้าเป็นเจ้าแห่งป้านี้ ถ้ามีมนุษย์มาโจมตี พวกข้าก็ยินดีจะให้ความร่วมมือในการต่อต้าน... แต่ถ้าพวกแกคิดจะแก้แค้น ทำร้ายคนของข้าหรือทำอะไรแม้แต่อย่างเดียว ข้าจะกลืนพวกเจ้าทุกคน" หอกเวทย์นับร้อยโผล่ออกมาจ่อหน้าเอล์ฟทุกคนในรัศมี 100 เมตร ขวัญผวากันไปตามๆกัน

เหล่าเอล์ฟถึงกับถอยเป็นเป็นกระบวน ก็อบลินโร่คิดถึงเรื่องต่าง.... บ่นว่าเหนื่อยแล้วก็จบตอนจ้า

__________________________________________________________________________________________________

เป็นนตอนที่เซอร์วิสแฟนนะครับ ใครอยากรู้ลึกรู้จริงคงต้องไปหาโดอ่านเองละล่ะ 555

ผมก็เอามาแบ่งปันเพียงเท่านี้ ใครนิยมชมติว่ายังไงบอกได้เลยนะครับ