ทำไมแม่ต้องด่าด้วยทั้งๆที่เราไม่ได้ทำอะไรผิด
เราไม่เถียงแม่เลยนะเวลาแม่ด่าหรือบ่นอะไร
ได้แต่เงียบเก็บอารมณ์ นับ1-10 คิดว่าแม่มีบุญคุณๆๆๆ
แต่พอยิ่งเงียบยิ่งด่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ถึงจะเงียบแต่ในใจมัน
โกรธมากตัวสั่น เราทนไม่ไหวเลยเดินหนีมาร้องไห้ในห้อง
แม่น่ะเหมือนเด็กเลยเวลาบ่นหรือด่าเรา เหมือนพูดไม่มี
เหตุผลอยากด่าอะไรก็ด่า  ถามว่าแม่เป็นอะไร ก็บอกว่า
เป็นอะไรก็เรื่องของกุ เหมือนกำลังทะเลาะกันกับเด็กน่ะ
จริงๆนะ ความรู้สึกน่ะ แทนที่เราจะเป็นฝ่ายทำนิสัยพูดจาเอาแต่ใจ
แต่กลับเป็นแม่ที่อายุจะ50แล้ว พูดจาให้เราเสียใจ
แต่เรายังเรียน มัธยม อยู่เลยยังแบมือขอตังค์แม่อยุ่เลย
ก็เลยไม่อยากทำนิสัยแบบเลวๆอ่ะ ก็นิ่งเคยบอกตัวเองไว้ว่า
ห้ามเถียงแม่เด็ดขาด ก็เลยเงียบมาตลอด บอกตรงๆว่า
ทรมานมาก เหมือนที่ระบายอารมยังไงก็ไม่รุ้  แค่เรื่องที่โรงเรียน
ก็หนักหัวพออยู่แล้วยังมาเจอคนที่บ้านบั่นทอนกำลังใจอีก
เรานี่เชื่อเลยว่าไม่มีใครเข้าใจหัวอกเราหรอกนอกจาก
ตัวเราเอง แม่น่ะพูดดีกับทุกคนยกเว้นเรา แปลกม้ะ
ตั้งแต่เด็กแล้ว แต่เราก็รักและเคารพแม่นะ แต่มันทรมานจริงๆ
มันคงเป็นกรรมของเรา