แม้แต่คนไทยที่อาศัยอยู่เมืองนอก เวลาพูดภาษาไทยก็พยายามออกเสียงภาษาไทยอย่างถูกต้อง และใช้ภาษาไทยให้เป็นภาษาไทยครับ มีบ้างที่นึกคำไทยไม่ออกจริงๆ เพราะบางทีไม่ได้ใช้พูดอยู่ทุกวัน แต่ไม่เคยได้ยินคนไทยในต่างประเทศพูดด้วยสำเนียง "ลูกครึ่ง" (ถ้าไม่ได้เกิดต่างประเทศจริงๆ)

ถนัดคิดเป็นภาษาอังกฤษไม่แปลกครับ ภาษาไหนก็ได้ตามถนัด แต่ถ้าเมื่อไหร่จะพูด ก็ต้องตระหนักว่า จุดมุ่งหมายของการพูดคือการสื่อสาร ให้คนอื่นเขาเข้าใจเรา ถ้าเราเลือกที่จะสื่อแบบที่ตรงใจตัวเองมากกว่า แต่คนอื่นฟังไม่รู้เรื่อง หรือต้องพยายามคิดแปลแล้วแปลอีก อันนั้นก็ถือว่าเป็นการสื่อสารที่ล้มเหลวครับ ถ้าเรารู้ว่ามันล้มเหลวแล้วยังฝืนทำ ก็คงไม่ช่วยให้เกิดประโยชน์อะไรในการใช้ชีวิตของเราเท่าไหร่ครับ

อยากรู้ว่าดัดจริตมั้ย คนอื่นตอบให้ยากครับ ต้องลองวิเคราะห์ตัวเองดู ผมเสนอวิธีดูง่ายๆ แบบนี้ อ้างจากที่คุณเจ้าของกระทู้เล่าว่า

          ทุกวันนี้เริ่มอาการหนัก ไปที่ๆหนึ่งแล้วคนที่นั้นถามว่าเป็นลูกครึ่งหรอ สำเนียงการพูดเราเหมือนลูกครึ่ง

เมื่อเราได้ยินแบบนั้น ความรู้สึกของเราเป็นบวกหรือลบ ถ้าเป็นลบ (ตกใจ อยากเปลี่ยนแปลง) แสดงว่าไม่ได้ดัดจริต มันเป็นไปเอง ไม่ได้อยากให้เป็น แต่ถ้าเป็นบวกแม้เพียงนิดเดียว (อุ๊ย เก๋ดีเหมือนกัน เอ๊ะ เหมือนได้รับคำชม) อันนี้แสดงว่าถึงเราจะบอกว่าเราไม่ได้ตั้งใจ แต่จริงๆ จิตใจเรามันโน้มเอียงฝักใฝ่ไปทางนั้น เพียงแต่เราปฏิเสธตัวเองครับ