ปฐมพุทธภาษิตคาถา



อะเนกะชาติสังสารัง    สันธาวิสสัง อนิพพิสัง
เมื่อเรายังไม่พบญาณ  ได้แล่นท่องเที่ยวไปในสงสารเป็นเอนกชาติ

คะหะการัง คะเวสันโต    ทุกขา ชาติ ปุนัปปุนัง
แสวงหาอยู่ซึ่งในช่างปลูกเรือน,คือตัณหาผู้สร้างภพ;การเกิดทุกคราว เป็นทุกข์ร่ำไป

คะหะการะกะ ทิฏโฐสิ    ปุนะ เคหัง นะ กาหะสิ
นี่แน่ะนายช่างปลูกเรือน!  เรารู้จักเจ้าเสียแล้ว;  เจ้าจะทำเรือนให้เราไม่ได้อีกต่อไป

สัพพา เต ผาสุกา ภัคคา    คะหะกูฏัง วิสังขะตัง
โครงเรือนทั้งหมดของเจ้าเราหักเสียแล้ว;  ยอดเรือนเราก็รื้อเสียแล้ว

วิสังขาระคะตัง จิตตัง    ตัณหานัง ขะยะมัชฌะคา
จิตของเราถึงแล้วซึ่งสภาพที่อะไรปรุงแต่งไม่ได้อีกต่อไป  มันได้ถึงแล้วซึ่งความสิ้นไปแห่งตัณหา(คือถึงนิพพาน)

..... อ่านต่อได้ที่: https://www.gotoknow.org/posts/249596
=========
ผมว่าภาษิตนี้แสดงให้เห็นชัดเจนนะครับ ว่าพระองค์ทรงตรัสถึงชาตินี้ชาติหน้า  และทรงมิได้ตั้งใจให้ดีความซับซ้อนเข้าใจยาก ว่าเป็นเพียงชาติภพในจิตในใจแต่เพียงเท่านั้น เพราะดูจากการตรัสแล้วน่าจะมุ่งหมายให้เข้าใจได้ง่ายๆ