....วันนึง เมื่อคุณต้องเป็นคนไม่มีอะไรเลย ไม่มีใคร อยู่ไปทำไม อยากอยู่อีกนานไหม?.....

กระทู้คำถาม

ศาสนาพุทธ ชีวิตวัยรุ่น สุขภาพจิต ครอบครัว

สวัสดีค่า วันนี้แค่อยากจะมาแชร์บางมุมหนึ่งในชีวิตของตัวเอง ที่อาจจะมีใครหลายๆคนเป็นอยู่เหมือนกันกับ จขกท. เผื่อจะเป็นแง่คิดหรือเป็นประสบการณ์ในชีวิตที่ครั้งนึงเราได้เกิดมาเป็นคน ก็ได้ใช้ชีวิตในหลายๆด้านมาแล้วนะคะ แค่อยากเล่าให้ฟังเฉยๆค่ะ เม่าอ่าน

ปล.เนื้อเรื่องอาจดัดแปลงบ้างนิดหน่อยค่ะ ทั้งสถานที่และบุคคลเกี่ยวข้อง เพราะไม่อยากพาดพิงหรือให้ใครรับรู้สักเท่าไหร่ค่ะ

ปัจจุบัน จขกท อายุ20ปลายๆ นะคะ บางครั้งก็เคยนั่งสงสัย ว่าในเมื่อเราไม่มีอะไรมาเป็นแรงบันดาลใจในการใช้ชีวิตแล้ว แล้วเราจะอยู่ไปเพื่ออะไรกัน ไม่ได้มีอะไรทุกอย่างที่เป็นของตัวเองเลยแม้แต่น้อย จนบางครั้งก็ยังคิดว่า สิ่งที่พระพุทธเจ้าท่านทรงสอนว่า ทุกสิ่งในโลกไม่มีอะไรเป็นของเราเลย เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป บางครั้งมันก็สะท้อนว่า ชีวิตของเราเองนี่แหล่ะ คงจะสอนตัวเราได้เป็นอย่างดี จนบางครั้งเวลาจะทำอะไรต้องคิดก่อนทำว่า "จะไม่ให้มันซ้ำรอยเดิมเหมือนที่ผ่านมาเด็ดขาด" เม่าฝึกจิต

จริงอยู่ค่ะ ที่ว่าเราโสด เราอยู่ได้ด้วยตัวเองได้ เราทำงาน หาเงิน รักตัวเอง ทำให้ตัวเองมีความสุข แต่?...พอเวลาอายุเรามากขึ้นคือ4-50ขึ้นไปแล้ว เราจะรู้เลยว่า เราควรจะพาตัวเองไปทางไหน เพื่อให้ตัวเองจากโลกนี้ไปอย่างสงบ เม่าติดดอย

ทั้งๆที่ตัวเราก็ไม่มีอะไรเลยจริงๆ (เดี๋ยวจะรวบรัด สรุปให้เป็นข้อๆนะคะ)  บางครั้งเพื่อน จขกท ก็ยังบอกว่า ดีซะอีกที่เมิง ไม่มีอะไร ไม่มีใคร ทำอะไรก็ไม่ต้องคิดมากไง ไม่ต้องทำเพื่อใครด้วย เอ๊ะ!เพื่อนมันพูดแบบนั้น มันจริงหรือคะ ว่าดี ดีจริงหรือ ก็ยังสงสัยค่ะ

                         จขกท เคยมีเป้าหมายค่ะ ว่าอยากเก็บเงินในโบนัสแต่ละปี แบ่งเก็บเท่านั้น เท่านี้ เอาไว้ดูแลตัวเองตอนแก่ แต่มันมักจะมาตกม้าตายทุกที เพราะว่า จขกท ชอบท่องเที่ยวมากในทุกปีใหม่ ไปคนเดียวบ้าง นึกอยากไปไหน กินอะไร ก็ไป ไปตอนที่เรายังมีแรงอยู่ บางครั้งก็เคยคิดเสียดายตังนะคะ เราอุส่าเก็บมา แต่ก็ไม่เป็นไรค่ะ ชอบหาประสบการณ์มากกว่า เงินทองไว้หาทีหลังก็ได้ ในเมื่อเรายังมีแรงอยู่  เราก็จะสู้ต่อไป เพราะตายไปเงินทองก็ไม่ใช่ของเราอยู่แล้วนี่คะ ตายไปก็ไม่มีใครมาได้ของเราอยู่ดี เม่าหอยทาก

เราเอง ไม่ใช่คนดีอะไรค่ะ มีความรัก โลภ โกรธ หลง ขี้หงุดหงิด งี่เง่า เอาแต่ใจ ขี้งอน โกรธง่ายหายเร็ว เห็นแก่ตัวบ้างเป็นบางครั้ง ตามใจตัวเองบ่อยๆ ดื้อเงียบ ขี้หึงมาก บลาๆ (จะอธิบายทำไม55555) จนบางครั้ง อาการเหล่านั้นมันเข้ามาแล้วมันก็กลายเป็นเฉยๆซะงั้นค่ะ แปลกดี
เคยนั่งคิดถึงความเปลี่ยนแปลงของโลกใบนี้ สงสารเห็นใจคนบนโลกเหมือนๆเรา คนที่อยู่ต่างที่ต่างถื่น คนจน คนลำบาก ว่าเค้าจะคิดเหมือนเรามั๊ยว่าเค้าจะอยู่ยังไงต่อไปนะ เค้าแก่แล้วใครจะดูแลเค้า เราเห็นแล้วนึกถึงใจเขาใจเราค่ะ เห็นคนแก่ๆเมื่อไหร่แล้วจะร้องให้ทุกทีค่ะ แปลกดี เม่าโศก

เพื่อนๆจะเป็นอย่างไรคะ ถ้าเพื่อนๆเป็นเหมือนจขกท. (เล่าให้ฟังนะคะ ไม่ได้จะดราม่าอะไร เพราะมันผ่านไปแล้ว).........
1.พ่อ แม่ แยกทาง แม่ตายไป10กว่าปีแล้วค่ะ ส่วนพ่อไม่ทราบว่าอยู่ไหนเหมือนกัน
2.พี่ น้องไม่มีค่ะ มีญาติห่างๆห่างมาก (ญาตเป็นลูกพี่ลูกน้องของแม่ค่ะ) ก็ดูแลเรา
3.พอแม่เสีย เราก็ไไม่อยากให้ใครมาลำบากกะเราค่ะ เราเกรงใจมากๆ เพราะเราก็ไม่ใช่หลานในใส้เขาค่ะ ก็เลยออกมาหางานทำเองตั้งแต่อายุ17
4.แม่ ไม่มีสมบัติ ไม่มีบ้าน ไม่มีอะไรให้เราเลย พอแม่ตาย ของโดนยึดหมดค่ะ
5.ตอนนี้ก็ทำงาน อยู่ห้องเช่าไปค่ะ มีเพื่อนแต่เพื่อนก็ไม่ได้สนิทมากมาย เพราะต่างคนต่างทำงาน แต่มีสนิทอยู2-3คนค่ะ
6.จขกท เคยมีแฟนค่ะ แต่การมีแฟนของเรา มันไม่ประสบความสำเร็จเลยสำหรับเรา เราก็เลยขอพักก่อน เหนื่อย เบื่อมาก

เคยคิดนะคะว่า อยากมีบ้านหรือห้องหรือคอนโดหรืออะไรที่สามารถเป็นของตัวเองได้ อย่างน้อยก็มีสมบัติเป็นของตัวเองสักอย่างนึง แต่เราจะเอาเงินที่ไหนไปกู้ธนาคารคะ เงินเดือนไม่ถึงหมื่นห้า คนค้ำก็ไม่มี แล้วจะมีปัญญาที่ไหนเอาเงินไปผ่อน ก็เลยคิดว่าไม่เอาดีกว่า ถ้าวันใดตายขึ้นมา เราก็จะได้ไม่ห่วงอะไร แต่ตอนนี้ก็มีเพื่อนสนิท ที่เป็นเพื่อนคู่คิด ที่คอยให้คำปรึกษาเป็นที่พึ่งทางจิตใจได้บ้าง ก็คิดว่าทำวันนี้ให้ดีที่สุด ถ้ามีโอกาสก็ไปทำบุญไปทำสิ่งๆที่เราคิดว่าสบายใจดีกว่า (บางครั้งก็เคยคิดอยากฝากตัวเองไปอยู่ที่ปฏิบัติธรรมเมื่อตอนที่ทำอะไรไม่ไหวแล้ว ) เม่าฝึกจิต

นี่ก็เป็นเรื่องที่อาจจะไม่ใช่เรื่องใหญ่ของใครหลายๆคน แต่เราก็รู้สึกดีที่ได้นำมาเล่าให้ใครหลายๆคนฟัง หากใครจะคอมเม้นยังไง เราก็น้อมรับในเหตุผลนะคะ แต่ที่เล่านี้เพียงแค่เป็นประสบการณ์เฉยๆนะคะ ไม่ได้จะมาว่าหรือสื่อถึงอะไรทั้งนั้นค่ะ ขอให้คนไหนที่ท้อแท้อยู่ เราจะมาสู้ไปด้วยกันนะคะ อย่าท้อนะคะ ขอบคุณที่อ่านค่ะ ขอบคุณมากค่ะ

ถูกใจให้พอยต์

คนไร้ความรัก

สมาชิกหมายเลข 6801202 ซึ้ง, ปลาวาฬเพชรฆาต ซึ้ง, kua ถูกใจ, minnie_RR ถูกใจ, HONORS ซึ้ง, ชั้นคะน้า ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 2153418 ถูกใจ, เดกะ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 926006 ซึ้ง, พ่อหมีล่ำหน้าใสในตะเกียงแก้ว ถูกใจรวมถึงอีก 17 คน ร่วมแสดงความรู้สึก

คำตอบที่ได้รับเลือกจากเจ้าของกระทู้

ความคิดเห็นที่ 2

Nobody Perfect !!! ดูเหมือนมันจะจริงแฮะ
มีครอบครัว มีรัก มีห่วง ก็ไม่ดี
อยู่คนเดียว อิสระเกินไป เหงา ก็ไม่ดีอีก

ดูเหมือนทุกชีวิตมีปัญหานะ แต่เปล่าหรอก เหรียญมีสองด้าน อยู่ที่เลือกมองต่างหาก
ผมไป รพ.เห็นผู้คนแล้วรู้สึกว่า มีคนแย่กว่าเราตั้งเยอะแยะ แต่เห็นพวกเขาก็ต่อสู้กับโรคต่างๆนะ
เห็นคนไม่มีจะกิน คนถูกไฟไหม้บ้าน พวกเขาต่างหากน่าจะทุกข์กว่าเรา

เพราะฉะนั้น ผมบอกตัวเองว่า ผมต้องมีความสุขสิ จะท้อแท้ได้ไง ชีวิตของเราได้แค่นี้ก็ดีเป็นไหนๆแล้ว
เราต้องรู้จักพอ ยอมรับในสิ่งต่างๆที่มันเกิดขึ้นสิถึงจะถูก

ขอร่วมต่อสู้ไปกับ จขกท ด้วยคนครับ

และขอเป็นกำลังใจให้ทุกท่านด้วยนะครับ

สู้ๆ...สู้ครับ......สู้เว๊ยยยยยยยยยย!!!!!!!!

ถูกใจให้พอยต์

สมาชิกหมายเลข 2185500

chillpai ถูกใจ, souydee หลงรัก, ตังทอน ถูกใจ, hamuhamoo ถูกใจ, minnie_RR ถูกใจ, น้องลูกเป็ดจีจี้สีชมพู ถูกใจ, เดกะ ถูกใจ, สมาชิกหมายเลข 759583 ถูกใจ, Begins ll ถูกใจ, สินธรณี ถูกใจรวมถึงอีก 3 คน ร่วมแสดงความรู้สึก

สุดยอดความคิดเห็น

ความคิดเห็นที่ 15

แทบไม่มี อะไร เหมือนกันครับ

พ่อ แม่ ทิ้งไปตั้งแต่ 3 วัน   มาอยู่กับ ครอบครัวอื่น ก้อเหมือน  คนใช้

เวลา ป่วย นี่ ต้องพึ่ง ตัวเองมากเหมือนกันครับ   เพราะ ไม่มีแรงจะไปหาหมอ มีครั้งนึง ต้องรอ ถึง 3 วัน ถึงได้ ฮึด อาบน้ำ ออกไปหาหมอได้

ตอนวัยรุ่น ทำงานถึงเช้า ทุกวัน เพราะ ทิป ดีมาก   ไม่ทำก้อไม่ได้ เพราะไม่มีจะกิน เหนื่อยแสนเหนื่อย นอนก้อน้อย

ตอนโต ขึ้นมาอีกหน่อย  ก้อ รู้ ความจริง อื่นๆ ในชีวิตอีก  บอกได้ว่า เจ็บมาก   //   เมื่อปี ที่แล้ว ได้รับรู้ บางเรื่องอีก ถึงขนาดจะ ทำลาย ตัวผม

ทำให้ไร้ที่อยู่อาศัย  อีกเยอะอะครับ   //  สงสัยว่า ทำไม บางเรื่อง พวกผู้ใหญ่ ถึงไม่เก็บ เป็นความลับเอาไว้ ก้อ เห็นเก็บมาได้ ตั้ง 20 ปี

แต่ดูตั้งใจ จะ ทำลายจิตใจของผมเหมือนกัน   //  บอกได้เลยว่า มันย่อยยับมานานแล้ว  ทำไม่สำเร็จหรอก นอกจาก ตัวผม จะทำลายตัวเองเท่านั้น

    ตอนไปหาหมอ เนื่องจาก เกิดอาการซึมเศร้า      หมอบอกว่า  เห็นมั้ย ว่า ผม โชคดี กว่า คนอื่นตั้งเยอะ  ยังพอมีกิน มีแขน มีขา

ผม ตอบกลับหมอไปว่า  แต่ คนเหล่านั้น ส่วนมาก มี ครอบครัว นะ  มี พ่อแม่  พี่ น้อง  // กลับบ้าน ท้อใจ เหนื่อย จะอดตาย ยังไง แต่ ก้อยังมี

คนที่รัก อยู่ข้างๆ  ส่วนผม ไม่มีใครเลย มาแต่เด็ก  ไฟต์ ให้ตัวเองอยู่รอดตั้งแต่เด็ก  คนอื่น เวลาท้อใจ อาจเรียก แม่จ๋าได้  แต่ผมเรียกไม่ได้ เพราะ

ไม่ได้รู้สึกอะไรทั้งนั้นกับแม่    หมอนี่ เงียบไปเลย


    บางครั้ง ต้องผ่าน สมรภูมิ กับ ผู้ใหญ่หลายคน  ซึ่งมีอายุ  ตั้งแต่ 40 ถึง 90  ผมนี่ ต้องประคอง สติ ตัวเองเต็มที่   แต่พอเดิน ออกมาไกลพวก

เค้ามากแล้ว   ผมร้องไห้ หนักมาก  มันคุมไม่ได้จริงๆ  ร้องจนไม่เห็นว่ามีอะไร หรือ ใคร อยู่ข้างหน้าผมบ้าง ตอนนั้น ไม่ได้สนใครแล้ว ว่าใคร

จะเห็น หริอ คิดยังไง  เพราะ มันอัดอั้นมานานมาก   เรียกว่า ตัวคนเดียว ในถิ่น พวกคนกลุ่มนี้ จริงๆ  // รู้สึก โดดเดี่ยวมากที่สุด

   มีพี่ บางคน ที่ ฝึกสมาธิ มาด้วยกัน  ตอนเลิกนั่งสมาธิกันแล้ว   เดิน มาตบไหล่แล้วพูดว่า  เธอนี่ ไม่ได้ alone นะ แต่ lonely เลย

ได้อาศัยข้าวบางมื้อ จากครอบครัวพี่เค้าบ้าง

   ขอ ไม่กล่าวถึงรายละเอียด นะครับ    //  ตอนไป ปรึกษากับนักกฎหมาย  พี่ๆ เค้าบอกว่า  ยังกะ ดาวพระศุกร์ สามภาค แหม่ ตอนหลัง

ดาวพระศุกร์ เค้า สบายนะค้าบ



   ผมเอง  ยังพอมีหลักของใจบ้าง  คือ ทำสมาธิ ตั้งแต่จำความได้เลย    นั่ง พุทโธ ๆๆ มาตั้งแต่เด็ก เห็น ผลของความสงบ บ้าง ไม่มากก้อน้อย

เป็นกำลังใจ ในการพากเพียรต่อไป     ครูบาอาจารย์ ทั้ง ไทย เทศ  ให้ ความรัก เท่าที่ ท่านจะให้ได้   ถ้า เป็น อาจารย์ ชาวต่างชาติ ก้อ จะกอด

มี ครูบาอาจารย์ทางไทย พุทธ อยู่ท่านเดียว  ที่ กอดผม   คือ  หลวงปู่ สอ พันธุโล ตอนนั้น ท่านกำลังมีแขก ผู้ใหญ่ เป็นร้อยคน

แต่ท่าน กวักมือ ให้ผมเข้าไปหา  แล้ว กอด เอาไว้ เป่าหัว สามที  ลูบหลัง อีกสามที    ตอนนั้นจะร้องไห้ เพราะ กำลังเศร้าใจ และ ไม่มีใครเคยกอด

มาตลอดชีวิต  แต่ต้องกลั้น น้ำตาเอาไว้

  ส่วนตอนนี้ ครูบาอาจารย์ หลายท่าน ก้อยัง มีเมตตา ให้เสมอมา  รักทุกท่านมากๆ  จนไม่รู้จะพูดเช่นไร

  ด้วยความที่ คุ้นเคย การฝึก มาหลาย รูปแบบ  ตัว  สติพัฒนาขึ้นมาบ้าง  จน บางครั้ง ที่ ฝึก  รู้สึก ขึ้นมาว่า  ความคิดทั้งหมด

คือ ส่วนเกินของจิต เห็นพลังงาน จะฟอร์มรูป ขึ้นมา เป็นสังขารต่างๆ  แต่  สติ ไปตัด ไว้หมด มีแต่ ความนิ่ง เงียบ ของจิต

ทุกสภาวะ เกิดขึ้น ไว้เป็นกำลังใจ ในการดำเนินชีวิต ต่อไป ว่า เรามี จุดหมายแน่นอน

  ผม ไปรับเลี้ยง น้องหมา ที่ถูกทิ้ง ไว้สองตัว   ตอนนั้น  ยังมี บ้าน ที่มี สนาม ให้เค้าได้วิ่งเล่น    แต่ ตอนนี้ ผู้ใหญ่ ขายไปแล้ว //  3 พ่อลูก

ต้องมาเช่า ทาวน์เฮ้าส์ อยู่  ต้องปรับตัว กันทั้ง คน ทั้งหมา  ช่วงแรก เครียดมาก ครับ   เพราะ เด็กๆ  เห่าตลอดเว  เนื่องจาก ฝั่งตรงข้าม

เป็น หอพัก  คนเข้าออกตลอดทั้งคืน  ส่วนผม  ตอนแรก ยังหาบ้านไม่ได้   ต้องเอา เด็กๆ ไปฝากที่คลินิก  เป็นเดือน  เนื่องจากหาบ้านเช่า

ที่อนุญาติ ให้น้องหมาอยู่นี่ยากมาก     //   โชคดี มี ผู้ใหญ่ ช่วยเหลือ ด้านเงิน เป็นบางส่วน  บางท่าน ไม่เคยเห็นหน้าเลย บางท่าน เป็นพี่

ที่รู้จักกัน ใน เฟส   ขอบคุณมากๆครับ

  ตอนนี้  ผมมี ญาติ เหลือ 2 ตัว เลี้ยงจนกว่า จะตายจากกัน   ตอนนี้ ที่กลัว คือ กลัว อัลไซเมอร์  เคยเห็น ผู้ใหญ่ บางคน เป็น อัลไซเมอร์

เฉี่ยบพลัน  ตอนนั้น ยังมี ผมดูแลอยู่ ต่อมา ทางลูกหลานเค้า  มารับช่วงต่อไป หลังจากที่อาการเริ่มหนักขึ้น   //  บอกเลยว่า กลัวมาก

เพราะ ถ้าเป็น  คงไม่มีใครดูแล


  ช่วงนี้ เลย ฝึก สติ สมาธิ  มากขึ้น  เน้น สติ เป็นพิเศษ  เพราะ ถ้า สติ ต่อเนื่อง เด่ว สมาธิเกิดเอง

  มี ความคิด ไปอยู่วัดเหมือนกันครับ   ตอนที่หมดภาระ อะไรแล้ว  เพราะ ท่านเจ้าอาวาส บางวัด ทางอีสาน ท่าน เมตตา รักผมเหมือน น้อง คนนึง

น่าจะไม่มีปัญหา   แต่อนาคตไม่แน่  ผมอาจตายก่อนวันนั้น    คิด ทบทวนดู  หลายสิ่ง ในอดีต แก้ไขอะไร ไม่ได้แล้ว ได้แต่ แก้ปัญหา ที่มีเข้ามา

  ส่วน อีกหลายสิ่ง ที่เป็น ทาน  ก้อ ได้ ช่วยเหลือ ทั้ง คน ทั้ง เด็กๆ หมายถึง น้องสัตว์ ต่างๆอะครับ ไปพอสมควร แก่เหตุ ปัจจัยแล้ว

ถ้ายังมี มาให้ช่วยอีก ก้อจะช่วย ตามความสามารถตน

ศีล ก้อ พยายาม ถือ ศีล ห้า ให้ครบ  พยายามไม่ให้มัวหมอง

ภาวนา ตอนนี้ เข้มกว่าเดิม ไปอีกนิด  ทีละนิดๆ มั่นใจ เป็นการส่วนตัว ว่าต้อง ก้าวหน้าขึ้นเรื่อยๆ ไม่ช้าก้อเร็ว   ยิ่ง ไม่อยากได้อะไร ใน

การภาวนา  ยิ่งก้าวหน้า ก้อ พยายามกันต่อไป   เพี้ยนสู้สู้

  ปอลิง 1. ต้องขอโทษด้วยนะครับ   ที่ยัง ไม่ได้อ่าน เม๊นต์บนๆเลย


           2.  เป็นกำลังใจ ให้ จขกท ครับ  สู้ๆนะครับ  อย่างน้อย ชีวิต เราบางเรื่องก้อใกล้เคียงกัน  ขอให้มีกำลังใจ ในทุกเรื่องที่เป็นสัมมา

นะครับ  ขอให้ จขกท มีความสุขมากๆนะครับ ( หวังดีกับใคร สิ่งไหน มักมี ความสุขเสมอ แบบที่ไม่ต้องแผ่เมตตา ให้ตัวเองเลย อิอิ )