พ่อกับแม่แยากทางกันตั้งแต่เรายังเด็กเพิ่งคลอดออกมาได้ไม่กี่เดือนแล้วเราก็ได้อยู่กับพ่อ แต่พ่อก็ไม่เคยเลี้ยงดูเราเลยสักครั้งยกเราให้น้าสาวกับย่าเลี้ยง คือตั้งแต่เด็กแล้ว เรามักมีความรู้สึกว่าไม่เคยได้รับความรักเลย พ่อเราเองมีครอบครัวใหม่มีแม่เลี้ยงมีลูกสาวคนใหม่ และเลี้ยงดูลูกใหม่เขาอย่างดี อยากได้อะไรพ่อเราหาซื้อให้ลูกใหม่เขาหมดทุกอย่าง โทรศัพท์ ไอแพด คอมพิวเตอร์ เสื้อผ้าดีๆราคาแพงๆ และอีกเยอะแยะ ตรงข้ามกับเรา เราโดนหลายๆเหตุการณ์ที่มันทำให้เรารู้สึกเสียใจและคิดเช่นนี้เสมอเลย
- ตอนนั้นเราเพิ่งเรียนจบ ม.ต้น ต้องไปสมัครสอบต่อที่เรียนใหม่ โดนที่เราเองไม่รู้เส้นทางเลยด้วยซ้ำว่าอยู่ตรงไหน พอน้าสาวเราบอกให้ไปส่งเราไปสมัครเรียนหน่อย พ่อเราเขากลับพูดว่า "ให้มันไปเองสิ " ผิดกับน้องที่เกิดกับแม่เลี้ยง ไปรับไปส่งทุกวัน
- พอเราโตขึ้นมาอีกนิดโทรศัพท์มันเป็นสิ่งต้องใช้ น้าสาวเราก็บอกว่า"เราต้องใช้โทรศัพท์" และก็บอกให้พ่อเราซื้อโทรศัพท์มาให้ แต่พ่อกลับบอกมาว่า มันอยากได้ก็ให้มันทำงานเก็บเงินไปซื้อเองดิ ผิดกับน้องปัจจุบันน้องต่างแม่คนนี้เรียนอยู่ม.2ค่ะคือไปขอพ่อว่าอยากได้ผ่านไปแค่ 2-3 วัน น้องต่างแม่ก็ได้ไอโฟนมาใช้
- ตอนนั้นเรากำลังจะไปสอบเข้ามหาลัยแห่งนึงในกทม. แต่เราไม่มีเงินค่ารถ ปกติน้าสาวจะจ่ายเงินเป็นรายวันให้เวลาไปเรียนหนังสือ แต่วันนั้นน้าสาวไม่อยู่ เลยต้องไปขอพ่อเราแทน พอไปถึงเราก็เห็นครอบครัวใหม่เขาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ลูกใหม่ แม่เลี้ยง และพ่อเราเอง พอเราบอกว่า "หนูขอเงินไปเรียนหน่อยได้ไหมค่ะ" กลับโดนด่ากลับมาว่า "ที่หลังอย่ามาขอตอนคนกำลังกินข้าว แหกตาดูมั้งว่าเขาทำอะไรกันอยู่ ไม่มีมรรยาท พ่อแม่ไม่สั่งไปสอน" เราน้ำตาคลอเลยตอนนั้น คือแค่บอกเรามาคำเดียวว่าไม่ให้หรือไม่มีเงินเราจะเดินกลับเลย ส่วนแม่เลี้ยงกับลูกใหม่เขา นั่งหัวเราะเราแบบสะใจมาก สรุปวันนั้นเราก็ไม่ได้ไปสอบเข้ามหาลัยของรัฐบาล
- พ่อเราวางเงินไว้ที่หน้าโทรทัศน์ จำนวนเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่วันนั้นเงินมันหาย พ่อเราก็โทษเรา บอกมาว่าเราเป็นคนเอาเงินไป ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยได้เข้าห้องของครอบครัวเขาเลยสักครั้ง และก็พูดบีบให้เราบอกว่าเอาไป เราก็ยืนยันว่าไม่ได้เอาไป สักพัก พ่อเราก็จะยกมือตบเรา เราตกใจแล้วก็วิ่งหนีมานั่งร้องไห้คนเดียวในบ้านย่า
- แม่เลี้ยงมักเอาเราไปนินทาสารพัดพูดใส่ร้ายเราทุกอย่าง และก็สอนลูกเขาว่าไม่ให้มายุ่งกับเรา
เหตุการณ์ทั้งหมดมันทำให้เราบางทีก็รู้สึกอิจฉา ลูกใหม่ของพ่อเรานิดๆ เชื่อไหมคนที่ทำหน้าที่พ่อไม่เคยซื้อชุดนักเรียน ไม่เคยซื้อของใช้ ไม่เคยซื้ออะไรให้เลยสักอย่าง มีแต่ตุ๊กตาได้มาตอนวันเกิดแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว เงินไปเรียนน้องต่างแม่เขาได้วันล่ะ 150 บาท [เยอะไปไหมสำหรับเด็กมัธยมต้น] ส่วนเราขอเงินได้แต่ละครั้งได้แค่ 100 บาทสำหรับเด็กมหาลัย พร้อมกับบอกว่าใช้เงินประหยัดๆบ้าง น้องไม่มีเงินกินข้าว กินแต่มาม่าทุกวัน แล้วหนูล่ะ หนูใช่เงินเปลืองมากนักหรอค่ะ 100บาท บังคับให้หนูใช้อาทิตย์ละ 100บาท บางที่มันน้อยใจแต่ก็ภูมิใจมากกว่าเพราะน้าสาวกับย่าเลี้ยงดูเราอย่างดี น้าสาวกับย่าให้ความรักเราอย่างดี แต่เราก็รู้สึกขาดความรักไม่รู้ทำไมจริงๆ
มีใครโตมากับความรู้สึกที่ว่า ไม่เคยได้รับความรักจากพ่อแม่บ้างมั้ยคะ
- ตอนนั้นเราเพิ่งเรียนจบ ม.ต้น ต้องไปสมัครสอบต่อที่เรียนใหม่ โดนที่เราเองไม่รู้เส้นทางเลยด้วยซ้ำว่าอยู่ตรงไหน พอน้าสาวเราบอกให้ไปส่งเราไปสมัครเรียนหน่อย พ่อเราเขากลับพูดว่า "ให้มันไปเองสิ " ผิดกับน้องที่เกิดกับแม่เลี้ยง ไปรับไปส่งทุกวัน
- พอเราโตขึ้นมาอีกนิดโทรศัพท์มันเป็นสิ่งต้องใช้ น้าสาวเราก็บอกว่า"เราต้องใช้โทรศัพท์" และก็บอกให้พ่อเราซื้อโทรศัพท์มาให้ แต่พ่อกลับบอกมาว่า มันอยากได้ก็ให้มันทำงานเก็บเงินไปซื้อเองดิ ผิดกับน้องปัจจุบันน้องต่างแม่คนนี้เรียนอยู่ม.2ค่ะคือไปขอพ่อว่าอยากได้ผ่านไปแค่ 2-3 วัน น้องต่างแม่ก็ได้ไอโฟนมาใช้
- ตอนนั้นเรากำลังจะไปสอบเข้ามหาลัยแห่งนึงในกทม. แต่เราไม่มีเงินค่ารถ ปกติน้าสาวจะจ่ายเงินเป็นรายวันให้เวลาไปเรียนหนังสือ แต่วันนั้นน้าสาวไม่อยู่ เลยต้องไปขอพ่อเราแทน พอไปถึงเราก็เห็นครอบครัวใหม่เขาอยู่พร้อมหน้าพร้อมตา ลูกใหม่ แม่เลี้ยง และพ่อเราเอง พอเราบอกว่า "หนูขอเงินไปเรียนหน่อยได้ไหมค่ะ" กลับโดนด่ากลับมาว่า "ที่หลังอย่ามาขอตอนคนกำลังกินข้าว แหกตาดูมั้งว่าเขาทำอะไรกันอยู่ ไม่มีมรรยาท พ่อแม่ไม่สั่งไปสอน" เราน้ำตาคลอเลยตอนนั้น คือแค่บอกเรามาคำเดียวว่าไม่ให้หรือไม่มีเงินเราจะเดินกลับเลย ส่วนแม่เลี้ยงกับลูกใหม่เขา นั่งหัวเราะเราแบบสะใจมาก สรุปวันนั้นเราก็ไม่ได้ไปสอบเข้ามหาลัยของรัฐบาล
- พ่อเราวางเงินไว้ที่หน้าโทรทัศน์ จำนวนเท่าไหร่ก็ไม่รู้ แต่วันนั้นเงินมันหาย พ่อเราก็โทษเรา บอกมาว่าเราเป็นคนเอาเงินไป ทั้งๆที่เราก็ไม่เคยได้เข้าห้องของครอบครัวเขาเลยสักครั้ง และก็พูดบีบให้เราบอกว่าเอาไป เราก็ยืนยันว่าไม่ได้เอาไป สักพัก พ่อเราก็จะยกมือตบเรา เราตกใจแล้วก็วิ่งหนีมานั่งร้องไห้คนเดียวในบ้านย่า
- แม่เลี้ยงมักเอาเราไปนินทาสารพัดพูดใส่ร้ายเราทุกอย่าง และก็สอนลูกเขาว่าไม่ให้มายุ่งกับเรา
เหตุการณ์ทั้งหมดมันทำให้เราบางทีก็รู้สึกอิจฉา ลูกใหม่ของพ่อเรานิดๆ เชื่อไหมคนที่ทำหน้าที่พ่อไม่เคยซื้อชุดนักเรียน ไม่เคยซื้อของใช้ ไม่เคยซื้ออะไรให้เลยสักอย่าง มีแต่ตุ๊กตาได้มาตอนวันเกิดแค่ครั้งนั้นครั้งเดียว เงินไปเรียนน้องต่างแม่เขาได้วันล่ะ 150 บาท [เยอะไปไหมสำหรับเด็กมัธยมต้น] ส่วนเราขอเงินได้แต่ละครั้งได้แค่ 100 บาทสำหรับเด็กมหาลัย พร้อมกับบอกว่าใช้เงินประหยัดๆบ้าง น้องไม่มีเงินกินข้าว กินแต่มาม่าทุกวัน แล้วหนูล่ะ หนูใช่เงินเปลืองมากนักหรอค่ะ 100บาท บังคับให้หนูใช้อาทิตย์ละ 100บาท บางที่มันน้อยใจแต่ก็ภูมิใจมากกว่าเพราะน้าสาวกับย่าเลี้ยงดูเราอย่างดี น้าสาวกับย่าให้ความรักเราอย่างดี แต่เราก็รู้สึกขาดความรักไม่รู้ทำไมจริงๆ