อยู่คนเดียวมันเหงา ตื่นเช้าไปเดินเล่นที่ตลาดดีกว่า  
นั่งจิบกาแฟดูสาวๆวัยละอ่อน เพิ่งจะห้าสิบหมาดๆ โอ้ย... แค่นี้ก็สุขใจละ
สายๆก็เดินเล่นเป็นพญาน้อยชมตลาดซะหน่อย
เจอยายแก่คนนึ้งมาเปิดร้านขายมีดขายจอบเก่า ก็มองๆดูนะ จอบหงอนแบบโบราณนี่น่าสนแฮะเดี๋ยวกลับมา ไปดูร้านอื่นก่อน
กลับมาใหม่ อ้าว จอบหงอนแบบโบราณไปซะละ
หยิบมีดมือสองขึ้นมาดูแก้เก้อ หึหึ ใบบางดีมาก คนแก่ชอบใช้เพราะมันเบาไม่หนักมือดี
มองไปมองมาเหลือบไปเห็นตะไบเหล็กเก่าๆอันนึ้ง น่าสนใจ มันสวย สวยกว่ายายแก่คนขายละกัน
“ยี่สิบจ๊ะตา ”
หึ เรียกเราตา
“ใช้ดีนะ ถ้าซื้อของใหม่ราคาเป็นร้อย”
     สิบบาทก็เอาละ
“แหม  มันขาดทุนค้า เอางี้ละกัน เห็นว่าคุ้นเคยกันเอาแค่สิบห้าก็พอ”
แล้าเราไปคุ้นเคยกันตอนไหนฟะ
ว่าแล้วยายแก่ก็หยิบเหล็กขึ้นมาห่อแล้วยื่นให้
“ได้แล้วล่ะตา”
เรียกตาอีกละ  กะลังจะหยิบตังส่งให้ซะหน่อย  ถ้างั้นอย่าเอาเลยแบ็งค์ย่อย เอาแบ้งค์พันไป
ยายแก่ทำท่าค้นตังค์อยู่พักนึ้ง แล้วจู่ๆก็วิ่งจู๊ดออกไป สักครู่ก็เดินนับตังกลับมาทอนให้  5555 แกล้งคนแก่นี่มันส์จริงโว้ย  
กลับมาถึงบ้าน นั่งดูเหล็ก พลิกซ้าย พลิกขวา แล้วตรูจะเอาไอ้เหล็กที่มันห่อใบมีดไว้ข้างในออกได้ยังไงฟะ
หน้าตามันก็แบบเนี๊ะ

งานนี้นึกถึงตาจ่อยเกลอเก่าขึ้นมาทันที  ว่าแล้วหยิบหมวกปีกขึ้นมาสวม มูมฟฟฟฟฟ