คือน้องหมาเราตายมาตั้งแต่อยู่ประถมปลายแล้วค่ะ ตอนนี้จะขึ้นมัธยมปลายแล้ว แต่เวลานึกถึงหน้า นึกถึงช่วงเวลาที่ทำกิจกรรมด้วยกัน ร้องไห้จะเป็นจะตายเลยค่ะ ช่วงที่ตายใหม่ๆเราร้องไห้อยู่ประมาณ 6-7 วันติด ร้องไห้ใต้ผ้าห่มทุกคืน ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร แต่พอนานไปก็เหมือนจะทำใจได้ แต่อยู่ๆก็กลับมาเป็นใหม่เฉยเลยค่ะ
เวลาเจอหมาพันธุ์เล็กๆยิ่งหมาพันธุ์ชิวาว่า ถ้าเราเห็น เราร้องไห้เลยค่ะ ไม่ร้องไห้ก็ต้องน้ำตาคลอ แล้วสาเหตุที่น้องตายคือถูกหมาใหญ่กัดช่วงปีใหม่ค่ะ แต่ที่ฝังใจคือ ช่วงที่ไปเอาร่างน้องมา ที่กำลังจะใกล้ตายน่ะค่ะมาที่บ้าน คือยังไงก็ต้องตาย เพราะสภาพน้องไม่ไหวแล้วค่ะ หายใจติดขัด โดนกัดจุดสำคัญด้วย พ่อเลยเอามาไว้บ้าน ไปรพ.สัตว์ไม่ทันเพราะอยู่ไกล สุดท้ายน้องก็ไปจริงๆค่ะ แต่เราไม่ได้ไปดูน้อง เพราะเราเสียใจจนไม่กล้าออกไปดู ตอนพ่อตะโกนบอกว่าจะเอาไปฝังแล้ว เราใจหล่นวูบ สุดท้ายแล้วผ่านมาหลายปี เราก็ยังคิดถึง นึกถึง สะเทือนใจ อาลัยอาวรณ์ตลอด เราเคยคุยเรื่องนี้กับแม่ แม่บอกยิ่งคิดถึง น้องยิ่งไม่ได้ไปเกิด เราเครียดเลยค่ะ ควรทำยังไงดี เพราะมันส่งผลกระทบกับชีวิตประจำวันค่ะ เวลาออกไปด้านนอก ถ้านึกถึงน้องขึ้นมา บางทีก็ปล่อยโฮตรงนั้นเลย หยุดไม่ได้ แล้วยิ่งเจอหมาตาโตๆหน่อย เราก็จะเสียใจ น้ำตาคลอ จนบางทีเราก็นึกอยากตายตามน้องไปนะคะ มันสะเทือนใจจนเราไม่อยากอยู่แล้ว ไม่มีน้อง เวลาเราเครียด เราไม่มีใครคอยมาคลอเคลีย มาให้เราหอมแล้ว

และเราไม่คิดจะเลี้ยงสัตว์เพื่อแทนตัวเก่า เราไม่อยากวนลูปความเสียใจแบบนี้อีกค่ะ อาจจะมีความสุข ลืมตัวเก่าได้จริง แต่สุดท้ายน้องหมาน้องแมวตัวใหม่ที่เลี้ยงยังไงก็ต้องตายก่อนเรา เราไม่อยากเศร้าแบบนี้แล้วค่ะ มันทรมานมากจนเกินไป

[ขอบคุณสำหรับคำแนะนำนะคะ ขอบคุณมากๆเลยค่ะ คำแนะนำของทุกคนเป็นประโยชน์สำหรับเราและคนอื่น และขอบคุณนะคะที่เข้ามาตอบ ไม่ว่าจะเข้ามาให้คำแนะนำ หรือคำให้กำลังใจ ขอบคุณมากๆค่ะ🙏🏻]