บทที่ 1 http://ppantip.com/topic/32646950
บทที่ 2 http://ppantip.com/topic/32656476
บทที่ 3 http://ppantip.com/topic/32703016
บทที่ 4 http://ppantip.com/topic/32718959
บทที่ 5 http://ppantip.com/topic/33311364

6

การพบกันอีกครั้งของเหล่าเพื่อนพ้องรุ่น 104

หลังจากส่งเอเลน รีไวก็กลับไปยังห้องส่วนตัวชั้นบนเพื่อจัดการงานที่เหลืออยู่ให้เสร็จ ซึ่งส่วนใหญ่แล้วเป็นเอกสารของทางการ รายงานการปฏิบัติงานของผู้ใต้บังคับบัญชากับคำสั่งและแผนการสำรวจครั้งต่อไปของเอลวิน ทุกครั้งเขาจะเตรียมน้ำชาและนั่งลงอ่านเอกสารทุกฉบับอย่างจริงจังจนในบางครั้งถึงกับฟุบหลับคากองงาน แต่ในวันนี้กลับไม่เป็นเช่นนั้น พอเขาหยิบรายงานขึ้นมา จะมีหน้าของใครบางคนผุดขึ้นในความคิด แถมยังแจ่มชัดเสียจนทำให้อ่านอะไรไม่รู้เรื่อง ตอนแรกเขาใช้วิธีลุกจากที่นั่ง แล้วไปยืนมองทิวทัศน์ริมหน้าต่าง พอคิดว่ารวบรวมสมาธิได้ก็กลับมาทำงานอีกครั้ง แต่หน้าของเจ้าเด็กนั่นก็ยังปรากฏขึ้นมาอีกจนได้ แม้รีไวจะพยายามปัดมันให้ออกจากหัว แต่ก็ไม่สำเร็จ สุดท้ายเขาก็กระแทกเอกสารในมือกับโต๊ะและยกมือขึ้นกุมหน้าผากอย่างหงุดหงิด

เอเลน เยเกอร์

ทำไมเขาต้องคอยพะวงถึงเจ้าเด็กเหลือขอนั่นอยู่ตลอดเวลา รีไวตั้งคำถามกับตัวเองก่อนเอนตัวพิงพนักและเงยหน้าขึ้นมองเพดาน เพราะหน้าที่ที่ต้องรับผิดชอบ คำสั่งของเอลวินที่กำชับให้เขาเฝ้าดูเจ้าหนูนั่นแบบไม่ให้คลาดสายตา หรือความห่วงใยจากตัวเขาเอง

ห่วง รีไวทวนคำนี้ในใจก่อนจะลดสายตาลงมามองกองเอกสารตรงหน้า ความจริงแล้วเขามีความรู้สึกนี้กับลูกน้องทุกคน และเสียใจแทบคลั่งทุกครั้งที่เห็นพวกเขาถูกไททันจับกินไปต่อหน้าต่อหน้า แต่เพราะไม่อยากให้คนอื่นรู้ และไม่ชอบฟังคำปลอบโยนจากใคร รีไวจึงเลือกที่จะเก็บอารมณ์และความรู้สึกทั้งหมดเอาไว้ในส่วนลึกของจิตใจ และตีหน้าเฉยไม่รู้ร้อนรู้หนาวมาโดยตลอด

แล้วจะแปลกตรงไหนที่เขามีความห่วงใยในตัวเอเลน หนึ่งในผู้ใต้บังคับบัญชาเหมือนคนอื่น

คิดพลางจ้องดูมือของตัวเอง ภาพตอนที่เอเลนกำลังถูกก้อนหินยักษ์ลากลงไปยังก้นเหวหวนกลับเข้ามาในความทรงจำ รีไวยอมรับกับตัวเองว่าทั้งตกใจและเป็นห่วงเด็กหนุ่มใจแทบขาด พอช่วยได้สำเร็จและเห็นว่าปลอดภัยถึงได้เผลอกอดเอเลนไปโดยไม่รู้ตัว

เขากำมือแน่น แม้เหตุการณ์จะผ่านพ้นไปแล้ว แต่ความรู้สึกถึงสัมผัสนั้นยังคงอยู่ กายที่กำลังสั่นสะท้านเพราะความตระหนกช่างเย้ายวนอย่างน่าประหลาด น้ำใสๆที่ปริ่มอยู่ในดวงตาซึ่งเบิกกว้างช่างน่าสงสารจนรีไวอยากจะซับมันด้วยจุมพิตเพื่อให้หายตกใจ  

เดี๋ยว จูบงั้นหรือ

รีไวถามตัวเองและนิ่วหน้าอย่างหงุดหงิด เขาคิดเรื่องบ้าๆแบบนี้ออกมาได้ยังไง โดยเฉพาะกับเจ้าเด็กเหลือขอตัวสร้างปัญหา ที่นอกจากความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้าแล้ว ก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเลยสักนิด    

ยกเว้นดวงตาสีเขียวแสนสวยคู่นั้น มันมีแรงดึงดูดอันทรงเสน่ห์อย่างไม่น่าเชื่อ

ครั้งแรกที่เห็น ดวงตาคู่นี้เปล่งประกายแห่งความมุ่งมั่น ชิงชังและความแค้นออกมาอย่างรุนแรง ทำให้รีไวรู้สึกถูกใจจนถึงกับเอ่ยปากกับเอลวินว่า เขาจะเป็นคนดูแลเอเลนด้วยตัวเอง พอเข้ามาอยู่ในหน่วยพิเศษ เจ้าเด็กเหลือขอคนนี้ก็ยิ่งสร้างความประทับใจต่อรีไวมากขึ้นทีละน้อย ไม่ว่าจะเป็นการปฏิบัติตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด หรือพยายามทำทุกอย่างเพื่อพิสูจน์ตัวเอง

อีกสิ่งที่รีไวชอบก็คือ เอเลนเป็นพวกปกป้องเพื่อนพ้อง เพราะเขารู้แล้วว่าวันนี้เพตร้าเป็นคนตรวจเครื่องเคลื่อนย้ายสามมิติ แต่เจ้าเด็กนี่กลับไม่กล่าวโทษหรือโยนความผิดให้กับเธอเลยสักคำหนำซ้ำยังออกหน้ารับแทน นอกจากนี้เอเลนยังกลบเกลื่อนความผิดหวังและน้อยใจที่ต้องถูกจองจำอยู่ในห้องใต้ดินยามค่ำคืนด้วยรอยยิ้มบนใบหน้ามาโดยตลอด

ชายหนุ่มถอนใจออกมาเบาๆ เขายอมรับว่าเป็นห่วงเอเลนมากเพราะเป็นหมากสำคัญสำหรับความเป็นอิสระของมนุษยชาติ ไม่ได้เกี่ยวกับเรื่องไร้สาระจำพวกความรักหรืออะไรทำนองนั้นอย่างแน่นอน

ต่อให้มีใบหน้าสวยและดวงตากลมโตที่ดูไร้เดียงสา แต่เจ้าเด็กนั่นเป็นผู้ชาย เขาจะมีความรู้สึกแบบนั้นได้ยังไง

เขาบดกรามตัวเองและหลับตาลงเพื่อปัดความคิดฟุ้งซ่านทั้งหลายออกจากหัว พอรวบรวมสมาธิให้หันมาจดจ่อกับงานตรงหน้าได้ รีไวก็ลืมตาขึ้นและเริ่มต้นจัดการกับกองเอกสารตรงหน้าต่อเหมือนดังที่เคยทำเป็นประจำ จากนั้นก็ฟุบหลับลงไปโดยไม่รู้ตัว

วันต่อมาหน่วยพิเศษทุกคนถูกปลุกแต่เช้ามืด โดยการเรียกของรีไว พอเห็นลูกน้องทำหน้างง เขาก็ให้เหตุผลว่า ทหารทุกนายต้องตื่นตัวและมีความพร้อมอยู่เสมอ พออาบน้ำล้างหน้าล้างตาและสวมเครื่องแบบเรียบร้อยแล้ว รีไวก็สั่งให้ทั้งหมดเตรียมม้าและควบออกจากปราสาททั้งที่ยังไม่ได้กินมื้อเช้า
ความหิวทำให้ออรูโอ้บ่นไปตลอดทาง แม้เพตร้าจะพยายามเตือนให้เขาสงบปากลงบ้างแต่อีกฝ่ายก็เถียงคำไม่ตกฟาก แต่สุดท้ายเขาก็หุบปากลงได้เพราะเผลอกัดลิ้นตัวเอง

พอออรูโอ้เงียบเสียงลง เอเลนจึงถือโอกาสบังคับม้าเข้าไปเทียบข้างเพตร้าและกระซิบถามอย่างระวัง

“เราจะไปไหนกันหรือครับ”

“ลาดตระเวน” หญิงสาวตอบ เอเลนกวาดตามองบริเวณโดยรอบแล้วขมวดคิ้วด้วยความฉงน เพราะพื้นที่ส่วนใหญ่เป็นพื้นที่ราบมีต้นไม้ใหญ่ขึ้นอยู่ประปราย ไม่มีป่าสนยักษ์หรือเทือกเขาหินให้เขาได้ฝึกการเดินทางโดยใช้เครื่องเคลื่อนย้ายสามมิติเหมือนวันที่ผ่านมา  

“ฝึกลาดตระเวนแบบไหนกันหรือครับ” เด็กหนุ่มยังคงซักด้วยความสงสัย แต่คนตอบกลับเป็นกุนเทอร์

“เราจะให้นายฝึกวิธีการเดินทัพแบบใหม่ที่ผบ.เอลวินคิดค้นขึ้น”

“แบบนั้นเราศึกษากันในศูนย์บัญชาการไม่ดีกว่าหรือครับ” เอเลนถามด้วยความฉงน กุนเทอร์เลื่อนสายตามองตรงไปข้างหน้าก่อนอธิบาย

“มันก็ใช่ แต่การฝึกในสภาพแวดล้อมจริงจะให้ผลดีมากกว่า อย่ามัวแต่ซักถามอยู่เลย เราต้องไปถึงตรงจุดพักให้เร็วกว่านี้ ถ้ายังไม่อยากโดนหัวหน้าลงโทษ”

คำว่า ‘หัวหน้า’ ทำให้เอเลนหยุดซักถามทันทีและรีบควบม้าให้เร็วขึ้นเพื่อที่จะตามรีไวได้ทัน ไม่นานทั้งหมดก็มาถึงเนินเขาขนาดย่อมซึ่งมีหญ้าขึ้นเขียวขจี ทุกคนจึงได้รับคำสั่งให้หยุดพัก พอลงจากหลังม้าและดื่มน้ำกันพอหายเหนื่อยแล้ว กุนเทอร์ก็ดึงแผนที่ออกมากาง

“มานี่สิเอเลน” เขาเรียก เด็กหนุ่มหันไปมองรีไวซึ่งกำลังยืนลูบแผงคอม้าด้วยความสงสัยเพราะคิดว่าเขาจะเป็นคนอธิบายวิธีการ แต่พอเห็นอีกฝ่ายยังคงนิ่งเฉย เอเลนจึงรู้ว่าเขาได้มอบให้กุนเทอร์เป็นคนทำหน้าที่นี้

“การออกสำรวจครั้งต่อไปเราจะใช้วิธีเดินทัพแบบใหม่ที่ผบ.เอลวินคิดค้นขึ้น” กุนเทอร์พูดพลางไล่มือไปบนแผนที่ซึ่งบอกรายละเอียด รูปแบบและตำแหน่งของทหารแต่ละหน่วยเอาไว้ “ตรงนี้จะเป็นตำแหน่งของหน่วยปฏิบัติการพิเศษ ส่วนพวกเราจะอยู่จุดศูนย์กลางค่อนไปทางด้านหลัง เพราะมันเป็นตำแหน่งปลอดภัยที่สุด”

เขาไล่นิ้วไปพลางอธิบายไปพลาง โดยมีเพตร้า เอเลนและเอลโด้นั่งล้อมวงฟังอย่างตั้งใจ ส่วนออรูโอ้กลับแยกตัวไปยืนห่างๆแถมทำหน้าเหมือนรู้เรื่องทุกอย่างดีอยู่แล้ว

    “ทำไมหรือครับ” เอเลนถามด้วยความกระตือรือร้น กุนเทอร์จึงลากนิ้วไปรอบๆ

    “จากจุดนี้เราสามารถป้องกันเธอจากการโจมตีของพวกไททันได้ง่าย เพราะกว่าพวกนั้นต้องผ่านปีกขวาและซ้ายของหน่วยหลายด่านกว่าจะมาถึงพวกเรา อีกอย่างทันทีที่เห็นไททัน พวกเขาจะส่งสัญญาณควันเตือน ทัพทั้งหมดจะรอฟังคำสั่งจากผบ.เพื่อเปลี่ยนเส้นทาง”

    “แบบนี้หน่วยสำรวจก็จะสูญเสียน้อยที่สุด เพราะเราเลี่ยงที่จะปะทะกับพวกไททันโดยตรง” เอลโด้เสริม เอเลนพยักหน้าช้าๆ

    “เข้าใจแล้วครับ”

    “ฉันอยากจะให้เธอเข้าใจอย่างหนึ่งนะเอเลน ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม อย่าทำเรื่องที่มันเสี่ยงกับชีวิตอย่างเด็ดขาด เพราะเป้าหมายของการสำรวจในครั้งนี้ก็คือ การเตรียมความพร้อมสำหรับการเดินทางไปเขตชิกันชินาร์ บ้านเกิดของเธอ”  

    เอเลนนิ่งไปเล็กน้อย เขาก้มหน้าลงมองแผนที่และขมวดคิ้วเหมือนไม่มั่นใจตัวเองเท่าใดนัก

    “ผมยังไม่รู้เลยว่า พลังของผมจะใช้ตอนไหน”

    กุนเทอร์ไม่ตอบ แต่กลับย้อนคำถาม

    “เข้าใจเรื่องที่ผบ.เอลวินถามในตอนนั้นหรือเปล่า”

    เอเลนเข้าใจดีว่าสิ่งที่รุ่นพี่พูดถึงคือตอนที่ซอร์นนี่กับบีนถูกฆ่า แล้วเอลวินเข้ามากระซิบถามว่า ศัตรูเป็นใคร

    “ไม่ครับ” เขามองหน้ากุนเทอร์ เอลโด้และเพตร้าไล่ไปทีละคน “พวกรุ่นพี่เข้าใจกันหมดเลยเหรอ”

    “เปล่า” เอลโด้ตอบ ในขณะที่เพตร้าส่ายหน้าช้าๆ ส่วนออรูโอ้แกล้งกระแอมออกมาก่อนพูดด้วยน้ำเสียงอวดรู้

    “มันอาจจะดูเป็นเรื่องโกหก แต่เราเข้าใจทุกอย่าง และฉันคิดว่า....”

    “เป็นไปได้ว่าภารกิจนี้ยังมีจุดมุ่งหมายอื่น” กุนเทอร์เอ่ยขัดขึ้นมาเหมือนต้องการตัดบท “การตัดสินใจของผบ.เอลวินถือว่าดีที่สุดแล้ว เพราะฉะนั้นเราควรมุ่งสนใจกับภารกิจ และเชื่อมั่นในตัวผบ.”

    “ครับ”

    พอเด็กหนุ่มรับปากแล้ว กุนเทอร์ก็ม้วนแผนที่และลุกขึ้น

    “นี่เป็นการฝึกสำหรับวันนี้ เตรียมตัวกลับกันได้แล้ว” เขาหันไปทางรีไว พอเห็นอีกฝ่ายผงกศีรษะเป็นเชิงอนุญาตจึงออกคำสั่ง “ขึ้นม้าได้”
    รีไวรอจนกระทั่งทุกคนขึ้นนั่งบนหลังอาชาคู่ใจแล้วจึงควบนำออกไป ผ่านไปได้พักใหญ่เอเลนจึงเริ่มสังเกตเห็นว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปอีกทาง

    “เราจะไปไหนกันหรือครับ”

    เขาตะโกนถามโดยไม่เจาะจงไปที่ใครโดยเฉพาะ รีไวชำเลืองตามองข้ามไหล่ไปยังเด็กหนุ่มก่อนตอบ

    “เราจะไปสมทบกับคนอื่นที่ศูนย์บัญชาการของหน่วยสำรวจ และค้างคืนที่นั่น”

    “เอ๋” เอเลนร้องด้วยความแปลกใจเพราะไม่เคยระแคะระคายเรื่องนี้มาก่อน ตอนแรกเขาคิดว่าพวกรุ่นพี่คงไม่รู้เรื่องนี้ด้วยเหมือนกัน แต่พอเห็นสีหน้าของทุกคนแล้ว เด็กหนุ่มจึงเข้าใจว่า มีแค่เขาเพียงคนเดียวเท่านั้นที่ไม่สำเหนียกเรื่องนี้เลยสักนิด

    “เราจะไปที่นั่นทำไมหรือครับ”

    ถึงจะรู้ตัวว่าไม่ควรถามแต่ก็อดหลุดปากออกไปไม่ได้ และสำนึกในทันทีว่าไม่ควรทำอย่างนั้นเพราะรีไวตัดบทสั้นๆว่า

    “น่ารำคาญจริง ถึงที่นั่นแล้วก็รู้เอง”

    เอเลนจึงปิดปากเงียบไม่พูดอะไรออกมาอีกเลย

    การเดินทางใช้เวลาเร็วกว่าที่คิด ไม่ช้าทั้งหมดก็ถึงศูนย์บัญชาการหลักของหน่วยสำรวจ ซึ่งตั้งอยู่กลางป่าเช่นเดียวกับปราสาทที่ใช้เป็นที่กักตัวเอเลน แต่เป็นอาคารทันสมัยกว่า โดยอาคารหลังใหญ่ใช้เป็นที่ประชุม และห้องเรียนของทหาร ส่วนเรือนพักก็ถูกแยกเป็นสัดส่วนตามลำดับชั้น โดยห้องของผบ.และคนในระดับหัวหน้าจะแยกไปด้านหนึ่ง ส่วนห้องพักของทหารจะแยกเป็นสองปีก คือชายกับหญิงตั้งขนาบกับโรงอาหาร

    เมื่อไปถึง เอเลนได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ดูแลม้าของหน่วยพิเศษ ยกเว้นม้าประจำตัวของรีไว เพราะเขาได้รับคำสั่งด่วนให้เดินทางเข้าเมืองพร้อมเอลวิน พอให้อาหารและน้ำเสร็จเรียบร้อยแล้ว เด็กหนุ่มก็เดินออกจากคอกม้าเพื่อพักผ่อน ตอนนั้นเองก็มีทหารกลุ่มหนึ่งกำลังเดินผ่านไป พอเห็นแล้วเอเลนถึงกับใจเต้น เพราะทั้งหมดก็คือทหารฝึกใหม่รุ่น 104 เพื่อนของเขานั่นเอง

    “ผมขออนุญาตไปคุยกับเพื่อนได้ไหมครับ” เขาหันไปถามออรูโอ้ที่กำลังยืนซดชาอย่างสบายอกสบายใจอยู่หน้าคอกม้า อีกฝ่ายทำเสียง ชิ ออกมาเบาๆ

    “จะไปก็ไป” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเหมือนรำคาญเต็มแก่ แต่เอเลนไม่สนใจเลยสักนิด เขารีบวิ่งไปหาเพื่อนพร้อมกับร้องเรียกด้วยความดีใจ

    “เฮ้! อาร์มิน มิคาสะ”

    ทั้งคู่หันกลับมาพร้อมกัน อาร์มินส่งยิ้มให้กับเพื่อนพร้อมกับเรียกชื่อเอเลนไม่ดังนัก ส่วนมิคาสะถลาเข้าไปคว้ามือเขาพร้อมกับถามด้วยความเป็นห่วง

    “เอเลน ! พวกเขาทำอะไรเธอหรือเปล่า ฉันหมายถึงจับเธอไปตรวจร่างกายอย่างละเอียด ทรมานหรืออะไรทำนองนั้น”

    “เอ๋?” เอเลนร้องและมองหน้าหญิงสาวพร้อมกับกะพริบตาปริบๆ “ไม่มีหรอก”

    มิคาสะถอนใจอย่างโล่งอก แต่พอนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นตอนอยู่ในห้องสอบสวนแล้ว เธอก็โมโหจี๊ดขึ้นมา

    “เจ้าเตี้ยนั่นชักจะมากไปแล้ว สักวันฉันจะทำให้เขาต้องชดใช้”

    พูดพร้อมกับกำหมัดแน่นด้วยความแค้นใจ เอเลนทำหน้าเหรอหรา

    “เธอหมายถึงหัวหน้ารีไวเหรอ เข้าใจผิดแล้วมิคาสะ หัวหน้าน่ะใจดีกว่าที่เธอคิดมาก”

    เด็กหนุ่มรีบอธิบายโดยไม่รู้ว่าคนที่ตัวเองพูดถึงกำลังจูงม้าออกจากคอก ดวงตาสีเทาคมกริบชำเลืองมองกลุ่มทหารใหม่แวบหนึ่งก่อนจะเดินต่อไปเหมือนไม่สนใจ เหล่าบรรดาผองเพื่อนในกลุ่มจึงผลัดกันเข้ามาทักทายเอเลน

    “ไงเอเลน” โคนี่ทักด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ซาช่ากระโดดเข้าไปใกล้ๆและพูดด้วยความดีใจ

    “ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ”