สวัสดีค่ะ..เพิ่งเป็นสมาชิก ..
สมัครเพื่อมาตั้งคำถามนี้โดยเฉพาะ..
คือส่วนตัวผู้หญิงธรรมดา อายุ20
ไม่เคยรู้จักความรักจริงๆจังๆสักครั้ง..
ที่ผ่านมาก้อมีคนเข้ามาและออกไปตามระเบียบ..
ไม่ใช่คนสวยค่ะ..
น่าตาธรรมดา..พอเอ็นดู
ไม่เคยมีแฟนจริงๆ..
คงเป็นเพราะส่วนตัวโลกส่วนตัวสูง..
และค่อนข้างถูกใจคนยาก..ค่ะ
เป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเพราะมีความฝันเหมือนคนทั่วไป
แต่แล้ววันนึง..เราบังเอินเจอผู้ชายคนนึง..
บอกเลยว่านิ่งมาก...หยุดเดินเเละเผลอจ้องมองจนเขารู้สึกตัว
เราเจอกันที่..ทางเข้า MRT. เซนทรัลพลาซ่าพระราม9
ช่วงเวลาประมานหนึ่งทุ่มของวันอังคารเมื่อหลายอาทิตย์ที่แล้ว
เขาเป็นคนรูปร่างสูงตามมาตราฐานของต่างชาติ..
ใช่ค่ะเขาไม่ใช่คนไทย..เขามาจากประเทศอังกฤษ..
ที่รู้นะเหรออ..คืออยากคุยค่ะ แต่ในใจนึกกลัวนะ..กลัวจะคุยไม่รุ้เรื่อง
เรายืนจ้องจนเขารุ้ตัวและหันมายิ้มให้เรา..คือความรุ้สึกตอนนั้นตื่นเต้นมาก
ในใจคิดแค่ว่าทำยังไงจะได้คุยกัยเขา..
คือตั้งแต่โตมามีครั้งนี้ครั้งแรกที่มีอาการอยากรู้จักผู้ชาย..
แต่เชื่อไหม..เขาเป็นคนชวนเราคุย..เขาทักเราเป็นภาษาอังกฤษ..ในประโยคสวัสดี
และเจาก้อถามเราว่าเราพูดอังกฤษได้ไหม..คือเราฟังรู้เรื่องนะแต่มันตื่นเต้นเลยลืมคำพูด
เราส่ายหน้านั้นแหละเขาจึงพูดไทย..
OMG. เขาพูดไทยชัดมากก.เขาอ่านภาษาไทยได้ด้วยนะ..
เขาเล่าว่าเขามาอยู่เมืองไทยห้าปีแล้ว..เจาเป็นอาจารย์ค่ะ..(ขอไม่บอกนะว่ามหาลัยไหน)
เขาต้องลงก่อนเรา2สถานีแต่เขากับเลือกที่จะไปลงป้ายเดียวกับเรา..
เจาชวนเราไปทานข้าว..ไปสิค่ะ..ครั้งแรกที่ไม่ปฏิเสธผู้ชายแปลกหน้าที่ชวนทานข้าว
ช่วงเวลานั้นมันเป็นความรู้สึกบางอย่างที่เรารู้สึกว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลยตลอด20ปีที่ผ่านมา
เราให้นามบัตรเขาไป..ในใจก็หวังนะว่าเขาจะแอดไลน์มาคุยนะ
ผ่านไปเกือบอาทิตย์คือเขาหายไปเลย..ในใจนี่แบบว่ามันไม่ปกติอ่ะ
แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาก้อแอดไลน์มาทักทาย..
เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ คงเป็นเพราะงานเขายุ่งเราไม่อยากกวน
แต่เราดีใจที่เขาทักมานะ เขาส่งรูปให้เราด้วย คือเราชอบรอยยิ้มเขาอ่ะ..เขามีเขี้ยวด้วยมันน่ารักมากก
คือทุกวันนี้นั่งดูรูปแล้วยิ้มเหมือนคนบ้า..จนเพื่อนว่าเราบ้าจริงๆอ่ะ..เขาจะรู้ไหม
ว่าเขามีอิทธิพลกับความรู้สึกเราขนาดนี้...
เราชอบคนง่ายนะ....แต่คนที่เราเคยชอบไม่มีสักคนที่ทำให้เรามีอาการแบบนี้..
เลยกำลังสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไร..? รักแรกพบมีจริงไหม? เรารักเขาหรือเปล่า? แล้วเขาละคิดอะไรกับเราไหม?
แล้วอาการขอวคนมีความรักเป็นยังไง..
พูดเลยค่ะ..เราไม่เคยมีความรัก..อีกอย่างกำแพงเราคงสูงเลยไม่มีใครผ่านเข้ามาได้
แต่เราเคยอ่านคอมเม้นนึงมันโดนใจเรามาก
"ถ้าเขาไม่ใช่ทำยังไงก้อข้ามกำแพงมาไม่ได้"
"แต่ถ้าเขาใช่ไม่ต้องทำอ่ะไรเราจะปีนกำแพงไปหาเอง"
สงสัยค่ะ..รักแรกพบมีอาการแบบไหนค่ะ
สมัครเพื่อมาตั้งคำถามนี้โดยเฉพาะ..
คือส่วนตัวผู้หญิงธรรมดา อายุ20
ไม่เคยรู้จักความรักจริงๆจังๆสักครั้ง..
ที่ผ่านมาก้อมีคนเข้ามาและออกไปตามระเบียบ..
ไม่ใช่คนสวยค่ะ..
น่าตาธรรมดา..พอเอ็นดู
ไม่เคยมีแฟนจริงๆ..
คงเป็นเพราะส่วนตัวโลกส่วนตัวสูง..
และค่อนข้างถูกใจคนยาก..ค่ะ
เป็นเด็กต่างจังหวัดที่เข้ามาเพราะมีความฝันเหมือนคนทั่วไป
แต่แล้ววันนึง..เราบังเอินเจอผู้ชายคนนึง..
บอกเลยว่านิ่งมาก...หยุดเดินเเละเผลอจ้องมองจนเขารู้สึกตัว
เราเจอกันที่..ทางเข้า MRT. เซนทรัลพลาซ่าพระราม9
ช่วงเวลาประมานหนึ่งทุ่มของวันอังคารเมื่อหลายอาทิตย์ที่แล้ว
เขาเป็นคนรูปร่างสูงตามมาตราฐานของต่างชาติ..
ใช่ค่ะเขาไม่ใช่คนไทย..เขามาจากประเทศอังกฤษ..
ที่รู้นะเหรออ..คืออยากคุยค่ะ แต่ในใจนึกกลัวนะ..กลัวจะคุยไม่รุ้เรื่อง
เรายืนจ้องจนเขารุ้ตัวและหันมายิ้มให้เรา..คือความรุ้สึกตอนนั้นตื่นเต้นมาก
ในใจคิดแค่ว่าทำยังไงจะได้คุยกัยเขา..
คือตั้งแต่โตมามีครั้งนี้ครั้งแรกที่มีอาการอยากรู้จักผู้ชาย..
แต่เชื่อไหม..เขาเป็นคนชวนเราคุย..เขาทักเราเป็นภาษาอังกฤษ..ในประโยคสวัสดี
และเจาก้อถามเราว่าเราพูดอังกฤษได้ไหม..คือเราฟังรู้เรื่องนะแต่มันตื่นเต้นเลยลืมคำพูด
เราส่ายหน้านั้นแหละเขาจึงพูดไทย..
OMG. เขาพูดไทยชัดมากก.เขาอ่านภาษาไทยได้ด้วยนะ..
เขาเล่าว่าเขามาอยู่เมืองไทยห้าปีแล้ว..เจาเป็นอาจารย์ค่ะ..(ขอไม่บอกนะว่ามหาลัยไหน)
เขาต้องลงก่อนเรา2สถานีแต่เขากับเลือกที่จะไปลงป้ายเดียวกับเรา..
เจาชวนเราไปทานข้าว..ไปสิค่ะ..ครั้งแรกที่ไม่ปฏิเสธผู้ชายแปลกหน้าที่ชวนทานข้าว
ช่วงเวลานั้นมันเป็นความรู้สึกบางอย่างที่เรารู้สึกว่ามันไม่เคยเกิดขึ้นเลยตลอด20ปีที่ผ่านมา
เราให้นามบัตรเขาไป..ในใจก็หวังนะว่าเขาจะแอดไลน์มาคุยนะ
ผ่านไปเกือบอาทิตย์คือเขาหายไปเลย..ในใจนี่แบบว่ามันไม่ปกติอ่ะ
แต่เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาเขาก้อแอดไลน์มาทักทาย..
เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่ คงเป็นเพราะงานเขายุ่งเราไม่อยากกวน
แต่เราดีใจที่เขาทักมานะ เขาส่งรูปให้เราด้วย คือเราชอบรอยยิ้มเขาอ่ะ..เขามีเขี้ยวด้วยมันน่ารักมากก
คือทุกวันนี้นั่งดูรูปแล้วยิ้มเหมือนคนบ้า..จนเพื่อนว่าเราบ้าจริงๆอ่ะ..เขาจะรู้ไหม
ว่าเขามีอิทธิพลกับความรู้สึกเราขนาดนี้...
เราชอบคนง่ายนะ....แต่คนที่เราเคยชอบไม่มีสักคนที่ทำให้เรามีอาการแบบนี้..
เลยกำลังสงสัยว่าตัวเองเป็นอะไร..? รักแรกพบมีจริงไหม? เรารักเขาหรือเปล่า? แล้วเขาละคิดอะไรกับเราไหม?
แล้วอาการขอวคนมีความรักเป็นยังไง..
พูดเลยค่ะ..เราไม่เคยมีความรัก..อีกอย่างกำแพงเราคงสูงเลยไม่มีใครผ่านเข้ามาได้
แต่เราเคยอ่านคอมเม้นนึงมันโดนใจเรามาก
"ถ้าเขาไม่ใช่ทำยังไงก้อข้ามกำแพงมาไม่ได้"
"แต่ถ้าเขาใช่ไม่ต้องทำอ่ะไรเราจะปีนกำแพงไปหาเอง"