ถ้าใครอ่านแล้วจำสำนวนภาษาเราได้ และรู้สึกรำคาญ เชิญกดออกได้เลยค่ะ ไม่ต้องอ่าน เพราะเราจะมาบ่นเรื่องเดิมๆ ก่อนหน้านี้เราตั้งกระทู้บ่นไปเยอะแล้ว และก็บ่นให้ที่บ้านฟังด้วย ตั้งแต่ทำงานที่บริษัทนี้ได้ 5 เดือน เราบ่นกับคนที่บ้านว่าอยากลาออกไม่ต่ำกว่า 3 ครั้งแล้ว แต่เราก็ยังไม่ลาออก เราทำงานฝ่ายบุคคล ตอนที่ได้งานนี้เราดีใจมากเลย เพราะเราเรียนจบด้านนี้มาโดยตรง และก่อนหน้านี้ก็ไม่เคยมีโอกาสได้ทำงานตรงกับที่เรียนมา แต่พอเราทำงานนี้ไปสักพัก กลับรู้สึกว่า เราคิดผิดแท้ๆ ที่เลือกเรียนสายนี้ เพราะงานที่ทำอยู่ มันไม่ถูกกับจริตเราเลย ถ้าคุณอ่านกระทู้ก่อนๆ ที่เราบ่นเรื่องงาน คุณจะรู้ว่าทำไมเรารู้สึกอยากลาออก

การลงโทษพนักงาน เป็นส่วนหนึ่งของงานฝ่ายบุคคล แม้จะเป็นการลงโทษที่เราไม่ได้เป็นคนกำหนด แม้จะเป็นการลงโทษที่เรารับคำสั่งมาจากหัวหน้า/ผู้จัดการอีกทีก็ตาม มันไม่ง่ายสำหรับเราเลย หัวหน้าที่เห็นพนักงานทำผิดกฎก็อยากจะออกหนังสือเตือนและปรับเงินพนักงาน แต่คนที่จะต้องเอาหนังสือเตือนไปให้พนักงานเซ็น และเป็นคนเรียกปรับเงินพนักงาน ก็คือเราเอง เราต้องออกไปลุยเองคนเดียว ซึ่งเราเครียดมาก เพราะเราไม่สามารถควบคุมพนักงานได้สักคน บุคลิกเราดูไม่มีพาวเวอร์ ไม่มีอำนาจ ไม่น่าเกรงกลัว (เรากับพวกเขาก็เป็นพนักงานเหมือนกัน มีศักดิ์ศรีเท่าเทียมกัน เราไม่เคยคิดจะอยู่เหนือใคร) โดยเฉพาะพวกพนักงาน PC เราไม่เคยปรับเงินพวกเขาได้เลย เนื่องจาก PC ไม่ได้รับเงินเดือนจากบริษัทเรา และบริษัทของ PC เองก็ไม่รับผิดชอบที่จะจ่ายค่าปรับแทนพนักงานด้วย ดังนั้น PC ทั้งหลายจึงต้องควักเงินสดมาจ่ายค่าปรับให้เรา ซึ่งในทางปฏิบัติจริงไม่มีใครยอมควักเงินจ่ายเราสักคน พวกเขาทั้งแก้ตัว ทั้งโวยวาย สารพัดข้ออ้าง สารพัดเหตุผลที่เราต้องรับฟัง พนักงานไม่พอใจหัวหน้า/ผู้จัดการที่ลงโทษพวกเขา แต่พวกเขาก็ไม่เคยโวยวายใส่หัวหน้า/ผู้จัดการ แต่มาโวยวายใส่เราแทน และเราก็เป็นคนคิดมาก อ่อนไหว เวลาเราฟังคำโวยวายพวกเขา เราก็เครียด จิตตก

ช่วงแรกๆ เราเคยแอบไปร้องไห้ด้วย แต่ตอนนี้เราเข้มแข็งขึ้นมานิดนึง เพราะเริ่มปลง ถ้าเราเก็บเงินค่าปรับจากพนักงานไม่ได้ เราก็จะไปรายงานหัวหน้าของพวกเขา แล้วปล่อยให้หัวหน้าจัดการต่อ เพราะเราถือว่าเราได้ทำหน้าที่ตามขั้นตอนเราแล้ว(แม้ไม่สำเร็จ แต่ก็ได้ทำแล้ว) และเราก็เริ่มรู้ว่า มันไม่ใช่เรื่องแปลกที่เราไม่สามารถควบคุมพนักงานได้ เพราะขนาดหัวหน้า/ผู้จัดการยังควบคุมไม่ค่อยได้เลย พนักงานบางคนก็ไม่ค่อยเชื่อฟังหัวหน้า หัวหน้าก็ไม่เด็ดขาดพอ แถมหัวหน้าบางคนก็ทำผิดกฎด้วย(เป็นไปกับลูกน้อง) ส่วนผู้จัดการที่มีอำนาจที่สุดในบริษัทก็ไม่เคยออกไปลุยกับพนักงานโดยตรง(ถ้าผู้จัดการลุยเอง ไม่มีใครกล้าขัดขืนแน่นอน) แต่เขาออกคำสั่งผ่านหัวหน้า แล้วหัวหน้าก็ออกคำสั่งให้เราไปลุยอีกที หัวหน้าอาจช่วยลุยบ้างถ้าเราทำไม่สำเร็จ แต่สุดท้ายหัวหน้าก็มักจะปล่อยเลยตามเลย มีการอะลุ่มอล่วย พวกพนักงานที่ทำผิดก็ได้ใจ เคยตัว แล้วก็ทำผิดไม่สิ้นสุด แล้วคนตัวเล็กๆ อย่างเราจะไปทำอะไรได้

เราเองก็ผิดเหมือนกัน ผิดที่ไม่มีความเด็ดขาด ผิดที่ใจไม่แข็ง บางทีเรายังแอบคิดเลยว่ากฎของบริษัทมันไร้สาระ แต่เราก็ปฏิบัติตามทุกข้อ เวลาที่เราได้รับคำสั่งให้ไปลงโทษพนักงาน บางครั้งเรายอมขัดขืนคำสั่งหัวหน้า ไม่เอาหนังสือเตือนไปให้พนักงานเซ็น ไม่ปรับเงินพนักงาน แต่เลือกที่จะตักเตือนพนักงานด้วยวาจาและทางอีเมล์แทน ซึ่งเขาก็ยอมฟังเราบ้าง(จะปฏิบัติตามหรือเปล่าก็อีกเรื่อง) อย่างน้อยเราไม่โดนโวยวายใส่เหมือนเวลาไปตักเตือนด้วยหนังสือ และเดี๋ยวนี้เราก็ไม่ค่อยยอมออกไปลุยกับพนักงานแล้ว เพราะกลัว เราโดนแซว โดนแขวะบ่อย จนเราไม่อยากคุยอะไรกับใครแล้วถ้าไม่จำเป็น จากเมื่อก่อนที่เราต้องเอาหนังสือเตือนไปให้พนักงานเซ็นถึงที่ เดี๋ยวนี้เราก็เปลี่ยนเป็นแจ้งให้พนักงานมาเซ็นที่โต๊ะเราเอง ซึ่งพนักงานก็ไม่ค่อยยอมมาเซ็นหรอก แต่เราพยายามเซฟตัวเองให้ปลอดภัย เพราะเวลาเราโดนพนักงานโวยวายใส่ ไม่มีใครหน้าไหนช่วยเราได้เลย เราต้องเจ็บและพยายามชินไปเอง (แต่เราก็ไม่ชินสักที)

ดังนั้นเราจึงรู้สึกอยากลาออก เพราะเราคิดว่าตัวเองไม่สามารถทำประโยชน์ให้บริษัทได้ เราสามารถทำงานเอกสารและงานอื่นๆ ที่ไม่ต้องออกไปรบกับพนักงานได้ แต่เราไม่สามารถทำให้พนักงานเชื่อฟังเราได้ ไม่สามารถบังคับให้ทุกคนอยู่ภายใต้กฎระเบียบได้ เราโดนผู้จัดการถามถึง 2 ครั้ง ว่าทำไมเราถึงดูซึมเศร้า ดูเป็นทุกข์ แต่เราก็ไม่ได้ตอบผู้จัดการไปว่าเราเครียดขนาดไหน(กลัวว่าถ้าพูดไปแล้วเขาจะไม่เข้าใจเรา) ผู้จัดการไม่เคยเรียกเราไปตำหนิเรื่องที่เราไม่สามารถจัดการพนักงานได้ เรื่องที่เราไม่สามารถปรับเงินจากพนักงานเวลาทำผิดได้ ผู้จัดการไม่เคยตำหนิเรา แต่จะตำหนิพวกหัวหน้าว่าไม่สามารถควบคุมลูกน้องตัวเองได้ เก็บลูกน้องเลวๆ ไว้ที่บริษัททำไม ประมาณนี้ ถึงอย่างนั้นก็เถอะ เวลาผู้จัดการตำหนิหัวหน้า เราก็รู้สึกเหมือนโดนตำหนิด้วยเหมือนกัน

ก่อนน้านี้เราตั้งใจว่าจะทำงานที่บริษัทนี้จนถึงสิ้นปี แล้วลาออก แต่ช่วงนี้เรามีเรื่องที่ต้องออกไปรบกับพนักงานบ่อยๆ และเราก็ไม่เคยรบสำเร็จ เราก็รู้สึกกดดันและเครียดมากเสียจนอยากลาออกตอนนี้เลย เพราะอยู่ต่อไปก็ทำอะไรไม่ได้ กลัวว่าสักวันหนึ่งผู้จัดการจะเรียกเราไปตำหนิว่าเราไม่ทำหน้าที่ของตัวเอง และเราก็รู้สึกเสียชื่อเราด้วย เราไม่มีทางรบกับใครได้ เพราะไม่ใช่นิสัยเรา คิดว่าให้คนอื่นที่ทำได้มาทำแทนเราดีกว่า