พ่อแม่ก็ตายหมด. พี่ๆก็มีครอบครัวหมด แล้ว. ชีวิตคู่ก็ไม่สมหวัง แต่งแล้วก็มีอันเลิกลา สุดท้ายก็มาอาศัยพี่อยู่. แต่อายุเริ่มมากขึ้นเพื่ิอนก็เริ่มห่างหายไป. ต่างมีครอบครัว. เราก็อยู่ตัวคนเดียว วันๆก็ได้คุยกับหมา เหมือนชีวิตเหงาๆยังไงไม่รู้. มีแฟนเป็นคนต่างชาติก็ได้แต่คุยทางแอวันละรอบครั้ง เพราะเขามีครอบครัวที่ประเทศเขา. ความเหงาเริ่มเกาะกินใจ. ยิ่งอายุเริ่มเข้าหลักสี่.แต่เหมือนชีวิตมันอยู่ตตัวคนเดียวในโลก. กินคนเดียว กินคนเดียวไปไหนทำอะไรคนเดียว. แล้วก็พูดคุยกับหมา. เพื่ิอนในโซเชี่ยลก็เท่านั้น. มีเยอะก็ไม่ได้สนิท. //อ้อ!ฉันไม่ได้ทำงานนะ. อาศัยกินสมบัติเก่า. วันๆก็กินแล้วก็นอนอยู่บ้านพี่ชายนี่แหล่ะ. เขาไม่ว่าอะไรฉัน. เพราะฉันไม่ได้เดือดร้อนเขา. ขอแค่ที่ซุกหัวนอนแค่นั้น. .... ทำไมฉันถึงรู้สึกเหงามากมายขนาดนี้. พี่ๆเขาก็ออกทำงานแต่เช้า. กลับบ้านก็มืดค่ำเลยไม่ได้คุยกัน.เทศกาลทุกคนมีงานสังสรรค์. แต่นฉันก็ไม่มีใคร. ไม่มีเพื่อน. มีใครเป็นเหมือนฉันไหม?คุณแก้ปัญหาตรงนี้ได้อย่าวไร...บางครั้งนั่งๆนอนๆจิตใจมันห่อเหี่ยว น้ำตาไหลก็มี...เห้อ!!!