สมัยผมไปเรียนปี 1 ที่มหาลัยแถวๆถนนจรัลฯ เพื่อนผมไปเช่าหอพักอยู่ในจรัลฯซอย 4 ผมและเพื่อนกลุ่มหนึ่งนัดกันไปทำงานที่หอเพื่อนคนนี้ ผมเดินเข้าไปในหอพักนี้เป็นครั้งแรก ถึงกับบ่นกับตัวเองว่า 'นี่มันหอหรือโรงแรมร้างกันแน่เนี่ย' ด้วยความที่สถาพตึกนั้นเก่าและลึกลับ ห้องแต่ละห้องปิดมิดชิดแยกออกจากกันเหมือนอยู่กันคนละโลก แต่สิ่งที่ทำให้ผมถึงกับขวัญผวาเพราะก่อนที่จะเดินผ่านประตูรั้วเข้ามา ผมเห็นศาลเจ้าที่รูปร่างหน้าตาแปลกๆ มันคล้ายๆศาลพระภูมิของบ้านเรา เพียงแต่ว่ามันมีกลิ่นอายของศาลเจ้าจีนอยู่ในนั้น ผมไม่ใส่ใจมันมากเท่าไหร่นักจนกระทั่งเข้ามาในตึกและกำลังจะเดินขึ้นชั้น 2 ซึ่งบันไดนั้นมีลักษณะเป็นบันไดวน ผมสังเกตเห็นกระจก 8 เหลี่ยมติดที่เหนือบันได ซึ่งผมก็ไม่ค่อยรู้ความหมายของสัญลักษณ์เหล่านี้เท่าไหร่นัก เพียงแต่ว่ามันช่างชวนให้ขนลุกอย่างไรก็ไม่รู้
ในคืนนั้นพวกเราทำงานกันจนดึกดื่น เพื่อนแต่ละคนตัดสินใจไม่กลับที่พัก ตกลงกันว่าจะนอนอัดกันในห้อง เพื่อน 2 คนนอนที่พื้นห้อง ส่วนผมและเจ้าของห้องนอนบนเตียง และด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน พวกเราหลับกันทันทีเมื่อปิดไฟ
แต่ทว่า มีสิ่งหนึ่งที่รบกวนจิตใจของผมในคืนนั้น ในขณะที่ผมนอนผมเริ่มฝันแปลกๆ ผมฝันว่าผมอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง แต่ในความฝันผมไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน รู้เพียงแต่ว่าสถานที่นั้นมันมืดมาก มืดจนมองไม่เห็นอะไร แต่ความมืดนั้นไม่ได้สร้างความอึดอัดอะไรให้ผมเท่ากับสถานที่แห่งนั้นไม่มีอากาศให้ผมหายใจ ผมไม่สามารถสูดอากาศเข้าไปในปอดได้ ในความฝันนั้นผมเริ่มคิดว่าผมยังจะพอมีเวลาอีกเท่าไหร่กันนะในการที่จะพยายามสูดลมเข้าปอด ผมรู้ว่าหากคนเราสมองขาดออกซิเจน 2 นาทีจะทำให้ผมหมดสติ และหากเลย 2 นาทีไปจะทำให้สมองผมหยุดทำงาน แม้ว่าผมจะรู้ว่านี่เป็นแค่ความฝันแต่มันเหมือนจริงมาก ไม่มีอากาศแม้เพียงเสี้ยวที่จะรอดผ่านรูจมูกของผมเข้าไป ตอนนี้เวลาคงผ่านไปไม่น่าจะเกินหนึ่งนาทีเพราะผมยังพอมีสติอยู่
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นในท่าที่เงยหน้าขึ้นจากหมอน ลมหายใจของผมรุนแรงเหมือนคนที่เพิ่งจะขาดอากาศหายใจ ผมพยายามคิดถึงความฝันที่ผ่านมาสักครู่นี้ว่ามันคืออะไร แต่ผมไม่สามารถอธิบายความมืดมิดออกมานั้นได้ ผมนึกถึงศาลรูปทรงแปลกๆนั่นและกระจก 8 เหลี่ยมตรงเหนือบันได พยายามเชื่อมโยงสิ่งเหล่านี้เข้าด้วยกัน นั่นยิ่งทำให้ความฟุ้งซ่านในหัวสมองของผมยิ่งไปกันใหญ่ ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองความมืดรอบๆข้าง ผมตัดสินใจก้มหน้าลงไปฟุบกับหมอนทันที
ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกที่ไม่สามารถสูดอากาศเข้าปอดได้ ผมพยายามตั้งสติและดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น หน้าที่ฟุบลงไปกับหมอนทำให้รูจมูกผมถูกกดทับนั่นเอง ผมพลิกตัวนอนหงายและม่อยหลับไปจากความเหนื่อยอ่อนกับสิ่งที่ผมเจอมาก่อนหน้านี้
เจ้าที่ในหอพักที่ถูกดัดแปลงจากโรงแรมเก่า
ในคืนนั้นพวกเราทำงานกันจนดึกดื่น เพื่อนแต่ละคนตัดสินใจไม่กลับที่พัก ตกลงกันว่าจะนอนอัดกันในห้อง เพื่อน 2 คนนอนที่พื้นห้อง ส่วนผมและเจ้าของห้องนอนบนเตียง และด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากการทำงาน พวกเราหลับกันทันทีเมื่อปิดไฟ
แต่ทว่า มีสิ่งหนึ่งที่รบกวนจิตใจของผมในคืนนั้น ในขณะที่ผมนอนผมเริ่มฝันแปลกๆ ผมฝันว่าผมอยู่ในสถานที่แห่งหนึ่ง แต่ในความฝันผมไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหน รู้เพียงแต่ว่าสถานที่นั้นมันมืดมาก มืดจนมองไม่เห็นอะไร แต่ความมืดนั้นไม่ได้สร้างความอึดอัดอะไรให้ผมเท่ากับสถานที่แห่งนั้นไม่มีอากาศให้ผมหายใจ ผมไม่สามารถสูดอากาศเข้าไปในปอดได้ ในความฝันนั้นผมเริ่มคิดว่าผมยังจะพอมีเวลาอีกเท่าไหร่กันนะในการที่จะพยายามสูดลมเข้าปอด ผมรู้ว่าหากคนเราสมองขาดออกซิเจน 2 นาทีจะทำให้ผมหมดสติ และหากเลย 2 นาทีไปจะทำให้สมองผมหยุดทำงาน แม้ว่าผมจะรู้ว่านี่เป็นแค่ความฝันแต่มันเหมือนจริงมาก ไม่มีอากาศแม้เพียงเสี้ยวที่จะรอดผ่านรูจมูกของผมเข้าไป ตอนนี้เวลาคงผ่านไปไม่น่าจะเกินหนึ่งนาทีเพราะผมยังพอมีสติอยู่
ผมสะดุ้งตื่นขึ้นในท่าที่เงยหน้าขึ้นจากหมอน ลมหายใจของผมรุนแรงเหมือนคนที่เพิ่งจะขาดอากาศหายใจ ผมพยายามคิดถึงความฝันที่ผ่านมาสักครู่นี้ว่ามันคืออะไร แต่ผมไม่สามารถอธิบายความมืดมิดออกมานั้นได้ ผมนึกถึงศาลรูปทรงแปลกๆนั่นและกระจก 8 เหลี่ยมตรงเหนือบันได พยายามเชื่อมโยงสิ่งเหล่านี้เข้าด้วยกัน นั่นยิ่งทำให้ความฟุ้งซ่านในหัวสมองของผมยิ่งไปกันใหญ่ ผมไม่กล้าแม้แต่จะหันไปมองความมืดรอบๆข้าง ผมตัดสินใจก้มหน้าลงไปฟุบกับหมอนทันที
ความรู้สึกนั้นกลับมาอีกแล้ว ความรู้สึกที่ไม่สามารถสูดอากาศเข้าปอดได้ ผมพยายามตั้งสติและดูว่ามันเกิดอะไรขึ้น หน้าที่ฟุบลงไปกับหมอนทำให้รูจมูกผมถูกกดทับนั่นเอง ผมพลิกตัวนอนหงายและม่อยหลับไปจากความเหนื่อยอ่อนกับสิ่งที่ผมเจอมาก่อนหน้านี้