เรื่องราวของผมคือ ผมมีพ่อเลี้ยงเป็นคนอังกฤษตั้งแต่แบเบาะ แต่ตัวผมคือไทยบ้านดำแดดครับ ผมสนิทกับพ่อเลี้ยงมากๆตั้งแต่เด็กๆจนถึงตอนโต นามสกุลผมก็เปลี่ยนเป็นนามศกุลเขา (ผมไม่เคยรู้จักพ่อแท้ๆของผม) เวลาผมพูดกับเพื่อนที่เป็นคนต่างชาติ หรือโทรหากัน ไม่ก็เจอเพื่อนๆคนไทยเวลาผมพูด ผมพูดติดสำเนียง (cornish accent) เพราะพ่อมาจากเมือง plymouth เรื่องเกิดขึ้นตอนผมย้ายไปมหาวิทยาลัยไทย คนในกลุ่มบอกทำไมพูดแบบนั้นภาษาไทยก็พูดชัด แต่ทำไมพูดอังกฤษสำเนียงแบบนั้นไม่เคยได้ยิน ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ ผมก็เลยงง รู้สึกว่าผมต้องพูดแบบไหนหรอ ตั้งแต่เล็กจนโตน้องสาวก็ลูกครึ่ง เพื่อนๆก็ลูกครึ่งบ้างต่างชาติบ้างไทยบ้างสมัยเรียนอนุบาลจนถึงมัธยมปลายไม่มีปัญหาอะไรเลย กลับกลายเป็นพอมามหาลัยผมรู้สึกว่าผมไม่กล้าสนทนาภาษาอังกฤษ

อีกเรื่องผมก็พูดสำเนียงไทยเนี่ยแหละครับ ไม่มีดัดจริต “ร์” ลงท้ายกับคำไหนเลย แต่แค่บางทีเวลาพูดไทย ผมเผลอเรียงคำพูดผิดบ้าง

เรื่องนี้มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนเป็นตัวประหลาด เข้าหาคนยาก เพราะด้วยสังคมที่ผมอยู่จะไม่ค่อยหยิ่ง ซักถามแลกความคิดเห็นเป็นเรื่องปกติ แต่พอมามหาลัยผมจะคุยสาระไม่ได้ เขามองเรื่องจริงจังเป็นตลกไปหมด ผมรู้สึกว่าเล่นได้ แต่มันควรมีเวลาเล่น ไม่ใช่ตลอดเวลายิ่งเวลามีงานต้องทำ

คำถามคือ ผมควรเปลี่ยนปรับทัศนคติยังไงดีครับ