เมื่อก่อนผมได้แต่นั่งอ่านพันทิปเกี่ยวกับเรื่องนานาต่างๆมากมาย มีทั้งเรื่องดี เรื่องร้าย เรื่องเศร้า ที่ชวนให้เราได้จะจำ โดยเฉพาะเรื่องความรักของใครหลายๆคนที่มีประสบการณ์แตกต่างกันไป ผมคนนึงที่เจอะเจอกับประสบการณ์เกี่ยวกับเรื่องความรักมามากมาย แต่ก้เหมือนที่คนโบราณเค้าบอกว่า "สี่ตีนยังรู้พลาด นักปราชญ์ยังรู้พลั้ง" ต่อให้เก่งแค่ใหนอดทนแข็งแรงแค่ใหน สุดท้ายก้ต้องแพ้พ่ายพ่ายให้กับ "ความรัก"
เริ่มเลยละกัน ย้อนไปไกลโน้นเลยตอนที่ผมยังเรียนอยู่ที่ ร.ร.ประถมแห่งหนึ่งนอกเมืองภูเก็ตที่โอบล้อมไปด้วยภูเขา แต่ติดชายหาด ขอบอกว่าเมื่อไหร่ที่ดวงอาทิตย์กำลังคล้อยตกลงสู่ทะเลละก้ ต้องฟินไปตามๆกัน ผมตอนนั้นเรียนอยู่ ชั้น ป.5 ตัวโรงเรียนห่างไม่ไกลจากบ้านผม ทุกๆเช้าจะมีคุณครูที่เค้ารพยืนทำหน้าฟรุ้งฟริ้งกรุ้งกริ้งอยู่ที่ประตูโรงเรียนทุกเช้า ฮ่าาๆๆ คอยยืนอยู่ให้นักเรียนยกมือไหว้เข้าไปกันทีละคนๆ กันทุกวัน วันหนึ่งจำได้ว่าวันนั้นไกล้จะสอบแต่ ยังไงละก็ตอนนั้นเรามันแค่เด็กประถมหนังสือนี้ไม่ต้องหยิบมาอ่านให้เปลืองสายตา ทุกเช้าก่อนเข้าแถวจะมีการเตะบอลกันทุกวัน มันสนุกกว่าตอนนี้ที่เราแย่งกันแข่งชิงถ้วยรางวัลกันซะอีกขอบอก วันนั้นไม่รู้เกิดอะไรขึ้นคิดอยากหาอะไรทำเพื่อให้พรรคพวกเราเฮฮา เข้าจังหวะพอดี มีไอเนิร์ดเด็กในห้องผ่านมาพอดี กะจะปั่นฟรีคิกแบบพี่แบ็คแฮ้มให้เข้าเบ้าหน้ามัน เหตุทั้งเรื่องเกิดขึ้นก็เพราะตอนนี้แหละ ผมเอาบอลวางจากนั้นหาทิศทาง เก็กท่าแบบพี่แบ็คแฮ้มให้เพื่อนๆดู ฮ่าาาๆ และแล้วถึงเวลาที่เหมาะสมกะจะให้ฮากันยันเย็นกันเลยทีเดียว ผมเตะเข้าไปที่ลูกบอลขาวดำ บอลโด่งไปอย่างแรง
แต่กลับไม่ไช่สิ่งที่คิด ไอ่เนิร์ดมันหันมาเห็นพอดีมันหลบยังกะ เดอะแมตทิก บอลผ่านข้ามหัวมันไป โค้งเข้าเบ้าหน้าเด็กหญิงคนนึง เธอถึงกะต้องนั่งกุมหน้า ผมด้วยความที่อยากรู้อยากเห็นทำทีว่าพี่ไม่ได้เตะน่ะ เดินเข้าไปหยิบบอลแบบชิลๆ หันไปเห็นเธอนั่งกุมหน้า เห้ย "นี้มันเด็กแถวๆหลังบ้านนี้หว่า"สงสัยด้วยความอายเธอหันหลังให้ผมหยิบกระเป๋าเธอ วิ่งขึ้นอาคารเฉยเลย วันทั้งวันนั้นผมอยากเข้าไปขอโทษน้องเค้า น้องเค้าอยู่ ป.4 ห้องติดกับผมซึ้งอยู่ ป.5 แต่ ผมก็กลัวเสียฟอม ฮ่าาาๆ ทำทีเดินผ่านหน้าห้องหลายๆครั้งหวังให้เธอหันมาแล้วผมจะยิ้มให้ทดแทนการพูดขอโทษไป แต่เทอดันไม่มอง . .
เช้าขึ้นมาเข้าแถวตามปกติแต่วันนั้นแถวเรามันติดกันนี้หน่า ผมก้ยืนอยู่ข้างเธอ ผมแอบๆมองไปหาเธอเหมือนว่ายังรู้สึกผิด หันแล้วหันเล่าพอครั้งสุดท้ายเท่านั้นแหละเธอหันมา เธอหันมา ใจผมเต้น ๆ ๆ แล้วก้เต้นตอนนั้นจำได้ว่ารู้สึกเขิลยิ้มจนแก้มปริไปเลยทีเดิ่ว ทุกๆวันผมก้ได้แต่มองเธอบ้างก็ว่าทำเดินผ่านหน้าห้องบ่อยๆ เวลาผ่านไป หลังสอบเลื่อนชั้นเข้า ป.6 ผมก็ทำเป็นว่า อุ้ยบังเอิญเดินไปเจอทั้งๆที่ก็รู้แล้วว่าเธอจะเดินไปใหน ไม่ก็ห้องสมุทร ไม่ก็โรงอาหาร ผมทำทุกวิถีทางเลยทีเดียว จนมาถึงวันนั้นวันสอบปลาบภาค รู้ตัวเลยว่าหลังจากสอบเสร็จแล้ว ผมจะไม่ได้เจอเธอแบบนี้ทุกๆวันอีก หลังสอบเสร็จ ทุกคนต่างเดินเข้าแถวกันไปเอานมโรงเรียนเป็นลังๆของทางโรงเรียน หลังจากนั้นก็แบกกันกลับบ้านแต่ผม ความรู้สึกผมมันเศร้าๆได้แต่เดินก้มหน้าเดินออกจากโรงเรียน เท่านั้นแหละ มีเด็ก ผู้หญิงเดินตามมา "เห้ยนั้นเธอ" คือทางกลับบ้านเราทางเดียวกัน "เอาแล้วเว้ยย วันนี้เราต้องบอกเธอให้ได้ว่าความรู้สึกเรามันเป็นยังไง " ผมกะจะเดินหันหลังไปหาเธอแล้วบอกเธอไปตรงๆ "เราชอบเธอน่ะ" แต่ . . . ไหงวันนี้แม่เธอมารับ ทำเราแห้วกันเลยทีเดียว . .
เวลาผ่านไปผมเข้าโรงเรียนมัธยมก้เรียนไปตามปกติ เวลาผ่านไปๆ จนถึงวันเปิดเรียนตอนนั้นผมขึ้น ม.2 ก้เดินเข้าไปในแถวตามปกติ นั่งฟัง ผอ.ร.ร. เทศนาเรื่องแล้วเรื่องเล่าเรื่องเดิมๆ ชีวิตคิดในใจ "น่าเบื่อว่ะ" เสจจากนั้นทุกคนเดินเข้าแถวขึ้นไปบนอาคาร เหมือนทุกไวัน แต่วันนั้นมันไม่ไช่ ผมเดินขึ้นไปจะถึ้งชั้นที่ผมเรียนแล้วมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนรีบไปใหนไม่รู้เธอวิ่งขึ้นบันได้ ผ่านผมไป ผมหันไปเห็น หัวใจผมเต้นขึ้นมาอีกที จากสายตาที่เหมือนเพิ่งตื่นนอน ตาเบิกกว้างในใจคิด "นี้มันเชี้ยไรว่ะ " ผมเห็นเธอเด็กผู้หญิงที่ผมแอบชอบและเฝ้ามองอยู่ทุกวันเมื่อสองปีที่แล้ว เรียนอยู่ที่เดียวกับผมเหร้อออ ไม่น่ะ มันไม่จริง ตอนนั้นมันเหมือนกับฝันไป วันทั้งวันผมดีใจจนไม่รู้จะอธิบายยังไง . ได้โปรดติดตาม เรื่องราวยังอีกไกล เดิ่วผมจะมาเล่าต่อให้ฟัง >>>>>>
แอบชอบผู้หญิงคนนึง ตั้งแต่ ป.5 นี้ก็ ปี 2แล้วยังรู้สึกเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน ทั้งที่แฟนตอนนี้โคตรจะสวยเลย ผมต้องทำไง ?
เริ่มเลยละกัน ย้อนไปไกลโน้นเลยตอนที่ผมยังเรียนอยู่ที่ ร.ร.ประถมแห่งหนึ่งนอกเมืองภูเก็ตที่โอบล้อมไปด้วยภูเขา แต่ติดชายหาด ขอบอกว่าเมื่อไหร่ที่ดวงอาทิตย์กำลังคล้อยตกลงสู่ทะเลละก้ ต้องฟินไปตามๆกัน ผมตอนนั้นเรียนอยู่ ชั้น ป.5 ตัวโรงเรียนห่างไม่ไกลจากบ้านผม ทุกๆเช้าจะมีคุณครูที่เค้ารพยืนทำหน้าฟรุ้งฟริ้งกรุ้งกริ้งอยู่ที่ประตูโรงเรียนทุกเช้า ฮ่าาๆๆ คอยยืนอยู่ให้นักเรียนยกมือไหว้เข้าไปกันทีละคนๆ กันทุกวัน วันหนึ่งจำได้ว่าวันนั้นไกล้จะสอบแต่ ยังไงละก็ตอนนั้นเรามันแค่เด็กประถมหนังสือนี้ไม่ต้องหยิบมาอ่านให้เปลืองสายตา ทุกเช้าก่อนเข้าแถวจะมีการเตะบอลกันทุกวัน มันสนุกกว่าตอนนี้ที่เราแย่งกันแข่งชิงถ้วยรางวัลกันซะอีกขอบอก วันนั้นไม่รู้เกิดอะไรขึ้นคิดอยากหาอะไรทำเพื่อให้พรรคพวกเราเฮฮา เข้าจังหวะพอดี มีไอเนิร์ดเด็กในห้องผ่านมาพอดี กะจะปั่นฟรีคิกแบบพี่แบ็คแฮ้มให้เข้าเบ้าหน้ามัน เหตุทั้งเรื่องเกิดขึ้นก็เพราะตอนนี้แหละ ผมเอาบอลวางจากนั้นหาทิศทาง เก็กท่าแบบพี่แบ็คแฮ้มให้เพื่อนๆดู ฮ่าาาๆ และแล้วถึงเวลาที่เหมาะสมกะจะให้ฮากันยันเย็นกันเลยทีเดียว ผมเตะเข้าไปที่ลูกบอลขาวดำ บอลโด่งไปอย่างแรง
แต่กลับไม่ไช่สิ่งที่คิด ไอ่เนิร์ดมันหันมาเห็นพอดีมันหลบยังกะ เดอะแมตทิก บอลผ่านข้ามหัวมันไป โค้งเข้าเบ้าหน้าเด็กหญิงคนนึง เธอถึงกะต้องนั่งกุมหน้า ผมด้วยความที่อยากรู้อยากเห็นทำทีว่าพี่ไม่ได้เตะน่ะ เดินเข้าไปหยิบบอลแบบชิลๆ หันไปเห็นเธอนั่งกุมหน้า เห้ย "นี้มันเด็กแถวๆหลังบ้านนี้หว่า"สงสัยด้วยความอายเธอหันหลังให้ผมหยิบกระเป๋าเธอ วิ่งขึ้นอาคารเฉยเลย วันทั้งวันนั้นผมอยากเข้าไปขอโทษน้องเค้า น้องเค้าอยู่ ป.4 ห้องติดกับผมซึ้งอยู่ ป.5 แต่ ผมก็กลัวเสียฟอม ฮ่าาาๆ ทำทีเดินผ่านหน้าห้องหลายๆครั้งหวังให้เธอหันมาแล้วผมจะยิ้มให้ทดแทนการพูดขอโทษไป แต่เทอดันไม่มอง . .
เช้าขึ้นมาเข้าแถวตามปกติแต่วันนั้นแถวเรามันติดกันนี้หน่า ผมก้ยืนอยู่ข้างเธอ ผมแอบๆมองไปหาเธอเหมือนว่ายังรู้สึกผิด หันแล้วหันเล่าพอครั้งสุดท้ายเท่านั้นแหละเธอหันมา เธอหันมา ใจผมเต้น ๆ ๆ แล้วก้เต้นตอนนั้นจำได้ว่ารู้สึกเขิลยิ้มจนแก้มปริไปเลยทีเดิ่ว ทุกๆวันผมก้ได้แต่มองเธอบ้างก็ว่าทำเดินผ่านหน้าห้องบ่อยๆ เวลาผ่านไป หลังสอบเลื่อนชั้นเข้า ป.6 ผมก็ทำเป็นว่า อุ้ยบังเอิญเดินไปเจอทั้งๆที่ก็รู้แล้วว่าเธอจะเดินไปใหน ไม่ก็ห้องสมุทร ไม่ก็โรงอาหาร ผมทำทุกวิถีทางเลยทีเดียว จนมาถึงวันนั้นวันสอบปลาบภาค รู้ตัวเลยว่าหลังจากสอบเสร็จแล้ว ผมจะไม่ได้เจอเธอแบบนี้ทุกๆวันอีก หลังสอบเสร็จ ทุกคนต่างเดินเข้าแถวกันไปเอานมโรงเรียนเป็นลังๆของทางโรงเรียน หลังจากนั้นก็แบกกันกลับบ้านแต่ผม ความรู้สึกผมมันเศร้าๆได้แต่เดินก้มหน้าเดินออกจากโรงเรียน เท่านั้นแหละ มีเด็ก ผู้หญิงเดินตามมา "เห้ยนั้นเธอ" คือทางกลับบ้านเราทางเดียวกัน "เอาแล้วเว้ยย วันนี้เราต้องบอกเธอให้ได้ว่าความรู้สึกเรามันเป็นยังไง " ผมกะจะเดินหันหลังไปหาเธอแล้วบอกเธอไปตรงๆ "เราชอบเธอน่ะ" แต่ . . . ไหงวันนี้แม่เธอมารับ ทำเราแห้วกันเลยทีเดียว . .
เวลาผ่านไปผมเข้าโรงเรียนมัธยมก้เรียนไปตามปกติ เวลาผ่านไปๆ จนถึงวันเปิดเรียนตอนนั้นผมขึ้น ม.2 ก้เดินเข้าไปในแถวตามปกติ นั่งฟัง ผอ.ร.ร. เทศนาเรื่องแล้วเรื่องเล่าเรื่องเดิมๆ ชีวิตคิดในใจ "น่าเบื่อว่ะ" เสจจากนั้นทุกคนเดินเข้าแถวขึ้นไปบนอาคาร เหมือนทุกไวัน แต่วันนั้นมันไม่ไช่ ผมเดินขึ้นไปจะถึ้งชั้นที่ผมเรียนแล้วมีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเหมือนรีบไปใหนไม่รู้เธอวิ่งขึ้นบันได้ ผ่านผมไป ผมหันไปเห็น หัวใจผมเต้นขึ้นมาอีกที จากสายตาที่เหมือนเพิ่งตื่นนอน ตาเบิกกว้างในใจคิด "นี้มันเชี้ยไรว่ะ " ผมเห็นเธอเด็กผู้หญิงที่ผมแอบชอบและเฝ้ามองอยู่ทุกวันเมื่อสองปีที่แล้ว เรียนอยู่ที่เดียวกับผมเหร้อออ ไม่น่ะ มันไม่จริง ตอนนั้นมันเหมือนกับฝันไป วันทั้งวันผมดีใจจนไม่รู้จะอธิบายยังไง . ได้โปรดติดตาม เรื่องราวยังอีกไกล เดิ่วผมจะมาเล่าต่อให้ฟัง >>>>>>