แหม่เห็นช่วงนี้เรื่องผีกำลังอินเทรน มาแรง ก็เลยอยากจะมาเล่าบ้าง แต่ของเราเนี่ยไม่ได้แต่งโม้โกหกนะ เรื่องจริง เลยอาจไม่ค่อยน่าตื่นเต้น น่ากลัวซักเท่าไหร่ แต่ขอบอกว่าจริง เล่าแล้วบางคนอาจบอกว่า แหม่... คิดไปเอง ผีเผออะไร หูตาฝาดไปเองก็ได้ ก็แล้วแต่เพื่อนๆ จะพิจารณาค่ะ เอาเริ่มเลยละกัน
คือว่าเรื่องมันนานมาแล้วประมาณ 17-18 ปีมาแล้วค่ะ ตอนนั้นเราเพิ่งจบตรีใหม่ๆ และจะไปเรียนต่อโทต่างประเทศ เราก็ต้องสอบ TOEFL ตอนนั้นยังเป็นแบบกระดาษอยู่ ไม่ใช่สอบออนไลน์เหมือนปัจจุบัน เราก็ต้องไปสมัครสอบที่ตึกหรูแห่งหนึ่งย่ายสาทร เป็นตึกธนาคารค่ะ เราก็เงอะๆงะๆ อ่ะนะ เพราะไม่เคยไปที่นั่น ก็เลยชวนแม่เราไปด้วย ไปถึงเราก็จำได้ว่าสำนักงานที่สมัครสอบตั้งอยู่บนชั้น 6 ของตึก เราก็ชวนแม่ไปขึ้นลิฟท์ ด้วยความที่เป็นตึกสูง คนใช้งานลิฟท์เยอะ ลิฟท์เค้าก็เลยแบ่งโซนว่า ลิฟท์ตัวนี้ขึ้นชั้นนี้ จอดชั้นนั้น เราก็งง เต็มไปหมด เราไปประมาณเกือบ 4 โมงเย็นแระ ก็เห๋นว่าอ่ะ ลิฟท์ตัวนี้จอดชั้น 2-12 อะไรเนี่ยแหละ ก๋เลยขึ้นไป คนก็ไม่มีช่วงนั้น มีเรากะแม่แค่นั้นในลิฟท์ เพราะไม่ใช่ช่วงที่คนเค้าจะออกไปทานข้าวหรือกลับบ้านกัน มันก็เงียบๆ นะ เราก็เข้าไปจะกดชั้น อ้าวไม่มีชั้น 6 มีแต่ชั้น 5 และก็ชั้น 7 ทำไมไม่มีชั้น 6 (ที่รู้ๆ ส่วนใหญ่ตึกจะไม่มีชั้น 13 นี่นา ทำไมนี่ไม่มีชั้น 6 เรามารู้ทีหลังว่า เลย 6 เค้าถือว่าเป็นเลขซาตาน บางตึกเลยไม่มีชั้น 6 เช่นกัน) เราก็... อ่ะ ไม่มีชั้น 6 ชั้นก็ไปชั้น 7 ก่อนก็ได้ พอออกไปที่ชั้น 7 คือ ลิฟท์มันออกมาที่ลานจอดรถในอาคารน่ะค่ะ แม่เราก็บ่นกระปอดกระแปดว่า ชั้นปวดเข่า แกชวนชั้นมาขึ้นๆ ลงๆ อะไรเนี่ย.... เราก็เดินออกไปลานจอดรถ มันก็มืดๆ นะ แต่เห็นคุณยามยืนอยู่คนนึง เราเลยเดินไปถามว่าจะไปชั้น 6 จะไปยังไง (ตอนนี้อยู่ที่ชั้น 7) คุณยามก็บอกว่าก็ต้องเดินลงบันไดหนีไฟไปชั้น 6 นะ ลิฟท์มันไม่จอดทุกชั้นหรอก เราก็...อ่อๆ ขอบคุณค่ะ งั้นเราเดินลงบันไดหนีไฟไปนะ เราก็เดินกลับเข้าไปในตึก ตึกนี้บันไดหนีไฟจะเป็นแบบที่อยู่ในอาคารเลย ไม่ใช่บันไดหนีไฟที่ห้อยอยู่นอกอาคาร เราก็...แหม่ชั้นเก่ง เป็นหญิงกล้า เดินไปเปิดประตู มันเป็นประตูเหล็กหนักๆ บานใหญ่ๆ ผลักเข้าไป จะคล้ายๆ เป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ขนาดประมาณ 3 × 3 ม. แล้วก็มีประตู้เหล็กใหญ่ๆ อีกชั้น เราก็เดินนำหน้า แม่ตามหลัง (มาห่างๆ) คือ บรรยายกาศมันวังเวงมาค่ะ ไฟสลัวๆ เงียบๆ มาก เราก็ผลักประตูเข้าไปอีกชั้น ก็มองเห็นตัวบันไดภายในตึก มืดๆ มาก แม่เราเดินไม่ยอมตามมา แล้วประตูมันก็ปิดอัตโนมัติ แบบมีโช้คอัพ ปิดเองน่ะ เราชักกลัวรีบหันหลังกลับกะจะออกจาก ตรงนันไดนั้น แต่เจ้ากรรม ประตูมันเป็นแบบล็อคอัตโนมัติจากด้านนอก เปิดเข้าไปได้แต่เปิดกลับออกไปไม่ได้!! (ดีนะ ที่แม่เรายังไม่ยอมตามเข้ามา) ทีนี้ก็มาถึงจุดไคลแม็กซ์ ของเรื่องละ
พอประตูปิดตามหลังเราตอนที่เราชะโงกลงไปดูที่ทางลงบันไดมืดๆ เราก็หันหลังกลับวิ่งไปดึงประตูให้เปิดแล้วรู้ว่ามันล็อค ในใจนึกซวยแล้วตรู!!! เราก็ได้ยินเสียงหัวเราะ สาบานได้ว่ามันคือเสียงหัวเราะ แบบตุ๊กตาหนังผี เสียงแหลมๆ หัวเราะออกมาจากทางลงตรงบันไดนั่นแหละ เล่าถึงตอนนี้เรายั่งขนหัวลุกสแตนอัพอยู่เลย กลัวจริงๆ เรางี้ตอนนั้นทั้งตะโกนแตะประตู กระชากที่เปิด ทำยังไงก็ได้ให้ประตูมันเปิด โชคดีที่แม่เราป๊อด!! ไม่ได้เดินตามเข้ามา แม่รีบผลักประตูให้เปิดออก แล้วเรา 2 แม่ลูกก็วิ่งเปิดแน่บออกไปที่ลานจอดรถที่เดิม แหม่... แต่มีโมเม้นท์แอบขำนะคะ แม่เราตอนแรกบ่นอุบว่าปวดเข่า ทีงี้ไหงวิ่งนำหน้าเราลิ่วเลย พอหยุดตั้งสติได้ เราก็ถามแม่ๆ แม่ได้ยินรึเปล่า แม่เราก็รีบตอบเลย ได้ยินสิ ไม่งั้นชั้นจะวิ่งเหรอ???!!! (555 ขอขำแผลบ) พอเริ่มตั้งสติมาแล้วเรา 2 แม่ลูกก็เดินกุมมือกันแน่นเลย รีบลงลิฟท์กลับไปชั้น G ไปถามประชาสัมพันธ์ว่า จะไปสมัครสอบชั้น 6 จะไปยังไง ประชาสัมพันธ์บอกว่า เอ่อ... ตึกเราไม่มีชั้น 6 นะคะ จะมีชั้น 5 และก็ชั้น 7 เลย ศูนย์สมัครสอบอยู่ชั้น 9 ค่ะ คุณจำผิดน่ะค่ะ...
แม่เรางี้ หันมามองเราตาเขียวใส่เลย ใจใจคงคิด... แก!! 55 แม่เราไม่ยอมแพ้ หันไปถามคุณประชาสัมพันธ์ต่อ เล่าให้ฟังว่าเมื่อกี๊ทำไมยามบอกให้เดินลงบันไดหนีไฟไป แล้วมีใครแบอยู่ที่บันไดหนีไฟ แกล้งลูกค้า??!! โถ่.... คุณแม่ขา... ใครเค้าจะทำอย่างนั้น เรารีบลากแม่ออกมาเลย ไปๆ ขึ้นลิฟท์ไปชั้น 9 ไปทำธุระซะให้เสร็จ แค่นี้ก็ฉี่จะราดแระ... 555 พอกลับบ้านไปเล่าให้พ่อฟัง พ่อบอกว่าคิดกลัวกันไปเองแม่ลูก เสียงตึกมันลั่นน่ะ ก็กลัวคิดกันไปเอง แหม่... ลองไปเจอเองสิคระ แล้วจะรู้ว่า... ขนหัวสแตนอัพค่ะ แค่นี้แหละค่ะ เรื่องผีที่เราเจอ อาจจะไม่เห็นจะๆ หรือเราอาจมโนกลุ่มกับแม่ไปเอง ก็แล้วแต่เพื่อนๆ จะพิจารณาค่ะ
จบคร่ะ
โดนผีหลอกบนตึกหรูแถวๆ สาทร
คือว่าเรื่องมันนานมาแล้วประมาณ 17-18 ปีมาแล้วค่ะ ตอนนั้นเราเพิ่งจบตรีใหม่ๆ และจะไปเรียนต่อโทต่างประเทศ เราก็ต้องสอบ TOEFL ตอนนั้นยังเป็นแบบกระดาษอยู่ ไม่ใช่สอบออนไลน์เหมือนปัจจุบัน เราก็ต้องไปสมัครสอบที่ตึกหรูแห่งหนึ่งย่ายสาทร เป็นตึกธนาคารค่ะ เราก็เงอะๆงะๆ อ่ะนะ เพราะไม่เคยไปที่นั่น ก็เลยชวนแม่เราไปด้วย ไปถึงเราก็จำได้ว่าสำนักงานที่สมัครสอบตั้งอยู่บนชั้น 6 ของตึก เราก็ชวนแม่ไปขึ้นลิฟท์ ด้วยความที่เป็นตึกสูง คนใช้งานลิฟท์เยอะ ลิฟท์เค้าก็เลยแบ่งโซนว่า ลิฟท์ตัวนี้ขึ้นชั้นนี้ จอดชั้นนั้น เราก็งง เต็มไปหมด เราไปประมาณเกือบ 4 โมงเย็นแระ ก็เห๋นว่าอ่ะ ลิฟท์ตัวนี้จอดชั้น 2-12 อะไรเนี่ยแหละ ก๋เลยขึ้นไป คนก็ไม่มีช่วงนั้น มีเรากะแม่แค่นั้นในลิฟท์ เพราะไม่ใช่ช่วงที่คนเค้าจะออกไปทานข้าวหรือกลับบ้านกัน มันก็เงียบๆ นะ เราก็เข้าไปจะกดชั้น อ้าวไม่มีชั้น 6 มีแต่ชั้น 5 และก็ชั้น 7 ทำไมไม่มีชั้น 6 (ที่รู้ๆ ส่วนใหญ่ตึกจะไม่มีชั้น 13 นี่นา ทำไมนี่ไม่มีชั้น 6 เรามารู้ทีหลังว่า เลย 6 เค้าถือว่าเป็นเลขซาตาน บางตึกเลยไม่มีชั้น 6 เช่นกัน) เราก็... อ่ะ ไม่มีชั้น 6 ชั้นก็ไปชั้น 7 ก่อนก็ได้ พอออกไปที่ชั้น 7 คือ ลิฟท์มันออกมาที่ลานจอดรถในอาคารน่ะค่ะ แม่เราก็บ่นกระปอดกระแปดว่า ชั้นปวดเข่า แกชวนชั้นมาขึ้นๆ ลงๆ อะไรเนี่ย.... เราก็เดินออกไปลานจอดรถ มันก็มืดๆ นะ แต่เห็นคุณยามยืนอยู่คนนึง เราเลยเดินไปถามว่าจะไปชั้น 6 จะไปยังไง (ตอนนี้อยู่ที่ชั้น 7) คุณยามก็บอกว่าก็ต้องเดินลงบันไดหนีไฟไปชั้น 6 นะ ลิฟท์มันไม่จอดทุกชั้นหรอก เราก็...อ่อๆ ขอบคุณค่ะ งั้นเราเดินลงบันไดหนีไฟไปนะ เราก็เดินกลับเข้าไปในตึก ตึกนี้บันไดหนีไฟจะเป็นแบบที่อยู่ในอาคารเลย ไม่ใช่บันไดหนีไฟที่ห้อยอยู่นอกอาคาร เราก็...แหม่ชั้นเก่ง เป็นหญิงกล้า เดินไปเปิดประตู มันเป็นประตูเหล็กหนักๆ บานใหญ่ๆ ผลักเข้าไป จะคล้ายๆ เป็นห้องสี่เหลี่ยมเล็กๆ ขนาดประมาณ 3 × 3 ม. แล้วก็มีประตู้เหล็กใหญ่ๆ อีกชั้น เราก็เดินนำหน้า แม่ตามหลัง (มาห่างๆ) คือ บรรยายกาศมันวังเวงมาค่ะ ไฟสลัวๆ เงียบๆ มาก เราก็ผลักประตูเข้าไปอีกชั้น ก็มองเห็นตัวบันไดภายในตึก มืดๆ มาก แม่เราเดินไม่ยอมตามมา แล้วประตูมันก็ปิดอัตโนมัติ แบบมีโช้คอัพ ปิดเองน่ะ เราชักกลัวรีบหันหลังกลับกะจะออกจาก ตรงนันไดนั้น แต่เจ้ากรรม ประตูมันเป็นแบบล็อคอัตโนมัติจากด้านนอก เปิดเข้าไปได้แต่เปิดกลับออกไปไม่ได้!! (ดีนะ ที่แม่เรายังไม่ยอมตามเข้ามา) ทีนี้ก็มาถึงจุดไคลแม็กซ์ ของเรื่องละ
พอประตูปิดตามหลังเราตอนที่เราชะโงกลงไปดูที่ทางลงบันไดมืดๆ เราก็หันหลังกลับวิ่งไปดึงประตูให้เปิดแล้วรู้ว่ามันล็อค ในใจนึกซวยแล้วตรู!!! เราก็ได้ยินเสียงหัวเราะ สาบานได้ว่ามันคือเสียงหัวเราะ แบบตุ๊กตาหนังผี เสียงแหลมๆ หัวเราะออกมาจากทางลงตรงบันไดนั่นแหละ เล่าถึงตอนนี้เรายั่งขนหัวลุกสแตนอัพอยู่เลย กลัวจริงๆ เรางี้ตอนนั้นทั้งตะโกนแตะประตู กระชากที่เปิด ทำยังไงก็ได้ให้ประตูมันเปิด โชคดีที่แม่เราป๊อด!! ไม่ได้เดินตามเข้ามา แม่รีบผลักประตูให้เปิดออก แล้วเรา 2 แม่ลูกก็วิ่งเปิดแน่บออกไปที่ลานจอดรถที่เดิม แหม่... แต่มีโมเม้นท์แอบขำนะคะ แม่เราตอนแรกบ่นอุบว่าปวดเข่า ทีงี้ไหงวิ่งนำหน้าเราลิ่วเลย พอหยุดตั้งสติได้ เราก็ถามแม่ๆ แม่ได้ยินรึเปล่า แม่เราก็รีบตอบเลย ได้ยินสิ ไม่งั้นชั้นจะวิ่งเหรอ???!!! (555 ขอขำแผลบ) พอเริ่มตั้งสติมาแล้วเรา 2 แม่ลูกก็เดินกุมมือกันแน่นเลย รีบลงลิฟท์กลับไปชั้น G ไปถามประชาสัมพันธ์ว่า จะไปสมัครสอบชั้น 6 จะไปยังไง ประชาสัมพันธ์บอกว่า เอ่อ... ตึกเราไม่มีชั้น 6 นะคะ จะมีชั้น 5 และก็ชั้น 7 เลย ศูนย์สมัครสอบอยู่ชั้น 9 ค่ะ คุณจำผิดน่ะค่ะ...
แม่เรางี้ หันมามองเราตาเขียวใส่เลย ใจใจคงคิด... แก!! 55 แม่เราไม่ยอมแพ้ หันไปถามคุณประชาสัมพันธ์ต่อ เล่าให้ฟังว่าเมื่อกี๊ทำไมยามบอกให้เดินลงบันไดหนีไฟไป แล้วมีใครแบอยู่ที่บันไดหนีไฟ แกล้งลูกค้า??!! โถ่.... คุณแม่ขา... ใครเค้าจะทำอย่างนั้น เรารีบลากแม่ออกมาเลย ไปๆ ขึ้นลิฟท์ไปชั้น 9 ไปทำธุระซะให้เสร็จ แค่นี้ก็ฉี่จะราดแระ... 555 พอกลับบ้านไปเล่าให้พ่อฟัง พ่อบอกว่าคิดกลัวกันไปเองแม่ลูก เสียงตึกมันลั่นน่ะ ก็กลัวคิดกันไปเอง แหม่... ลองไปเจอเองสิคระ แล้วจะรู้ว่า... ขนหัวสแตนอัพค่ะ แค่นี้แหละค่ะ เรื่องผีที่เราเจอ อาจจะไม่เห็นจะๆ หรือเราอาจมโนกลุ่มกับแม่ไปเอง ก็แล้วแต่เพื่อนๆ จะพิจารณาค่ะ
จบคร่ะ