คุณแม่เพิ่งเสียชีวิตได้ไม่ถึงเดือน ผมสนิทกับคุณแม่มากๆ พาคุณแม่ไปเที่ยว ไปทำบุญ ไปกินข้าวกันเกือบทุกเสาร์อาทิตย์
มีพาไปไหว้พระที่ต่างจังหวัดทุกๆเดือน อะไรที่คุณแม่อยากได้ ผมก็ซื้อให้ คุณแม่อยากไปทานอะไร ผมก็พาไปทาน
คุณแม่อายุ 81 แล้ว มีโรคประจำตัวมากมาย ทั้งโรคเบาหวาน ความดัน หัวใจ ไขมัน
ก่อนหน้านี้ คุณแม่แข็งแรงมาตลอด ทุกเช้าจะมาเดินออกกำลังในซอย
เมื่อเดือน พ.ค. 67 คุณแม่มีอาการน้ำท่วมปอด แล้วตรวจพบว่ามีอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะแบบรุนแรง ทำการรักษาจนหายดี
เดือน มิ.ย. 67 อาการน้ำท่วมปอดกลับมาอีกครั้ง คราวนี้คุณแม่ต้องสอดท่อช่วยหายใจ แต่ก็กลับมาหายใจได้เอง แล้วกลับมารักษาตัวที่บ้านได้
คุณแม่อาการดีขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายเริ่มฟื้นฟู แต่พอมาถึงวันที่ 3 ส.ค. คุณแม่ลื่นล้มที่บ้าน
หลังจากนั้น อาการก้อค่อยๆทรุด จนสุดท้ายคุณแม่จากไปอย่างสงบ ในวันที่ 30 ส.ค.
ผ่านมาแล้วเกือบเดือน แต่ผมยังทำใจไม่ได้เลย ร้องไห้ทุกวัน คิดถึงแทบจะตลอดเวลา
ลืมตาตื่นมาก็คิดถึง ทำงานก็คิดถึง จนถึงเวลาจะนอน ก็คิดถึง
มันเป็นความรู้สึกโหยหาสิ่งที่ไม่สามารถพบเจออีกแล้ว
ทรมานมากๆเลยครับ รู้แหละว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ ทุกๆคนต้องเจอ
แต่ลึกๆในใจก็ยังเศร้า เหงา อยู่
อยากทราบว่า เพื่อนๆมีวิธีทำใจยอมรับการสูญเสียอันยิ่งใหญ่แบบนี้อย่างไรกันครับ?
คุณแม่เพิ่งเสียชีวิตได้ไม่ถึงเดือน เสียใจมาก ร้องไห้ทุกวัน มีวิธีทำใจยังงัยดีครับ?
มีพาไปไหว้พระที่ต่างจังหวัดทุกๆเดือน อะไรที่คุณแม่อยากได้ ผมก็ซื้อให้ คุณแม่อยากไปทานอะไร ผมก็พาไปทาน
คุณแม่อายุ 81 แล้ว มีโรคประจำตัวมากมาย ทั้งโรคเบาหวาน ความดัน หัวใจ ไขมัน
ก่อนหน้านี้ คุณแม่แข็งแรงมาตลอด ทุกเช้าจะมาเดินออกกำลังในซอย
เมื่อเดือน พ.ค. 67 คุณแม่มีอาการน้ำท่วมปอด แล้วตรวจพบว่ามีอาการหัวใจเต้นผิดจังหวะแบบรุนแรง ทำการรักษาจนหายดี
เดือน มิ.ย. 67 อาการน้ำท่วมปอดกลับมาอีกครั้ง คราวนี้คุณแม่ต้องสอดท่อช่วยหายใจ แต่ก็กลับมาหายใจได้เอง แล้วกลับมารักษาตัวที่บ้านได้
คุณแม่อาการดีขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายเริ่มฟื้นฟู แต่พอมาถึงวันที่ 3 ส.ค. คุณแม่ลื่นล้มที่บ้าน
หลังจากนั้น อาการก้อค่อยๆทรุด จนสุดท้ายคุณแม่จากไปอย่างสงบ ในวันที่ 30 ส.ค.
ผ่านมาแล้วเกือบเดือน แต่ผมยังทำใจไม่ได้เลย ร้องไห้ทุกวัน คิดถึงแทบจะตลอดเวลา
ลืมตาตื่นมาก็คิดถึง ทำงานก็คิดถึง จนถึงเวลาจะนอน ก็คิดถึง
มันเป็นความรู้สึกโหยหาสิ่งที่ไม่สามารถพบเจออีกแล้ว
ทรมานมากๆเลยครับ รู้แหละว่า เกิด แก่ เจ็บ ตาย เป็นเรื่องธรรมชาติ ทุกๆคนต้องเจอ
แต่ลึกๆในใจก็ยังเศร้า เหงา อยู่
อยากทราบว่า เพื่อนๆมีวิธีทำใจยอมรับการสูญเสียอันยิ่งใหญ่แบบนี้อย่างไรกันครับ?