ตอนนี้เราเรียนอยู่ปี1จะขึ้นปี2 คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาลัยชื่อดังแห่งนึง และอยากซิ่วไปบัญชี มอดังอีกเหมือนกัน แต่แม่ไม่ให้ ไม่ว่าจะขอสักกี่ที ขอตั้งแต่เรียนเทอมแรก จนทุกวันนี้ติดแล้ว ไปสัมภาษมาแล้ว เพราะไม่อยากเสียโอกาส และเผื่อเวลาขอแม่ไปเรื่อยๆ
เราผิดเองด้วยแหละที่เลือกไม่ดี ตอนนั้นเราแค่คิดว่างานวิศวะก็ดีจบมาก็น่าจะเงินดีงานดี แต่พอมาเรียนจริงๆมันไม่ใช่อ่ะ เราไม่ชอบเลยอ่ะ แต่ดีใจนะที่แม่ดีใจ แม่ดูมีความสุข แต่เราไม่อ่ะพอมาเรียนจริงๆ เรารู้ว่าแม่รักและหวังดีกับเราอยากให้เรามีงานดีๆ เงินดีๆ อยากให้เราสบาย แต่ตอนนี้เราคิดได้ว่างานดีๆเงินดีๆมันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถและความชอบที่ทำให้เกิดความพยายาม เพื่อจะไปให้สุดของแต่ละสายงาน ถ้าเราไม่ชอบสุดท้ายเราก็ต้องหนีไปทำอย่างอื่น แต่เราก็อยากให้พ่อแม่สบายนะ เรารู้ว่าพ่อกับแม่ลำบากมาตลอด และหวังกับเราไว้มาก
ซึ่งถ้าถามเรา เราว่าเราไปทางด้านบัญชีได้ดีกว่านะ เราชอบภาษา เป็นคนจุกจิกนิดๆ ละเอียดกับบางเรื่อง อยู่กับอะไรนานๆได้ อะไรที่เป็นแบบแผนเราว่าก็โอนะ แต่เราก็พอไปวิทย์ได้นะ แต่คิดว่าไม่ถนัดอ่ะ เกรดเฉลี่ยปี1ก็3 นิดๆนะ แต่เรากลับไม่ชอบเลยอ่ะ ที่เกรดดี เพราะเราอ่านๆๆแต่ไม่มีความชอบเลย ทรมานไงไม่รู้อ่ะ แล้วจบไปอีก งานโรงงานเราก็ไม่ชอบ ไม่อยากอยู่โรงงานเลยอ่ะ แต่วิศวะก็ควรมีประสบการณ์โรงงาน ถ้าไม่อยุโรงงานเงินมันก็ทั่วๆไปอ่ะ เหมือนไม่มีความชอบก็ไปได้ไม่สุด งั้นไปทำอะไรที่เงินเดือนพอๆกันแต่ชอบด้วยไม่ดีหรอ
แล้วบัญชีที่นี่ก็ไม่ได้ด้อยกว่าที่อื่นๆนะ ซึ่งเราถามหลายๆคนทั้งครู เพื่อน รุ่นพี่ หรือแม้แต่หาข้อมูลในเนต อะไรหลายๆอย่าง เราคิดมาเป็นเดือนๆ เปลี่ยนใจไปมา เพราะเราก็กลัวว่าถ้าไม่เชื่อพ่อแม่จะเป็นลูกอกตัญญูไหม
แต่จนมาวันนึงเราเข้าไปดูวันมอบตัวในเนตของบัญชี เราตกใจมากว่ามันเลยมาแล้ว เราโทรไปที่คณะบัญชี โอนสายไปมากว่าจะได้คำตอบ สุดท้ายเค้าบอกเราว่ายังไม่เลยนะ ยังไม่ถึง เราน่าจะดูเดือนผิด เราโคตรโล่งใจเลย และเราก็กลับมาคิดว่าถ้าเราไม่เลือกให้เด็ดขาดไปเลย เราจะมานั่งเสียใจทีหลังแบบทุกวันนี้ไหม เราไม่อยากครึ่งๆกลางๆแบบนี้แล้วอ่ะ
ตอนปี1 เคยคุยกับแม่ตั้งหลายครั้งว่าจะแอดใหม่อ่ะ คุยทีไรทะเลาะกันทุกที แล้วแม่ก็จะไม่ฟังตัดปัญหาที่คำว่าไม่ ก็ถามแม่นะว่าทำไม แม่ก็บอกบัญชีคนจบเยอะแยะ จบที่ไหนก็ทำงานได้เหมือนกัน ถ้าจะเรียนบัญชีทำไมไม่ไปเรียนรามเรียนราชภัฏ แล้วทำงานไปด้วย (แม่คงกลัวว่าเราจะไม่ชอบอีกแล้วจะเรียนไม่จบ แต่เราก็อยากเรียนมหาลัยปิดนะ เป็นความภูมิใจของเราลึกๆว่าสอบติดนะแล้วก็อยากมีชีวิตมหาลัยเหมือนคนอื่นๆ อีกอย่างเครดิตหมาลัยดีก็เพิ่มโอกาสในการได้งานดีๆไม่ใช่หรอ) แล้วแม่ก็บอกจะเอาตังมาจากไหนเริ่มต้นใหม่
เราก็พยายามอธิบายว่าวิศวะก็จบเยอะ บัญชีที่นี่ก็ดีนะ ตอนแรกว่าจะตัดใจแล้วแหละว่าไม่มีเงิน แล้วเงินทุนจากมอก็เข้ามา 7,500 แล้วบวกกับเงินในบัญชีอีก7,000 ก็14,500 เราก็บอกว่ามีเงินค่าเทอมแล้วนะ ไม่อยุหอก็ได้ไปกลับเอง แต่คงต้องออกเช้าหน่อย และคงกลับดึกเพราะบ้านไกลมอ รถก็ติด เราก็โอเคนะ ทำไงได้ อยากซิ่วเอง แล้วก็น่าจะมีค่าหนังสือกับค่าเครื่องแบบอีกนิดหน่อย แต่ชุดอะไรเราก็มีอยุแล้ว ก็ไม่มีค่าใช้จ่ายอะไรแล้ว
แต่สุดท้ายถามแม่อีกทีก็บอกไม่ให้เหมือนเดิม แล้วแม่ก็พูดเหมือนว่าเราอยากมาอยู่ใกล้แฟนล่ะสิ อยากกลับพร้อมแฟนหรอ (เคยไปดูดวงละหมอดูทักว่าจะสะดุดปี2 แบบจะมีคู่ก่อนอาจจะเรียนไม่จบ ให้ไปตัดทรวงนะ อะไรประมาณนั้น เรานี่ซวยเลย-..- แม่ก็คงกลัวจะเป็นแบบนั้น) คือแฟนเราเรียนแถวนั้นแต่เลยไปอีกแต่อีกปีเดียวแฟนก็จบละนะ เราจะถ่อมาเรียนนี่เพราะเหตุผลแค่นี้หรอTT เราว่ามันไม่เกี่ยวกันเลยนะ
เราเลยบอกแม่ว่า ให้เราเลิกกับแฟนเลยไหม แม่จะได้เชื่อใจเรา แต่เราก็คิดนะว่าแฟนไม่ได้ผิดไรเลยอ่ะ แล้วเราก็คงเสียใจเหมือนกัน เราไม่เคยนอกลู่นอกทาง หรือทำอะไรให้แม่ไม่ไว้ใจเลยนะ เราก็คิดนะว่าที่ผ่านมาแม่ไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลยหรอ คุยไปเรื่อยๆ แต่แม่ก็ไม่พูดไร เราบอกเราตัดสินใจไปแล้ว (ถ้าวันนึงเราไม่ชอบหรืออะไรขึ้นมาอีกมันก็คงต้องทำใจและเรียนให้จบ เพราะมันเป็นการตัดสินใจของเรา เราคงไม่อยากซิ่วสามสี่รอบหรอก ไม่สนุกเลย)
แล้วแม่ก็พูดประโยคที่ทำให้เราเสียใจที่สุดและร้องไห้บ้านแทบแตก "ก็ให้มันรู้ไปว่าพ่อแม่บอกไม่ได้ จะทำอะไรก็ทำ งั้นไม่ต้องมีพ่อมีแม่เลยแล้วกัน" แล้วแม่ก็เดินหนีขึ้นห้อง เรานี่โคตรเจ็บอ่ะ ไม่รู้จะทำไงดี ได้แต่ร้องไห้แล้วก็ตากเสื้อผ้าให้พ่อกับแม่ (เครื่องมันซักเสร็จพอดีอ่ะ นึกแล้วก็ฮายังมีอารมมาตากผ้า-..-)
ที่พยายามพูดกับแม่มาทั้งหมดไม่มีความหมายเลยอ่ะ ถ้าแม่พูดงี้เราจะเอากำลังใจที่ไหนมาเรียนถ้าซิ่ว หรือถ้าไม่ซิ่วเราก็ต้องเจออะไรที่ไม่ชอบไปตลอดชีวิตแบบนี้หรอ เรานี่มืดแปดด้าน เวลาก็เหลือไม่เท่าไหร่แล้วด้วย เราควรทำไงดีอ่ะ จะเล่าให้ใครฟังก็กลัวเค้าจะเบื่อปัญหาเดิมๆเป็นเดือนๆมาแล้วของเราเอง
เราแค่อยากให้แม่เข้าใจแล้วเป็นกำลังใจให้เรา เพราะปีที่แล้วเวลาที่ใกล้ๆเลือกแอดเราบอกแม่ว่าจะเอาบัญชีไว้อันดับ1 แม่ก็บอกไม่ให้ เราร้องไห้ แต่เราก็ไม่อยากขัดแม่เลือกวิศวะไว้อันดับ1 แต่เราก็ผิดนะ ผิดที่โลเล ไม่เด็ดขาด ตอนนี้ก็คิดไว้สวยหรูจะได้เงินเดือนดีๆ ไม่ก็จบโท จบเอกเป็นอาจารย์ สุดท้ายมันไม่ใช่จริงๆเราก็คิดว่าจะเดินไปได้ถึงแค่ไหนกัน เราอยากกลับตัวตอนปี1นี่ ถ้าไปปี2 3นั่นจะยิ่งเสียเวลาเพราะเราคงไม่ชอบแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องทนไปตลอดแน่ๆ
เราควรทนๆเรียนไปหรอ หรือควรบอกแม่ยังไงดีให้แม่เข้าใจแล้วเป็นกำลังใจให้เราต่อไปเรื่อยๆถึงเราจะซิ่ว ขอคำแนะนำหน่อยนะ หลายๆความเห็น หลายๆมุม เผื่อเราจะมองอะไรชัดขึ้น และขอบคุณที่อ่านปัญหาเราจนจบนะ
ควรทำไงดี อยากซิ่ว แม่ไม่ให้ และพูดคำที่ทำให้เราเสียใจที่สุด
เราผิดเองด้วยแหละที่เลือกไม่ดี ตอนนั้นเราแค่คิดว่างานวิศวะก็ดีจบมาก็น่าจะเงินดีงานดี แต่พอมาเรียนจริงๆมันไม่ใช่อ่ะ เราไม่ชอบเลยอ่ะ แต่ดีใจนะที่แม่ดีใจ แม่ดูมีความสุข แต่เราไม่อ่ะพอมาเรียนจริงๆ เรารู้ว่าแม่รักและหวังดีกับเราอยากให้เรามีงานดีๆ เงินดีๆ อยากให้เราสบาย แต่ตอนนี้เราคิดได้ว่างานดีๆเงินดีๆมันก็ขึ้นอยู่กับความสามารถและความชอบที่ทำให้เกิดความพยายาม เพื่อจะไปให้สุดของแต่ละสายงาน ถ้าเราไม่ชอบสุดท้ายเราก็ต้องหนีไปทำอย่างอื่น แต่เราก็อยากให้พ่อแม่สบายนะ เรารู้ว่าพ่อกับแม่ลำบากมาตลอด และหวังกับเราไว้มาก
ซึ่งถ้าถามเรา เราว่าเราไปทางด้านบัญชีได้ดีกว่านะ เราชอบภาษา เป็นคนจุกจิกนิดๆ ละเอียดกับบางเรื่อง อยู่กับอะไรนานๆได้ อะไรที่เป็นแบบแผนเราว่าก็โอนะ แต่เราก็พอไปวิทย์ได้นะ แต่คิดว่าไม่ถนัดอ่ะ เกรดเฉลี่ยปี1ก็3 นิดๆนะ แต่เรากลับไม่ชอบเลยอ่ะ ที่เกรดดี เพราะเราอ่านๆๆแต่ไม่มีความชอบเลย ทรมานไงไม่รู้อ่ะ แล้วจบไปอีก งานโรงงานเราก็ไม่ชอบ ไม่อยากอยู่โรงงานเลยอ่ะ แต่วิศวะก็ควรมีประสบการณ์โรงงาน ถ้าไม่อยุโรงงานเงินมันก็ทั่วๆไปอ่ะ เหมือนไม่มีความชอบก็ไปได้ไม่สุด งั้นไปทำอะไรที่เงินเดือนพอๆกันแต่ชอบด้วยไม่ดีหรอ
แล้วบัญชีที่นี่ก็ไม่ได้ด้อยกว่าที่อื่นๆนะ ซึ่งเราถามหลายๆคนทั้งครู เพื่อน รุ่นพี่ หรือแม้แต่หาข้อมูลในเนต อะไรหลายๆอย่าง เราคิดมาเป็นเดือนๆ เปลี่ยนใจไปมา เพราะเราก็กลัวว่าถ้าไม่เชื่อพ่อแม่จะเป็นลูกอกตัญญูไหม
แต่จนมาวันนึงเราเข้าไปดูวันมอบตัวในเนตของบัญชี เราตกใจมากว่ามันเลยมาแล้ว เราโทรไปที่คณะบัญชี โอนสายไปมากว่าจะได้คำตอบ สุดท้ายเค้าบอกเราว่ายังไม่เลยนะ ยังไม่ถึง เราน่าจะดูเดือนผิด เราโคตรโล่งใจเลย และเราก็กลับมาคิดว่าถ้าเราไม่เลือกให้เด็ดขาดไปเลย เราจะมานั่งเสียใจทีหลังแบบทุกวันนี้ไหม เราไม่อยากครึ่งๆกลางๆแบบนี้แล้วอ่ะ
ตอนปี1 เคยคุยกับแม่ตั้งหลายครั้งว่าจะแอดใหม่อ่ะ คุยทีไรทะเลาะกันทุกที แล้วแม่ก็จะไม่ฟังตัดปัญหาที่คำว่าไม่ ก็ถามแม่นะว่าทำไม แม่ก็บอกบัญชีคนจบเยอะแยะ จบที่ไหนก็ทำงานได้เหมือนกัน ถ้าจะเรียนบัญชีทำไมไม่ไปเรียนรามเรียนราชภัฏ แล้วทำงานไปด้วย (แม่คงกลัวว่าเราจะไม่ชอบอีกแล้วจะเรียนไม่จบ แต่เราก็อยากเรียนมหาลัยปิดนะ เป็นความภูมิใจของเราลึกๆว่าสอบติดนะแล้วก็อยากมีชีวิตมหาลัยเหมือนคนอื่นๆ อีกอย่างเครดิตหมาลัยดีก็เพิ่มโอกาสในการได้งานดีๆไม่ใช่หรอ) แล้วแม่ก็บอกจะเอาตังมาจากไหนเริ่มต้นใหม่
เราก็พยายามอธิบายว่าวิศวะก็จบเยอะ บัญชีที่นี่ก็ดีนะ ตอนแรกว่าจะตัดใจแล้วแหละว่าไม่มีเงิน แล้วเงินทุนจากมอก็เข้ามา 7,500 แล้วบวกกับเงินในบัญชีอีก7,000 ก็14,500 เราก็บอกว่ามีเงินค่าเทอมแล้วนะ ไม่อยุหอก็ได้ไปกลับเอง แต่คงต้องออกเช้าหน่อย และคงกลับดึกเพราะบ้านไกลมอ รถก็ติด เราก็โอเคนะ ทำไงได้ อยากซิ่วเอง แล้วก็น่าจะมีค่าหนังสือกับค่าเครื่องแบบอีกนิดหน่อย แต่ชุดอะไรเราก็มีอยุแล้ว ก็ไม่มีค่าใช้จ่ายอะไรแล้ว
แต่สุดท้ายถามแม่อีกทีก็บอกไม่ให้เหมือนเดิม แล้วแม่ก็พูดเหมือนว่าเราอยากมาอยู่ใกล้แฟนล่ะสิ อยากกลับพร้อมแฟนหรอ (เคยไปดูดวงละหมอดูทักว่าจะสะดุดปี2 แบบจะมีคู่ก่อนอาจจะเรียนไม่จบ ให้ไปตัดทรวงนะ อะไรประมาณนั้น เรานี่ซวยเลย-..- แม่ก็คงกลัวจะเป็นแบบนั้น) คือแฟนเราเรียนแถวนั้นแต่เลยไปอีกแต่อีกปีเดียวแฟนก็จบละนะ เราจะถ่อมาเรียนนี่เพราะเหตุผลแค่นี้หรอTT เราว่ามันไม่เกี่ยวกันเลยนะ
เราเลยบอกแม่ว่า ให้เราเลิกกับแฟนเลยไหม แม่จะได้เชื่อใจเรา แต่เราก็คิดนะว่าแฟนไม่ได้ผิดไรเลยอ่ะ แล้วเราก็คงเสียใจเหมือนกัน เราไม่เคยนอกลู่นอกทาง หรือทำอะไรให้แม่ไม่ไว้ใจเลยนะ เราก็คิดนะว่าที่ผ่านมาแม่ไม่เคยภูมิใจในตัวเราเลยหรอ คุยไปเรื่อยๆ แต่แม่ก็ไม่พูดไร เราบอกเราตัดสินใจไปแล้ว (ถ้าวันนึงเราไม่ชอบหรืออะไรขึ้นมาอีกมันก็คงต้องทำใจและเรียนให้จบ เพราะมันเป็นการตัดสินใจของเรา เราคงไม่อยากซิ่วสามสี่รอบหรอก ไม่สนุกเลย)
แล้วแม่ก็พูดประโยคที่ทำให้เราเสียใจที่สุดและร้องไห้บ้านแทบแตก "ก็ให้มันรู้ไปว่าพ่อแม่บอกไม่ได้ จะทำอะไรก็ทำ งั้นไม่ต้องมีพ่อมีแม่เลยแล้วกัน" แล้วแม่ก็เดินหนีขึ้นห้อง เรานี่โคตรเจ็บอ่ะ ไม่รู้จะทำไงดี ได้แต่ร้องไห้แล้วก็ตากเสื้อผ้าให้พ่อกับแม่ (เครื่องมันซักเสร็จพอดีอ่ะ นึกแล้วก็ฮายังมีอารมมาตากผ้า-..-)
ที่พยายามพูดกับแม่มาทั้งหมดไม่มีความหมายเลยอ่ะ ถ้าแม่พูดงี้เราจะเอากำลังใจที่ไหนมาเรียนถ้าซิ่ว หรือถ้าไม่ซิ่วเราก็ต้องเจออะไรที่ไม่ชอบไปตลอดชีวิตแบบนี้หรอ เรานี่มืดแปดด้าน เวลาก็เหลือไม่เท่าไหร่แล้วด้วย เราควรทำไงดีอ่ะ จะเล่าให้ใครฟังก็กลัวเค้าจะเบื่อปัญหาเดิมๆเป็นเดือนๆมาแล้วของเราเอง
เราแค่อยากให้แม่เข้าใจแล้วเป็นกำลังใจให้เรา เพราะปีที่แล้วเวลาที่ใกล้ๆเลือกแอดเราบอกแม่ว่าจะเอาบัญชีไว้อันดับ1 แม่ก็บอกไม่ให้ เราร้องไห้ แต่เราก็ไม่อยากขัดแม่เลือกวิศวะไว้อันดับ1 แต่เราก็ผิดนะ ผิดที่โลเล ไม่เด็ดขาด ตอนนี้ก็คิดไว้สวยหรูจะได้เงินเดือนดีๆ ไม่ก็จบโท จบเอกเป็นอาจารย์ สุดท้ายมันไม่ใช่จริงๆเราก็คิดว่าจะเดินไปได้ถึงแค่ไหนกัน เราอยากกลับตัวตอนปี1นี่ ถ้าไปปี2 3นั่นจะยิ่งเสียเวลาเพราะเราคงไม่ชอบแน่ๆ หรือไม่ก็ต้องทนไปตลอดแน่ๆ
เราควรทนๆเรียนไปหรอ หรือควรบอกแม่ยังไงดีให้แม่เข้าใจแล้วเป็นกำลังใจให้เราต่อไปเรื่อยๆถึงเราจะซิ่ว ขอคำแนะนำหน่อยนะ หลายๆความเห็น หลายๆมุม เผื่อเราจะมองอะไรชัดขึ้น และขอบคุณที่อ่านปัญหาเราจนจบนะ