(ขอระบ่ยหน่อยน่ะครับ)​ทุกวันนี้ผมรู้สึกทั้งเบื่อทั้งรำคาญกับสิ่งเดิมๆที่เกิดขึ้นทุกวันมากครับ​ โดยเฉพาะพ่อกับเเม่ผมรู้สึกเบื่อมาก​ เอาคนเเรกก่อนน่ะ​ เเม่ผมคือเเม่ผมค่อนข้างจะ​จู้จี้​ขี้บนเป็นคนหงุดหงิดอารมณ์​เสียง่ายมาก​ เวลามีปัญหา​อะไรเล็กๆน้อยๆชอบทำให้เป็น​เรื่องใหญ่​อยู่ตลอดเลยสักพักบ่นไปบ่นมาชอบ​ โยงเรื่องเกมมาเป็นอันดับเเรกเลย​ พอผมจะพูดอธิบายก็หาว่าเถียงพอเงียบก็หาว่าโกรธไม่พอใจ​ หาว่าผมเล่นเกมเยอะทำให้ผมนิสัยก้าวร้าวชอบเถียงบางทีก็ไปโยงเรื่องโน้นเรื่องนี้เรื่องที่ไม่เกี่ยวข้องมาพูดไม่ก็เอาอดีตที่ผิดพลาดของผมมาพูดตอกย้ำซ้ำเติมให้ผมรู้สึกเเย่ไปอีก​ เเละทีเเม่ผมหล่ะทีตัวเองหล่ะทำอะไรผิดนิดหน่อยด่าผมบ้านเเทบเเตกด่าผมเป็นวัวเป็นควาย​ เเละเเม่ผมไปเอานิสัยหัวร้อนนิมาจากไหนถ้าไม่ใช่ละครน้ำเน่าที่เเม่ผมชอบดูที่ตบตีด่าทอกันทุกวัน​ พ่อผมก็เหมือนกันครับพ่อผมเป็นคนค่อนข้าง​ที่จะเข็มงวดนิดหน่อยเเต่บางทีพอผมมีปัญหา​อะไรจะเข้าไปปรึกษา​ดีๆน่ะเหมือนเดิมครับไม่ต่างอะไรจากเเม่เลย โยงเรื่องเกมตลอดหาว่าผมวันๆเอาเเต่เล่นเกมนิสัยก้าวร้าวอะไรก็ไม่รู้​ นี้เเหละสิ่งที่ผมจะเจอเเทบจะทุกวัน​ เเละ​ วันไหนน่ะผมกับเเม่ทะเลาะกันอยู่พ่อเดินเข้ามาพอดีพ่อก็จะชอบเข้ามาซ้ำเติมไม่ก็ผมกับพ่อมีปัญหา​กันอยู่​เเม่เข้ามาก็มาซ้ำเติมผมอีก​ คือผมอึดอัดมากเลยน่ะทำอะไรก็ต้องอยู่ภายใต้คำสั่งทำอะไรก็ต้องอยู่ในสายตาตลอดเวลา​ ตอนที่ผมเรียน​อยู่มหาลัยปี​ 3​ ช่วงนั้นโควิดระบาดหนัก​เลยต้องเรียนออนไลน์​ทั้งเทอมทั้งเทอมหนึ่งเทอม​สอง ยิ่งหนักเข้าไปใหญ่เลยตอนนี้​เพื่อนก็ไม่ได้เจอมหาลัยก็ไม่ได้ไป​เอาจริงผมมีความรู้​สึกผมอยู่มหาลัยผมอยู่กับเพื่อนอยู่กับเเฟนผมมีความสุขกว่าอยู่บ้านซะอีก เรียนออนไลน์​ผมต้องนั่งเปิดคอมเรียนอยู่หน้าจอคอมทุกวันเครียดจะตายห่า เพื่อนบางคนก็ไม่ค่อยเป็นงาน​ คนในครอบครัว​ก็ไม่เข้าใจกันอีก​ เเล้วตอนนั้นผมกำลังสอบกลางภาคอยู่​ อยู่ๆพ่อผมก็ตะโกนมาว่า​ ลงมากินข้าวก่อน​ผมก็ตอบไปว่ากำลังสอบอยู่พ่อผมก็ตะโกนขึ้นมา​ "สอบหรือว่าเล่นเกม" เท่านั้นเเหละเฮ้อ!!พูดไม่ออก​ กำลังนั่งทำงานส่ง​อาจารย์​ก็หาว่ามัวเเต่เล่น​คอม​ คือพ่อกับเเม่ผมไม่เคยถามผมเลยสักคำว่าทุกวันนี้ผมเหนื่อยไหมผมต้องเจออะไรบ้างเเม้จะอยู่บ้านตลอด​ผมก็มีเล่นเกมบ้างอะไรบ้างผมเเบ่งเวลาเป็นอยู่เเล้วเเหละ​ เเต่คนในครอบครัวผมไม่ถามผมสักคำมีปัญหา​อะไรก็หาว่าผมติดเกมมัวเเต่เล่นเกม​ เวลาผมกำลังเครียดๆอยู่เเม่ผมก็ชอบพูดจาเสียดสีเเทงใจให้ผมรู้สึกเเย่เข้าไปอีก​ คือเเบบมันอะไรกันหนักหว่ะชีวิตกู!! ผมเกือบจะฆ่าตัวตาย​เพราะคนในครอบครัว​มาเเล้วหลายครั้งเเล้วหล่ะ​ เเต่ก็ยังดีที่ผมยังมีเพื่อนสนิทที่คอยปรับทุกข์​เสมอ ผมยังมีเเฟนที่คอยให้กำลังใจผม​ ผมยังมีอาจารย์​ที่ปรึกษา​คอยให้คำปรึกษา​ที่ดีอยู่
(เอาตรงๆน่ะอาจารย์​ที่ปรึกษา​ผมเปรียบเหมือนท่านเป็นเเม่ผมเลยน่ะตอนนี้ท่านให้คำปรึกษา​ที่ดีกว่าคนในบ้านผมอีก)​ ตอนนี้ผมปี4​ ล่ะใกล้จบล่ะ​จบเมื่อไหร่จะได้ไปให้พ้นๆซะทีอยากออกไปใช้ชีวิต​อะไรด้วยตัวเองบ้างอยู่บ้านผมอึดอัด​อ่ะผมจะได้ทำงานเก็บเงินมีอะไรเป็นของตัวเองซ่ะที​ไม่อยากเเบบพอไปขออะไรคนในครอบครัวต้องมีข้อเเม้ตลอดต้องเเลกมาด้วยคำพูดเสียดสีเเทงใจ​ นี้เเหละสิ่งที่ผมขอระบายน่ะครับอย่าห่าว่าผมเป็นลูกอกตัญญู​เลยน่ะครับ​ผมอดไม่ไหวจริงๆ