รู้สึกไร้ค่ามากๆ รู้สึกไม่มีใครสนใจมาประมาณ 1 ปีกว่าๆแล้วค่ะ

รู้สึกอะไรมันแย่ไปหมดจนอยากปลีกตัวออกจากโลกภายนอก เพื่อมาอยู่กับตัวเอง เพราะหมดหวังแล้วว่าจะมีคนมาสนใจ เช่น ตอนดึกๆประมาณ2ทุ่มกว่าจะออกไปนั่งเล่นสวนสาธารณะคนเดียวมาหลายเดือนแล้วทุกวันหลังจากที่เครียด เผื่อจะทำให้หายเครียดบ้าง แต่มันก็ไม่เลย

ไม่มีคนรับฟัง บางทีอยากจะเล่าอะไรให้พ่อแม่ฟัง หรือใครฟัง ก็จะไม่มีใครฟังเวลาพูดหรือเล่าอะไรในชีวิตที่มันแย่ๆให้ฟัง

ชอบปิดบังตัวเองว่าเศร้า เพราะเวลาเล่าเรื่องอะไรแย่ๆจะไม่มีใครฟัง ต้องปิดบังทำเป็นมั่นใจในตัวเอง ทำเป็นร่าเริง แต่ความจริงแล้วมันตรงข้ามหมดเลย ทำไปทำมาเหมือนคนหลอกตัวเอง

ทุกวันนี้รู้สึกหว่าเว้ 80% อยู่ รร. ก็รู้สึกไม่มีใครสนใจ แม้เพื่อนก็ไม่ฟังไม่สนใจ กลับบ้านมาก็เย็นเพราะบ้านอยู่ไกล พอกลับมาก็กินข้าวพร้อมครอบครัวแล้วต่างคนก็ต่างนอนเลย หรือไม่ก็กดโทรศัพท์ คุยกันก็ตอนกินข้าว

จนตอนนี้รู้สึกไม่อยากจะรู้จักใคร แต่ลึกๆก็อยากเผื่อจะมีคนรับฟัง แต่เหมือนมันผิดหวังมาเยอะก็เลยไม่อยากรู้จักใครเพราะกลัวตัวเองเสียใจอีก

เดี๋ยวนี้เริ่มร้องให้ง่ายมาก เรื่องเล็กน้อยๆก็ร้องให้ได้ แต่แอบร้อง

อยากมีเพื่อนเป็นสัตว์แทนคนแล้วค่ะตอนนี้ เวลาเศร้าชอบนึกภาพเราร้องให้แล้วมีแมวมาปลอบใจ ร้องเหมียวๆ เอาคางมาถูแก้มเรา แต่ปัจจัยหลายอย่างทำให้เลี้ยงไม่ได้

สติก็ไม่ค่อยมี เหม่อลอย และก็ดู งง ตลอดเวลา

เริ่มเป็นคนเงียบขึ้นเรื่อยๆ เพราะกลัวอะไรไม่รู้กลัวไปหมด ทั้งๆที่ตัวตนจริงๆเป็นคนพูดมาก เดี๋ยวนี้ไม่อยากพูดมากแล้ว

เข้าไปดูในเน็ดมาแล้วค่ะ แต่ไม่แน่ใจว่าเป็นหรือเปล่า เลยอยากลองมาถามเพื่อนชาวPantipค่ะ ใครช่วยบอกได้ก็ขอขอบคุณมากๆค่ะ