เรากับแฟนคบกันมา 5 ปี รู้จักกันจากโซเชี่ยล โดยผ่านจากเพื่อนที่เล่นเกมส์ออดิชั่นด้วยกัน เราได้คุยกันแล้วเราก็ตกลงมาเจอกัน เราเจอกับแฟนที่ท่าน้ำวังหลัง เค้าน่ารักมาก มากกว่าในรูป เค้านิสัยดี จากนั้นเราก็เริ่มคบหาดูใจกัน จนเป็นแฟนกันในที่สุด เค้าเป็นคนที่มีจิตใจดี มั่นคง ซื่อสัตย์ในความรัก ช่างเอาใจใส่ คอยดูแลเรามาเป็นอย่างดี และที่สำคัญเค้ารักเรามาก เช่นเดียวกับตัวเรา เราก็รักเค้ามากเหมือนกัน แต่เรื่องมันเริ่มจากว่า เราเองเป็นคนปากหมา ไม่ค่อยแคร์อะไร พูดก่อนคิด แต่เมื่อใจเย็นลงก็จะขอโทษ และทั้งหมดที่ว่ามาก็เป็นต้นเหตุที่ทำให้เรากับแฟนเลิกกัน เค้าทนกับสิ่งที่เราเป็น ก็เพียงเพราะว่าเค้ารักเรามาก ทนยอมให้เราด่า ให้เราว่า พูดบั่นทอนจิตใจเค้าต่างๆนาๆ ซึ่งต่างกับเค้า ที่เอาใจใส่เราตลอด
เรื่องทั้งหมดเริ่มมาจาก เราฝึกงานตอนปี3 เราเหนื่อย เรากดดัน เราเลยไม่อยากรับสายโทรศัพท์ ได้แต่ตัดสายทิ้งแล้วไลน์ไปบอกว่า เข้างานแล้ว ไลน์เวลาอื่นเราก็ไม่ค่อยอ่าน ไม่โทรหาเค้าเลย จนกระทั่งปี4เทอม2 เราก็ยังคงเป็นแบบนี้ เดือนๆนึงโทรหาเค้าแทบนับสายได้เลย แล้วเราก็เริ่มทำโปรเจ็คจบ ซึ่งใช้เวลาค่อนข้างมาก จนไม่มีเวลา ซึ่งเค้าก็ฝึกสอนเหมือนกัน แต่เค้ามาหาเราตลอด เอาใจใส่เราทุกเรื่อง ทำงานบ้าน เตรียมเสื้อผ้าให้เรา สอนเสร็จเหนื่อยๆก็รีบกลับมาหาเรา ทำให้ปัญหาเดิมๆกลับมาตอกย้ำให้เค้าคิดเรื่องเดิมๆอีก ว่าเราไม่พยายามทำอะไรให้เค้าเลย ไม่ไม่เคยไปหาเค้าที่หอ ไม่เคยเข้าใจว่าเค้าก็เหนื่อยที่มาหาเรา จนมีวันนึง ที่เราพูดไปว่า ถ้ามาอยู่ด้วยกันแล้วมันน่ารำคาน ไม่มีอะไรดีขึ้น ก็ไม่ต้องมาเจอ เลิกไปเลย !!! นั้นเลยเป็นสิ่งที่ตอกย้ำ และทำให้เค้าตัดสินใจเลิกกับเรา
พอเราเสียเค้าไป เราพึ่งรู้ตัว เราพยายามง้อเค้า เท่าที่เราจะพยายามได้ แต่ไม่สำเร็จ เค้าได้แต่พูดว่า ความรู้สึกเค้าเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนเดิม กลับไปก็มีแต่แย่ ความรู้สึกเค้าก็แย่ มันยิ่งย้ำให้เรารู้สึกผิด ที่เราละเลยคนที่รักเรามากขนาดนี้ได้ยังไง เราคิดแค่เพียงว่าเค้าอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ยังอยู่ข้างเราเสมอ และแล้วมันก็สายไป เราได้แต่ขอร้องให้เค้าอยู่ต่อ จนกว่าเราจะเรียนจบปริญญา สุดท้ายเรามันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึงที่เห็นแก่ตัวจนวินาทีสุดท้าย
รักที่ดีเท่าที่เคยเจอ เราก็ทำมันพังกับมือ เราแค่อยากแชร์ประสบการณ์แย่ๆของเรา ให้เป็นเครื่องเตือนใจสำหรับใครหลายๆคนที่กำลังละเลยคนรัก ให้กลับมาคิดทบทวน
เมื่อละเลยความรู้สึก...ของคนที่คุณรักและรักคุณ
เรื่องทั้งหมดเริ่มมาจาก เราฝึกงานตอนปี3 เราเหนื่อย เรากดดัน เราเลยไม่อยากรับสายโทรศัพท์ ได้แต่ตัดสายทิ้งแล้วไลน์ไปบอกว่า เข้างานแล้ว ไลน์เวลาอื่นเราก็ไม่ค่อยอ่าน ไม่โทรหาเค้าเลย จนกระทั่งปี4เทอม2 เราก็ยังคงเป็นแบบนี้ เดือนๆนึงโทรหาเค้าแทบนับสายได้เลย แล้วเราก็เริ่มทำโปรเจ็คจบ ซึ่งใช้เวลาค่อนข้างมาก จนไม่มีเวลา ซึ่งเค้าก็ฝึกสอนเหมือนกัน แต่เค้ามาหาเราตลอด เอาใจใส่เราทุกเรื่อง ทำงานบ้าน เตรียมเสื้อผ้าให้เรา สอนเสร็จเหนื่อยๆก็รีบกลับมาหาเรา ทำให้ปัญหาเดิมๆกลับมาตอกย้ำให้เค้าคิดเรื่องเดิมๆอีก ว่าเราไม่พยายามทำอะไรให้เค้าเลย ไม่ไม่เคยไปหาเค้าที่หอ ไม่เคยเข้าใจว่าเค้าก็เหนื่อยที่มาหาเรา จนมีวันนึง ที่เราพูดไปว่า ถ้ามาอยู่ด้วยกันแล้วมันน่ารำคาน ไม่มีอะไรดีขึ้น ก็ไม่ต้องมาเจอ เลิกไปเลย !!! นั้นเลยเป็นสิ่งที่ตอกย้ำ และทำให้เค้าตัดสินใจเลิกกับเรา
พอเราเสียเค้าไป เราพึ่งรู้ตัว เราพยายามง้อเค้า เท่าที่เราจะพยายามได้ แต่ไม่สำเร็จ เค้าได้แต่พูดว่า ความรู้สึกเค้าเปลี่ยนไปแล้ว ไม่มีอะไรเหมือนเดิม กลับไปก็มีแต่แย่ ความรู้สึกเค้าก็แย่ มันยิ่งย้ำให้เรารู้สึกผิด ที่เราละเลยคนที่รักเรามากขนาดนี้ได้ยังไง เราคิดแค่เพียงว่าเค้าอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ยังอยู่ข้างเราเสมอ และแล้วมันก็สายไป เราได้แต่ขอร้องให้เค้าอยู่ต่อ จนกว่าเราจะเรียนจบปริญญา สุดท้ายเรามันก็แค่คนเห็นแก่ตัวคนนึงที่เห็นแก่ตัวจนวินาทีสุดท้าย
รักที่ดีเท่าที่เคยเจอ เราก็ทำมันพังกับมือ เราแค่อยากแชร์ประสบการณ์แย่ๆของเรา ให้เป็นเครื่องเตือนใจสำหรับใครหลายๆคนที่กำลังละเลยคนรัก ให้กลับมาคิดทบทวน