**** นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหา Yaoi นะคะ ผู้อ่านท่านใดไม่ชอบแนวนี้ กรุณากดปิดเลยค่ะ
Bed
เอเลนสะดุ้งตื่นกลางดึก ไม่ใช่เพราะฝันร้าย แต่จากลมหายใจของคนข้างตัวระรดบนใบหู พอหันไปมองเด็กหนุ่มก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นรีไวล์กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“เฮย์โจว”
เขาพึมพำและใช้จมูกแตะหน้าผากอย่างเผลอไผล พอรีไวล์ขยับเอเลนก็รีบถอยหน้าหนีเพราะกลัวว่าจะทำให้ตื่นแต่พอเห็นอีกฝ่ายยังหลับต่อ เด็กหนุ่มก็ถอนใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ต้องกลับมากังวลอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนที่เขารักกำลังนอนหมิ่นเหม่จนเกือบจะร่วงจากที่นอน
“เอาไงดี”
บ่นพลางมองสิ่งที่รองรับร่างของเขาทั้งสองอย่างกลัดกลุ้ม เตียงภายในค่ายถูกออกแบบให้นอนได้แค่คนเดียวเท่านั้น ไม่เว้นแม้แต่ทหารในยศชั้นสูงอย่างเฮย์โจว หรือดันโจว พอมีเขามาร่วมเรียงเคียงหมอนด้วยอีกคน เตียงที่เคยนอนอย่างสบายจึงคับแคบลงอย่างช่วยไม่ได้ ครั้นจะเบียดตัวเองให้แนบชิดกับอกหนั่นแน่นก็กลัวอีกฝ่ายอึดอัด เอเลนจึงเปลี่ยนความคิดเป็นถอยออกห่างโดยเลื่อนไปให้ชิดกับผนัง แต่พอขยับเท่านั้นมือแข็งแกร่งของรีไวล์ก็รวบหมับเข้าที่เอว
“จะไปไหน”
เอเลนใจหายวาบเมื่อเห็นดวงตาคมจ้องอย่างเอาเรื่อง
“อ..เอ่อ ผมเห็นเตียงมันแคบ เฮย์โจวจะนอนไม่สบาย ก็เลย...”
“คิดหนีลงจากเตียง” รีไวล์ต่อประโยคเสียงขุ่น เด็กหนุ่มรีบสั่นหน้าปฏิเสธ
“ไม่ใช่นะครับ ผมแค่จะถอยออกมาหน่อยเท่านั้น”
“ฉันสั่งให้ทำแบบนั้นเหรอ” เฮย์โจวถามพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเหมือนไม่ต้องการให้หนีไปไหน เอเลนถึงกับหน้าซีดด้วยความกลัวจนเกือบยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นมาบนหน้าผาก
“ป..เปล่าครับ” เขาพูดเสียงสั่น ดวงตาสีเขียวสวยดุจมรกตเม็ดงามหลุบลงหลบแววตาดุดันคมกริบของรีไวล์
“งั้นก็นอนนิ่งๆ”
“ต...แต่เฮย์โจวจะนอนไม่สบายนะครับ” เอเลนเถียงอ่อยๆพลางช้อนตาขึ้นมองและตัวเย็นวาบเมื่อรีไวล์คลายอ้อมกอดและเปลี่ยนมากดไหล่ทั้งสองของเขากับที่นอน
“ถูกของนาย” เขาพูดเสียงเย็น และยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “นอนเบียดด้วยกันแบบนี้มันอึดอัด แต่ฉันคงสบายขึ้นถ้าได้อยู่ข้างบน” ไม่พูดเปล่ายังขยับขึ้นคร่อมร่างบอบบางกว่า มือข้างหนึ่งเริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่าอย่างซุกซน ดวงหน้าคมก้มลงไปกระซิบ
“แต่ฉันจะไม่นอนเฉยๆหรอกนะ เอเลน”
*/*/*/*/*
เรื่องสั้น BED (แฟนฟิค AOT ,SNK)
Bed
เอเลนสะดุ้งตื่นกลางดึก ไม่ใช่เพราะฝันร้าย แต่จากลมหายใจของคนข้างตัวระรดบนใบหู พอหันไปมองเด็กหนุ่มก็อดยิ้มออกมาไม่ได้เมื่อเห็นรีไวล์กำลังนอนหลับตาพริ้มอย่างมีความสุข
“เฮย์โจว”
เขาพึมพำและใช้จมูกแตะหน้าผากอย่างเผลอไผล พอรีไวล์ขยับเอเลนก็รีบถอยหน้าหนีเพราะกลัวว่าจะทำให้ตื่นแต่พอเห็นอีกฝ่ายยังหลับต่อ เด็กหนุ่มก็ถอนใจออกมาอย่างโล่งอก แต่ต้องกลับมากังวลอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคนที่เขารักกำลังนอนหมิ่นเหม่จนเกือบจะร่วงจากที่นอน
“เอาไงดี”
บ่นพลางมองสิ่งที่รองรับร่างของเขาทั้งสองอย่างกลัดกลุ้ม เตียงภายในค่ายถูกออกแบบให้นอนได้แค่คนเดียวเท่านั้น ไม่เว้นแม้แต่ทหารในยศชั้นสูงอย่างเฮย์โจว หรือดันโจว พอมีเขามาร่วมเรียงเคียงหมอนด้วยอีกคน เตียงที่เคยนอนอย่างสบายจึงคับแคบลงอย่างช่วยไม่ได้ ครั้นจะเบียดตัวเองให้แนบชิดกับอกหนั่นแน่นก็กลัวอีกฝ่ายอึดอัด เอเลนจึงเปลี่ยนความคิดเป็นถอยออกห่างโดยเลื่อนไปให้ชิดกับผนัง แต่พอขยับเท่านั้นมือแข็งแกร่งของรีไวล์ก็รวบหมับเข้าที่เอว
“จะไปไหน”
เอเลนใจหายวาบเมื่อเห็นดวงตาคมจ้องอย่างเอาเรื่อง
“อ..เอ่อ ผมเห็นเตียงมันแคบ เฮย์โจวจะนอนไม่สบาย ก็เลย...”
“คิดหนีลงจากเตียง” รีไวล์ต่อประโยคเสียงขุ่น เด็กหนุ่มรีบสั่นหน้าปฏิเสธ
“ไม่ใช่นะครับ ผมแค่จะถอยออกมาหน่อยเท่านั้น”
“ฉันสั่งให้ทำแบบนั้นเหรอ” เฮย์โจวถามพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นเหมือนไม่ต้องการให้หนีไปไหน เอเลนถึงกับหน้าซีดด้วยความกลัวจนเกือบยกมือขึ้นปาดเหงื่อที่เริ่มผุดขึ้นมาบนหน้าผาก
“ป..เปล่าครับ” เขาพูดเสียงสั่น ดวงตาสีเขียวสวยดุจมรกตเม็ดงามหลุบลงหลบแววตาดุดันคมกริบของรีไวล์
“งั้นก็นอนนิ่งๆ”
“ต...แต่เฮย์โจวจะนอนไม่สบายนะครับ” เอเลนเถียงอ่อยๆพลางช้อนตาขึ้นมองและตัวเย็นวาบเมื่อรีไวล์คลายอ้อมกอดและเปลี่ยนมากดไหล่ทั้งสองของเขากับที่นอน
“ถูกของนาย” เขาพูดเสียงเย็น และยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ “นอนเบียดด้วยกันแบบนี้มันอึดอัด แต่ฉันคงสบายขึ้นถ้าได้อยู่ข้างบน” ไม่พูดเปล่ายังขยับขึ้นคร่อมร่างบอบบางกว่า มือข้างหนึ่งเริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างเปลือยเปล่าอย่างซุกซน ดวงหน้าคมก้มลงไปกระซิบ
“แต่ฉันจะไม่นอนเฉยๆหรอกนะ เอเลน”
*/*/*/*/*