เดือนนี้ของปีที่แล้วเราเสีบศูนย์ เหมือนคนไร้วิญญาณ
น้องหมาที่เรารักที่สุดตาย เราร้องไห้ ไม่อยากกินอะไร เก็บตัวเงียบในห้อง
ก่อนหน้าที่น้องจะเสีย เราดุน้องแล้วก็ตีไป เพราะน้องกัดรองเท้าเรา
วันต่อมาก่อนที่เราจะไปเรียน เราลูบหัวน้อง แล้วก็บอกน้องว่าอย่าทำอีก
นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่เราได้คุยกับน้อง ตอนเที่ยงของวันนั้น
แม่ร้องไห้ โทรมาบอกเราว่า น้องตายแล้ว เรานี่ไม่มีกระจิตกระใจเรียน
เราเหมือนฝันไป คิดว่ามันไม่จริง เป็นไปไม่ได้แน่นอน แต่แม่ร้องไห้ขนาดนี้
จะโกหกให้ยังไง เราก็เลยโทรให้พ่อมารับกลับบ้าน มาถึงบ้านเราเข้าห้อง ปล่อยโฮ
เป็นสามวันที่เราร้องไห้หนักมาก ร้องไห้อย่างเดียว พ่อกับแม่จะเลี้ยงตัวใหม่เรายังค้านอยู่ในใจ
แต่ทำอะไรไม่ได้ เรากลัว กลัวว่าถ้าน้องกลับมาเห็น เราเลี้ยงตัวหใม่น้องจะเสียใจ
ตั้งแต่วันนั้นมาจนถึงวันนี้ ถึงเราจะเลี้ยงตัวใหม่ เราก็ไม่กล้ารักเหมือนเดิม เพราะกลัวว่าวันนึงถ้าเสียเขาไปเราจะร้องไห้อีก
และทุกครั้งที่เราคิดถึงน้องหมาตัวที่ตายไป เรายังร้องไห้ออกมา เรื่องของน้องเป็นเรื่องที่ทำให้เราเสียใจมากที่สุดเลยก็ว่าได้
ถึงตอนนี้ พี่จะพยายามทำใจนะ แกจะได้ไม่ต้องห่วง ผ่านมาปีนึงแล้ว ป่านนี้แกคงจะเกิดใหม่เป็นอะไรก็ไม่รู้ แต่พี่ยังรักแกนะ ยังคิดถึงด้วย