เรื่องนี้นั้น  จะสังเกตว่า การประสูติ จะมีลักษณะพิเศษแตกต่างจากการคลอดบุตรของคนธรรมดา ซึ่งอาจส่งผลให้เกิดสิ่งมหัสจรรย์ดังกล่าวได้ดังนี้
1. พระมารดา ตั้งครรภ์ถึง 10 เดือน  คนปกติเพียงแค่ 9 เดือน  ทำให้ร่างกายของพระองค์นั้น ใหญ่โตแข็งแรงกว่าเด็กคนอื่น  อีกทั้งสายสะดือก็พร้อมที่จะขาดได้เองอยู่ตลอดเวลา

2. พระมารดาทรงยืนคลอด  ส่วนคนธรรมดานอนคลอด  การนอนคลอดจึงทำให้บุตรที่คลอดออกมาไม่สามารถลุกขึ้นเดินเองได้  แต่ทรงยืนคลอด ทำให้บุตรที่คลอดออกมาอาจเดินได้เอง ด้วยแรงโน้มถ่วงที่ตกลงพื้นแล้วดำเนินต่อไปด้วยแรงที่ตกจากครรภ์ออกมาภายนอก

3. พระองค์มีลักษณะมหาบุรุษประการหนึ่งคือ  พื้นพระบาทเสมอกัน   ไม่เว้าตรงกลาง เหมือนอย่างคนธรรมดา  การยืนจึงมั่นคงแข็งแรงกว่าคนทั่วไป โอกาสที่จะล้มเป็นไปได้ยาก

4. ในหนังสือปฐมสมโพธิ กล่าวว่า   พระองค์ขณะอยู่ในพระครรภ์ทรงนั่งขัดสมาธิ  ไม่นอนคุดคู้เหมือนเด็กทั่วไป  

เมื่อประกอบเหตุผลดังกล่าวจึงเป็นไปได้ว่า  เมื่อพระมารดาได้ทรงยืนคลอด  พระองค์ได้ยื่นพระบาทออกมาก่อน (ไม่เหมือนเด็กทั่วไปที่เอาหัวออกโผล่มาก่อน)  แล้วลำตัวของพระองค์ก็หลุดตามออกมาในลักษณะเหมือนตกลงบนพื้น   เมื่อฝ่าพระบาทของพระองค์แตะพื้นก็สามารถทรงตัวได้ดีเพราะฝ่าพระบาทเสมอกัน  ประกอบกับด้วยแรงโน้มถ่วงที่ตกลงพื้นก็ช่วยส่งแรงให้พระองค์สามารถก้าวเดินไปข้าวหน้าได้พอดี 7 ก้าว แล้วหยุด (เพราะแรงเฉื่อยที่เกิดจากการตกลงบนพื้นได้หมดลงพอดี)
(ส่วนสายสะดือน่าจะขาดออกจากกันตั้งแต่ขณะกำลังตกสู่พื้น)

ส่วนดอกบัวผุดมารองรับนั้น  (ไม่ขอวิจารณ์)

ส่วนก้าวไป 7 ก้าวแล้วทรงพูดนั้น  ปัจจุบันก็มีเด็กอัจฉริยะบางคนอายุเพียงไม่กี่ขวบ ก็สามารถพูดได้หลายภาษากันแล้ว  การที่พระองค์ทรงพูดได้เมื่อแรกเกิด  ก็ไม่น่าจะเกินเลยความเป็นจริงมากเกินไป เพราะสมองพัฒนาไปมากกว่าเด็กปกติ เนื่องจากอยู่ในพระครรภ์ถึง 10 เดือน