ค่ำคืนที่ดูเดียวดาย อ้างว้าง และเคว้งคว้างอย่างนี้ จะมีอะไรให้น่าเศร้าใจไปกว่าสิ่งที่ผมได้ประสบพบเจอไปเมื่อสักครู่ ---

--- ฝนที่ตกพรำๆในเวลาหัวค่ำนี้ เย็นสบายพอให้ผมได้หลับสักงีบ ก่อนออกไปทำงานกะดึกใน 7-11 ข้างโรงพยาบาลพอใจ ที่ผมทำอยู่เป็นประจำจนถึงเช้า
แต่เมื่อผมงีบได้ไปไม่นานนัก เสียงริงโทนโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ผมขยี้ตามองชื่อที่ขึ้นบนหน้าจอ ก่อนจะกดรับสาย
" ฮัลโหล.. ว่าไงปอด์น "
" ดินคะ.. เราเลิกกันเถอะ !! "
ผมสะดุ้งจากโซฟาขึ้นมานั่งแทบจะทันที !! อะไรนะ !? เมื่อกี้ปอด์นต้องล้อผมเล่นแน่ๆ
" เมื่อกี้ปอด์นว่าไงนะ ล้อดินเล่นป่ะเนี่ย " ผมทำเป็นหัวเราะแห้งๆ กลบกลื่นอาการหวั่นใจของผม
" เห็นปอด์นเป็นคนชอบล้อเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่กันคะ " " เราเลิกกันเถอะ" เธอทำเสียงหนักแน่นและชัดเจนอีกครั้ง
น้ำตาของผมเริ่มทำงานเองอัตโนมัติ " ทำไมล่ะ " ผมเงยหน้าพร้อมกับกระพริบตาถี่ๆ " ดินทำไรผิด "
" ดินผิดที่ดินจน ดินเคยสัญญากับปอด์นว่าจะเก็บเงินมาขอปอด์น แล้วนี้อะไร.. ปอด์นเหนื่อย ปอด์นรอจนเหนื่อยแล้วดินเข้าใจไหม !! "
" ... " ผมเงียบ ผมไม่รู้ว่าจะพูดอะไรแล้วในขณะนี้ ผมเกลียดตัวเองที่หาเงินมาขอเธอไม่ได้ ผมผิดหวังกับการเห็นแก่เงินของเธอ โดยที่ไม่ได้รักที่ตัวผมเลย และผมเสียใจ.. ที่ผมจะต้องเสียคนที่ผมรักไปตลอดกาล ~
" ปอด์นมีเรื่องจะบอกแค่นี้แหละ หวังว่าดินคงเข้าใจ "
" ตลอดเวลาที่ผ่านมา ปอด์นไม่เคยรักดินเลยใช่ไหม " ผมชิงถามก่อนเธอจะวางสาย
" รักก็ส่วนรัก แต่จะให้มาลำบากด้วยกัน ปอด์นไม่เอาด้วยหรอกนะ " แล้วเธอก็วางสายทันที ไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไรอีกเลย ---

เวลาล่วงเลยมาจนถึง3ทุ่มกว่าๆ ทั้งที่จริงผมต้องไปทำงานตั้งแต่เวลา2ทุ่มครึ่ง แต่ให้ทำไงได้ คนอกหักคงไม่มีกะจิตกะใจจะไปทำอะไรได้ในขณะนี้
ผมนั่งนิ่งอย่างนี้มาตั้งแต่ตอนที่คุยกันเสร็จ ได้แต่คิดทบทวนกับสิ่งที่เกิดขึ้นซ้ำไปซ้ำมา เราเคยมีความสุขด้วยกันมากๆ เราเคยรักกันมากๆ แต่เธอกลับรักผมแค่เปลือกนอก และทิ้งผมไป...  ยังไม่ทันที่ผมจะได้คิดอะไรต่อ โทรศัพท์ผมก็ดังขึ้นอีกครั้ง มันวางอยู่ใกล้แค่เอื้อมแต่ผมกลับไม่มีแรงแม้จะเอื้อมไปหยิบ ผมนั่งนิ่งจนมันตัดสายไป..  แล้วมันก็ดังขึ้นอีกครั้ง นึกรำคาญตัวเองที่ไม่ปิดเสียงมันตั้งแต่แรก

ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูว่าใครโทรมา ปรากฎว่าเป็นรุ่นน้องที่ทำงานใน7-11เหมือนกัน สงสัยคงจะโทรมาตามแหงๆ เฮ้อออ~ รับสักหน่อยล่ะกัน จะได้ขอลาพักสักวันนึงด้วย ผมไม่อยากออกไปเจอใครแล้วในตอนนี้
" ว่าไง "
" หายหัวไปไหนคะคุณพี่ดิน นี้คิดว่าว่างมากนักหรือไงคะ ไม่มาทำงานเนี่ย "
" พูดให้มันดีๆนะยัยอ้อ พี่แค่ปวดหัวนิดหน่อย ว่าจะพักสักวันนึง "
" อะไรนะ ปวดหัว !? สำออยป่ะเนี่ย ขี้เกียจก็บอกมา 5555555 " แล้วอ้อก็ขำออกมาอย่างเสียงดัง นี้เธอเป็นผู้หญิงนะเห้ย หัดอายคนอื่นเขามั้งเซ่ เป็นอย่างงี้ทุกทีสิน่า
" ไม่ขำ.. พี่ปวดหัว แค่นี้นะ " ผมทำท่าจะวางสายแต่อ้อก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน
" โห่พี่.. พี่ไม่มางั้นหนูก็อยู่คนเดียวเลยดิ่ -3- "
" อ่าว.. พี่เบญล่ะ " พี่เบญเป็นพี่ใหญ่ที่มักจะให้คำปรึกษาแก่รุ่นน้องได้เสมอ ปกติจะไม่ลาไปไหนง่ายๆ นอกซะจากจะจำเป็นจริงๆ
" พี่เขาไปงานศพญาติ เนี่ย.. ปล่อยให้หนูอยู่คนเดียวเลย "
" แล้วเราจะอยู่คนเดียวได้ไหมเนี่ย " ผมแอบเป็นห่วงยัยอ้ออยู่หน่อยๆแหะ อย่างไงเธอก็เป็นแค่ผู้หญิงอายุ23 ตัวเล็กๆคนนึงเท่าั้น
" 55555 เป็นห่วงหนูหรอ.. ไม่เป็นไรหรอก หนูอยู่ได้ พี่ไปพักผ่อนเถอะ หนูเก่งจะตาย "
" 555 จ้าๆ " ผมล่ะไม่ไหวกะยัยเด็กนี้จริงๆเลย " งั้นแค่นี้.."
" กร๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!! "
" เห้ย..!! อะไน่ะ " " อ้อ.. อ้อ.. เกิดอะไรขึ้น " ผมถามออกไปด้วยความกระวนกระวาย แต่ก็ยังคงไม่มีเสียงใดๆตอบกลับมา...!!!

** เอาล่ะ จะเกิดอะไรขึ้นกับอ้อ แล้วดินจะทำอย่างไร โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ ** คอมเม้นติชม เป็นกำลังให้ผู้เขียนด้วยนะคะ ^^ มือใหม่หัดเขียนค่ะ