ก่อนอื่นเลย…..ดิฉันเป็นนักศึกษาคนหนึ่งที่ใช้ชีวิตอยู่ในรั่วมหาวิทยาลัย ที่ใช้ชีวิตที่ต่างจากสังคมมัธยมมาก จากมาบ้าน และต้องใช้ชีวิตคนเดียวในมหาวิทยาลัยคนเดียวคะ เริ่มเรื่องของเราดีกว่า  ฉันรู้สึกว่าเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มแปลกๆไปค่ะไม่ยอมคุยกับฉันเหมือนก่อน จนเพื่อนๆในกลุ่มต่อๆมาก็แปลกๆไปตามๆกัน  ฉันรู้สึกกดดันมาก ร้องไห้หนักมาก จนบ้างครั้งรู้สึกว่าไม่อยากไปเรียนหนังสือเลย ดิฉันเป็นคนแคร์เพื่อนมาก รักเพื่อนมาก ยอมที่จะเอาวันหยุดของตัวเองที่จะได้อยู่กับครอบครัวมาอยู่กับเพื่อนแกล้งบอกพ่อกับแม่ว่าทำรายงานทำงานกลุ่ม ไปเที่ยวไปดูหนังกับเพื่อนทั้งๆที่ตัวเองไม่มีตัง และไม่เคยบอกกับเพื่อนว่าไม่มีตังจริงๆนะ  เพราะกลัวว่าจะไม่มีเพื่อนคบเพื่อนคุย กลัวเพื่อนออกห่าง  ดิฉันเป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออก ไม่กล้าที่จะไปถามเพื่อนว่า แกเป็นอะไรเหรอ ทำไมไม่คุยกับเรา…..? แกเราไปทำอะไรให้เราเหรอถึงได้เกลียดเราขนาดนี้…..? ดิฉันรู้สึกอึดอัดมาก ดิฉันได้ลองคุยกับเพื่อนกลุ่มใหม่ที่อยู่ในห้องเดียวกัน จนมีเพื่อนคนหนึ่งดิฉันรู้สึกไว้ใจเขา เขาก็ดีกับฉัน เขาให้ดิฉันระบายความรู้สึกเกี่ยวกับเพื่อนกลุ่มเก่าดิฉันก็รู้สึกสบายใจมากที่ได้พูดไปในวันนั้น
ต่อมาเพื่อนในกลุ่มเริ่มไม่รอ ไม่คุย เวลาฉันเข้าไปคุยด้วยพวกเขาทำน่าเบื่อหน่ายไม่อยากคุยกับดิฉัน ฉันเคยระบายความรู้สึกกับเพื่อนคนหนึ่งที่รู้สึกว่าไม่ชอบเพื่อนคนหนึ่งในกลุ่มฟัง เขาก็รู้สึกเหมือนฉันแต่เหมือนเขาจะรู้สึกมากกว่า ดิฉันเคยคิดว่าการที่เราพูดคุยกับเพื่อนในกลุ่มให้เราฟังดีกว่านำเรื่องไปคุยนอกกลุ่ม  จนดิฉันเวลาเห็นเพื่อนคนนี้ทำพฤติกรรมที่เราไม่ชอบเหมือนกันเราจะเข้าใจกันและรู้สึกเหมือนกับดิฉัน แต่พอต่อมาเขาก็ไปสนิทกับเพื่อนคนที่เราไม่ชอบเหมือนกัน  (ซะงั้นอ่ะ) และเพื่อนอีกคนที่อยู่ในกลุ่มเดียวกับฉันหรือเรียกได้ว่าสนิทที่สุดเลยก็ว่าได้แต่เหมือนเป็นเพื่อนกินมากกว่า เวลาอยู่หอเขาก็ดีกับคุยกันเหมือนปกติแต่พอเวลาอยู่ในกลุ่มในห้องเดียวกัน มันไม่ใช่อ่ะ คนละคนกับเวลาอยู่หอเลย ดิฉันรู้ท้อมากคะ  จนทนไม่ไหว เหมือนกับว่าเพื่อนๆไม่อยากให้เราอยู่กลุ่มด้วย ดิฉันเลยตัดสินใจที่จะออกมาจากกลุ่มดื้อๆ จนมาได้เพื่อนกลุ่มใหม่ เพื่อนกลุ่มนี้น่ารักมาก นิสัยดีทุกคน ผิดกับเพื่อนกลุ่มเก่ามากไปไหนไปกัน  ดิฉันรักเพื่อนกลุ่มนี้มาก
แฮปปี้ดีคร้า