“ทำใจดีๆไว้อย่าตายต่อหน้าฉันสิ สัญญาแล้วไม่ใช้หรือไง เมเดลีน เธอบอกว่า เธอจะไม่ตายต่อหน้าฉันตื่นสิ ขอร้องเถอะ อย่า...ทำอย่างนี่สิ” ตัดภาพไป เมื่อไม่กี่วันก่อน
พระเอกไร้นาม นอนปางตายอยู่ ข้างแม่นำ้
เมเดลีน(นางเอก) จึงเข้ามาดูเธอแทบจะสลบ เธอเห็นบาดแผล เต็มตัวไปหมด ร่างกายเหมือนคนตาย เธอจึงถอยห่างออกมา แต่ร่างกายที่เหมือนตายไปแล้วกับมีเสียงหายใจออกมา
เธอจึงเริ่มกลัว แต่ยังไงสะเขาก็น่าจะเป็นคน ในใจ เมเดลีน คิดอย่างนั้น จึงรีบพาเข้าไปรักษาที่บ้าน
หลายวันผ่านไป พระเอกก็ตื่นขึ้น พร้อมพูดว่า”นี้มัน...นี้มันที่ไหนกัน ทำไมฉันอยู่บนเตียงได้”
พระเอกลุกขึ้นมาเดินดูรอบๆ
เมเดลีน เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับความตกใจขั้นสุด”บ..บา...บ้าน่า!! ร่างกายบาดเจ็บหนักขนาดนั้น
ทำไม ยืนได้ล่ะ เเล้วอีกอย่าง นายน่ะเป็นไคร บอกมาสิ” พระเอกยืนงงแล้วตอบว่า”ฉันหรอ...ฉันน่ะไม่มีชื่อ หรอกนะ”พระเอกนิ่งแล้วพูดต่อว่า”ฉันรู้อยู่อย่างเดียว ในตอนนี่ก็คือว่าฉันทำภารกิจของไครสักคนอยู่น่ะ”
มีเดลีนยืนงงพร้อมตอบกลับว่า”ภารกิจ?! นายเป็นคนจากกิลด์ในเมืองหรอ??!”พระเอกตอบกับว่า”กิลด์....?! กิลด์อะไร....ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
เมเดลีนเลยพูดขึ้นว่า”นายน่ะ...นายไม่มีชื่อใช้ไหมงั้นนายเอาชื่อนี้ไปแล้วกัน”เธอเห็นว่าเขามีนัยตาขาวสนิทส่วนที่เหลือกับดำสนิท ขนาดผมก็ยังเป็นขาวดำ “เนบริส ที่มาจาก เทเนบริส ที่แปลว่ามืดแล้วกัน ”
“เนบริสหรอ...ก็ดีกว่าไม่มีชื่อแล้วกัน”เขาตอบ
..........
“เมเดลีนออกมาได้แล้ว เราจะไปกันแล้วนะ “!!
เสียงของเพื่อนเมเดลีน ตะโกนออกมา
“ตอนนี้เนี่ยนะ เอาเถอะนายมากับฉันสิจะได้รู้จักหมู่บ้านกับเหมืองหลวงไงเล่า”เมเดลีน ตอบพร้อมดึงเนบริสขึ้นรถลาก “เดี๋ยวก่อน เธอเป็นไครบอกฉันก่อนสิ”เนบริสถาม
“โทษทีนะที่ลืมบอก เรียกฉันว่า เมเดลีน ก็ได้”
ตัดฉากไปที่เมืองหลวง
เสียงเรียกผู้คนจำนวนมากดังไปหมด
“ไครกล้าจะมาประลองดาบกับข้าบ้างหละ เพราะข้าน่ะเก่งที่สุดในที่นี้แล้วไงละ”เสียงอวดเบ่งมาจากกลางเมือง
“เมเดลีนนั้นเสียงไครน่ะ ฉันอยากรู้” เธอตอบกลับมาว่า”ผู้สืบทอดตำแหน่ง ราชาหลงตัวเองน่ะ
วันๆก็มาอวดทักษะดาบว่าเหนือคนอื่นเล่นน่ะ อย่าสนใจเลย...” เนบริส? เนบริส!!!!
“ไครกล้าพอที่จะมาสู้กับข้าบ้างเร็วสิข้ารออยู่นะ!!! อ๋อ เพราะไม่มีไงเล่า
ข้า ดารัส ฝีมือเยี-!”
“เอาสิมาลองไหมละการประลองดาบนะ”เทบริสตอบกลับไป
คนทั้งเมืองต่างตกตลึง กับคำพูดนั้น
“ขอโทษคะ ขอโทษจริงๆ คะ เขา-“เมเดลีนพูดยังไม่จบ
“ไม่เป็นไรแค่ไอสวะนี้มันอยากลองก็มาเลยสิ”
ดารัสตอบ กลับ พร้อมสั่งทหารให้พาไปลานประลอง
“เอาละ มีอะไรจะขอไหม”เสียงถามจากดารัส
“งั้นชั้นขอ ว่า กติกา สามารถให้การตัดแขนตัดขา หรือ สู้จนเกือบตายได้แล้วกันนะ”
“กะกะแก ล้อเล่นใช่ไหม แกคงพูดเล่นใช่ไหม ตอบมาสิ!!!!!”ดารัสถามด้วย ความตกใจและกังวล
“เอาจริงสิ ทำไม กลัวหรอ เห็นนายพูดเองว่าเก่งที่สุดนิ หรือจะยกเลิกแล้วจะให้บอกคนอื่นว่า
ดารัสคนเก่ง......กลัวเจ็บหรอ” เนบริสตอบด้วยเสียงเย็นชา “หึ กะกะ กลัวอะไรเอาสิเพราะข้าจะชนะอยู่แล้ว “ เริ่มเลย ทั้งสองบอก ผู้ตัดสิน
ดารัสพุ่งเข้าหาตัวเนบริสพร้อมพูดว่า
“แกได้เสียใจแน่ เพราะว่าแกมันแค่คนธรรมดาที่ไม่มีฝีมือไงเล่า”
“......แน่ใจ....นะ”เสียงกระสิบ ของเนบริสที่พูดกับดารัส
ทั้งลานประลองแทบตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แขนทั้งสอง ที่จับดาบ ของดารัส ขาดออกมา
ทั้งสนามเต็มไปด้วยเลือด ดารัสได้แต่มองแขนของตนบนพื้น
“รู้สึกเหมือนจำอะไรได้สักอย่าง.......หรือเปล่านะ”เนบริสพูดพร้อมเดินออกจากสนาม
เสียงจากคนคนหนึ่งในลาน
“หึ มันแปลกๆนะ เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาแต่-ฮะ!? ระรอยปานนั้น เป็นไปได้ยังไง เจ้านั้นมันควรตายไปแล้วนิ .......” “SOLARแกบ่นอะไรของแกอีกเนี่ยราชาท่านผู้สืบทอดไปหานะเร็วเข้า”nebulaพูด
เสียงร้องทรมาณของดารัสดังไปทั่วประสาท
“แกเพราะแกข้าเลยต้องทรมาณถึงขนาดนี้มันต้อง ชดใช้!!!!”เสียงบ่นของดารัสดังไปทั่ว
“พวกแก รู้สินะว่าต้องทำอะไร
SOLAR,NEBULA,NOVA พวกแกเป็นถึงอัศวินที่ถูกเลือกเลยนะ
ข้าเชื่อว่าแกจะไปฆ่ามันได้ใช้ไหม เอไม่สิไปจัดการหมู่บ้านที่มันอยู่ให้เรียบดีกว่ามันจะได้รู้ว่าการสูญเสียมันเป็นยังไง” เอาละทำตามที่สั่งสะ
ตัดไปที่บ้านเมเดลีน
“นายนี้เหมือนจะไม่ใช้ชาวบ้านปกติเลยนี้นา
ฝีมือดาบของนายที่ใช้มันเหมือนพวก สมาชิกระดับสูงของกิลด์ มากเลยนะ”เมเดลีนพูดขึ้น
ขณะนั้น จู่ๆเนบริสก็เกิดท่าทางแปลกๆ!
“นายเป็นอะไรนะ ใจเย็นก่อน!!”
“ไม่..ไม่ไม่ ขอละพระเจ้าไม่เอาแล้ว ขอละอย่าให้เธอตายเลยนะขอละได้โปรด”เสียงกังวล มาจากเนบริส “เธอสัญญากับฉันได้ไหมว่าจะไม่ตายต่อหน้าฉันขอละ”เสียงเริ่มสั่นมากขึ้น
“ใจเย็นๆก่อน.....ชะชั้นสัญญาว่ายังไงชั้นอยู่ต่อไป”เธอใช้เสียงปลอบเบาๆ
จู่ๆหลังคาบ้านก็ถล่มลงมามีทหารกลุ่มหนึ่งจับทั้งคู่ไว้ เสียงกรีดร้องของเธอและคนทั้งหมู่บ้านยิ่งทำให้เขาเริ่มสติหลุด “ฆ่า ฆ่ามัน มันก็แค่คนที่เป็นเหยื่อฆ่ามันสิเอาเลย”เสียงในหัวของเนบริส
เริ่มดังขึ้นเรื่อย จนเขาเริ่มที่จะฆ่าทหารที่จับตัวเขากับเมเดลีนไว้ตอนนี้เขาแทบไม่มีความเป็นมนุษย์เหลืออีกแล้ว เขาฆ่าทุกชีวิตที่เขาเจอ จนเขาสลบลง หลังจากตื่นขึ้นเขาพบว่าทุกอย่างถูกทำลายไปหมด แต่เขาได้ยินเสียงหายใจของเมเดลีนอยู่จึงวิ่งเข้าไปหา
ย้อนไปประโยคบนได้เลย
จบchapter-1:การตื่นขึ้น
ลองเอาเนื้อเรื่องมังงะ ที่เคยคิดไว้นานแล้วมา ปรับ อย่างถามว่ามันมีความน่าสนใจ หรือใช้ได้ไหม
พระเอกไร้นาม นอนปางตายอยู่ ข้างแม่นำ้
เมเดลีน(นางเอก) จึงเข้ามาดูเธอแทบจะสลบ เธอเห็นบาดแผล เต็มตัวไปหมด ร่างกายเหมือนคนตาย เธอจึงถอยห่างออกมา แต่ร่างกายที่เหมือนตายไปแล้วกับมีเสียงหายใจออกมา
เธอจึงเริ่มกลัว แต่ยังไงสะเขาก็น่าจะเป็นคน ในใจ เมเดลีน คิดอย่างนั้น จึงรีบพาเข้าไปรักษาที่บ้าน
หลายวันผ่านไป พระเอกก็ตื่นขึ้น พร้อมพูดว่า”นี้มัน...นี้มันที่ไหนกัน ทำไมฉันอยู่บนเตียงได้”
พระเอกลุกขึ้นมาเดินดูรอบๆ
เมเดลีน เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับความตกใจขั้นสุด”บ..บา...บ้าน่า!! ร่างกายบาดเจ็บหนักขนาดนั้น
ทำไม ยืนได้ล่ะ เเล้วอีกอย่าง นายน่ะเป็นไคร บอกมาสิ” พระเอกยืนงงแล้วตอบว่า”ฉันหรอ...ฉันน่ะไม่มีชื่อ หรอกนะ”พระเอกนิ่งแล้วพูดต่อว่า”ฉันรู้อยู่อย่างเดียว ในตอนนี่ก็คือว่าฉันทำภารกิจของไครสักคนอยู่น่ะ”
มีเดลีนยืนงงพร้อมตอบกลับว่า”ภารกิจ?! นายเป็นคนจากกิลด์ในเมืองหรอ??!”พระเอกตอบกับว่า”กิลด์....?! กิลด์อะไร....ฉันไม่รู้เรื่องอะไรเลย”
เมเดลีนเลยพูดขึ้นว่า”นายน่ะ...นายไม่มีชื่อใช้ไหมงั้นนายเอาชื่อนี้ไปแล้วกัน”เธอเห็นว่าเขามีนัยตาขาวสนิทส่วนที่เหลือกับดำสนิท ขนาดผมก็ยังเป็นขาวดำ “เนบริส ที่มาจาก เทเนบริส ที่แปลว่ามืดแล้วกัน ”
“เนบริสหรอ...ก็ดีกว่าไม่มีชื่อแล้วกัน”เขาตอบ
..........
“เมเดลีนออกมาได้แล้ว เราจะไปกันแล้วนะ “!!
เสียงของเพื่อนเมเดลีน ตะโกนออกมา
“ตอนนี้เนี่ยนะ เอาเถอะนายมากับฉันสิจะได้รู้จักหมู่บ้านกับเหมืองหลวงไงเล่า”เมเดลีน ตอบพร้อมดึงเนบริสขึ้นรถลาก “เดี๋ยวก่อน เธอเป็นไครบอกฉันก่อนสิ”เนบริสถาม
“โทษทีนะที่ลืมบอก เรียกฉันว่า เมเดลีน ก็ได้”
ตัดฉากไปที่เมืองหลวง
เสียงเรียกผู้คนจำนวนมากดังไปหมด
“ไครกล้าจะมาประลองดาบกับข้าบ้างหละ เพราะข้าน่ะเก่งที่สุดในที่นี้แล้วไงละ”เสียงอวดเบ่งมาจากกลางเมือง
“เมเดลีนนั้นเสียงไครน่ะ ฉันอยากรู้” เธอตอบกลับมาว่า”ผู้สืบทอดตำแหน่ง ราชาหลงตัวเองน่ะ
วันๆก็มาอวดทักษะดาบว่าเหนือคนอื่นเล่นน่ะ อย่าสนใจเลย...” เนบริส? เนบริส!!!!
“ไครกล้าพอที่จะมาสู้กับข้าบ้างเร็วสิข้ารออยู่นะ!!! อ๋อ เพราะไม่มีไงเล่า
ข้า ดารัส ฝีมือเยี-!”
“เอาสิมาลองไหมละการประลองดาบนะ”เทบริสตอบกลับไป
คนทั้งเมืองต่างตกตลึง กับคำพูดนั้น
“ขอโทษคะ ขอโทษจริงๆ คะ เขา-“เมเดลีนพูดยังไม่จบ
“ไม่เป็นไรแค่ไอสวะนี้มันอยากลองก็มาเลยสิ”
ดารัสตอบ กลับ พร้อมสั่งทหารให้พาไปลานประลอง
“เอาละ มีอะไรจะขอไหม”เสียงถามจากดารัส
“งั้นชั้นขอ ว่า กติกา สามารถให้การตัดแขนตัดขา หรือ สู้จนเกือบตายได้แล้วกันนะ”
“กะกะแก ล้อเล่นใช่ไหม แกคงพูดเล่นใช่ไหม ตอบมาสิ!!!!!”ดารัสถามด้วย ความตกใจและกังวล
“เอาจริงสิ ทำไม กลัวหรอ เห็นนายพูดเองว่าเก่งที่สุดนิ หรือจะยกเลิกแล้วจะให้บอกคนอื่นว่า
ดารัสคนเก่ง......กลัวเจ็บหรอ” เนบริสตอบด้วยเสียงเย็นชา “หึ กะกะ กลัวอะไรเอาสิเพราะข้าจะชนะอยู่แล้ว “ เริ่มเลย ทั้งสองบอก ผู้ตัดสิน
ดารัสพุ่งเข้าหาตัวเนบริสพร้อมพูดว่า
“แกได้เสียใจแน่ เพราะว่าแกมันแค่คนธรรมดาที่ไม่มีฝีมือไงเล่า”
“......แน่ใจ....นะ”เสียงกระสิบ ของเนบริสที่พูดกับดารัส
ทั้งลานประลองแทบตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
แขนทั้งสอง ที่จับดาบ ของดารัส ขาดออกมา
ทั้งสนามเต็มไปด้วยเลือด ดารัสได้แต่มองแขนของตนบนพื้น
“รู้สึกเหมือนจำอะไรได้สักอย่าง.......หรือเปล่านะ”เนบริสพูดพร้อมเดินออกจากสนาม
เสียงจากคนคนหนึ่งในลาน
“หึ มันแปลกๆนะ เป็นแค่ชาวบ้านธรรมดาแต่-ฮะ!? ระรอยปานนั้น เป็นไปได้ยังไง เจ้านั้นมันควรตายไปแล้วนิ .......” “SOLARแกบ่นอะไรของแกอีกเนี่ยราชาท่านผู้สืบทอดไปหานะเร็วเข้า”nebulaพูด
เสียงร้องทรมาณของดารัสดังไปทั่วประสาท
“แกเพราะแกข้าเลยต้องทรมาณถึงขนาดนี้มันต้อง ชดใช้!!!!”เสียงบ่นของดารัสดังไปทั่ว
“พวกแก รู้สินะว่าต้องทำอะไร
SOLAR,NEBULA,NOVA พวกแกเป็นถึงอัศวินที่ถูกเลือกเลยนะ
ข้าเชื่อว่าแกจะไปฆ่ามันได้ใช้ไหม เอไม่สิไปจัดการหมู่บ้านที่มันอยู่ให้เรียบดีกว่ามันจะได้รู้ว่าการสูญเสียมันเป็นยังไง” เอาละทำตามที่สั่งสะ
ตัดไปที่บ้านเมเดลีน
“นายนี้เหมือนจะไม่ใช้ชาวบ้านปกติเลยนี้นา
ฝีมือดาบของนายที่ใช้มันเหมือนพวก สมาชิกระดับสูงของกิลด์ มากเลยนะ”เมเดลีนพูดขึ้น
ขณะนั้น จู่ๆเนบริสก็เกิดท่าทางแปลกๆ!
“นายเป็นอะไรนะ ใจเย็นก่อน!!”
“ไม่..ไม่ไม่ ขอละพระเจ้าไม่เอาแล้ว ขอละอย่าให้เธอตายเลยนะขอละได้โปรด”เสียงกังวล มาจากเนบริส “เธอสัญญากับฉันได้ไหมว่าจะไม่ตายต่อหน้าฉันขอละ”เสียงเริ่มสั่นมากขึ้น
“ใจเย็นๆก่อน.....ชะชั้นสัญญาว่ายังไงชั้นอยู่ต่อไป”เธอใช้เสียงปลอบเบาๆ
จู่ๆหลังคาบ้านก็ถล่มลงมามีทหารกลุ่มหนึ่งจับทั้งคู่ไว้ เสียงกรีดร้องของเธอและคนทั้งหมู่บ้านยิ่งทำให้เขาเริ่มสติหลุด “ฆ่า ฆ่ามัน มันก็แค่คนที่เป็นเหยื่อฆ่ามันสิเอาเลย”เสียงในหัวของเนบริส
เริ่มดังขึ้นเรื่อย จนเขาเริ่มที่จะฆ่าทหารที่จับตัวเขากับเมเดลีนไว้ตอนนี้เขาแทบไม่มีความเป็นมนุษย์เหลืออีกแล้ว เขาฆ่าทุกชีวิตที่เขาเจอ จนเขาสลบลง หลังจากตื่นขึ้นเขาพบว่าทุกอย่างถูกทำลายไปหมด แต่เขาได้ยินเสียงหายใจของเมเดลีนอยู่จึงวิ่งเข้าไปหา
ย้อนไปประโยคบนได้เลย
จบchapter-1:การตื่นขึ้น