เรื่องนี้เกิดเมื่อประมาณปี 2540 ผมต้องไปเยี่ยมญาติ ที่พิจิตร โดยผมนั้นต้องไปต่างจังหวัดเป็นครั้งแรก
ผมเดินหลงทางอยู่หลายชั่วโมงเพราะลุงเขาอยู่คนเดียวและลุงไม่สบายมากเลย ผมไปถึงที่นั้นราว สามกว่าๆ ทางไปบ้านลุงนั้นจะมีบึงอยู่บึงหนึ่ง บึงนี้กว้างและ ยาวมาก!!!
ต้องนั่งเรือข้ามฝากถึงจะข้ามไปได้แต่ตอนผมไปถึงบึงที่ว่านั้นมันปาเข้าไป 4 ทุ่มแล้วเรือข้ามฝากไม่มีเลยสักลำเดียวประวัติบึงนี้น่ากลัวมากเพราะสมัยก่อนเขาเอาดาบที่ตัดศีรษะนักโทษมาล้างที่บึงบึงนี้จะมีน้ำสีเขียวไม่เคยใสเลยยิ่งตอนกลางคืนบึงนี้ยิ่งน่ากลัวมากและผมมาคนเดียวผมเลยกะจะเดินเรียบบึงไปเรื่อยจนกว่าจะเจอเรือเพื่อจะขอข้ามฝากไปกับเขา
ผมเดินอยู่นานกะจะเดินอ้อมบึงไปแล้วด้วยซ้ำแต่ต้องอ้อมไกลมากผมเหนื่อยและนั่งพักที่ต้นไทรต้นหนึ่ง
แล้วผมก็เห็นเรือลำหนึ่งกำลังพายแล่นมาทางที่ผมนั่งอยู่แล้วมันก็ใกล้เข้ามาๆเรื่อยๆผมเริ่มจะกลัวๆ เป็นคุณอยู่คนเดียวมืดๆแล้วมีอะไรที่เราไม่รู้จักกำลังเข้ามาหาเราคุณจะกลัวไหม !!
ผมก็นึกในใจ
กรูว่าล่ะกรูต้องโดนแน่ๆเลยสราดดด

สองตายายนั่งพายเรือหาปลาแต่แกทั้งสองไม่พูดอะไรเลยเมื่อเห็นผม
ผมจึงถามว่า.........ตายายหาปลาเป็นไงมั้งจ๊ะได้เยอะไหม
ตากับยายไม่พูดอะไรเงียบสนิท
ผมจึงถามไปอีก.............แถวนี้ยังมีเรือข้ามฝากเหลือไหมจ๊ะ
ตากับยาย.............................................................. เงียบสนิทอีกเหมือนเดิม

ผมถามไปอีกว่า...............ยายจ๊ะยายอยู่แถวไหนหรอรู้จักบ้านลุงโชคไหมครับ
ยาย................................................................................
(ไม่ตอบแต่พยักหน้า)
คิดในใจ.....................กรูรอดล่ะพยักหน้าได้คนชัวร์
ผมถามต่ออีกว่า.............ไปส่งผมหน่อยได้ไหมครับพอดีผมมาจากต่างจังหวัด
ยาย.......................(ยิ้มแปลกๆแถมพยักหน้า)
คิดในใจ...........ไม่ต้องเดินไกลแล้วกรูสบายกรูล่ะ
จากนั้นพอผมขึ้นเรือลุงแกก็ลงจากเรือ
ผมเลยถามลุงว่า..........ลุงไม่ไปด้วยกันหรอครับ
ลุง....................................................(ไม่ตอบไรแล้วลงจากเรือไป)
คิดในใจ.........เรือคงจะเล็กนั่งสามคนไม่ไหว(พยายามคิดในแง่ดี)
จากนั้นยายก็เริ่มพายเรือออกจากพฝั่งตอนนั้นปาเข้าไปเกือบห้าทุ่มแล้วพอพายออกได้แปปเดียวผมหันกลับมาเอ๊าลุงหายไปแล้ว
คิดในใจ............ไมหายไปไวจังฟ่ะ
แล้วอยู่ดีดีหมาจากไหนก็ไม่รู้บ้านคนแถวนั้นก็ไม่มีดันมาหอน!!!!
หน้ากลัวมากผมเลยต้องชวนยายคุยเพื่อสยบความกลัว
ผม...................ยายอยู่แถวนี้มานานหรอยังครับ
ยาย..................อยู่มานานมากแล้ว
ผมถามต่อว่า...................แล้วบ้านยายอยู่แถวไหนครับ
ยาย........................(แกไม่ตอบแต่แกชี้ไปกลางบึง)
เล่นเอาผมตกใจขนลุกเลยผมจึงเลิกถามแก และในขณะนั้นก็มาถึงกลางบึงจูจู่ไม้พายก็หลุดจากมือยาย แต่ถว่าไม้พายเป็นไม้แท้ๆดันจม
ยายก็เอามือควานหาสักพักแล้วทันใดนั้น....บูมมมม!!!
น้ำเป็นฝองแตกกระจาย โอ้ววไม่ยายแก่โดดลงไปแล้วกลางบึงน้ำลึกสุดๆผมตกใจมากไม่รู้ทำไงได้แต่ตะโกนเรียก
ยายย!!!ยาย!!!ยาย!!
นานพอสมควรจนน้ำนิ่งไม่เหลือครืนน้ำผมไม่รู้จะทำไงว่ายน้ำก็ไม่เป็นโดดลงไปกรูตายแน่โดยความกลัวผมก็มองไปรอบๆมืดสนิทไร้วี่แวว สักพักข้างๆเรือก็มีฟองอากาศขึ้นมา
คิดในใจ .....เอาล่ะกรูโดนฉากสำคัญแน่กรู
ผมสวดนโมพุธโท ไม่เป็นศัพ ทันใด้นั้นใบหน้าที่ผมไม่อยากเห็นก็ได้ปรากฎขึ้นมันคือใบหน้าของยาย ตาของแกเบิกกว้างดวงตาโตมาก
หน้าของแก่เป็นสีเขียวเข้มกว่าสีเขียวของน้ำ ที่แก้มของแกทั้งสองข้างแดงกำเหมือนเลือดสดๆ
ทันใดนั้นยายก้พูดขึ้นมาว่า
ยาย : ยายไปงมไม้พายมาจ๊ะพ่อหนุ่ม (ทันใดนั้นยายยิ้มแสยะ มุมปากของยายกว้าง จนเกือบถึงใบหู ดวงตาโปนแทบถลนออกจากเบ้า แก้มแดงก่ำ หูยายกางออก จนใหญ่มาก )
ยายพยายามยื่นมือมาดึงผมลงไปในบึง แต่ผมพยายามรวบรวมสติให้มากที่สุดแล้วถามยายว่า ยายเป็นอะไรครับ
ยายก็พูดขึ้นว่า
ยาย.....ยายเป็น....ยายเป็น......ยายเป็น
.
.
.
.
.
.
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ยายเป็นกบเคโระ