สวัสดีค่ะ หนูชื่อแป้งร่ำ วันนี้จะมาเล่าประสบการณ์ วิ่งมาราธอน ทั้งๆ ที่ไม่พร้อม ดูกันสิว่า จะต้องเจอะเจออะไรบ้าง แล้วจะผ่านมันไปได้ยังไง
ขอเท้าความก่อนนิดนึง แป้งเริ่มวิ่งเดือน พย. ปีที่แล้วค่ะ จาก 0 ไป 10 ไป 21 ภายใน 2 เดือนนิดๆ .. หลังจากลงวิ่งฮาฟที่จอมบึง เมื่อกลางๆ เดือน มค. (ติดอันดับที่ 8) ก็เกิดแรงฮึกเหิม กดลงมาราธอนไปเลย ที่ภูเก็ต ลากูน่า 7 มิย ที่ผ่านมาค่ะ ... หลังจากกดสมัครมาราธอนไป ก็มีไปวิ่งฮาฟอีกครั้งที่งานไบเทค วันที่ 1 กพ. (ติดอันดับที่ 10) ปรากฏว่า... "ขาเจ็บ" ...
คุณหมอบอกว่า แป้งเป็นโรคกล้ามเนื้ออักเสบเรื้อรัง จากการ "ไม่พัก" "ยืดไม่พอ" "หักโหม" เนื่องจาก "ไม่ประมาณตน" ...ทำให้แป้งไม่สามารถวิ่งได้เยอะเหมือนเดิม แม้ว่าจะผ่านการทำกายภาพบำบัดไปหลายครั้ง ... ที่เน้นตรงนี้ เพราะอยากให้เห็นว่า การใจร้อนมันไม่ดีเลยค่ะ เป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับแป้ง
ช่วงที่วิ่งไม่ได้ แป้งก็ไปออกเสือหมอบคันน้อยๆ ออกมาคันนึง แล้วก็เปลี่ยนไปเล่นไตรกีฬามาบ้าง ทำให้ร่างกายยังได้ออกกำลังอยู่ตลอด แต่ตัดสินใจแล้วว่า โอเค ชั้นสมัครไปแล้วนะ เสียเงินไปแล้วด้วย ยังไงก็ต้องไป ไปสิ จะได้รู้ว่าเป็นยังไง
ถามว่า ชอบวิ่งมั้ย? แป้งชอบออกกำลังกายนะ ชอบเล่นกีฬาหลายประเภท แต่ไม่ชอบทำอะไรนานๆ พูดกับเพื่อนๆ ตลอดว่า ไม่อยากวิ่งมาราธอน เพราะมันนานเกินไป ... แต่ก็อยากลองดู .. อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงหรอ .. คนที่เขาวิ่งได้ยาวๆ เนี้ย เขาคิดอะไรนะ? แล้วแป้งจะทำได้หรือเปล่าเอ่ย?
ตารางชีวิตแป้งค่อนข้างยุ่ง แป้งจะออกกำลังกายก่อนเข้าทำงานตอนเช้าแค่นั้น ก็มีทั้งเวท ปั่น วิ่ง บางวันก็ไปว่ายน้ำ ปนๆ กันไป เคยออกกำลังกายได้นานที่สุดก็คือการปั่นที่สนามเขียว 3 รอบติดๆ ใช้เวลาประมาณ 2.30 ชม ส่วนวิ่ง.. แป้งวิ่งน้อยมากจริงๆ ค่ะ มันเจ็บ พอเจ็บแป้งก็หยุด เพราะไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ นอกจากวิ่งมาราธอน แป้งยังแข่งไตรกีฬา ยังมีวิ่งมินิบ้างปะปน ทำให้ต้องเซฟร่างกาย ไม่ฝืนให้เจ็บกว่าเดิม นับตั้งแต่เจ็บที่ไบเทค จนก่อนไปแข่งที่ภูเก็ต แป้งวิ่งยาวได้มากที่สุด แค่ 14 กม.
ถามว่ากลัวมั้ย... ก็กลัวนะ หลายๆ คนบอกว่า ให้ลงมินิ หรือไม่ก็ฮาฟ จะได้จบสวยๆ เผลอๆ ได้ถ้วย (แป้งได้ถ้วยมินิมาแล้ว 3 ถ้วยค่ะ + 1 ถ้วยไตร) .. ก็ไม่รู้สินะ คิดว่าการออกกำลังกาย คือการเอาชนะตัวเอง... งานนี้แป้งไม่เน้นเวลา ไม่เน้นถ้วย ไม่นับว่าได้อันดับเท่าไหร่ งานนี้คือ "ใจ" ... ชั้นอยากชนะตัวเอง ชนะนิสัยแย่ๆ ของตัวเอง ที่ขี้เบื่อ ไม่ชอบทำอะไรนานๆ ... มันท้าทายมาก ยิ่งไม่ถนัด ยิ่งอยากทำ อยากรู้ว่าจะทำได้มั้ย... สโลแกนของแป้งคือ แป้งชอบการ fail เพราะมันทำให้แป้งรู้ตัวว่าไม่ใช่คนเก่ง เราไม่ perfect เรายังพัฒนาต่อไปได้เอง อย่าเหลิงนะแป้งร่ำ
ต่อไปนี้ ... นักมาราธอนหน้าใหม่ โปรดตั้งใจอ่าน ... พี่ผ่านมาแล้วน้อง... เอาละ เริ่มเลย
สิ่งแรก ที่ควรทำ (ไม่นับเรื่องซ้อมนะ จริงๆ ก็ควรซ้อมให้ถึง) คือการโหลดคาร์บ ... หลายๆ คนบอกว่า แป้งทานน้อยเกิน... จริงๆ ก็คิดว่าทานเยอะกว่าปกติแล้วนะ..จะเป็นยังไง ติดตามกันต่อไป...
ต่อมาคือเรื่องเสื้อผ้า รองเท้า.. ไม่ควรใส่ของใหม่ที่ยังไม่ได้ลอง.. งานนี้ จบกลับมา แป้งมีแผลเต็มร่างกายเลยค่ะ เกิดจากการเสียดสี ... อากาศร้อนๆ เผลอเอาน้ำราดตัวแล้วมันเปียกไปถึงรองเท้า ทำให้เท้ามีแผล ทรมานยิ่งนัก
พอตอนปล่อยตัว ก็ ยัง ชิวๆ นะ วิ่งๆ ไปเรื่อยๆ ให้ช้ากว่าปกติ .. เนินเอ่ย เนินจ๋า ทำไมมันเยอะเยี่ยงนี้เล่า ... อะ ไม่เป็นไร ช่วง 15 กม แรก แป้งก็ยังพอเกาะกลุ่มไปกับ snail gang ของแป้ง .. แล้ว หนุ่มๆ ก็เริ่มทิ้งสาวน้อยผู้นี้ไป .... กม. ที่ 15 เห็นพี่อุ้ง พี่สาวขาแรงคนเก่งของหนูกลับตัวผ่านหน้าไป ใจสั่นระริกๆ ฮึกเหิมขึ้นมาเล็กน้อย วิ่งประคองๆ ไปจนกมที่ 16 เริ่มมีการเดินบ้าง (แต่น้อยมาก)... ประคองๆ ไปอีก จนผ่านฮาฟ ช่วงกลับตัววิวสวยมากๆ เลยนะคะ โอ้ทะเลแสนงาม... ฟ้าสีครามสดใส... อากาศร้อนที่สุด ... แป้งจิบน้ำทุก 2-3 โลกันเลยทีเดียว ... คนรู้จักเรื่มค่อยๆ แซงหนูผ่านไป ทั้งพี่ป๊อก พี่ใน snail คนคุ้นหน้าคุ้นตา.. วิ่งๆ เดินๆ เข้าไปในดงสวนยาง เจอพี่หมอโอมจาก snail วิ่งมาสะกิด... ถามว่า "แป้งเป็นอะไร เจ็บหรอ ทำไมเดิน"... ยิ้มให้แล้วตอบไป "อ๋อ ก็เจ็บๆ นะคะ แต่แป้งไม่อยากฝืนมาก เอาสบายๆ ดูสิคะ พี่หมอ สวนยาง สวยงาม บางทีทำอะไรช้าๆ ลง เราก็ได้เห็นความงามของข้างทางนะคะ" ... แล้วแป้งก็วิ่งต่อ หนีพี่หมอโอมไป ตอนนั้นดูเวลา เนี้ยถ้าเราประคองตัวเองไปแบบนี้เรื่อยๆ ก็น่าจะจบสัก 5 ชม นิดๆ นะ ..
แต่แล้ว เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น... อยู่ดีๆ หมดแรงกระทันหัน...ณ กม.ที่ 33 .. อ๋อ!!! แบบนี้เอง ที่หลายๆ คนเรียกว่า "กำแพง"... อ๋อ!!! แบบนี้เอง ที่เขาบอกว่าแป้งโหลดไม่พอ... เจลที่พกติดตัวก็หมดแล้วด้วย อากาศก็ร้อน ขาก็เจ็บ เท้าก็พอง... เดินๆ วิ่งๆ อยากจะร้องไห้ ...มาหมดเลย ข้ออ้างทั้งหลาย..
"เจ็บเท้า เจ็บขา จะวิ่งทำไม"
"อีก 1 เดือนจะแข่งไตรนะ เก็บแรงไว้ดีกว่ามั้ย"
"หิวจะตายอยู่แล้ว พอเถอะ"
"รถผ่านไปผ่านมานั้นอะ โบกสิแป้งร่ำ"
อาการเริ่มไม่ดีแล้ว ใครวิ่งผ่านไป แป้งมองที่เอวเขาตลอดเลย อยากจะขอเจลเขามาสักถุงแต่ไม่กล้า และแล้ว... กม.ที่ 35 มี "กล้วย" ... โอ๊ย "กล้วยยยยยยยย" คือ มันดีอะ ชีวิตดีขึ้นมาทันใด พอกินกล้วยเข้าไปลูกนึง บอกตัวเองว่า เนี้ยเดี๋ยวแรงก็มา เดี๋ยวแรงก็มา... แต่มันยังไม่มา... ต่อมน้ำตากำลังทำงาน เท้าเริ่มก้าวไม่ออก "ชั้นมาทำอะไรที่นี้" ไม่เอาแล้ว พอๆๆๆๆ กลับๆ จบๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า งานอื่นมีเยอะแยะ... ตาซ้ายเริ่มมีน้ำคาคลอเต็บเป้า.. และแล้ว.... พี่หมอโอมก็มาสะกิดอีกรอบ...
"แป้ง ไหวมั้ย" ... หันควับ... "ไม่ไหวค่ะ พี่หมอ ช่วยด้วย แป้งทรมานมากเลย ฮือๆๆๆๆ เจ็บ หิว ไม่เอาแล้ว พี่หมออย่าทิ้งแป้งนะ แป้งกลัว" พี่หมอโอมจับแขนแป้งไปพาดบ่า แล้วค่อยๆ พยุงแป้งเดินทีละก้าวๆ "พักหน่อยมั้ย มาพี่ยืดให้แล้วเดินต่อ" ... "ไม่เอา ไม่พัก แป้งกลัวพอพักแล้วแป้งไม่อยากจะเดินต่อ เราเดินไปด้วยกันนะคะ" ... อีก 7 กม. ในใจคิดตลอดเวลาเลยว่า พอเถอะๆๆ แป้งร่ำ พอมีสตินึกขึ้นได้ก็ชวนพี่หมอคุย บวกกับพี่หมออยากเรียนจิตแพทย์ด้วย แป้งคงโดนพี่หมอสะกดจิตไปเรื่อยๆ ให้เดินต่อ ...
"แป้งครับ ตอนอยู่เมกา เป็นยังไงบ้าง" ....
"อ๋อ แป้งนอนร้องไห้ homesick ไป 6 เดือน" ...
"นั้นสินะ ร้องไห้คนเดียวไป 6 เดือน แป้งยังผ่านมาได้ แล้วทำไมอีกไม่กี่กิโล จะทำไม่ได้... แป้งวิ่งมาแล้วกี่กิโลละครับ"
เราสองคนค่อยๆ นับถอยหลัง ทุกกิโลๆ ไปด้วยกัน "อีก 6 กิโล...อีก 5 กิโล..." ไปเรื่อยๆ ชวนกันคุย บางทีแป้งก็งอแง จะร้องไห้ พี่หมอบังคับให้นั่งพัก ก็ไม่ยอมพัก มีคุณลุงท่านนึงเห็นสภาพ เข้ามาถามว่า "หนู เอาเสปรย์มั้ย" ... ก็ได้เสปรย์ เย็นๆ มาฉีด... ตอนนั้นได้ยินเสียง endo บอกว่า avg pace = 13 อยากจะกรี๊ดดังๆ จากคนวิ่งเพชเลข 5 ต้องมาเดินเพช 13 ตอนนั้น แค่หายใจยังเหนื่อยเลย แต่พี่หมอก็ชวนคุยตลอด... จนเหลืออีก 2 กิโล เริ่มหมดแรงจะพูด ...
"อีก 2 กิโลเอง ผ่านมาได้ตั้ง 40 โลแล้วนะครับแป้ง" ...
"พี่หมอคะ ถ้าตอนนี้แป้งกระโดดขี่คอพี่ได้ แป้งทำไปแล้ว แค่ก้าวเดียวมันก็ทรมานจริงๆ นะ"
พี่เขาทรายวิ่งผ่านไปตะโกนถาม "น้องแป้ง เจ็บหรอ" หันไปยิ้มให้ "ค่าาา พี่เขาทราย สู้ๆ นะ ได้ข่าวว่าเจ็บหลัง"...
"นั้นสินะ ทุกคนต้องผ่านความเจ็บปวด แล้วมันนึงเราก็จะผ่านมันไปให้ได้ พี่หมอ เราจะเดินเข้าเส้นชัยไปด้วยกันนะ"
เชื่อเลยว่าพี่หมอโอมต้องกลับบ้านไปเจ็บแขนซ้าย เพราะหิ้วแป้ง แล้วแป้งก็หนักสะด้วยสิ 555
หมดแรงจะพูดกับพี่หมอแล้ว แป้งก็เลยเปิดเพลงฟัง... "อีก 3 เพลงนะคะพี่ ใกล้แล้ว"... ปกตินะ ฟังเพลงผ่านไปแต่ละเพลง รู้สึกมันเร็วมาก แต่นี้แบบ แค่คำเดียวที่นักร้อง ร้องออกมา มันช่างนานแสนนาน
"ถ้าแป้งวิ่ง 2 กม เนี้ย 10 นาทีก็จบ แต่นี้เราเดินกัน 2 กม เกือบ ครึ่งชม >_<"
ป้าย 500 เมตรสุดท้ายเข้ามาในลูกตา .. แต่ที่เด่นกว่านั้นคือ
"ตากล้อง"
"พี่หมอวิ่งไปก่อนเถอะค่ะ จะได้มีรูปเข้าเส้นชัยสวยๆ"
"แป้งไหวนะ แล้วเจอกันที่เส้นชัยนะครับ"
พอพ้นหลังพี่หมอ... แป้งก็กัดฟันเต็มที่ act ว่าวิ่ง ยิ้ม เข้าเส้นชัยสวยๆ ดั่งรูป เอิ่ม... ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจุดนั้นยังวิ่งออกได้ยังไงนะคะ 555
หลายๆ คนจะหัวเราะหนักมาก รูปดูไม่เหนื่อยเลย ดูสดใสมาก แต่จริงๆ แล้วทรมานสุดๆ ...
ผ่านมาราธอนแรกมาแล้ว รู้สึกยังไง... เอ่อ... ขอพักก่อนนะ ขอกลับไปซ้อมให้ถึง แล้วเรามาเจอกันใหม่... มาราธอนหน้า ที่ไหนดี... ที่จอมบึงเป็นไงละ ^^
สิ่งที่แป้งได้จากมาราธอนนี้คือ
1. เสื้อสวยม๊ากกกกกก ขอบอก
2. ความภูมิใจในตัวเอง... งานนี้เวลาไม่ดีเลยนะ 6.15 ชม.. แต่แป้งภูมิใจม๊ากกกกกกกกกก เด็กน้อยวิ่งมา 8 เดือน เจ็บไป 6 เดือน ซ้อมมา 14 โล ลง 42.195 โล รู้สึก break the limit สุดๆ
3. ได้เห็นมิตรภาพดีๆ ในหมู่นักวิ่ง เห็นถึงจิตใจของนักสู้แต่ละคน ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้เขาออกวิ่ง แต่เส้นชัยก็อยู่ที่ใจเหมือนกัน
4. บางที ใช้เวลาช้าลงก็เห็นความสวยงามของข้างทางนะคะ เราเดินบนคอนกรีตมากไป จนบางทีอาจจะลืมความรู้สึกว่า พื้นหญ้าเป็นยังไงนะ
เห็นรอยยิ้มมั้ยคะ ว่ามันมีความสุขนะ (ขอบคุณ นิตยาสาร Refill นิตยาสาร ดีๆ สำหรับคนรักการออกกำลังกาย)
สำหรับคนที่ DNF แป้งเชื่อว่าเขาก็เป็นผู้ชนะนะคะ เพราะแม้ว่าเขาจะรู้ตัวดีว่าไม่พร้อม 100% แต่เขาก็กล้าที่จะเอาชนะความไม่สมบูรณ์แบบนั้นด้วยการ start แค่เริ่ม ก็สำเร็จไปแล้วครึ่งนึง สู้ๆ นะคะ
วันนี้แป้งเป็น finisher แล้ว... ถ้าคุณอ่านมาถึงบรรทัดนี้ คุณก็ finish บทความนี้ได้... แล้วทำไม คุณจะเป็น finisher ไม่ได้ละคะ
ขอขอบคุณ ครอบครัว เพื่อนๆ snail gnag และนักวิ่งหลายๆ ท่านที่เป็นกำลังใจ และแรงบันดาลใจให้หนูนะคะ
ปล. ก่อนจากกัน พี่หมอโอมหันมาพูดว่า "พี่ติดตามงานเขียนแป้งในพันทิพอยู่นะ อย่าลืม cc พี่ละ"
หึหึ... อยากจะบอกพี่หมอโอมว่า... "งานนี้ พี่หล่อมากเลยค่ะ :p"
ฮาฟแรกของหนู >>
http://ppantip.com/topic/33126454
ไตรแรกของหนู >>
http://ppantip.com/topic/33666366
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านค่ะ อย่าลืมนะคะ If there's a will, there is a way!!!
...มาราธอน ในวันที่ไม่พร้อม... I'm a Finisher... หนูทำได้!!
ขอเท้าความก่อนนิดนึง แป้งเริ่มวิ่งเดือน พย. ปีที่แล้วค่ะ จาก 0 ไป 10 ไป 21 ภายใน 2 เดือนนิดๆ .. หลังจากลงวิ่งฮาฟที่จอมบึง เมื่อกลางๆ เดือน มค. (ติดอันดับที่ 8) ก็เกิดแรงฮึกเหิม กดลงมาราธอนไปเลย ที่ภูเก็ต ลากูน่า 7 มิย ที่ผ่านมาค่ะ ... หลังจากกดสมัครมาราธอนไป ก็มีไปวิ่งฮาฟอีกครั้งที่งานไบเทค วันที่ 1 กพ. (ติดอันดับที่ 10) ปรากฏว่า... "ขาเจ็บ" ...
คุณหมอบอกว่า แป้งเป็นโรคกล้ามเนื้ออักเสบเรื้อรัง จากการ "ไม่พัก" "ยืดไม่พอ" "หักโหม" เนื่องจาก "ไม่ประมาณตน" ...ทำให้แป้งไม่สามารถวิ่งได้เยอะเหมือนเดิม แม้ว่าจะผ่านการทำกายภาพบำบัดไปหลายครั้ง ... ที่เน้นตรงนี้ เพราะอยากให้เห็นว่า การใจร้อนมันไม่ดีเลยค่ะ เป็นบทเรียนราคาแพงสำหรับแป้ง
ช่วงที่วิ่งไม่ได้ แป้งก็ไปออกเสือหมอบคันน้อยๆ ออกมาคันนึง แล้วก็เปลี่ยนไปเล่นไตรกีฬามาบ้าง ทำให้ร่างกายยังได้ออกกำลังอยู่ตลอด แต่ตัดสินใจแล้วว่า โอเค ชั้นสมัครไปแล้วนะ เสียเงินไปแล้วด้วย ยังไงก็ต้องไป ไปสิ จะได้รู้ว่าเป็นยังไง
ถามว่า ชอบวิ่งมั้ย? แป้งชอบออกกำลังกายนะ ชอบเล่นกีฬาหลายประเภท แต่ไม่ชอบทำอะไรนานๆ พูดกับเพื่อนๆ ตลอดว่า ไม่อยากวิ่งมาราธอน เพราะมันนานเกินไป ... แต่ก็อยากลองดู .. อยากรู้ว่ามันเป็นยังไงหรอ .. คนที่เขาวิ่งได้ยาวๆ เนี้ย เขาคิดอะไรนะ? แล้วแป้งจะทำได้หรือเปล่าเอ่ย?
ตารางชีวิตแป้งค่อนข้างยุ่ง แป้งจะออกกำลังกายก่อนเข้าทำงานตอนเช้าแค่นั้น ก็มีทั้งเวท ปั่น วิ่ง บางวันก็ไปว่ายน้ำ ปนๆ กันไป เคยออกกำลังกายได้นานที่สุดก็คือการปั่นที่สนามเขียว 3 รอบติดๆ ใช้เวลาประมาณ 2.30 ชม ส่วนวิ่ง.. แป้งวิ่งน้อยมากจริงๆ ค่ะ มันเจ็บ พอเจ็บแป้งก็หยุด เพราะไม่อยากเจ็บไปมากกว่านี้ นอกจากวิ่งมาราธอน แป้งยังแข่งไตรกีฬา ยังมีวิ่งมินิบ้างปะปน ทำให้ต้องเซฟร่างกาย ไม่ฝืนให้เจ็บกว่าเดิม นับตั้งแต่เจ็บที่ไบเทค จนก่อนไปแข่งที่ภูเก็ต แป้งวิ่งยาวได้มากที่สุด แค่ 14 กม.
ถามว่ากลัวมั้ย... ก็กลัวนะ หลายๆ คนบอกว่า ให้ลงมินิ หรือไม่ก็ฮาฟ จะได้จบสวยๆ เผลอๆ ได้ถ้วย (แป้งได้ถ้วยมินิมาแล้ว 3 ถ้วยค่ะ + 1 ถ้วยไตร) .. ก็ไม่รู้สินะ คิดว่าการออกกำลังกาย คือการเอาชนะตัวเอง... งานนี้แป้งไม่เน้นเวลา ไม่เน้นถ้วย ไม่นับว่าได้อันดับเท่าไหร่ งานนี้คือ "ใจ" ... ชั้นอยากชนะตัวเอง ชนะนิสัยแย่ๆ ของตัวเอง ที่ขี้เบื่อ ไม่ชอบทำอะไรนานๆ ... มันท้าทายมาก ยิ่งไม่ถนัด ยิ่งอยากทำ อยากรู้ว่าจะทำได้มั้ย... สโลแกนของแป้งคือ แป้งชอบการ fail เพราะมันทำให้แป้งรู้ตัวว่าไม่ใช่คนเก่ง เราไม่ perfect เรายังพัฒนาต่อไปได้เอง อย่าเหลิงนะแป้งร่ำ
ต่อไปนี้ ... นักมาราธอนหน้าใหม่ โปรดตั้งใจอ่าน ... พี่ผ่านมาแล้วน้อง... เอาละ เริ่มเลย
สิ่งแรก ที่ควรทำ (ไม่นับเรื่องซ้อมนะ จริงๆ ก็ควรซ้อมให้ถึง) คือการโหลดคาร์บ ... หลายๆ คนบอกว่า แป้งทานน้อยเกิน... จริงๆ ก็คิดว่าทานเยอะกว่าปกติแล้วนะ..จะเป็นยังไง ติดตามกันต่อไป...
ต่อมาคือเรื่องเสื้อผ้า รองเท้า.. ไม่ควรใส่ของใหม่ที่ยังไม่ได้ลอง.. งานนี้ จบกลับมา แป้งมีแผลเต็มร่างกายเลยค่ะ เกิดจากการเสียดสี ... อากาศร้อนๆ เผลอเอาน้ำราดตัวแล้วมันเปียกไปถึงรองเท้า ทำให้เท้ามีแผล ทรมานยิ่งนัก
พอตอนปล่อยตัว ก็ ยัง ชิวๆ นะ วิ่งๆ ไปเรื่อยๆ ให้ช้ากว่าปกติ .. เนินเอ่ย เนินจ๋า ทำไมมันเยอะเยี่ยงนี้เล่า ... อะ ไม่เป็นไร ช่วง 15 กม แรก แป้งก็ยังพอเกาะกลุ่มไปกับ snail gang ของแป้ง .. แล้ว หนุ่มๆ ก็เริ่มทิ้งสาวน้อยผู้นี้ไป .... กม. ที่ 15 เห็นพี่อุ้ง พี่สาวขาแรงคนเก่งของหนูกลับตัวผ่านหน้าไป ใจสั่นระริกๆ ฮึกเหิมขึ้นมาเล็กน้อย วิ่งประคองๆ ไปจนกมที่ 16 เริ่มมีการเดินบ้าง (แต่น้อยมาก)... ประคองๆ ไปอีก จนผ่านฮาฟ ช่วงกลับตัววิวสวยมากๆ เลยนะคะ โอ้ทะเลแสนงาม... ฟ้าสีครามสดใส... อากาศร้อนที่สุด ... แป้งจิบน้ำทุก 2-3 โลกันเลยทีเดียว ... คนรู้จักเรื่มค่อยๆ แซงหนูผ่านไป ทั้งพี่ป๊อก พี่ใน snail คนคุ้นหน้าคุ้นตา.. วิ่งๆ เดินๆ เข้าไปในดงสวนยาง เจอพี่หมอโอมจาก snail วิ่งมาสะกิด... ถามว่า "แป้งเป็นอะไร เจ็บหรอ ทำไมเดิน"... ยิ้มให้แล้วตอบไป "อ๋อ ก็เจ็บๆ นะคะ แต่แป้งไม่อยากฝืนมาก เอาสบายๆ ดูสิคะ พี่หมอ สวนยาง สวยงาม บางทีทำอะไรช้าๆ ลง เราก็ได้เห็นความงามของข้างทางนะคะ" ... แล้วแป้งก็วิ่งต่อ หนีพี่หมอโอมไป ตอนนั้นดูเวลา เนี้ยถ้าเราประคองตัวเองไปแบบนี้เรื่อยๆ ก็น่าจะจบสัก 5 ชม นิดๆ นะ ..
แต่แล้ว เหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น... อยู่ดีๆ หมดแรงกระทันหัน...ณ กม.ที่ 33 .. อ๋อ!!! แบบนี้เอง ที่หลายๆ คนเรียกว่า "กำแพง"... อ๋อ!!! แบบนี้เอง ที่เขาบอกว่าแป้งโหลดไม่พอ... เจลที่พกติดตัวก็หมดแล้วด้วย อากาศก็ร้อน ขาก็เจ็บ เท้าก็พอง... เดินๆ วิ่งๆ อยากจะร้องไห้ ...มาหมดเลย ข้ออ้างทั้งหลาย..
"เจ็บเท้า เจ็บขา จะวิ่งทำไม"
"อีก 1 เดือนจะแข่งไตรนะ เก็บแรงไว้ดีกว่ามั้ย"
"หิวจะตายอยู่แล้ว พอเถอะ"
"รถผ่านไปผ่านมานั้นอะ โบกสิแป้งร่ำ"
อาการเริ่มไม่ดีแล้ว ใครวิ่งผ่านไป แป้งมองที่เอวเขาตลอดเลย อยากจะขอเจลเขามาสักถุงแต่ไม่กล้า และแล้ว... กม.ที่ 35 มี "กล้วย" ... โอ๊ย "กล้วยยยยยยยย" คือ มันดีอะ ชีวิตดีขึ้นมาทันใด พอกินกล้วยเข้าไปลูกนึง บอกตัวเองว่า เนี้ยเดี๋ยวแรงก็มา เดี๋ยวแรงก็มา... แต่มันยังไม่มา... ต่อมน้ำตากำลังทำงาน เท้าเริ่มก้าวไม่ออก "ชั้นมาทำอะไรที่นี้" ไม่เอาแล้ว พอๆๆๆๆ กลับๆ จบๆ ไม่เป็นไรหรอกน่า งานอื่นมีเยอะแยะ... ตาซ้ายเริ่มมีน้ำคาคลอเต็บเป้า.. และแล้ว.... พี่หมอโอมก็มาสะกิดอีกรอบ...
"แป้ง ไหวมั้ย" ... หันควับ... "ไม่ไหวค่ะ พี่หมอ ช่วยด้วย แป้งทรมานมากเลย ฮือๆๆๆๆ เจ็บ หิว ไม่เอาแล้ว พี่หมออย่าทิ้งแป้งนะ แป้งกลัว" พี่หมอโอมจับแขนแป้งไปพาดบ่า แล้วค่อยๆ พยุงแป้งเดินทีละก้าวๆ "พักหน่อยมั้ย มาพี่ยืดให้แล้วเดินต่อ" ... "ไม่เอา ไม่พัก แป้งกลัวพอพักแล้วแป้งไม่อยากจะเดินต่อ เราเดินไปด้วยกันนะคะ" ... อีก 7 กม. ในใจคิดตลอดเวลาเลยว่า พอเถอะๆๆ แป้งร่ำ พอมีสตินึกขึ้นได้ก็ชวนพี่หมอคุย บวกกับพี่หมออยากเรียนจิตแพทย์ด้วย แป้งคงโดนพี่หมอสะกดจิตไปเรื่อยๆ ให้เดินต่อ ...
"แป้งครับ ตอนอยู่เมกา เป็นยังไงบ้าง" ....
"อ๋อ แป้งนอนร้องไห้ homesick ไป 6 เดือน" ...
"นั้นสินะ ร้องไห้คนเดียวไป 6 เดือน แป้งยังผ่านมาได้ แล้วทำไมอีกไม่กี่กิโล จะทำไม่ได้... แป้งวิ่งมาแล้วกี่กิโลละครับ"
เราสองคนค่อยๆ นับถอยหลัง ทุกกิโลๆ ไปด้วยกัน "อีก 6 กิโล...อีก 5 กิโล..." ไปเรื่อยๆ ชวนกันคุย บางทีแป้งก็งอแง จะร้องไห้ พี่หมอบังคับให้นั่งพัก ก็ไม่ยอมพัก มีคุณลุงท่านนึงเห็นสภาพ เข้ามาถามว่า "หนู เอาเสปรย์มั้ย" ... ก็ได้เสปรย์ เย็นๆ มาฉีด... ตอนนั้นได้ยินเสียง endo บอกว่า avg pace = 13 อยากจะกรี๊ดดังๆ จากคนวิ่งเพชเลข 5 ต้องมาเดินเพช 13 ตอนนั้น แค่หายใจยังเหนื่อยเลย แต่พี่หมอก็ชวนคุยตลอด... จนเหลืออีก 2 กิโล เริ่มหมดแรงจะพูด ...
"อีก 2 กิโลเอง ผ่านมาได้ตั้ง 40 โลแล้วนะครับแป้ง" ...
"พี่หมอคะ ถ้าตอนนี้แป้งกระโดดขี่คอพี่ได้ แป้งทำไปแล้ว แค่ก้าวเดียวมันก็ทรมานจริงๆ นะ"
พี่เขาทรายวิ่งผ่านไปตะโกนถาม "น้องแป้ง เจ็บหรอ" หันไปยิ้มให้ "ค่าาา พี่เขาทราย สู้ๆ นะ ได้ข่าวว่าเจ็บหลัง"...
"นั้นสินะ ทุกคนต้องผ่านความเจ็บปวด แล้วมันนึงเราก็จะผ่านมันไปให้ได้ พี่หมอ เราจะเดินเข้าเส้นชัยไปด้วยกันนะ"
เชื่อเลยว่าพี่หมอโอมต้องกลับบ้านไปเจ็บแขนซ้าย เพราะหิ้วแป้ง แล้วแป้งก็หนักสะด้วยสิ 555
หมดแรงจะพูดกับพี่หมอแล้ว แป้งก็เลยเปิดเพลงฟัง... "อีก 3 เพลงนะคะพี่ ใกล้แล้ว"... ปกตินะ ฟังเพลงผ่านไปแต่ละเพลง รู้สึกมันเร็วมาก แต่นี้แบบ แค่คำเดียวที่นักร้อง ร้องออกมา มันช่างนานแสนนาน
"ถ้าแป้งวิ่ง 2 กม เนี้ย 10 นาทีก็จบ แต่นี้เราเดินกัน 2 กม เกือบ ครึ่งชม >_<"
ป้าย 500 เมตรสุดท้ายเข้ามาในลูกตา .. แต่ที่เด่นกว่านั้นคือ "ตากล้อง"
"พี่หมอวิ่งไปก่อนเถอะค่ะ จะได้มีรูปเข้าเส้นชัยสวยๆ"
"แป้งไหวนะ แล้วเจอกันที่เส้นชัยนะครับ"
พอพ้นหลังพี่หมอ... แป้งก็กัดฟันเต็มที่ act ว่าวิ่ง ยิ้ม เข้าเส้นชัยสวยๆ ดั่งรูป เอิ่ม... ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจุดนั้นยังวิ่งออกได้ยังไงนะคะ 555
หลายๆ คนจะหัวเราะหนักมาก รูปดูไม่เหนื่อยเลย ดูสดใสมาก แต่จริงๆ แล้วทรมานสุดๆ ...
ผ่านมาราธอนแรกมาแล้ว รู้สึกยังไง... เอ่อ... ขอพักก่อนนะ ขอกลับไปซ้อมให้ถึง แล้วเรามาเจอกันใหม่... มาราธอนหน้า ที่ไหนดี... ที่จอมบึงเป็นไงละ ^^
สิ่งที่แป้งได้จากมาราธอนนี้คือ
1. เสื้อสวยม๊ากกกกกก ขอบอก
2. ความภูมิใจในตัวเอง... งานนี้เวลาไม่ดีเลยนะ 6.15 ชม.. แต่แป้งภูมิใจม๊ากกกกกกกกกก เด็กน้อยวิ่งมา 8 เดือน เจ็บไป 6 เดือน ซ้อมมา 14 โล ลง 42.195 โล รู้สึก break the limit สุดๆ
3. ได้เห็นมิตรภาพดีๆ ในหมู่นักวิ่ง เห็นถึงจิตใจของนักสู้แต่ละคน ไม่ว่าเหตุผลอะไรก็ตามที่ทำให้เขาออกวิ่ง แต่เส้นชัยก็อยู่ที่ใจเหมือนกัน
4. บางที ใช้เวลาช้าลงก็เห็นความสวยงามของข้างทางนะคะ เราเดินบนคอนกรีตมากไป จนบางทีอาจจะลืมความรู้สึกว่า พื้นหญ้าเป็นยังไงนะ
เห็นรอยยิ้มมั้ยคะ ว่ามันมีความสุขนะ (ขอบคุณ นิตยาสาร Refill นิตยาสาร ดีๆ สำหรับคนรักการออกกำลังกาย)
สำหรับคนที่ DNF แป้งเชื่อว่าเขาก็เป็นผู้ชนะนะคะ เพราะแม้ว่าเขาจะรู้ตัวดีว่าไม่พร้อม 100% แต่เขาก็กล้าที่จะเอาชนะความไม่สมบูรณ์แบบนั้นด้วยการ start แค่เริ่ม ก็สำเร็จไปแล้วครึ่งนึง สู้ๆ นะคะ
วันนี้แป้งเป็น finisher แล้ว... ถ้าคุณอ่านมาถึงบรรทัดนี้ คุณก็ finish บทความนี้ได้... แล้วทำไม คุณจะเป็น finisher ไม่ได้ละคะ
ขอขอบคุณ ครอบครัว เพื่อนๆ snail gnag และนักวิ่งหลายๆ ท่านที่เป็นกำลังใจ และแรงบันดาลใจให้หนูนะคะ
ปล. ก่อนจากกัน พี่หมอโอมหันมาพูดว่า "พี่ติดตามงานเขียนแป้งในพันทิพอยู่นะ อย่าลืม cc พี่ละ"
หึหึ... อยากจะบอกพี่หมอโอมว่า... "งานนี้ พี่หล่อมากเลยค่ะ :p"
ฮาฟแรกของหนู >> http://ppantip.com/topic/33126454
ไตรแรกของหนู >> http://ppantip.com/topic/33666366
ขอบคุณที่สละเวลามาอ่านค่ะ อย่าลืมนะคะ If there's a will, there is a way!!!