สวัสดีค่ะ วันนี้ดิฉันจะมาเล่าเรื่องที่ต้องอดทนเพื่อพ่อกับแม่กันค่ะ ดิฉันเป็นนักศึกษาที่กำลังศึกษาอยู่ชั้นปีที่ 3  ดิฉันได้เข้ามหาวิทยาลัยแห่งหนึ่งในจังหวัดอุบลราชธานี ดิฉันได้ไปอยู่คุณน้าซึ่งเป็นน้องชายของคุณแม่ดิฉัน เรื่องมีอยู่ว่า ตั้งแต่ที่ฉันเข้ามาเรียนที่นี่ ตั้งแต่ ปี1 จนถึงปี3 ดิฉันนั้นอึดอัดมาก และอดทนสุดๆ ที่ต้องอยู่กับคนที่ชอบบังคับ ช่วงปี1 ดิฉันทั้งกดดัน เสียใจ โดนตำหนิจากอาจารย์ในมหาวิทยาลัย ฉันร้องไห้แทบทุกคืน คุณน้าของดิฉันไม่อยากให้ทำกิจกรรมต่างๆที่อยู่ในมหาวิทยาลัย แต่ฉันดื้อไม่ฟังฉันจะทำ เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้ฉันไม่ได้อยู่บ้าน พอขึ้นปี2 ดิฉันก็โดนอีก จนดิฉันอยากย้ายออกไปอยู่หอคนเดียว แต่ดิฉันก็ทำไม่ได้ เพราะพ่อกับแม่ของดิฉัน ไม่อยากให้ไปอยู่หอตามลำพัง  ดิฉันกัดฟันอดทนอีก พอมาปี2เทอม2 เกิดสถานการณ์โควิดแต่ไม่ร้ายเเรงเท่ากับทุกวันนี้ ดิฉันเริ่มได้อยู่บ้านกับน้าช่วงเย็น มันก็ดีอยู่ถ้าเขาไม่บังคับ หรือปล่อยให้เราอยู่อย่างอิสระ ฉันรู้สึกว่ามันเริ่มดีขึ้น ไม่ค่อยถูกบังคับ แต่หลังๆ คุณน้าของดิฉันก็ห้ามนั้นห้ามนี่ ทำไมฉันไม่มีชีวิตเหมือนเพื่อนคนอื่นๆบ้าง แต่นี้เป็นความคิดเเแบบเด็กๆ มันเลยทำให้ดิฉันรู้เลยว่าคุณน้าเป็นห่วงดิฉัน แต่การห่วงของแกมันให้ดิฉันอึดอัด ฉันรู้สึกว่า อะไรพวกนี้จะทำให้ฉันเป็นโรคซึมเศร้า เพราะดิฉันเคยมีความคิดที่จะอยากฆ่าตัวตาย แต่ฉันก็คิดขึ้นได้ว่า เราไม่ควรตายในเวลาที่พ่อกับแม่ยังหวังให้เรามีการงานที่ดีและมั่นคง ฉันเลยกัดฟันอดทนอีกครั้ง จนมาถึงสถานการณ์โควิดหนักขึ้น เปิดเทอมเรียนออนไลน์ไม่ได้ออกไปไหน  มันเริ่มไม่ความเป็นตัวเองละ โดนห้ามนั้นห้ามนี่อีก ออกไปหาเพื่อน กินข้าวกับเพื่อนไม่ได้เพราะกลัวจะติดโควิดแล้วมาติดน้า โอเค เข้าใจ รับฟัง พี่สาวแท้ๆของพี่ฉันก็ยังมาหาไม่ได้เลย ไม่รู้จะว่ากลัวอะไรหนักหนา ถ้าsaveตัวเอง มันก็น่าจะไม่มีปัญหา ก็รู้อยู่ถ้าติดมามันไม่ดี เเต่เราก็saveตัวเองอยู่ ฉันเลยเลือกที่จะในพื้นที่ของฉัน ถึงเวลาทานข้าวค่อยออกไป ฉันใช่ชีวิตแบบนี้จะได้ 2ปีกว่า ฉันอดทนได้เก่งนะ เป็นพี่สาวฉันคงไม่อดทนนานขนาดนี้ จนมาวันนี้ค่ะ เรียกฉันไปคุย บอกกับฉันว่าฉันยังคิดไม่เป็น ยังเป็นเด็ก ที่คอยรับคำสั่ง ใช่ค่ะ ฉันเป็นเด็ก แต่ถ้าฉันไม่ทำตามที่น้าบอก แล้วมันจะถูกใจน้าหรอค่ะ เป็นคนยากๆ ใครจะตามอารมณ์ทันล่ะ ถ้าฉันยังคิดไม่เป็น คงไม่โตมาขนาดนี้หรอกเนอะ  และตอนนี้ฉันกำลังร้องไห้อีกแล้ว ฉันคิดถึงพ่อกับแม่เหลือเกิน กลับไปหาท่านก็ไม่ได้เพราะที่อุบลมีคนติดเยอะ เลยได้เเค่วิดีโอคอลหา ฉันห่างหายจากการร้องไห้มานาน ความรู้สึกเหมือนวันนั้นมันกลับมาอีกแล้วค่ะ มันมาทำร้ายฉันอีกแล้ว  แต่ฉันคิดไว้เสมอว่าจะสู้เพื่อพ่อกับแม่ ฉันเรียนใกล้จะจบแล้ว อดทนอีกนิดจะได้สบายเเล้ว เรื่องของดิฉันก็มีแค่นี้แหละค่ะ   
ปล.ฝากไว้ให้คิดสำหรับคนที่เจอปัญหาชีวิตแบบนี้นะคะ สู้ๆค่ะ สู้เท่านั้น อย่าท้อ อย่าถอย จงเผชิญหน้าไปกับมันสักวันมันจะเป็นของเรา