“  อ้าวป้า ตามผมมาทำไม  ”
“  หนู  มีงานให้ป้าทำบ้างไหม งานอะไรก็ได้  ”
“  ไม่มีหรอกป้า ป้าไปหางานที่อื่นเถอะนะ บ้านผมไม่ได้อยู่ในเมืองนี่ด้วย  ”
“  ป้าหาจนทั่วแล้ว ไม่มีใครจ้าง  ป้าไม่มีที่อยู่ ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหน  ”

ตะวันมองหญิงผู้นี้อย่างสงสาร เขาเป็นคนที่มีเมตตา จิตใจอ่อนโยนอยู่แล้ว เมื่อมาเจอหญิงจรจัดไม่มีที่ไปมาของานทำก็ใจอ่อน

“  เอาอย่างนี้ บ้านเดิมของป้าอยู่ที่ไหนล่ะ ผมจะให้เงินค่ารถป้ากลับไปบ้านเดิมของป้า ดีไหม ป้าจะได้ไม่ต้องมาเร่ร่อนหางานทำอย่างนี้  ”
“  ป้าไม่มีบ้าน และป้าก็ไม่ใช่คนภาคนี้ด้วย ป้าไม่มีที่ไปจริงๆ  ”
“  โธ่ป้า อย่างนั้นผมก็จนปัญญาแล้วละ ป้าเอาเงินนี่ไปนะ แล้วลองไปหางานดูเรื่อยๆ ถ้าไม่มีที่พัก ป้าก็ไปพักตามวัดก็ได้ วัดที่เขามีแม่ชีน่ะ ผมไปล่ะ  ”

ตะวันส่งเงินให้หญิงผู้นั้นไปสองร้อยบาทแล้วเขาก็เปิดประตูรถขึ้นนั่งสตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไป
เขาอดมองหญิงจรจัดทางกระจกส่องหลังไม่ได้ ภาพที่เขาเห็นคือ ผู้หญิงคนนั้นทรุดลงนั่งเอามือปิดหน้าร้องไห้ ตะวันรู้สึกใจหาย ถ้าเขามีแม่ แม่คงจะอายุคราวๆผู้หญิงคนนี้  ตะวันกลับมาถึงบ้าน ตาเอี้ยงกำลังยืนเฝ้าเข่งลำใย โดยมีผู้หญิงสองคนกำลังช่วยกันเลือกลำใยในเข่ง

“  ตะวัน เอ็งมาขายลำใยที คุณสองคนนี่เขามาซื้อลำใย  ”

ตะวันมองสองสาวที่เลือกคุ้ยจนลำใยในเข่งยุ่งนุงนัง

“  คุณ ผมคัดขนาดไว้แล้ว คุณไม่ต้องเลือกอีกหรอก มันเหมือนกันนั่นแหละ  ”
“  ทำไม ของซื้อของขายเลือกไม่ได้หรือไง  ”

สาวผู้ซื้อหันมาว่าเขา

“  เลือกได้ แต่คุณคุ้ยอย่างนั้น มันก็กระจุยกระจายหมดสิ คุณจะเอากี่กิโลล่ะ ผมจะเลือกให้  ”
“  สิบกิโล แต่ฉันจะเลือกเอง  ”
“  จาม ให้คนขายเขาเลือกให้เถอะ  ”

หญิงสาวที่มาด้วยกันบอกเพื่อน

“  ไม่เอา เลือกเองดีกว่า  ”

ตะวันมองช่อลำใยที่ถูกคุ้ยถูกดึงอย่างหงุดหงิด

“  เข่งนี้น่ะสามสิบกิโล คุณเอาแค่สิบกิโล แต่รื้อซะเละแล้วผมจะไปขายให้ใครเขาได้อีกล่ะ บอกก็ไม่เชื่อว่ามันเหมือนกัน เหมือนกัน  ”
“  เอ๊ะ  จะขายไหม ถ้าไม่ขายก็บอกมาฉันจะได้ไปซื้อที่อื่น  ”

หญิงสาวหันมาแหว ตะวันชักโมโห

“  ไม่ขายก็ได้ คุณไปซื้อที่อื่นเลยไป  ”
“  นี่ กล้าพูดอย่างนี้กับฉันหรือ ขายของแบบนี้ใครเขาจะอยากซื้อ เลือกก็ไม่ได้  ”
“  จามไม่เอาน่า ไปว่าเขาทำไม  ”
“  นี่ล้อม เราเสียเงินซื้อนะ ไม่ได้มาขอ อะไร ลำใยแค่นี้เลือกไม่ได้ แล้วจะขายทำไม ไม่ขายก็อย่าเอามาตั้งไว้ข้างทางสิ ขนเอาเข้าไปในบ้านโน่น  ”

ตะวันฉุนกึก มองหน้าหญิงสาวที่เท้าสะเอวแหวๆเขา

“  นี่คุณ ไม่ซื้อก็กลับไปเลย ไม่ต้องมาแหวๆ ผมจะขายตรงไหนมันเรื่องของผม ผมไม่ได้โบกรถให้คุณจอดมาซื้อของผมนะ  ”

ตะวันหยิบลำใยที่หญิงสาวเลือกใส่กล่องเอาไว้แล้ว เทกลับลงไปในเข่ง จามจุรีถึงกับเต้นเหยงอย่างเสียหน้า

“  อ๊าย  ไอ้พ่อค้าเฮงซวย ไม่ขายก็ไม่ขายสิทำไมต้องมาไล่ รู้ไหมว่าฉันเป็นใคร อวดดียังไงมาทำกับฉันอย่างนี้  ”
“  เป็นใคร ก็เป็นคนงี่เง่าที่สุดน่ะสิ ซื้อของจู้จี้อย่างนี้ไปซื้อในตลาดได้โดนแม่ค้าเอาเข่งขว้างหัวแน่  ”
“  บ้า ไอ้บ้า แก กล้าดียังไงมาว่าฉันงี่เง่า  ”

จามจุรีกรี๊ดลั่น ล้อมเดือนถึงกับหน้าเหรอ เข้าไปดึงเพื่อน

“  จาม ไปเหอะ เขาไม่ขายก็ช่างเขา ไป ขึ้นรถ  ”
“  ไม่  ฉันจะทำให้นายนี่รู้จักฉันดี  ”

จามจุรีสะบัดแขนหลุดจากเพื่อนตรงเข้าถีบเข่งลำใยจนระเนระนาดแล้วหยิบขว้างกระจุยกระจาย ตะวันตกใจตรงเข้าจับเธอไว้

“  นี่หยุดนะ เรื่องอะไรมาทำลายของผม  ”

ล้อมเดือนเข้ามาดึงเพื่อนไว้อีกคน จามจุรีชี้หน้าด่าตะวัน

“  แกรู้ไหมฉันเป็นใคร ฉันนี่น่ะ จามจุรี สุรียาบดี แกรู้เอาไว้ซะด้วย  ”
“  สุรียาบดี นามสกุลนักการเมืองดัง แล้วทำไม ลูกรัฐมนตรีแล้วมารังแกชาวบ้านเขาหรือไง ต่อให้เป็นลูกนายกผมก็ไม่กลัวเลย ไปเลยนะ ไปให้พ้นจากสวนของผม  ”

ตะวันไล่หล่อนอย่างไม่กลัวเกรง ล้อมเดือนลากแขนเพื่อนพาขึ้นรถ ขับกลับไป ก่อนไปจามจุรียังชี้หน้าเขา

“  แกคอยดูนะ ฉันจะให้พ่อของฉันมาซื้อสวนลำใยนี่ของแกเป็นของฉัน  ”

จามจุรีไปแล้ว ตะวันมองลำใยที่กระจัดกระจาย เขาเก็บมันใส่เข่ง ตาเอี้ยงเดินมาหยุดมอง

“  ตะวัน ทำไมถึงไปทะเลาะกับเขาล่ะ  ”
“  ซื้อของจู้จี้เลือกซะจนลำใยร่วงจากช่อหมด บอกดีๆทำมาใส่อารมณ์ ถือว่าเป็นลูกรัฐมนตรี  ”
“  เหรอ  นังหนูนั่นเป็นลูกรัฐมนตรีเลยหรือ  ”
“  ก็เขาบอกอย่างนั้น คงเอาชื่อเอานามสกุลพ่อมาข่ม ผมไม่สนใจหรอก  ”
“  ลูกรัฐมนตรีอะไรวะ  ”
“  คงเป็นรัฐมนตรีทุติยา สุรียาบดี เขาบอกเขานามสกุลสุรียาบดีนี่  ”

ตาเอี้ยงชะงักเมื่อได้ยินชื่อทุติยะ  สุรียาบดี นี่คนพวกนั้นโคจรเข้ามาใกล้ตัวตะวันถึงขนาดนี้เชียวหรือ  แกมองชายหนุ่มที่เฝ้าฟูมฟักเลี้ยงดูมาตั้งตัวยังแดงๆ ความรักความเป็นห่วงท่วมท้นในหัวใจ  ไม่มีทาง ไม่มีทางที่พวกสุรียาบดีจะมาทำอะไรเขาได้

จามจุรีนั่งหน้างอมาในรถจนถึงรีสอร์ทที่พักโดยไม่ยอมพูดจา

“  จาม ไปทะเลาะกับเขาทำไม เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ  ”
“  ล้อมไม่เห็นหรือไง มันทำท่ายโส กะแค่เลือกลำใย ทำไมของซื้อของขายจะเลือกไม่ได้หรือไง แถมมันมาไล่เรายังกะหมูยังกับหมา คอยดูนะล้อม จามจะให้คุณพ่อไปซื้อสวนของมัน  ”
“  บ้าน่าจาม เรื่องเล็กน้อยเอง จะไปเจ้าคิดเจ้าแค้นเขาทำไม เขาไม่ขายให้เราสวนอื่นก็มีเยอะแยะ เดี๋ยวล้อมจะให้เด็กที่โรงแรมไปหาซื้อมาให้นะ เอาตัดใหม่ๆจากสวนเลย  ”
“  นี่ล้อม เธออยู่ที่นี่ รู้จักไอ้บ้านั่นไหม  ”
“  ไม่รู้จักหรอก ล้อมไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอก จาม อย่าไปยุ่งกับเขาเลยนะ ก็แค่พ่อค้าชาวสวนคนหนึ่ง  ”
“  ล้อม คนอย่างจามนะ ไม่เคยมีใครมาว่า มาขัดใจ มันแค่ไอ้ชาวสวนกระจอกบังอาจมาว่าจามงี่เง่า แถมไล่  ไม่ให้ซื้อ จามไม่ยอมเด็ดขาด ล้อมคอยดู   ”
“  เธอขึ้นมาเที่ยวนะจาม ไปใส่ใจกับเรื่องไม่เป็นเรื่องทำไม หมดสนุกเปล่าๆ แน่ะคุณทัตคอยอยู่ที่ลอบบี้แน่ะ  ”
“  ไปไหนมาครับคุณจาม คุณล้อม ไม่เห็นชวนกันบ้างเลย แอบไปกันแค่สองคน  ”
“  คุณทัตไปด้วยก็ดี จะได้ชกหน้าไอ้บ้านั่นให้จามหน่อย  ”
“  จาม  ”

ล้อมเดือนปรามเพื่อน ทัตถามอย่างสงสัย

“  ชกหน้า  นี่ใครบังอาจทำให้คุณจามโกรธจนอยากจะชกหน้ากันครับ  ”
“  ไม่มีอะไรหรอกค่ะคุณทัต  จามเขาแค่พูดเล่นเท่านั้น  ”
“  จามไม่ได้พูดเล่นนะล้อม  ”
“  จาม ไม่เอาน่า  ไปเปลี่ยนผ้าแล้วลงสระกันดีกว่า จามอยากว่ายน้ำให้หายร้อนไม่ใช่หรือ  ”
“  ล้อม  ดูเธอกลัวจะมีเรื่องกับไอ้บ้านนอกนั่นจริงๆนะ  ทำไม มันจะกระเทือนกิจการรีสอร์ทของเธอนัก  หรือไง ถ้าจามจะไปมีเรื่องกับไอ้บ้านนอกนั่น  ”
“  พูดเรื่องอะไรกัน ผมงงไปหมดแล้ว คุณจามไปมีเรื่องกับใครมาหรือ  ”
“  คุณทัต จามเขาโมโหที่พ่อค้าลำไยไม่ยอมขายลำไยให้เขา  ”
“  อ้าว แล้วมันอวดดียังไงถึงไม่ขายให้ มันคงไม่รู้มั้งว่าคุณจามเป็นใคร  ”

ล้อมเดือนถอนใจทำไมสองคนนี่ถึงได้นิสัยเดียวกันนะ เอายศ เอาอำนาจมาเบ่งเขาไปทั่ว กับแค่เรื่องไม่เป็นเรื่องแท้ๆ จามจุรีกร่างซะจนน่าเกลียด  ความจริงพ่อค้าลำใยนั่นก็ไม่ผิด จามจุรีเล่นรื้อคุ้ยลำใยของเขาที่จัดใส่เข่งเอาไว้เสียกระจุยกระจาย เป็นใครก็ต้องไม่พอใจ แล้วนี่จามจุรียังมาทำท่าเจ้าคิดเจ้าแค้นอีก ล้อมเดือนได้แต่มองคนทั้งสองที่เข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ย

“  คุณจามไปกับผม ผมจะจัดการกับมันเอง ให้มันรู้เสียบ้างว่าใครเป็นใคร อย่ามาทำซ่ากับคุณจาม  ”
“  จริงหรือคะ งั้นดี คุณทัตไปจักการให้จามเลย  ไปค่ะ  ”
“  จาม คุณทัต นี่จะไปกันจริงๆเหรอ  ”
“  ก็ใช่น่ะสิครับ  คุณจามเป็นใคร จะให้มันมาดูถูกได้อย่างไร ผมจะไปจัดการกับมันเอง  ”

ล้อมเดือนตามไปด้วย นึกเป็นห่วงชายหนุ่มเจ้าของสวนลำใย ถ้ามีเรื่องกับทัตและจามจุรี เขาก็เสียเปรียบแน่นอน  ทั้งสามมาถึงสวนของตะวัน ชายหนุ่มกำลังล้างรถอยู่หน้าบ้าน

“  นั่นแหละค่ะคุณทัต  ไอ้นั่นแหละ  ”
จามจุรีชี้บอก ทัตเปิดประตูรถเดินเข้าไปหาชายหนุ่มอย่างจะเอาเรื่องเต็มที่  ”
“  เฮ้ย  หรือวะที่ว่าคุณจามจุรี งี่เง่า  ”

ตะวันมองคนทั้งสาม เขาพอจะเข้าใจว่าชายหนุ่มที่มายืนพองตรงหน้าเขานี่ต้องการอะไร

“  มีอะไร  จะมาหาเรื่องกันหรือไง ลูกหลานรัฐมนตรี  ”
“  อ้อ  รู้นี่ว่าใครเป็นใคร งั้นก็มากราบขอโทษคุณจามจุรีเธอซะ เร็ว  ”

ตะวันวางสายยางที่กำลังล้างรถ  เดินเข้าไปใกล้ทัต  ยิ้มอย่างไม่กลัวเกรง  

“  ไม่มีทาง  ทำไมผมต้องขอโทษพวกคุณ ในเมื่อผมไม่เคยไปทำอะไรให้  ”

ทัตคว้าคอเสื้อตะวัน แต่ตะวันคว้าข้อมือของทัตไว้ จ้องตาอย่างเอาเรื่อง

“  ปล่อย ผมนะ ถ้าคุณไม่อยากเจ็บตัว ผมไม่เคยกลัวเกรงบารมีรัฐมนตรีคนไหน ถ้าจะมาเบ่งแบบผิดๆ  ”

ทัตปล่อยมือที่จับคอเสื้อตะวัน แต่ตะวันยังจับข้อมือเขาไว้แน่น พูดเน้นเสียงใส่หน้า  

“  ผมรู้ว่าพวกคุณยิ่งใหญ่  แต่ไปใหญ่กันที่อื่น ไม่ใช่ที่นี่  ”

ทัตตัวสั่นที่ถูกตะวันด่าเอาต่อหน้าจามจุรีและล้อมเดือน  จามจุรีเต้นเร่า ชี้หน้าตะวัน

“  แก  แกท้าทายพวกฉัน  แกอวดดีมาก  แกยังรู้จักฉันน้อยไป สุรียาบดีไม่เคยให้ใครมากำแหงได้ แกกล้าดียังไง  ”
“  สุรียาบดี  สุรียาบดี ยิ่งใหญ่นักหรือไง  ไปยิ่งใหญ่กันที่อื่น ไป๊  ”

ตะวันตะโกนใส่หน้า ทัตถอยหลังกรูด  จามจุรีตาค้าง  ตะวันหันไปหยิบสายยางฉีดน้ำไล่คนทั้งสามจนกระเจิงเผ่นขึ้นรถ

“  ฝากไว้ก่อนเถอะ กูมาเอาคืนแน่  ไอ้บ้านนอก  ”

เหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตาของตาเอี้ยงตลอด แกมองตะวันอย่างครุ่นคิด คนพวกนั้นพยายามจะมาตอแยกับตะวัน พวกสุรียาบดี